Iran-Transatlantic Relations Need New Software

by Nabi Sonboli

Part 3: Looking forward

Mausoleum Imam Reza

There are many more fields of cooperation between Iran, the EU and the US than areas of differences or competition. Stability and development in Afghanistan, Pakistan, Iraq, Central Asia, the Caucasus and the Arabian Peninsula to the Levant; contributing to global energy security; security of supply and transit of gas to both the EU and Asian countries; expansion of economic relations and its benefit for EU and US markets; control and containment of terrorism and extremism; preventing drug trafficking, etc., are among the common interest of all sides. It is not understandable why some people, instead of concentrating on so many common interests, are only blowing up minor issues and problems. Even the nuclear issue is not a big problem between the two sides. EU and US participation in the Iranian nuclear program is the best mechanism for confidence building and best objective guarantee for being sure about the nature of the program.

If we compare the Iranian behavior in Iraq and Afghanistan with some of those in the region who are called strategic partner and/or allies by the US and EU countries, the US and NATO have benefited much more from Iranian contributions than others. Appreciating Iranian positive role by constructive behavior and positions is necessary to strengthen mutual confidence.

Those who see their benefit in weakening and even destroying relations between Iran and US-EU need to rethink about that. The more weakened the relations have been, the more they have lost their influence on Iran and the regional developments. Those who push for isolationist policies need to understand who will benefit from such policies. During the past decades, different tendencies have tried to influence Iranian foreign policy: Asianists, Europeanists, Americanists, Isolationists, Globalists, and the supporters of non-alignment are some of them. The shifting focus of Iran’s foreign policy to different directions stems from the existence of different tendencies inside the country. The US and EU pressures have just undermined the position of those who support better relations between Iran and the West. This is why gradually the number of those who are ready to support rapprochement is shrinking.

The US and EU may be able to close their doors, but the key to all doors is not in their hands. Many doors have remained open for Iran. The new generation of businessmen is familiar with Beijing and Shanghai much more than Hamburg and London. The next generation of intellectuals and engineers are more familiar with Indian, Russian and Malaysian universities than French, German and US ones.

Long term pressures and pushes by the US and some European countries have led to less Western influence on Iranian public opinion. The majority of people is neither pro-West, nor anti-West. However, the constant anti-Iran propaganda, blowing up minor issues and creating big problems like sanctions, and launching wars in the region, have led to a loss of credibility of the West among the people. Double standard policies toward democracy and human rights have made these mottos less attractive. The people look for a better life, but none of the foreign countries can claim that they have been supporting a better life for the people. Supporting Saddam during the Iraqi war against Iran, launching the wars in Afghanistan and Iraq and imposing sanctions for Iran’s nuclear program that the people support, do not endorse the allegation of wanting a better life for the people in Iran and the region.

Furthermore, gradually a kind of consensus has been created among different political groups on most of foreign policy issues. Stability, solidarity and national unity are the red lines. Iran’s society will not support anyone who crosses them. All political groups oppose a military attack and most of them even oppose any sanction. In addition, the structure of power (put in comprehensive terms) in Iran is pluralistic and different political groups have enough social, political and economic bases to continue their influence on politics. Consequently supporting changes in Iranian politics and/or waiting for them to happen, will not lead to major behavioral changes in foreign and even in internal politics. Hence, we witness more continuity in Iran’s foreign policy than change. This is why neither the wait and see policy nor pro/against positions toward different political groups has led to the expected result.

Additionally, most of the issues that Iran’s foreign policy is involved in are both strategic and international. These features limit Iran’s room to maneuver in its foreign policy. Iran cannot change its positions without witnessing necessary changes in the behavior of others, especially that of the US. However, Iran has not limited its flexibility, like the US and the EU. The latter, by passing different laws and resolutions has bound its hand and limited its options. These self restrictions contribute to self-defeating. The failure of past US sanctions and regulations against Iran shows that this process does not work.

Because of fundamental changes, the old software does not work between Iran and the US and the EU. The interdependence between EU-US has prevented EU-Iran relations from working properly. The experience during the past three decades demonstrates that neither side is unilaterally able to write an appropriate program for a working relationship. To establish mutually beneficial relations, writing a common and effective program is necessary.

Nabi Sonboli holds an M.A.in international relations. He is a Research Fellow at the International and Legal Studies section of the Institute for Political and International Studies (IPIS) in Tehran and is currently representing the institute in Berlin working on scientific cooperation.
    

Iran-Transatlantic Relations Need New Software

by Nabi Sonboli

Part 2: Geopolitical aspects

Bridge of Culture, Isfahan

Geographically, Iran is a big country with more than 70 million young population, vast gas and oil resources, located among four major sub-regions: the Persian Gulf, AfPak, the Caspian Region and the Middle East. Iran’s relations with most of its neighbors have been stable during the past two centuries and although Saddam made a big mistake in attacking Iran, Iran-Arab relations also have been satisfactory for a long time. The influence of the Arabic culture and language on Iran and the Persian language cannot be ignored. Because of common history, religious connections and geographical proximity, a separation of Iranians and Arabs on both side of the Persian Gulf is not possible. Social communication is increasing. Every year more than one million people from Iran and Arab countries visit religious places in Saudi Arabia, Iraq, Iran and Syria. Economically, without the Iranian market there will be no UAE as an important international transit economy. The economy of land locked areas in central Asia and Afghanistan will develop much better by connecting them to the Iranian economy, and the Persian Gulf and Turkey through Iran.

Iran’s strategic location plus historical and cultural connections with its neighborhood have contributed to its influence in the region. Iran’s social, economic, technological, and scientific developments in comparison to its surrounding also support the sustainability of the system and its resistance against foreign pressures. All these factors have led to the failure of sanctions and efforts to isolate Tehran. Pressures against Iran have just thickened the wall of mistrust between the two sides.

While the US and the EU have gradually increased the pressure on Iran, they have benefited from Iran’s policies on many important occasions, for example Iran’s opposition to the invasion of Afghanistan by the Soviet Union and its support of the Afghan resistance movements that contributed to the collapse of the Soviet Union and the end of the Cold War; opposition to the invasion of Kuwait by Iraq and supporting freedom of Kuwait; the condemnation of the 9/11 attacks; the support of the Northern Alliance in Afghanistan against the Taliban; the active participation in state-building and reconstruction of Afghanistan in the post-Taliban era; the active participation in Iraq’s reconstruction and supporting peace, stability and development there, ….

While Iran has been following such positive roles from which the transatlantic countries have benefited, some of their regional allies have played a negative role and have increased the US and the EU burdens especially in Iraq and Afghanistan. However, the US has condemned Iran and the Bush administration wrongly called Iran as part of “Axis of Evil”.

Summarizing, geographically, economically, politically and culturally, Iran is located at the center of four strategic regions and sub-regions: the Caucasus, Central Asia, AfPak, and the Persian Gulf. During the past three decades and even more, the transatlantic countries have not been able to play a leading role in these regions and solve the problems. During the next two decades the situation will not change to their benefit. Neglecting Iran’s role, the unilateral interventions by the transatlantic countries also have only exacerbated the security situation there and increased their burden.

Bringing peace, stability and development to these regions is among the common vital interest of Iran and the West, (especially the EU, because of its geographic proximity).Those who are not familiar with the realities in the region talk about isolation and sanctions against Iran, but those who are familiar with the realities know very well that Iran is the axis of stability among many instable regions and its isolation is neither possible nor productive.

Nabi Sonboli holds an M.A.in international relations. He is a Research Fellow at the International and Legal Studies section of the Institute for Political and International Studies (IPIS) in Tehran and is currently representing the institute in Berlin working on scientific cooperation.
   

Iran-Transatlantic Relations Need New Software

by Nabi Sonboli

Part 1: Past experiences and current realities

Foreign policy is a constellation of applicable ideas and behaviors raised and done by a political system. To understand the foreign policy of a country we need to know the real behaviors on the ground and the applicable ideas with enough support in the political system. Reading the news, especially those that may be distorted or targeted to specific audiences, does not contribute to understanding a country’s foreign policy. When a politician or researcher thinks about the foreign policy of his/her country (s), he takes into account at least two important factors: past experiences and current realities (both internal and external). Although, past experiences between Iran, the US and some influential European countries like UK are not promising, current realities require all sides to learn from the past and think about the future.

During the past two centuries, the number of negative experiences in Iran and its neighborhoods influencing Tehran’s threat perception, have been much higher than the positive ones. From early the 19th till early 21st century, we have witnessed the occupation of the northern part of Iran by Russia in early 19th and the 20th century and by the Soviet Union during the second world war; the collapse of the Ottoman Empire in early 20th century; the invasion of all regional countries from North Africa to Afghanistan by France, the UK, the US, etc. We experienced the long extended intervention of Russia, the UK and the US in Iranian internal politics; the military coup against democratically elected prime minister Mosadeq by US-UK; the support of the Shah dictatorship by western countries; regional and international support for the Iraqi war against Iran; the invasion of Afghanistan and Iraq by the US and its allies; and three decades of unilateral and multilateral economic, military and technological sanctions; …. There is a long list of negative experiences that influence threat perception of Iranians with any political inclination.

