US preparations for cyber war against China

by Peter Symonds

US officials participate in cyber warfare classes at the US Air Force Academy, Colorado. (Source: PressTV)

The Obama administration, working hand-in-hand with the American media, has opened up a new front in its aggressive campaign against China. A slew of articles, most notably in the New York Times, has appeared over the past week purportedly exposing the involvement of the Chinese military in hacking US corporations and hinting at the menace of cyber warfare to vital American infrastructure such as the electricity grid.

The Times article on Tuesday based itself on the unsubstantiated and self-serving claims of a report prepared by cyber-security company Mandiant alleging that a Chinese military unit based in Shanghai had been responsible for sophisticated cyber-attacks in the US. (See: “US uses hacking allegations to escalate threats against China”). The rest of the media in the US and internationally followed suit, with articles replete with comments from analysts, think tanks and administration officials past and present about the “Chinese cyber threat”, all but ignoring the emphatic denials by China’s foreign and defence ministries.

This set the stage for the release on Wednesday of Obama’s “Administration Strategy on Mitigation of Theft of US Trade Secrets,” which, while not formally naming China, cited numerous examples of alleged Chinese cyber espionage. In broad terms, the document laid out the US response, including “sustained and coordinated diplomatic pressure” on offending countries and the implied threat of economic retaliation via “trade policy tools.”

US Attorney General Eric Holder warned of “a significant and steadily increasing threat to America’s economy and national security interests.” Deputy Secretary of State Robert Hormats declared that the US had “repeatedly raised our concerns about trade secret theft by any means at the highest levels with senior Chinese officials.”

The demonisation of China as a global cyber threat follows a well-established modus operandi: it is aimed at whipping up a public climate of fear and hysteria in preparation for new acts of aggression—this time in the sphere of cyber warfare. Since coming to office in 2009, Obama has launched a broad economic and strategic offensive aimed at weakening and isolating China and reinforcing US global dominance, especially in Asia.

Accusations of Chinese cyber theft dovetail with the Obama administration’s economic thrust into Asia through its Trans Pacific Partnership (TPP)—a new multilateral trade agreement aimed at boosting US trade at China’s expense. The protection of “intellectual property rights” is a central component of the TPP, as the profits of American corporations rest heavily on their monopoly over markets via brand names and technology. Allegations of cyber espionage will become the pretext for new trade war measures against China.

However, the more sinister aspect of the anti-Chinese propaganda is the US preparation of war against China. Under the banner of its “pivot to Asia,” the Obama administration has put in train a far-reaching diplomatic and strategic offensive aimed at strengthening existing military alliances with Japan, South Korea, Australia, the Philippines and Thailand, forging closer strategic partnerships and ties, especially with India and Vietnam, and undermining close Chinese relations with countries like Burma and Sri Lanka.

Obama’s “pivot to Asia” has already resulted in a dangerous escalation of maritime disputes in the South China Sea and East China Sea as Japan, the Philippines and Vietnam, encouraged by the US, have pressed their territorial claims against China. The focus on these strategic waters is not accidental, as they encompass the shipping lanes on which China relies to import raw materials and energy from the Middle East and Africa. The US is establishing new military basing arrangements in Australia, South East Asia and elsewhere in the region to ensure it has the ability to choke off China’s vital supplies in the event of a confrontation or war.

The Pentagon regards cyber warfare as a vital component of the huge American war machine and has devoted considerable resources towards its development, especially under the Obama administration. In May 2010, the Pentagon set up its new US Cyber Command headed by General Keith Alexander, director of the National Security Agency (NSA), drawing on the already massive cyber resources of the NSA and the American military.

US accusations of Chinese cyber espionage are utterly hypocritical. The NSA, among other US agencies, has been engaged in electronic spying and hacking into foreign computer systems and networks around the world on a vast scale. Undoubtedly, China is at the top of the list of prime targets. The Chinese Foreign Ministry claimed this week that at least 14 million computers in China were hacked by 73,000 overseas-based users last year, including many cyber attacks on the Chinese Defence Ministry.

The US has already engaged in aggressive, illegal acts of cyber sabotage against Iran’s nuclear facilities and infrastructure. Together with Israel, it infected the electronic controllers of the gas centrifuges used in Iran’s Natanz uranium enrichment plant with the Stuxnet worm, causing hundreds to spin out of control and self-destruct. This criminal activity took place alongside more traditional forms—the assassination of Iranian nuclear scientists and other acts of sabotage by Israel.

