maandag 22 maart 2010

Hoe is het gesteld met het imago van Israël?

Hagai El Ad, directeur van Israël’s mensenrechtenorganisatie Association for Civil Rights in Israel (ACRI), geeft in JNEWS inzicht in het imago van Israël onder Britse Joden. Hij merkt daar beweging in: van trots naar teleurstelling. De auteur meent dat Britse Joden niet alleen kijken naar de mensenrechten in eigen land, maar zich ook vragen stellen over de zeer verontrustende ontwikkelingen op dit vlak in Israël.

De auteur wijst op 3 zaken die aan de basis liggen van deze ontwikkeling. Ten eerste, de discriminerende initiatieven tegen Arabische Israëli’s, van de Nakba wet tot het voorstel het Arabisch op wegwijzers te vervangen door Hebreeuws. De auteur schrijft deze initiatieven, die niet stroken met sociale rechtvaardigheid of respect voor menselijke waardigheid, toe aan buitenlandminister Lieberman en zijn ultra-nationalistische partij. Hoewel het racistisch beleid van Lieberman enige oppositie uitlokte was het stilzwijgen van de meerderheid toch oorverdovend. De racistische en anti-democratische initiatieven zijn vrijwel zonder protest gebleven en daarmee veralgemeend, aldus de auteur.

Ten tweede zijn volgens El Ad de democratische waarden in Israël uitgehold. Hij wijst op de verzwakking van het Hooggerechtshof, het onderuithalen van mensenrechtenactivisten, de radicalisering van ultra-orthodoxe standpunten, de “geslachtsgescheiden” bussen, de arrestatie van een vrouw aan de Zuidelijke Muur wegens het dragen van een gebedsshawl, de slechte bejegening van gastarbeiders en azielzoekers en het onaanvaardbare plan om hun (Israëlische) kinderen het land uit te zetten.

Ten derde de desastreuze gevolgen van de al 43 jaar durende bezetting van Palestijns gebied. Nu de Gaza oorlog en daarop volgende afsluiting het lot van de Palestijnen opnieuw voor het voetlicht heeft gebracht kan Israël het Goldstone rapport niet zo maar onder de mat vegen, aldus de auteur. Hij vraagt zich af waarom Israël blijft weigeren een onafhankelijk onderzoek in te stellen naar de operatie Cast Lead. Als alles in orde is, zoals het Israëlische leger beweert, waarom zou men dan niet meewerken aan een geloofwaardig onderzoek om alle achterdocht weg te nemen? Het Goldstone rapport spreekt immers niet alleen over het optreden van het Israëlische leger, maar ook over het onrechtmatig lanceren van raketten op burgerdoelen, terwijl het rapport het recht van Israël om zich te verdedigen bevestigt.

Voor de auteur ankert de Joodse identiteit niet zozeer in orthodoxe religieuze tradities, maar in waarden als gelijkheid en universele rechtvaardigheid. Zo’n identiteit laat zich moeilijk verzoenen met een Israël dat bezet, discrimineert, zich extremistisch en onverschillig ten opzichte van de wereldgemeenschap opstelt. Sommigen willen deze crisis alleen maar toedekken in de hoop dat daarmee het imago van Israël zich op miraculeuze wijze weet te rehabiliteren en de onderliggende problemen als vanzelf verdwijnen. Spijtig genoeg delen veel Israëli's deze houding, aldus de auteur.

3 opmerkingen:

Unknown zei

Voor zijn imago hoeft Israël relatief weinig te doen. Wereldwijd werkt het politieke establishment het liefst met het goed-fout schema met de media als gedweeë volgers. Wat komt in beeld, wat niet? Ergens wordt die keuze (on-)bewust gemaakt. Daarbij geldt wat niet waar kan (mag) zijn is ook niet waar. Voor het overige zorgt de goedgelovige gemeente. Zeker als het Israël betreft, van links tot rechts.
Een mooie illustratie staat in dit krantenartikel: http://www.neues-deutschland.de/artikel/161459.ich-tue-was-linke-tun-ungerechtigkeit-bekaempfen.html
Het wanhopig gevoel dat uit deze open brief van een Jood bovenkomt spreekt boekdelen. Daarbij speelt ook nog eens in dit geval de bijna incestueuze relatie tussen Duitsland en Israël (Henryk M. Broder sprak eens over de zoveelste deelstaat van de Bondsrepubliek m.b.t. Israël).