To compare these with positive actions during the same period of time, we can find few cases that the US and main European counties have provided support for Iran. Europe’s limited support of the constitutional revolution in Iran in early 20th century; Germany’s support of Iranian resistance forces against the British occupation of the southern part of Iran; the US ultimatum to the Soviet Union to withdraw from Iran after the second world war, are among the few positive actions contributed to Iranian national security and desires. Despite the incomparable weight of negative to positive behaviors, the image of the West and even the US in Iran has not been so negative. Forgiveness and forgetting as some Iranian cultural characteristics have led them mostly to be optimistic and to think about the future. However, these historical experiences have contributed to a lack of confidence toward the West in general, and the US and the UK in particular. As transatlantic cooperation against Iran increases, the negative image and mistrust that were limited to a few countries in the past expands to include all.

The second factor influencing the decisions is current realities. Iran’s regional policy is based on regional realities surrounding the country and imposed on the region. During the past three decades we have been living in one of the most unstable and war-ridden regions in the world. The Iraqi war against Iran (1980-88), the Soviet Union invasion of Afghanistan (1979-89), the Iraqi invasion of Kuwait with the subsequent clashes between the US, the UK and Iraq, followed by the invasion of Iraq by the US and its allies (1990-still continues), the war between Azerbaijan and Armenia, the civil war in Afghanistan (1989-2002), the invasion of Afghanistan (2002- still continues), the war between Russia and Georgia (2008) etc. We have not witnessed any year without war or crises for three decades in the Iranian neighborhood. The background of all these instabilities and wars in Iraq, Afghanistan, the Caucasian region and the Middle East shows clearly that Iran has had no role in creating them. These instabilities have been the main obstacle toward regional economic, social and political development, and the root cause of the current problems. Iran has not benefited and will not benefit from these instabilities in its surroundings.

Naturally these wars and instabilities influence the threat perception of any nation living there and Iran is not an exception. This situation has shaped two elements of Iran’s grand strategy: independence and resistance. Iran’s efforts to achieve autarky and independence in different economic and technological fields including nuclear energy, nanotechnology, biotech, airspace, etc., have been evident during the past decades. Following such a policy with limited resources is difficult and costly, but the lack of confidence toward the US, the UK etc., and living in an insecure region have encouraged Iran to diversify its foreign relations and increase its independence in vital areas. Resistance has been the second element in Iran’s foreign policy, influenced by its historical experience. Resistance is a defensive policy, not an ambitious or offensive one. It has both historical and cultural backgrounds in Iran’s and Shiite history and geographical basis.

Culturally, Iran’s national and political culture has received more influence from mysticism as a peaceful worldview. The influence of mysticism on the works of almost all important writers, which have had deep impact on Iran’s culture, is visible. Shahnameh as the most important text for all nationalist and pan-Iranist groups is a clear example. It mixes nationalism and heroism with mysticism and rationality. Another reason for defensiveness of nationalistic tendencies is that Iran has always been a big country, and foreign domination or national disintegration has been the main concern. Shiite culture as minority culture among Sonny majority in Muslim word is defensive. In addition the influence of mysticism on Shiite history and political culture in Iran is also well known. Although Shiite have had a long history in Iran, but during the Safavid period it was announced as the official religion. The term Safavi means Sufis that is based on mysticism. The Safavid dynasty expanded Shiite as a defensive identity policy against the expansionist policies of the Ottoman Empire. This is why rarely we find expansionist ideas even among Shiites.

Furthermore, Iran - both as a multiethnic society and as a majority Shiite and Arian in a multiethnic and multi-religion context including Arabs, Turks and Sonnies, Christians and Jews - knows its own limitations in following any ambitious and expansionist policy. This is why historically Iran has tried to have good relations with all its neighbors, especially the minorities. Supporting different Shiite, Sonny and even Christian groups in the region, from Afghanistan and Iraq to Lebanon, stems from such an understanding. The existence of different minorities in Iran has also created a bridge between Iran and other countries in the region. This is why Iran has been able to play as an axis of stability. The official borders are not the real borders and any external instability has internal consequences for Iran. Immigration of millions of people from Afghanistan, Iraq and Azerbaijan during internal and external wars in these countries is a clear example.

Nabi Sonboli holds an M.A.in international relations. He is a Research Fellow at the International and Legal Studies section of the Institute for Political and International Studies (IPIS) in Tehran and is currently representing the institute in Berlin working on scientific cooperation.
    

Hoe Iran kan bijdragen aan de pacificatie van het Midden-Oosten en Centraal Azië

    
De komende dagen laat Geopolitiek in perspectief Nabi Sonboli aan het woord, die als analist verbonden is aan het Iraanse Institute for Political and International Studies (IPIS) in Teheran en momenteel het Instituut vertegenwoordigt in Berlijn.

Wij kennen de Iraanse politicoloog van de verhitte debatten rond het Iraanse nucleaire programma op de neoconservatieve Duitse "online denktank" Atlantic Community (AC), waar hij opviel door de diplomatieke manier waarop hij enkele heethoofden van repliek diende en een verrassend ander beeld van Iran schetste dan de gangbare propaganda in het Westen. In zijn bijdragen op AC wijst Sonboli op het gedrag van de wereldmachten in de onmiddellijke omgeving van Iran. Met “15+1 buren (de VS is onze grootste buur) en omringd door allerlei internationale problemen" in een regio waar Iran een hoofdrol speelt, meent hij dat het een illusie is om te denken dat het Westen zijn problemen kan oplossen zonder samenwerking met Iran. Men moet van het Midden Oosten en Centraal Azië geen regio maken waar de grootmachten hun rivaliteit botvieren, aldus Sonboli op AC. Zie ook het artikel “How an Iranian analyst stands up to his Western prospective peers”.

De komende dagen werkt Sonboli zijn ideeën in drie artikelen verder uit. Vanuit historisch perspectief wijst hij op de bezetting van Iran door Rusland in de 19e en 20e eeuw en door de Sovjet-Unie tijdens de tweede wereldoorlog, op de val van het Ottomaans Rijk in de 20e eeuw, de invasies van alle landen in de regio door Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en de VS, en op de daarmee gepaard gaande interventies in de binnenlandse politiek van Iran. En in de recentere geschiedenis op de omverwerping door de VS en het Verenigd Koninkrijk van de democratisch verkozen regering Mosadeq, de steun van het Westen voor de dictatuur van de Shah, de steun aan de Iraakse aanvalsoorlog tegen Iran, de invasie en bezetting van Irak en Afghanistan door de VS en zijn bondgenoten, en op drie decennia economische, militaire en technologische sancties tegen Iran.

Samenvattend een geschiedenis vol negatieve ervaringen die de perceptie van dreiging van buitenaf voeden en vanzelfsprekend een rol spelen in het buitenlands beleid van Iran. Sonboli komt tot de conclusie dat door de fundamentele veranderingen in de regio de “oude software” tussen Iran en het Westen niet meer werkt. Hij pleit voor het herijken van de relaties, wat noopt tot de ontwikkeling van een gemeenschappelijk en effectief programma.

Aan de drie artikelen van Nabi Sonboli laten wij vandaag de video van Peter Lavelle’s CrossTalk van 24 februari op het Russische satellietkanaal RT onder de titel “Will the US have a say in the Middle East scenario?” voorafgaan, waarbij Harold Rhode en Johan Galtung de degens met elkaar kruisen en Peter Lavelle probeert het debat in goede banen te leiden. De discussie is exemplarisch voor het gedachtegoed van voor- en tegenstanders in Amerika van sturend optreden bij het hertekenen van het Midden-Oosten. Let op het dominante optreden van Rhode, die gerekend wordt tot de groep Amerikaanse neoconservatieven waarvan Donald Rumsfeld, Paul Wolfowitz, Douglas Feith, Dick Cheney, Lewis Libby en Richard Perle de bekendste zijn. Het is ook interessant de reacties op de uitzending te lezen. De mooiste is waarschijnlijk “An empty can makes the most noise”, holle vaten klinken het hardst…

Is the balance of power in the Middle East shifting away from the US?

   

In een vorig artikel [1] is een video opgenomen van Peter Lavelle’s CrossTalk van 18 februari op het Russische satellietkanaal RT onder de titel “Is it Iran’s turn?” (is [na het verdrijven van de leiders van Tunesië en Egypte] nu Iran aan de beurt). Daarin komt de Iraanse professor Mohammad Marandi [2] aan het woord. Samenvattend zegt die dat de regering in Iran steunt op een ruime meerderheid, wat ook blijkt uit Amerikaans verkiezingsonderzoek in Iran voor en na de verkiezingen. De recente demonstraties in Iran zijn niet gericht tegen het regime, maar uitgelokt door oppositieleider Mousavi, die zijn claims dat de verkiezingen zijn vervalst niet hard wist te maken. Wat aan tegenstanders van het regime overblijft is een harde kern die zich aansluit bij de monarchisten die worden gesteund door terreurorganisaties als de Mujahideen-e-Khalq [3].