It is inconceivable that the Pentagon’s cyber capacities are being deployed for purely defensive purposes against the “Chinese threat.” Indeed, in taking over as cyber warfare chief in 2010, General Alexander outlined his credo to the House Armed Services subcommittee. After declaring that China was viewed as responsible for “a great many attacks on Western infrastructure,” he added that if the US were subject to an organised attack, “I would want to go and take down the source of those attacks.”

Last August, the US Air Force issued what was described by the New York Times as “a bluntly worded solicitation for papers advising it on ‘cyberspace warfare attack capabilities,’ including weapons to ‘destroy, deny, deceive, corrupt or usurp’ an enemy’s computer networks and other hi-tech targets. The same article referred to the Pentagon’s research arm, the Defence Advanced Research Projects Agency, hosting a gathering of private contractors wanting to participate in “Plan X”—the development of “revolutionary technologies for understanding, planning and managing cyber warfare.”

This week’s propaganda about the “Chinese cyber threat” provides the justifications for stepping up the already advanced US preparations for conducting cyber-attacks on Chinese military and civilian targets. Amid the rising tensions between the US and China produced by Obama’s “pivot to Asia”, reckless American actions in the sphere of cyber warfare only compound the danger of open military confrontation between the two powers.

This article first appeared on World Socialist Web Site (WSWS) on 23 February 2013, and was republished with permission.

Tensions at ASEAN summit over South China Sea

By Peter Symonds

Sailors and civil service mariners lower a Tomahawk cruise missile onto the Los Angeles-class fast-attack submarine USS Oklahoma City (SSN 723) at Polaris Point, Guam, Nov. 16, 2012.

(U.S. Navy photo by Mass Communication Specialist 1st Class Jason C. Swink/Released)

South China Sea territorial disputes between China and its South East Asian neighbours have been centre stage at summit meetings organised by the Association of South East Asian Nations (ASEAN) in Cambodia this week.

Tensions flared after Philippine President Benigno Aquino disputed a statement by Cambodia, the summit host, on Sunday that ASEAN countries had reached a consensus “not to internationalise the South China Sea from now on.” The statement was in line with China’s insistence that the maritime disputes be resolved bilaterally. Cambodia is closely aligned with Beijing.

During a meeting of ASEAN leaders with Japanese Prime Minister Yoshihiko Noda on Monday, Aquino objected to the statement that a consensus had been reached, declaring: “For the record, this was not our understanding. The ASEAN route is not the only route for us. As a sovereign state, it is our right to defend our national interests.”

With the support of the Obama administration, the Philippine government has taken a more strident stance over its territorial claims in what it now calls the West Philippine Sea, resulting in a dangerous standoff this year with China over the disputed Scarborough Shoal.

Noda also intervened to challenge efforts by Cambodia to limit the discussion. A Japanese statement reported: “Prime Minister Noda raised the issue of the South China Sea, noting this is of common concern for the international community, which would have direct impact on peace and stability of the Asia Pacific.”

Japan’s involvement in the dispute, for the first time, further cuts across China’s efforts to strictly limit the issue to South East Asian countries. Noda’s intervention was also aimed at a domestic audience. With an election due next month, all the parties, including Noda’s ruling Democratic Party of Japan, are stirring up nationalist sentiment, focussing on Japan’s own dispute with China over the Senkaku (Diaoyu) islands in the East China Sea.

Philippine President Aquino subsequently offered to host a meeting of the four countries involved in territorial disputes with China—Vietnam, Malaysia, Brunei and the Philippines. “Our position has always been that a multilateral problem does not lend itself to a solution on a bilateral basis,” he declared.

In July, sharp disagreements between Cambodia and the Philippines over the South China Sea at an ASEAN meeting of foreign ministers resulted, for the first time, in the organisation being unable to issue a final communiqué.

President Barack Obama yesterday attended the East Asian Summit organised by ASEAN as part of his three-nation trip to Thailand, Burma and Cambodia. According to US deputy national security adviser Ben Rhodes, Obama’s message was that “there needs to be a reduction of the tensions… There is no reason to risk any potential escalation, particularly when you have two of the world’s largest economies—China and Japan—associated with some of those disputes.”

Obama’s posturing as a voice of moderation is completely hypocritical. The Obama administration is directly responsible for inflaming all the territorial disputes involving China by indicating support for its allies—Japan and the Philippines—in taking a tougher stance. US Secretary of State Hillary Clinton provocatively declared at an ASEAN summit in 2010 that the US had “a national interest” in securing “freedom of navigation” through the South China Sea and offered to mediate negotiations over the issue.