Paul Lookman zei

Een heel indrukwekkende brief van een geëngageerde mensenrechtenjurist. Toch enkele kanttekeningen. Wolfson spreekt in zijn brief veel over “links”. Maar men moet toch niet links of rechts zijn om onrecht te veroordelen, zeker als het gaat om het conflict Israel-Palestina. En ik vraag mij af of zijn opmerking "Es ist möglich, eine offene Debatte über die Politik im Nahen Osten zu führen“ wel overeenstemt met de werkelijkheid. Kijk maar naar de diverse discussiefora op internet. Die worden angstvallig in de gaten gehouden, ja “bijgestuurd”, door de Israel-lobby… Is het niet vandaar dat de Duitse Linke, maar eigenlijk overal in Europa (links of rechts), een verkeerd beeld bestaat van de werkelijke situatie in Israel/Palestina? Beeld dat de laatste tijd gelukkig wel aan het kantelen is.

Unknown zei

Paul, wat ik me afvraag is, zonder enige ironie, waar Hitler nu zou staan. Zou hij inderdaad tot de slotsom zijn gekomen het verkeerde volk uitgeroeid te hebben? Vanwege de economische belangen, de energievoorziening dus?

Toendertijd zorgden de nazi's onder zijn leiding ervoor dat het Joodse bezit in Duitse handen kwam, aldus financierden de Joden hun eigen ondergang, vernietiging. En passant bleef nog een aardige grijpstuiver over om de oorlogsinspanningen op te voeren. Uitgekookt tot en met was het.
Na de oorlog waren opmerkingen te horen als "Helaas mijn Joodje is teruggekomen, nu ben ik weer al die mooie spullen kwijt…". Verder werden er weinig woorden aan vuil gemaakt, aan het lot van de Joden.

Gelukkig emigreerden er velen naar de nieuwe staat Israël, wij waren ze kwijt en het was goed zo, ze hadden eindelijk een eigen land, die Joden. En ze maakten er wat van. Ook nog min of meer socialistisch, in de kibboets. Een lege woestijn met wat nomaden werd vruchtbaar gemaakt. Lof alom en (bijna) iedereen content. Wat er verder gebeurde, ach wat ging het ons aan. Die achterlijke Arabieren, Israël lustte ze rauw. En ook dat was goed zo, tenminste volgens de overheersende opinie en de pers. Daar was geen lobby voor nodig.
Ook in Israël was weinig aandacht voor de Shoah. Zelfs minachting voor de slachtoffers. Daar kwam pas door het Eichmann proces verandering in. De zionisten zagen er plots brood in.

Bij het instrumentaliseren van de geschiedenis door de zionisten, die nu volgde, ligt m.i. de hypotheek waar de mensen in het Midden-Oosten mee opgescheept zitten. Het feitelijke ontstaan van Israël wordt verdrongen of ontkend, het ijkpunt is de Shoah geworden, terwijl die er niets mee uitstaande had. Het ordinaire proces van landjepik, nu al bijna honderd jaar bezig, kan hoe dan ook voortgezet worden. Moreel hebben ze steeds het gelijk aan hun kant, ze zijn toch de overlevenden met recht op land. Of niet soms? Daar zit, denk ik, de clou van de Israëlische propaganda sinds de zestiger jaren. Ze wordt niet doorgeprikt, die ideologische spagaat, omdat ze naar twee kanten toe prima werkt. Links en rechts: niet als anti-semiet versleten willen worden en het strategisch belang van Israël. Links en rechts zijn a.h.w. gegijzeld. Onze politiek en media vormen er een trouwe afspiegeling van. De Israëlische lobby kan hier in het Westen rustig slapen, het mechanisme functioneert. Ook bij diegenen die o zo begaan zijn met het lot van de Palestijnen. Dat medeleven kost namelijk niets en een oliecrisis om Palestina hebben we niet te vrezen.
Iraanse olie komt nog altijd via Rotterdam in Israël terecht...