Volgens de professor houdt de VS de democratatie in het Midden-Oosten tegen. De VS wil geen vrijheid in de regio, een vrij Egypte betekent onrust in Israel, een vrij Saudi Arabië of Bahrein stelt een probleem voor de Amerikaanse belangen in de regio. Het machtsevenwicht in het Midden Oosten is aan het verschuiven ten nadele van de VS. De VS, dat zijn beleid heeft gebonden aan Israel, probeert wanhopig om de status quo te handhaven. Het ziet daarbij Iran als een sta-in-de-weg. In de toekomst, met nieuwe actoren - die zich verzetten tegen de Amerikaanse buitenlandse politiek - in de regio, wordt het voor de VS immers moeilijker om met Iran de confrontatie aan te gaan.

Gegeven het belang van dit onderwerp tegen de achtergrond van de recente gebeurtenissen in het Midden Oosten, volgt hieronder een zo letterlijk mogelijke transcriptie van de uitspraken van professor Marandi.

If I read the Washington Post or the New York Times in the US, your country is on the verge of having a crisis or revolution. It is people’s power, a repetition of Egypt and Tunisia? Are you getting ready to pack your bags to leave?

I think if you have been reading the Washington Post or the New York Times, or if you have been watching ABC, NBC or CBS, and CNN at least for the last couple of decades, you will have been thinking that for the last three decades now the US has constantly said that in Iran the situation is deteriorating. But the facts on the ground are that the Islamic Republic has strong popular support and that there are different political organizations and groups in the country, with very differing ideas about how the country should be run, but the political establishment is very stable and, as you saw during the anniversary of the Revolution just a week, five, six days ago, there were mass rallies throughout the country, simultaneously held, and in Tehran there were between two to three million who participated, but none of these are shown in the Western media, and obviously this is not going to change.

Where is the discontent? Is it economic, is it ideological? What is it?

When you look at the polls carried out in Iran both before and after the elections, you see that a very strong majority of Iranians support the political establishment, and before the elections of course there was no crackdown, there was no violence on the streets, so no one can really say that at that time people were afraid to express their ideas. And at that time, Mr Ahmadinejad had strong support among people in Iran, especially outside of Tehran. After the elections, in Tehran there was instability, more or less in the Northern part, there was serious discontent among certain sectors of society. But that was largely because of the accusations that were made by Mr Mousavi about fraud. But after a while, when Mr Mousavi failed to provide any evidence whatsoever, most people distanced themselves from him. Right now, that which is left is a hard core of people who align themselves effectively with monarchists who have the support of terrorist organizations like the Mujahideen-e-Khalq, which by the way have offices in the US and throughout Europe under different names. Despite the fact that they have killed over ten thousand Iranians, twelve thousand if I am not mistaken, and they aligned themselves with Saddam Hussain for a couple of decades.

The fact is that Iran is a far more open society, even by Western standards, and the US and the West are not exactly very open these days anymore. But it’s a far more open society than any of its neighbours. When you look at the people who take to the streets, as I said, during the anniversary of the Revolution, they are basically the ordinary people on the street. The problem that the Americans have, and Westerners, is that they usually listen to a sort of pro-Western elite, that what they surround themselves with, and they misread Iran. And that is the same problem that I think they have throughout the Arab World. They thought Egypt was stable, because they were listening to people who studied in the West, spoke English, who surrounded them, spoke to them. If they thought that the Egyptian political establishment is stable, they miscalculated there as well.

Are people tired of having the Islamic Republic of Iran, and I am stressing the Islamic part? If it were not for the religious aspect, then you would say: tough luck, everybody has distress because of the global recession.

First of all, I would like to disagree with what your previous guest said. I did not vote for Mr Ahmadinejad, and said this on numerous occasions. There is no doubt that he is highly popular throughout the country, every province that he goes to he is like a rock star. You have tens, if not hundreds of thousands of people who surround him. These are no organized pro-regime demonstrations; if that was the case the Egyptians could have done that. No, it is obvious that’s not the case. The same is true with Tehran. Of course he is not as popular in Tehran as he would be in the provinces, but he has in fact been very successful economically, especially with the recent reforms in the subsidies, where a lot of people thought there would be a great deal of tension, but it turned out to go forward very smoothly, and personally I am impressed by what happened, despite the fact that I am still critical of his administration. Iranians, if you look at polls carried out by Americans - forget the polls carried out by Iranians, they will say that these were done by the “regime” - so carried out by Westerners, do not show his. And I think it is somewhat racist to say that people go to these pro-government, pro Islamic Republic rallies, for cakes or drinks. You know, crossing Tehran, which is a huge city, is very difficult and tiresome and cumbersome, to go for a cake or a drink, to think that people would do that I think is pretty outrageous.

Is the Green Movement a revolutionary movement? Don’t the people want a voice in the power structure, to determine their destiny, economic policy, foreign policy, nuclear programme?

I think most Iranians would disagree, because after all I did not carry out the polls, Americans have both before and after the elections, and also the election in Iran, the previous elections and the elections before that, the turnout has always been high in the country. I think it is also significant to take into account the fact that Mr Ahmadinejad travels throughout the country, he is treated like a rock star, there is no doubt about it, the footage is there, the people are there, they, especially the more impoverished, the low and lower-middle classes, see him as someone supporting them and backing them. I think that basically the problem is, I go further than what your good guest said. I would say that the US is deterring democracy. The US does not want freedom in the region, because a free Egypt would mean trouble for Israel, a free Saudi Arabia, a free Bahrain, would be trouble for American interests in the region.

Just today, a large number of Bahrainis were killed. When you look at the small population of Bahrain, relatively speaking it would be something like a thousand people dying in Tehran, the 6, 7 or 8 people who were killed, because the population in the country is only half a million. But what is the US position on Bahrain? Bahrain is an ally; it calls on both sides to refrain from violence. That is extraordinary. So there is no doubt that the US is deterring democracy, and the fact that the US is actually pushing so hard for so called regime change in Iran is one reason why the Green Movement has no longer any popularity in the country. The fact that the [US] State Department is behind it, supporting it, the fact that they are funded, the fact that they have aligned themselves with terrorist organizations and organizations backed by the US, does not make them more popular.

And that’s one of the reasons that just the other day a couple of, the spo…, representative of the reformist faction in parliament, he made a statement in parliament condemning Mr Mousavi and Mr Karroubi and so on. That shows how isolated these two gentlemen are. The point though, the really significant point, is that the balance of power in the region is shifting away from the US. The US, because it has bound its policy to Israel, is desperately trying to keep the status-quo. It sees Iran as a major problem, it sees that in the future it will have more difficulty confronting Iran, because there will be new actors in the region, which will be against American foreign policy and it is trying desperately to overthrow the regime of the Islamic Republic, but it will fail.

Hillary Clinton came out a few days ago saying what kind of Egypt America would like to see. Wouldn’t the Egyptians say: hands off, leave us alone? Double standards are not the sole preserve of Washington. The Iranians supported the pro-democracy movement in Egypt, but kept silent about crushing the pro-democracy movements in Tehran.

… [the demonstrations in both countries] are not the same. People who rioted in Tehran were deterring democracy, they were trying to overthrow a president that was elected by the majority. And the people who voted for Mr Mousavi, most of them, by far the majority of them, my own colleagues, have completed distanced themselves from him. [That’s] the problem that Mr Mousavi has, and the so called Green Movement has. I am not saying that all the popular protests in Iran are by and large the work of Washington, that they are a conspiracy by outstanders to overthrow the regime. If you look at the polls, Care Free Tomorrow [4], all say Ahmadinejad won the vote.

References
[1] zie “Het domino effect van de opstand in Tunesië”
[2] zie voor achtergrondgegevens over professor Marandi het artikel "Marandi takes on the Media" van Hamed Aleaziz
[3] Wikipedia: "People's Mujahedin of Iran"
[4] de professor bedoelt Terror Free Tomorrow, The Center for Public Opinion, zie “Results of a New Nationwide Public Opinion Survey of Iran before the June 12, 2009 Presidential Elections”

Het domino effect van de opstand in Tunesië

    

Massademonstraties en veldslagen met leger en politie bleven de afgelopen dagen het Midden Oosten en Noord Afrika overspoelen, ondanks bruut geweld van de door het Westen gesteunde autocratische regimes. Na Bahrein, Libië en Jemen, toneel van hevige straatgevechten met veel slachtoffers, breidden de antiregeringsbetogingen en stakingen zich uit naar andere VS vazalstaten Saudi Arabië, Kuwait en Jordanië. De opstanden die in Tunesië en Egypte begonnen hebben protestacties in de hele regio in beweging gebracht, van Algerije tot Irak. De gebeurtenissen hebben geleid tot grote ongerustheid in Washington en bij de grote Europese mogendheden. Die konden er lang op rekenen dat de dictaturen in de regio wel in staat waren hun bevolking in bedwang te houden en de orde te handhaven in dit strategisch cruciaal, olierijk deel van de wereld. [1]

Bahrein ligt aan de Perzische Golf, tussen Saudi Arabië en Iran. Het herbergt COMUSNAVCENT [2], het hoofdkwartier van de Amerikaanse Zeestrijdkrachten, is thuisbasis van rond 1500 Amerikaans en geallieerd militair personeel en thuishaven van COMFIFTHFLT, de Amerikaanse Vijfde Vloot [3]. Het land is voor Washington van levensbelang. Zo’n 40 procent van alle ruwe olie ter wereld passeert de Golf. De VS heeft de koninklijke elite die over het land heerst steeds door dik en dun ondersteund. De verklaringen van president Obama en buitenlandminister Clinton zijn dan ook hypocriet. “De VS veroordeelt het geweld van regeringen op vreedzame betogers”, aldus de president. Maar vorig jaar december was Clinton nog vol lof over Bahrein als “voorbeeldige partner” in de regio. Ondervraagd over de arrestatie van prominente oppositieleden en over berichten over marteling was het antwoord: “Ik zie een halfvol glas”, gevolgd door de opmerking hoezeer de minister “onder de indruk [was] van de vastberaden manier waarop de regering de weg van de democratie volgt.”