Subsequently, while declaring the US neutral on the territorial issues, American officials have publicly stated that Washington would support Japan in any conflict with China over the Senkaku (Diaoyu) islands, and hinted it would do the same in relation to the Philippines. The Obama administration has exploited the maritime disputes as a convenient device to drive a wedge between China and its neighbours, put pressure on Beijing and justify a US military build-up in the region.

Control over the shipping lanes through South East Asia is a key component of the Obama administration’s broader “pivot to Asia”—a diplomatic and strategic offensive aimed at containing China by strengthening US alliances and military ties across Asia.

Obama held his own separate meeting with ASEAN leaders, again calling for an “early conclusion” to establishing a regional code of conduct in the South China Sea. Beijing, however, is still pushing for bilateral arrangements. While Chinese and ASEAN leaders agreed on Sunday to further negotiations on a code, China’s foreign ministry spokesperson declared that the process would “take some time.”

These territorial disputes are not the only issue being exploited by Washington to undermine China’s influence in South East Asia. Obama took time out at the summit for a photo opportunity with the leaders of countries involved in the Lower Mekong Initiative—Cambodia, Laos, Vietnam and Thailand. Launched in 2010, the Lower Mekong Initiative is a mechanism for exploiting differences between this grouping and China over water use and dam building in the upper Mekong river.

US-China rivalry also spilled over into trade and economic issues.

Obama used the summit to promote the Trans-Pacific Partnership (TPP)—a regional trade grouping being pushed by Washington, strongly biased toward US corporations and financial institutions. The TPP foreshadows an across-the-board reduction of tariffs and other forms of protectionism, and is aimed in particular against state-owned enterprises. While the TPP does not include most Asian economies, the US is pressing key allies such as Japan and South Korea to join up. Washington’s aim is either to exclude China, or force it to open up new areas of its economy to US investors.

The TPP currently only includes four ASEAN countries—Singapore, Brunei, Malaysia and Vietnam. Obama outlined a new initiative, known as the US-ASEAN Expanded Economic Engagement, to expand trade and investment ties with all 10 ASEAN countries and encourage them to join the TPP.

The US proposal was one of several competing trade plans under discussion on the summit’s sidelines. These included a proposed Regional Comprehensive Economic Partnership (RCEP) between ASEAN countries and its current Free Trade Agreement (FTA) partners—Australia, China, India, Japan, South Korea and New Zealand. Notably, the US would be excluded.

This article first appeared on World Socialist Web Site (WSWS) on 21 November 2012, and was republished with permission.

Verkiezingen in Birma: democratische revolutie of slimme machtspolitiek?

(auteur: Jurriaan Regouin)

Aung San Suu Kyi gives speech to supporters at Hlaing Yar Township in Yangon, Myanmar on November 2011.

Photo: Htoo Tay Zar - Wikimedia Commons

“Baby Baby Baby” schalt uit de luidsprekers en weerkaatst tegen de met zestig ton bladgoud beklede rondingen van de Shwedagon Pagode in Rangoon, Birma. De mierzoete teksten van Canadees tieneridool Justin Bieber vormen een schril contrast met de serene rust van het belangrijkste heiligdom van het land, maar zijn tegelijkertijd een mooie metafoor voor de recente detente in de betrekkingen tussen Birma en het Westen. Al maanden wordt de loftrompet geblazen over de democratische ontwikkelingen in het land. Westerse hoogwaardigheidsbekleders zoals Hillary Clinton en William Hague staan in de rij om het land met een bezoek te vereren. Honderden politieke gevangenen zijn vrijgelaten en de controle op de media is versoepeld. Oppositieleidster Aung San Suu Kyi is, na vijftien van de afgelopen tweeëntwintig jaar onder huisarrest te hebben doorgebracht, weer op vrije voeten en hield vorige maand voor het eerst in de geschiedenis een toespraak op de staatstelevisie. [1] Hoogtepunt van deze democratische revolutie waren de deelverkiezingen van 1 april jl.