Op CNN.com beschreef Alan Silverleib [4] Bahrein als "een kleine groep eilanden waar de hete politieke retoriek botst met de koude militaire realiteit. Voor wat Washington betreft sterft in dit kleine koninkrijk in de Perzische Golf het streven naar democratie in het Midden-Oosten een stille dood. Het verlies aan Amerikaanse militaire macht tengevolge van een val van het regime van koning Hamad bin Isa Al Khalifa is niet te overzien". Berichten dat veiligheidstroepen Britse wapens gebruikten tegen demonstranten onderstrepen nog eens de verantwoordelijkheid van de VS en zijn bondgenoten voor de repressie in Bahrein. De Britse regering kwam zwaar onder vuur [5] voor de goedkeuring van wapenleveringen aan de Arabische landen die de afgelopen weken gewelddadig optraden tegen demonstranten voor democratie, waarbij talloze mensen omkwamen en nog eens duizenden gewond raakten.

Over de gevolgen voor buurland Saudi Arabië maakt de VS zich grote zorgen. Het koninkrijk was de afgelopen drie decennia na Israël en Egypte de grootste ontvanger van Amerikaanse militaire steun. Volgens Chas Freeman [6], voormalig VS ambassadeur in Saudi Arabië, zullen de Saudi’s buitensporig geweld in Bahrein niet tolereren, het buurland ligt immers op een boogscheut van de belangrijkste Saudische olievelden. De mogelijke val van hun locale gekroonde hoofden wordt door de grote oliemaatschappijen met argusogen gevolgd. Die maken zich grote zorgen [7] over een mogelijk overslaan van de problemen naar Saudi Arabië, het enige olieland met voldoende reservecapaciteit om een ontwrichting van de toevoer van ruwe olie in de wereld op te vangen. Maar ook de problemen in Libië baren hen zorgen. Daar spelen zich ware veldslagen af, waarbij de demonstranten de val van het 41 jaar oude regime van kolonel Muammar Gaddafi eisten, die de afgelopen jaren ook een nauwe bondgenoot van het Westen en de machtige oliemaatschappijen is geworden. Jemen, ook al een belangrijke bondgenoot van de VS, was het zoveelste land waar het regime overging tot dodelijk geweld tegen groeiend protest.

Het protest is uitgewaaierd naar Saudi Arabië en Kuwait, en opnieuw opgelaaid in Jordanië, ook een belangrijke bondgenoot van de VS. In Saudi Arabië gingen bouwvakkers in staking in de Koning Abdullah financiële wijk en bij de Koning Saud universiteit in de hoofdstad Riyadh. In Kuwait demonstreerden ruim 1000 staatloze Arabieren voor burgerrechten, waarbij tientallen gewonden vielen. De regering van Kuwait is onder geen beding bereid de ongeveer 100.000 Arabische statenlozen te regulariseren. In Amman, de hoofdstad van Jordanië, vielen gewapende bendes anti-regeringsdemonstranten aan die al weken lang economische en politieke hervormingen eisen. Koning Abdullah verving vorige maand zijn volledige regering, maar de benoeming tot premier van Marouf Bakhit, één van de handlangers van de koning, viel niet in goede aarde. Bakhit werd in 2007 als premier tot aftreden gedwongen wegens verkiezingsfraude. De situatie in Jordanië is een goed voorbeeld van de hardnekkige sociale crisis die het protest in de Arabische wereld stuurt.

De protesten waaierden ook uit naar verschillende steden in Irak [8][9]. De demonstranten eisten werk en sociale zekerheid en protesteerden tegen de corrupte lokale overheden die worden gesteund door het regime dat door de VS aan de macht werd gebracht. In twee dagen werden vijf demonstranten neergeschoten, even veel als in het repressieve koninkrijk Bahrein. Naar verluidt zijn voorbereidingen aan de gang voor een demonstratie op 25 februari in de hoofdstad Bagdad onder het motto "revolutie van de Iraakse Woede", wat duidt op groeiend verzet tegen de afgrijselijke omstandigheden die maar blijven voortduren: gebrekkige voorziening van electriciteit en drinkwater, massale werkloosheid en sterk stijgende voedselprijzen, plus het dictatoriaal optreden van de door Washington in het zadel gebrachte heersers.

Wat begon als de strijd die de presidenten Ben Ali van Tunesië en Moebarak van Egypte ten val bracht deint uit tot de hele Arabische wereld. Door de Arabische wereld gaat een tweede golf van opstand tegen het kolonialisme [10]. De eerste leidde tot de Grote Arabische Opstand, met Britse en Franse steun, tegen het Ottomaanse Turkije tijdens de Eerste Wereldoorlog en vervolgens tot de Arabische opstand tegen Groot-Brittannië, Frankrijk en Italië tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Tijdens het kolonialisme was het gezag van de koloniale mogendheden politiek zichtbaar. De tweede golf van Arabisch verzet gaat tegen de "onzichtbare heerschappij" van de neokoloniale machten, waaronder de VS, Groot-Brittannië en Frankrijk, een fenomeen dat deel uitmaakt van een bredere strijd tegen neokolonialisme. De golf raakt ook de bezette Palestijnse gebieden en zelfs Afrikaanse landen als Mauritanië en Soedan. Tel daarbij de spanningen in Libanon en de balkanisering van Soedan, en het verontrustende beeld is compleet.

Onderhuids is er in de Arabische wereld veel meer aan de hand dan wij thans te zien krijgen. De bevolking heeft moeten toezien hoe hulpbronnen en rijkdom van hun landen werden verkwanseld aan buitenlandse ondernemingen en verspild door hun corrupte leiders. De onderdanen hebben lijdzaam moeten toezien hoe hun leiders de invasie en bezetting van Irak in 2003 steunden, hoe Israël de Palestijnen heeft onderdrukt met steun van hun regeringen, hoe Libanon in 2006 werd aangevallen met de stilzwijgende zegen van hun regimes, hoe het Israëlische leger in 2008 in Gaza huishield, en hoe het Egyptische regime Israël heeft geholpen om Gaza uit te hongeren. De Arabieren zijn niet ontwaakt, ze hebben in woede en frustratie moeten toekijken. Maar vandaag zijn de Arabische massa’s zich aan het mobiliseren. Net als het immuunsysteem van de mens zijn zij begonnen met de bestrijding van de ziekten die de Arabische wereld hebben geïnfecteerd. De Arabieren zijn in actie.

Tenslotte kan men zich afvragen hoe men moet aankijken tegen de recente onlusten in Iran. Kunnen we die vergelijken met de opstand in Egypte? Kijken de Iraniërs op dezelfde manier aan tegen hun leider als de Egyptenaren tegenover Mubarak stonden? En waarom heeft de VS voortdurend de Iraanse oppositie gesteund, terwijl de Amerikaanse leiders zich geruime tijd in stilzwijgen hulden over de roep om democratie in Egypte? Over deze vragen discussieerde Peter Lavelle op 18 februari met Mohammad Marandi, Kaveh Ehsani and David Hartwell in CrossTalk op het Russische satellietkanaal RT. Zie de video hieronder.

[1] Mike Head: “Popular uprisings spread across Middle East despite brutal crackdowns”
[2] Wikipedia: “Bahrain”
[3] Ibid: “Bahrein”
[4] David Walsh: “Lethal crackdown in Bahrain is ‘Made in the US’”
[5] Alistair Dawber: “Britain under fire for selling arms to Bahrain. Government accused of 'providing tools for repression'”
[6] Jim Lobe: “Bahrain unrest tests US diplomacy. As anger boils on the island, the US is caught between 'democracy promotion' and its military interests.”
[7] Platts: “ANALYSIS: Saudi Arabia buffeted by Bahrain riots, Yemen unrest”
[8] Alex Lantier: “Protests spread throughout Iraq”
[9] Juan Cole: “Iraq Roiled by Protests, 2 Killed in Sulaimaniya”
[10] Mahdi Darius Nazemroaya: “Is 1848 Repeating Itself in the Arab World?”

The Egyptian way

           

Op 14 februari discussieerde Peter Lavelle in het programma CrossTalk op RT met drie gasten over de stappen die we van de nieuwe Egyptische regering kunnen verwachten. RT is een Russisch satellietkanaal dat in het Engels uitzendt. Lavelle, geboren en getogen in Californië, is de belangrijkste politieke commentator van het kanaal. Zijn gasten waren Ramzy Baroud, columnist en uitgever van de Palestine Chronicle, John Guardiano, auteur en analist, en Taufiq Rahim, wetenschappelijk medewerker aan de Dubai School of Government.

In the February 14 edition of Peter Lavelle's CrossTalk on RT, a Russia based, state-owned English language satellite channel, he asks his guests what is next for Egypt's military government on the path to democracy and whether the US should - for the first time - mind its own business and let the Egyptians get on with the process. His guests were Ramzy Baroud, columnist and editor of the Palestine Chonicle, John Guardiano, writer and analyst, en Taufiq Rahim, visiting scholar at the Dubai School of Government. California born Peter Lavelle is the network's key political commentator.

Hieronder treft u de video aan.

 

De als burgerrevolte vermomde militaire staatsgreep in Egypte

    

De Egyptische president Hosni Moebarak is afgetreden, een militaire raad neemt de leiding over. De betogers op het Tahrir Plein vierden de val van Moebarak en de triomf van de democratie. De grondwet werd buiten werking gesteld en het parlement naar huis gestuurd. De militaire raad zal een nieuwe grondwet opstellen, deze aan een referendum onderwerpen en het land leiden tot de verkiezing van een nieuw parlement en een nieuwe president. En dat alles binnen zes maanden. Moebarak is dan wel van het toneel verdwenen, maar het militaire regime waarbinnen hij opereerde heeft zijn macht aanzienlijk versterkt. [1] Dat is op zich niet onverenigbaar met democratische hervormingen. Maar het organiseren van verkiezingen, politieke partijen en kandidaten vergt tijd. Oprecht of niet, de militairen zullen dat wel op zich nemen. Maar in zes maanden kan er heel wat veranderen. De volkswoede kan luwen, de beloftes kunnen worden vergeten. Wat er dan gebeurt kan niemand zeggen.

Over wat er de afgelopen weken is gebeurd bestaat een groot verschil tussen perceptie in het Westen, en de werkelijkheid. De macht blijft in handen van het regime, niet bij de massa. Zeker, er was een grote massa samengestroomd in Cairo en er werd in andere steden gedemonstreerd. Maar de massa bleef van beperkte omvang. Bij 4 betogers per m² kunnen op het Tahrir Plein van 10.000 m² [2] niet meer dan 40.000 mensen. Dat is een grote massa, maar gering in vergelijking met de massa’s die op straat kwamen bij de volksopstanden van 1989 in Oost Europa en 1979 in Iran. Daar ging het om massaal volksoproer, met miljoenen mensen op straat. De massa’s in Cairo deinden nooit uit tot een groot deel van de stad. In een echte revolutie zijn de massa’s niet meer in de hand te houden. In Egypte kwam het nooit tot een confrontatie met de militairen. Die gingen akkoord met de belangrijkste eis van de demonstranten: weg met Moebarak. Omdat de militairen in essentie het regime uitmaken kan men in Egypte dus bezwaarlijk van een revolutie spreken.

Hoe telegeniek ook, de massa in Cairo was het decor, niet de hoofdakte van het drama. Die begon al maanden geleden, toen Moebarak [3] zijn hervormingsgezinde 47-jarige zoon Gamal [4], die niet uit het leger voortkomt, als zijn opvolger naar voren schoof. Dat betekende een bedreiging van het regime, dat Moebarak in feite trachtte omver te werpen. De legerleiding probeerde de ambities van Moebarak, die in 1981 na de moord op Anwar Sadat [5] aan de macht kwam, te blokkeren en stuurde aan op zijn aftreden. De verkiezingen van september moesten dan een kandidaat van het leger aan de macht brengen. Het regime bestaat uit een complex kluwen rond militair apparaat en de door het leger gecontroleerde civiele bureaucratie. Hosni Moebarak, die steeds meer zijn eigen agenda volgde, paste niet meer in dat plaatje. Hij werd steeds meer als bedreiging van het regime gezien, en dus tot aftreden gedwongen. Dat was precies waar de demonstranten om vroegen, die eisten niet direct de val van het regime.

Het Egyptisch militair apparaat is een diffuus geheel. Wie binnen het leger uit was op de val van Moebarak blijft onduidelijk. Het waren vermoedelijk vooral in de VS opgeleide jongere officieren die de benoeming van Gamal Moebarak wilden blokkeren. Wel staat vast dat die het niet tot een harde coup wilden laten komen, maar onder druk van de demonstraties toch de doorslag hebben gegeven. In Egypte heeft dus geen revolutie plaatsgevonden. De demonstranten hebben Moebarak niet ten val gebracht, en al zeker het regime niet. Wij zijn getuige geweest van een militaire coup die onder de dekmantel van de protesten in Cairo Moebarak afzetten om het regime in stand te houden. Of de coup leidt tot een revolutie moet worden afgewacht. De demonstranten eisten vrije en eerlijke democratische verkiezingen en een einde aan de repressie. De legerleiding heeft toegezegd die eisen te zullen inwilligen.

Of dat ook daadwerkelijk gebeurt is de vraag. De democratisering van Egypte is geen gemakkelijke opgave. De repressie onder Moebarak heeft het maatschappelijk middenveld te gronde gericht. Het vergt tijd om politieke partijen te vormen en kandidaten te vinden. En dat moet gebeuren in een situatie waarin de legerleiding zich moet bezighouden met een aanhoudende stroom dagelijkse problemen. Of dat alles binnen zes maanden lukt blijft onzeker, nog afgezien van de vraag of het leger wel afscheid wil nemen van zijn machtspositie van meer dan een halve eeuw. Het gevoel dat er iets fundamenteels heeft plaatsgevonden bestaat, net als het idee dat Twitter en Facebook daar voor iets tussenzitten. Maar we moeten ons beseffen dat de echte revoluties van 1989 en 1979 het zonder deze digitale media moesten doen, die van 1979 zelfs zonder PC’s.

De nieuwe regering heeft toegezegd alle internationale overeenkomsten te zullen naleven. Tijdens de feestvreugde op het Tahrir Plein na het vertrek van Moebarak gingen de spreekkoren over twee onderwerpen: democratie en Palestina. Het nieuwe regime mag zich dan hebben geëngageerd om het vredesverdrag met Israel na te leven, de massa’s op het plein leken daar anders over te denken. Of zij daarmee de wensen van de 80 miljoen Egyptenaren vertolkten blijft onduidelijk. Wij mogen dan van alle kanten te horen krijgen dat de Egyptische bevolking democratie eist, feit blijft dat de demonstranten een uiterst kleine minderheid vormen op de totale Egyptische bevolking. Hoe over dit onderwerp daadwerkelijk wordt gestemd blijft de vraag. Wel duidelijk is dat de Egyptische regering in zijn relatie met Israel weinig in te brengen heeft. Het leger werkt met Amerikaans bewapening en is van Amerika afhankelijk voor onderdelen en onderhoud. Het kan niet meer terugvallen op een Sovjet-Unie. Herbewapening en training van een leger als dat van Egypte vergt vele jaren, geen weken of maanden. Egypte trekt op korte termijn niet ten oorlog.

De nuchtere werkelijkheid is dus dat het Egyptische regime er nog altijd zit, met bejaarde generaals aan de macht. Het buitenlands beleid blijft dat van de man die zij tot aftreden dwongen. De generaals stellen democratie in het vooruitzicht, maar of zij het menen blijft onduidelijk. Wat er is gebeurd is niet hetgeen de media ons hebben getoond en de resultaten zijn niet weergaloos. Er is een complex proces in gang gezet. Het blijft onduidelijk of het gebeurde de Egyptische binnen- en buitenlandse politiek wijzigt, noch of dat beleid in de praktijk wel kan worden omgebogen, hoezeer men dat ook nastreeft. Wat begon met een oude militair aan de top eindigt met andere oude militairen, die zelfs een grotere macht hebben. Hoe opgetogen de wereld ook is over de ontwikkelingen in Egypte, het optreden van de massa’s heeft nog maar weinig veranderd. Dat kan nog gebeuren, maar het is nog niet gebeurd. Een 82-jarige autocraat is afgezet en hij wordt niet opgevolgd door zijn zoon. De grondwet is buiten werking gesteld, het parlement ontbonden en een militaire junta aan de macht gekomen. Al het overige is niet meer dan speculatie.

[1] George Friedman: “Egypt: The Distance Between Enthusiasm and Reality”
[2] zie Google maps: “Al Tahir Sq.”
[3] Wikipedia: “Hosni Moebarak”
[4] zie Samuel Tadros: “THE STORY OF THE EGYPTIAN REVOLUTION”
[5] Wikipedia: "Anwar Sadat"      

Als fatsoen op de tocht komt te staan...

(artikel van gastauteur Egbert Talens)

Deel 2: recente karakteristieke trekjes rond het Israël-Palestina conflict

De partijen in het Israël-Palestina conflict liggen al 63 jaar met elkaar in de clinch. Al die tijd kon Israël naar wens functioneren, terwijl de Palestijnen in een volstrekt tegengestelde positie verkeren. Het is vooral het Westen dat Israël laat wegkomen met praktisch alle overtredingen op internationaal-rechtelijk gebied. Denk aan het bezet houden van Palestijns grondgebied én de bouw van wederrechtelijk joodse nederzettingen dáár. Israël-adepten redeneren hierbij als volgt: 'Als de Palestijnen VN-AV-resolutie 181-II van november 1947 hadden aanvaard, zoals de Zionistische Organisatie bij monde van David Ben-Gurion deed, dan hadden ze al 63 jaar een eigen Palestijnse staat gehad.' Een simplistische, en/of naïeve gedachte die een sterke mate van wishful thinking vertoont, én die van geen kant klopt. De stap van Ben-Gurion c.s. destijds hield 'aanvaarding' van 181-II in, ofwel een schíjn-aanvaarding. Het bewijs voor deze stelling leveren de politieke zionisten zélf, na de Zesdaagse Oorlog: door de bezette Westelijke Jordaanoever en de Gaza-strook níet aan de Palestijnen te laten.

Dit nu al 43 jaar bestaande bewijs wordt dagelijks met nieuwe elementen gestaafd. Het halfhartige Westen merkt met de regelmaat van de klok wél op dat de Israëlische bezetting en dito bebouwing in strijd zijn met het internationaal recht, maar... laat het daarbij. Zolang het Westen met zo een laffe houding denkt weg te komen, krijgen begrippen als ethiek en democratie een ernstige knauw. Ooit krijgt het Westen de rekening gepresenteerd, zoals dat ook met déze! staat Israël het geval zal zijn. Met 'déze!' wordt gewezen op de mogelijkheid van een ánder Israël, een Israël dat wél open staat voor de Palestijnse legitieme aanspraken, op dezelfde basis als die voor Israël zelf: VN-AV-resolutie 181-II en alle overige relevante VN-resoluties van zowel de Algemene Vergadering als die van de Veiligheidsraad. Daarmee worden dán drie vliegen in één klap geslagen: de ethisch-morele factor verkrijgt momentum, het internationaal recht de ruimte, en de democratische richtlijn toepassing. Tel uit je winst. In plaats van holle retoriek, fatsoenlijke spijkers met koppen...

Hoewel het Israëlisch-Palestijnse conflict regelmatig in de media aan de orde komt, is de kennis van de achtergronden óf gering, óf zeer eenzijdig. Of NRC Handelsblad maatgevend is voor wat kranten in Nederland erover brengen, is moeilijk te meten. In ieder geval brengt dit blad bijna dagelijks wel iets over Israël en/of de Palestijnen, over een Arabisch land, of over zaken die samenhang vertonen met dit niet aflatende conflict. Op zaterdag 2 oktober 2010 kwam NRC-H uit met een kopie van de voorpagina van 40 jaar geleden, donderdag één oktober, 1970. Van de acht afzonderlijke berichten op die 40 jaar oude voorpagina gaan er drie over aan het Midden-Oosten gerelateerde feiten:

• 'de vrijlating door Europa van zeven Palestijnse commando's, onder wie Leila Chaled',
• 'de begrafenis van wijlen president van Egypte, Gamaal Abd Al-Nasser', en
• 'het uiteen vallen van het (Nederlandse) Palestina-comité'.

Op de andere pagina Buitenland (2/10/2010) staat het bericht: 'Afgezant VS bereikt niets in M-Oosten JERUZALEM, 2 OKT'. Die afgezant (van Obama) is George Mitchell, en zijn poging Israëlische en Palestijnse leiders te bewegen het vredesoverleg overeind te houden, mislukte. Een typerende afspiegeling van de wijze waarop dit blad de wederwaardigheden rond dit thema probeert te brengen.

Soms gaat NRC-H faliekant in de fout. Op 29 oktober 2010 publiceert het een artikel van Guus Valk over de terugkeer in de Israëlische politiek van de radicale Kach-beweging [1]. In een kader schrijft Valk over de aanslag die Baruch Goldstein [2] op 26 februari 1994 pleegde op biddende moslims in de grot van Machpella te Hebron. Daarop werd de Kach-partij verboden en uit de Knesset gezet. Valk schrijft daarover: 'Dat gebeurde nadat Kach-aanhanger Baruch Goldstein in Hebron 29 Palestijnen doodgeschoten had, waarna hij zelf werd vermoord.' Sic. Ik stuurde een korte ingezonden brief naar de redactie met de opmerking dat Guus Valk de zaken verkeerd had voorgesteld: Goldstein vermoordde 29 moslims, waarop (andere) Palestijnen hem wisten te doden. En ik wees op de curieuze omstandigheid dat bij dit gewelddadige voorval een ón-joodse daad werd begaan door een Jood en een jóódse daad door niet-joden. Per kerende post ontving ik het standaard antwoord van NRC-H dat ik inmiddels wel kan dromen: uw brief wordt niet gepubliceerd, aanbod is (te) groot, de beschikbare ruimte (te) klein. Tot eer van Valk strekt dat hij wel vermeldde dat het graf van Goldstein nog altijd een bedevaartsoord voor aanhangers van de Kach-beweging [is].

Zo royaal Nederlandse dagbladen ingezonden brieven online publiceren, ook als die kritisch t.a.v. Israël zijn, zo bekrompen zijn de meeste als het om ingezonden brieven naar hun reguliere brievenrubriekgaat. Mijn archief puilt uit van niet-gepubliceerde exemplaren, waar een schijntje aan gepubliceerde tegenover staat.

Nog een laatste feitje... Israël-adepten laten zelden na, misprijzend te wijzen op het feit dat de Palestijnen hun helden vereren, terwijl die in hun ogen niets anders dan moordenaars zijn. Je zou, als het om fatsoen gaat, verwachten dat als het Israëlische moordenaars betreft, van verering geen sprake zou zijn, maar een dergelijke verwachting zit er volstrekt naast. Het zou van hypocrisie getuigen als hier beweerd zou worden dat dit vreemd is; zo zitten die zaken nu eenmaal in elkaar, hoe pijnlijk dit ook moge zijn. Men kan er dán maar beter het zwijgen toe doen...

Voor nuchtere waarnemers is het niet zo moeilijk vast te stellen dat het met de reputatie van dít Israël, als moreel-ethische staat, snel bergafwaarts gaat. Toch zijn er nog velen die dít! Israël huizenhoog de hemel in prijzen en van een ongekend succesverhaal durven spreken. Hiervoor hanteer ik de stelling dat het met de mentaliteit van de laatsten maar droevig gesteld is. Overigens is aan Palestijnse kant ook niet alles koek en ei. Ondanks de uiterst asymmetrische verhoudingen, is een evenwichtige benadering in deze imperatief. Van doorslaggevend belang is te wijzen op de volstrekte noodzaak van positieve initiatieven van beide zijden. Daarbij is volgens mij de VN-Twee-Staten-constructie als voorlopige regeling, de sleutel naar een definitieve oplossing. Verantwoordelijk voor het geheel is het Westen - en zeker niet alleen de VS - dat vanaf 1917 t/m 1947 de euvele moed had de Palestijnen op te schepen met een probleem waarvoor het zelf geen oplossing had kunnen aandragen. Dat het nu, naar het schijnt, de politieke zionisten wil laten wegkomen met notabene de volledige buit, is een daad van onfatsoen die zijn weerga niet kent...

[1] Wikipedia: “Kach”
[2] Wikipedia: “Barach Goldstein”

Wie is beter bekend met deze materie dan de Nederlandse publicist Egbert Talens, die in de zestiger jaren als vrijwilliger voor het United Nations Relief and Works Agency (UNRWA) les gaf aan kinderen van Palestijnse vluchtelingen. De geschiedenis van Israël en Palestina liet hem niet meer los, wat zich vertaalde in zijn boek “Een bijzondere relatie: Israël -Palestina nader bekeken 1897-1993”. Zij die dit werk willen aanschaffen (tegen sterk gereduceerde prijs) kunnen zich rechtstreeks tot de auteur wenden per e-mail.
     

Als fatsoen op de tocht komt te staan...

(artikel van gastauteur Egbert Talens)

Deel 1: de voorgeschiedenis

Wie kan nog aan de indruk ontkomen dat het moderne Israël - de Joodse staat die zich sinds 14 mei 1948 manifesteert en 11 mei 1949 lid van de VN werd - steeds meer in de problemen raakt? Zal Israël er in slagen zijn (vermeende?) reputatie als democratische rechtsstaat in stand te houden, en als een fatsoenlijk land over te komen?

Dat deze vragen wrevel (of erger) oproepen vanwege de brutaliteit Israëls integriteit ter discussie te stellen, mag wel worden aangenomen. Toch is het met de reputatie van Israël in de ruim 62 jaar van zijn bestaan alleen maar bergafwaarts gegaan. De wijze waarop dít land hautain afrekent met kritiek op zijn doen en laten kan immers alleen onverbeterlijke apologeten van déze Joodse staat ontgaan. Voor eventuele “schoonheidsfoutjes” wordt de vijand verantwoordelijk gesteld, en kritiek al snel als antisemitisch afgedaan. Als Israël al moet toegegeven dat het fouten maakt, dan volgt daarop zonder uitzondering een niet over het hoofd te zien: máár... Dit vormt een van de zwakke plekken in dit politiek-zionistische project: blaming the victim, en proberen diens helpers voor schut te zetten. Een oeroud principe, dat enkel op korte termijn werkt, en met ethiek en fatsoen niets van doen heeft.

Door toedoen van de politieke zionisten zelf, is de staat Israël een product van internationale bemoeienis. Het verwijt dat de wereld zich teveel met Israël bemoeit, snijdt dan ook geen hout. Van meet af aan werd voor de onderbouwing van het politiek-zionistische project - waarvoor Der Judenstaat [1], het pamflet van Theodor Herzl, mede model stond - een beroep gedaan op publiek-internationaal recht. Die hoeksteen lag natuurlijk niet voor het oprapen, nee, er moest hard voor geknokt worden. Een andere hoeksteen komt hierna aan bod. In het (korte) bestek van dit artikel volsta ik met relevante trefwoorden, waar nodig met enige aanvulling.

Eerst werd aangeklopt bij de Hoge Porte [2], de politieke leider van het Ottomaanse Rijk met zetel in Constantinopel (Istanbul). Tevergeefs. Toen na diens ondergang de overwinnaars van WO-I, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en de VS, hun zeggenschap opeisten in het Midden-Oosten, verzetten de politieke zionisten hun bakens. Met vooruitziende blik voerden de politieke zionisten al in 1916 overleg met (a) de Britten (met de Balfour Verklaring [3] van 1917 als resultaat). Na de oorlog, die (pas) in 1918 eindigde, volgden (b) de Vredesconferentie van Versailles (1919), (c) die van San-Remo (1920) en, vanwege het Mandaat voor Palestina aan de Britten, (d) de Volkenbond (1922). Gevoegd bij de grote instroom (Oost-)Europese joodse pioniers (Olim) naar Palestina, die enthousiast aan de bouw van nederzettingen begonnen, maar zich afzijdig hielden van de overwegend islamitische gemeenschappen, ligt de oorzaak van gespannen verhoudingen voor het grijpen.

Tot het moment waarop in de VN een twee-derde meerderheid bereikt werd voor resolutie 181-II, een aanbeveling tot het verdelen van Palestina (1947), liepen die gespannen verhoudingen tussen de niet-joodse gemeenschappen en de Olim steeds verder op. Palestina leek wel een heksenketel. Dat leden van de oorspronkelijk joodse gemeenschap in Palestina het gevoel kregen zich tussen twee vuren te bevinden, mag op het conto worden geschreven van het gedrag van die afstandelijke, zo niet arrogante Olim. De vraag dringt zich op of men wel kan spreken van fatsoen en ethisch-moreel gedrag als arrogantie daaraan ten grondslag ligt. Om als toekomstige Joodse staat te kunnen functioneren binnen de Westerse landengemeenschap is - volgens de politieke zionisten - een democratische bestuursvorm noodzakelijk. Daarmee komt die andere noodzakelijk geachte hoeksteen aan bod. Telkens als (een poging tot) het verdedigen van Israël aan de orde is, wordt naar voren gebracht dat dit land een democratie, sterker nog, de énige democratie in het hele Midden-Oosten is.

Weer dringen zich vragen op. Wat was er nu eigenlijk democratisch aan het Mandaat voor Palestina dat de Volkenbond aan de Britten verstrekte? En wat aan de in de Algemene Vergadering van de VN bekokstoofde arbitraire aanbeveling tot verdeling van Palestina in een Joodse Staat, een Arabische Staat, en een corpus separatum [4] voor Groot-Jeruzalem? Een volksraadpleging ging er niet aan vooraf. En democratie houdt scheiding van kerk en staat in, een essentiële voorwaarde waaraan dít Israël niet voldoet. Wijzen op overeenkomstige tekortkomingen aan Palestijnse kant houdt geen steek. De oorspronkelijk joodse en niet-joodse gemeenschappen in de Palestijnse regio initieerden geen plannen voor een eigen staat, anders dan in de overige landen in de regio. Zonder het politiek-zionistische project zou het streven naar een zelfstandige Palestijnse staat nimmer van de grond zijn gekomen.

De Palestijnse regio maakte destijds als een soort provincie deel uit van een gebied dat globaal als Syrisch-Arabisch bestempeld kon worden. Zonder het wezensvreemde politiek-zionistische gedram zou aan de joodse gemeenschapsstructuur in dat gebied naar alle waarschijnlijkheid weinig of niets veranderd zijn. In elk geval zullen critici van die islamitische dhimmi [5]-structuur van goeden huize moeten komen om er een negatief effect aan toe te kunnen schrijven, vergelijkbaar met de wijze waarop in het christelijke Europa met de joden werd gesold. Hoe het ook zij, democratisch gedachtegoed introduceren in traditoneel bestuurde gebieden kan een uitstekende zaak zijn, maar daarbij kortzichtig eigenbelang demonstreren is contraproductief, dus in strijd met die introductie.

Nog één geliefde anti-Palestina kreet: 'Er heeft nooit een Palestijnse staat bestaan.' Met als kwalijke achterliggende gedachte dat er ook nú geen behoefte aan is. 'Er is immers geen enkele noodzaak voor een onafhankelijke Palestijnse staat, ten westen van de Jordaan...?' Kennelijk maakt bewondering of liefde voor de Joodse staat Israël, mensen blind voor realiteiten. In de geschiedenis van de mensheid biedt het fenomeen van een eigen gebied, land, staat, een fluctuerend beeld. Afhankelijk van economische of politieke ontwikkelingen, of ordinaire bezitsdrang, kwamen staten of landen op en verdwenen ze weer. Eén factor was of is daarbij tamelijk constant: wordt een gemeenschap zijn hang naar zelfstandigheid ontzegd, dan wordt het verwerven daarvan een heilig doel, en die wetmatigheid gaat niet alleen op voor (de) Joden, maar ook voor (de) niet-joodse Palestijnen. En zo werd en wordt in het geval van de Palestijnen die hang naar een eigen staat nog eens in de hand gewerkt door het optreden van de politieke zionisten zélf...

Gegeven de internationale bemoeienis met dit onheilige conflict - gevolg van het onhaalbare en niet-realiseerbare politiek-zionistische project - zal de internationale gemeenschap, in casu de VN, beide partijen op basis van gelijkheid aan hun trekken moeten laten komen.

[1] Wikipedia: “Der Judenstaat”
[2] Wikipedia: “Verheven Porte”
[3] Egbert Talens: “The Balfour Declaration revisited”
[4] Wikipedia: “Corpus separatum”
[5] Wikipedia: “Dhimmi”

Wie is beter bekend met deze materie dan de Nederlandse publicist Egbert Talens, die in de zestiger jaren als vrijwilliger voor het United Nations Relief and Works Agency (UNRWA) les gaf aan kinderen van Palestijnse vluchtelingen. De geschiedenis van Israël en Palestina liet hem niet meer los, wat zich vertaalde in zijn boek “Een bijzondere relatie: Israël -Palestina nader bekeken 1897-1993”. Zij die dit werk willen aanschaffen (tegen sterk gereduceerde prijs) kunnen zich rechtstreeks tot de auteur wenden per e-mail.
    

Revelations on Rafik Hariri’s assassination

by Thierry Meyssan

Part 3: drone videos expose Israel’s involvement

In more prosaic terms, the Tribunal is shirking its responsibilities. On the one hand, it must judge the false witnesses to thwart further manipulations and to make plain its impartiality; on the other hand it refuses to undertake a "clean-up" operation which might force it to arrest Prosecutor Mehlis. However, Odnako’s revelations on the German lead render this posture untenable. All the more since it’s already too late: General Jamil Sayyed filed a complaint in Syria and a Syrian examining magistrate has already indicted Detlev Mehlis, Commissioner Gerhard Lehmann plus the five false witnesses. One can imagine the commotion at the Tribunal should Syria decide to call on Interpol to have them arrested. Just as the Mehlis commission was supposed to compensate for the lack of professionalism on the part of the Lebanese forces of law and order, the Tribunal should equally have ensured the impartiality that the Lebanese courts may have been short of. But things are far off target, which raises the question of the Tribunal’s legitimacy.

Kofi Annan didn’t want the Lebanon Tribunal to exert international jurisdiction, but to function as a national Lebanese tribunal with an international character. It would have been subjected to Lebanese law while half of its members would have been nationals of other countries. The plan did not materialize because the negotiations came to a sudden end. More precisely, an agreement was reached with the Lebanese government presided at the time by Fouad Siniora, the former authorized representative of the Hariri estate, but it was never ratified either by Parliament or by the president of the Republic. Hence, the agreement was endorsed unilaterally by the UN Security Council (Resolution 1757 of 30 May 2007). The end result is a hybrid and fragile entity.

As pointed out by Kofi Annan, this Tribunal is not analogous to any other so far created within the purview of the United Nations. "It is neither a subsidiary organ of the UN, nor a component of the Lebanese judiciary system"; it is simply "a conventional organ" sitting between the executive authority of the Lebanese government and the UN. Judging by the international rule of separation of powers and independence of the judiciary, the Tribunal cannot be regarded as a genuine tribunal, but rather as a joint disciplinary commission within the executive frameworks of the UN and the Lebanese Government. Whatever decision it may make will inevitably be coated with suspicion. Worse still, any Lebanese government can terminate it since - not having been ratified - the related agreement was binding only on the previous government. As a result, the present Lebanese coalition government has become a battlefield between partisans and foes of the Tribunal. In an attempt to maintain governmental stability, week after week Lebanese President Michel Sleimane has been dissuading the Council of Ministers from taking a vote on any issue linked with the Tribunal. This embargo cannot hold out forever.

According to the President of the Special Tribunal

for Lebanon, Antonio Cassese, the armed resistance

in Palestine, Lebanon, Iraq and Afghanistan should

be tried for "terrorism".

Bad news coming in pairs, suspicions have now extended to the President of the Tribunal, Antonio Cassese. This reputable international jurist was President of the International Criminal Tribunal For the Former Yugoslavia (ICTY). He happens to be an ardent supporter of the Jewish colonialisation of Palestine. A personal friend of Elie Wiesel, Cassese received and accepted an honorary award, presented by Wiesel himself. He should normally have withdrawn and resigned when Hassan Nasrallah disclosed that Israeli drones had been reconnoitring the crime scene as well as the victim’s movements for months.

Worst of all, Judge Cassesse personifies an interpretation of international law that causes division in the Middle East. Although his official curriculum vitae obscures it, he took part in the 2005 negotiations between member states of the European Union and those bordering the Mediterranean Sea ("Barcelona Process: Union for the Mediterranean"). His definition of terrorism blocked the discussions. According to him, terrorism is exclusively the act of individuals or private groups, never states. It follows that a struggle against an occupying army would not be considered as "resistance" but as "terrorism". In the local context, this juridical view is consistent with a colonial framework and disqualifies the Tribunal.

The methods of the Special Tribunal do not differ from those applied by the Mehlis Commission. Tribunal investigators collected mass files on Lebanese students, social security recipients and subscribers of public utility services. On 27 October, in the absence of the Lebanese judges, they even tried to snatch medical records from a gynaecological clinic frequented by the wives of Hezbollah members. It is obvious that these probes have no link whatsoever with the Rafik Hariri assassination. Everything leads the Lebanese to believe that the information is actually earmarked for Israel, of which, in their eyes, the TSL is merely an offshoot.

All these problems had clearly been foreseen by President Putin when, in 2007, he had vainly made a pitch for a different wording of the Tribunal founding resolution. Ambassador Vitaly Churkin had denounced the "juridical loopholes" of the system. He deplored that the Security Council should threaten to resort to force (Chapter VII) to achieve unilaterally the creation of this "conventional organ". He had emphasised that while the Tribunal should be working towards the reconciliation of the Lebanese people, it was devised in such a way as to divide them even more. Finally, Russia - as China - refused to endorse Resolution 1757.

The truth ultimately seeps through. The Israeli drone videos released by the Hezbollah expose Israel’s involvement in the crime preparations. The facts revealed by Odnako point to the use of a sophisticated German weapon. The puzzle is nearly complete.

French journalist Thierry Meyssan is a political analyst, founder and chairman of the Voltaire Network and the Axis for Peace conference. He publishes columns dealing with international relations in newspapers and magazines in Arabic, Spanish and Russian. Last books published in English: “9/11 the Big Lie” and “Pentagate.”
 

Revelations on Rafik Hariri’s assassination

by Thierry Meyssan

Part 2: who fired the missiles?

So, who fired the missile? This is where things get complicated. According to the military experts, in 2005, Germany was the only country which had a handle on this new technology. It is, therefore, Berlin which supplied and set up the crime weapon. Hence, it is easy to understand why former Berlin Attorney General Detlev Mehlis - controversial in his profession - was eager to preside the UN Investigation Commission. Mr Mehlis is notoriously linked to the German and US secret services. Assigned in 1986 to investigate the disco attack in Berlin, he diligently covered up all Israeli and US fingerprints to falsely accuse Libya and justify the US bombing of Khadafi’s palace. In the early 2000s, Mr Mehlis was lavishly paid for his stint as researcher at the Washington Institute for Near East Policy (think-tank linked to AIPAC, the Israel Lobby) and at the Rand Corporation (think-tank attached to the US military industrial complex). All these elements cast a shadow over his impartiality in the Rafik Hariri affair and should have sufficed to have him taken off the case.

Mehlis was seconded by Commissioner Gerhard Lehmann, also a well-known German and US secret services agent. A witness formally identified him as having taken part in the programme run by the Bush Administration in Europe, involved in abduction, detention and torture of prisoners in "black holes". His name is mentioned in the Council of Europe’s ad hoc Report. However, he managed to dodge all judicial proceedings on the basis of a strong but unlikely alibi provided by colleagues in the German police. Mehlis and Lehmann propagated the theory of the explosives-laden suicide van to deflect the investigation from the German weapon that was used to commit the crime. Various earth samples from the scene, first mixed, then divided in three jars, were sent to three different laboratories. In the first two no trace of explosives was found. Mehlis and Lehmann kept the third jar and sent it to the third laboratory, where remnants of explosives were detected. In principle, if the decision is made to resort to three judiciary experts, in case of disagreement it is the majority opinion that prevails. No way! Mehlis and Lehmann violated the protocols. They deemed that theirs was the only reliable sample and embarked the Security Council on a false trail.


Detlev Mehlis, President of the UN Investigation

Commission, violated all the rules of the criminal

procedure, fabricated evidence and used false

witnesses to exonerate Germany and accuse Syria

The flawed character of the Mehlis-Lehmann investigations has amply been proven. Their successors acknowledged as much sotto voce and declared entire sections of proceedings null and void. Amidst their manipulations, the most famous one relates to the false witnesses. Five individuals purported to have seen the preparations for the attack and incriminated Presidents Bashar el-Assad and Emile Lahoud. While these allegations were fuelling the drums of war, their lawyers exposed the lies and the prosecution backed down.

Based on these false testimonies, Detlev Mehlis arrested - in the name of the international community - four Lebanese generals and had them incarcerated for four years and detained members of their entourage for questioning. With his assistants - who spoke Hebrew to each other - he manipulated their families. Thus, on behalf of the international community, he showed the wife of one of the generals a doctored picture to prove that her husband had not only obscured his implication in the murder, but was also two-timing her. Concurrently, Mehlis tried to convince the son of the "suspect" that his mother was a woman of loose morals, leading his desperate father into a murderous folly. The aim was to induce a family crime of honour. And Lehmann proposed to set one of the generals free in exchange for his false testimony against a Syrian leader.

Interestingly, German journalist Jürgen Cain Külbel highlighted a disturbing detail: it would have been impossible to trigger the explosion by remote control or by marking the target without first deactivating the powerful interference system built into Rafik Hariri’s convoy. A system among the most sophisticated in the world, manufactured in ... Israel. Külbel was approached by a well-known pro-Palestinian advocate, Professor Said Dudin, to promote his book. However, the outrageous declarations frequently made by Dudin served to torpedo it instead. Külbel, a former East German criminal police officer, was quick to find out that Dudin had a long-standing reputation for being a CIA mole in the German left-wing. The journalist published a number of old East-German reports attesting to this fact and was sentenced and briefly imprisoned for illicit dissemination of documents. Meanwhile, Dudin was settling into the German Embassy in Beirut for the purpose of infiltrating the families of the four generals.

Overlooked in the Middle East, Germany’s role in this region is worth spotlighting. After Israel’s war of aggression against Lebanon in the summer of 2006, Chancellor Angela Merkel deployed a very large contingent to join the United Nations Interim Force in Lebanon (UNIFIL). The 2.400 German soldiers control the maritime infrastructure to prevent arms supplies from reaching the Resistance via the Mediterranean. Ms Merkel declared that the German mission was to protect Israel. But a wind of rebellion arose among the officers, who by the hundreds wrote to remind her that they had enlisted to defend their homeland, not a foreign country, be it an ally. An unprecedented development took place on 17 March 2008 and 18 January 2010, when the German and Israeli governments held a joint Council of Ministers meeting where various defence programmes were adopted. At this stage, there shouldn’t be too many secrets left between the Tsahal and the Bundeswehr.

Detlev Mehlis’ investigation is both steeped in ridicule as regards the false witnesses, and tainted with the illegal detention of the four generals. This led the UN Human Rights Council’s Working Group on Arbitrary Detention to formally and firmly condemn this excess of power. The opprobrium that befalls Mr Mehlis’ work should not reflect on the Tribunal, which is in no way responsible for his manipulations. However, the credibility of the Tribunal rests on its ability to curb, in the first place, all those who attempted to mask the truth and falsely accused Presidents Bachar el-Assad and Emile Lahoud, with the intention of provoking a war. It now transpires that the Tribunal refuses to try the false witnesses, giving the impression that it is covering up the manipulations under Mehlis’ watch and is in fact pursuing the similar political objectives (this time against the Hezbollah, and perhaps against others in future). Even worse, the Tribunal denies Jamil Sayyed (one of the generals illegally detained) the minutes of his accusers’ hearings, thereby barring him from claiming compensation and making it look as if the Tribunal condones four years of arbitrary detention.

French journalist Thierry Meyssan is a political analyst, founder and chairman of the Voltaire Network and the Axis for Peace conference. He publishes columns dealing with international relations in newspapers and magazines in Arabic, Spanish and Russian. Last books published in English: “9/11 the Big Lie” and “Pentagate.”