Een van de laatste loepzuivere dictaturen gaat dus in rap tempo vrijwillig ter ziele. Hier wordt geschiedenis geschreven! Of zijn we te goedgelovig? Mooi excuus om zelf eens polshoogte te gaan nemen dacht ik, daar ik de val van de muur en het uiteenvallen van de Sovjet Unie als vijf jarig jongetje toch niet geheel bewust heb meegemaakt. En ja hoor, na de vriendelijke douane op het vliegveld van Rangoon gepasseerd te hebben die mijn regime-kritische boeken niet eens wil controleren, steekt de taxichauffeur direct van wal. Hij vertelt honderduit over het regime en de ontwikkelingen in het land.

Zijn Engels is zo goed omdat hij chemie heeft gestudeerd op de Universiteit van Yangon. Helaas voor hem studeerde hij af in een tijd dat de studenten het voortouw namen in protesten tegen het militaire regime. Deze was behoorlijk kordaat in haar reactie; het verbood alle studenten te gaan werken voor staatsbedrijven. Met de (energie)bedrijven in handen van de staat wordt het je als chemist dan niet makkelijk gemaakt. Ook werden de universiteiten voor een aantal jaar gesloten en, met de Britse kolonisator als lichtend voorbeeld, het principe van verdeel en heers toegepast. De universiteiten werden opgeknipt en over het land verdeeld.

Tijdens de rit naar mijn backpackershotel vallen meer zaken op. Zo moet Birma wel het enige land zijn waar het verkeer rechts rijdt maar de auto’s ook rechts gestuurd zijn; een maar ten dele geslaagde poging af te rekenen met sporen van Britse invloed. Een dictatuur heeft echter ook zijn voordelen, zo blijkt. In de belangrijkste stad van het land is geen enkele brommer te vinden, wat zeker in Azië werkelijk een verademing is. Als je de Lonely Planet moet geloven komt dat omdat de auto van een hooggeplaatste militair een aantal jaar geleden in botsing kwam met een brommer, waarop prompt besloten werd alle gemotoriseerde tweewielers te verbieden. Een sterk staaltje besluitvorming waar ons poldermodel nog van kan leren.

Een ander bijkomend voordeel van een dictatoriaal regime is dat je door de internationale sancties niet kan roamen: buitenlandse mobieltjes hebben geen bereik. Daarnaast heeft Birma, door krankzinnig hoge prijzen voor simkaarten, de dubieuze eer het laagste aantal mobiele telefoons per capita te hebben ter wereld. [2] Dit zorgt voor een oase van rust en een opmerkelijk sociaal straatbeeld als je de met een Iphone vergroeide Wordfeud spelende forens in Nederland gewend bent.

Minder handig is dan weer dat internationale bank- en kredietkaarten niet te gebruiken zijn, en je dus al je geld cash het land in moet brengen. Dat is wel fijn voor het regime, die zo stapels Amerikaanse dollars naar hartenlust bijeen kan harken. Want overal waar dollars te verdienen zijn, is de regering opvallend aanwezig. De belangrijkste toeristische attracties, hotels en vervoersmiddelen zijn in handen van de staat en er moet in dollars cash worden afgerekend. Een mooi voorbeeld van deze selectieve overheidsbemoeienis is de entreeprijs van de belangrijke pagodes. Volgens Boeddhistische wetgeving mag er namelijk geen geld worden gevraagd voor het betreden van een tempel. Desondanks staat er bij de ingang altijd een keurige meneer de toeristen uit de rij te plukken die verplicht een toegangskaartje moeten kopen: “I’m sorry, it’s the government, sir!”.

Verder zie je als buitenlander weinig van het repressieve leven onder een militaire junta, met een civiele marionettenregering. Er is bijzonder weinig zichtbare politionele en militaire aanwezigheid op straat. Wat vooral opvalt is dat de mensen zo ontzettend hongerig zijn naar kennis en verandering. Overal op straat word je geconfronteerd met Aung San Suu Kyi en haar Nationale Liga voor Democratie; haar gezicht op stickers in de bussen, op de voorpagina’s van de kranten en op T-shirts die openlijk op straat verkocht worden. Een enkeling durft zelfs en public vurig zijn voorkeur voor de charmante politica te verkondigen; zaken die nog geen twee jaar geleden onmogelijk zouden zijn geweest.

Het blijft echter gissen naar de werkelijke beweegredenen van het regime om te democratiseren. Waarom zou men de macht vrijwillig gaan delen, nadat de Saffraanrevolutie van de monniken in 2007/2008 zo vakkundig in de kiem is gesmoord? Wellicht is men geschrokken van de Arabische Lente en denkt men met milde hervormingen eenzelfde lot te voorkomen. Een eerste belangrijke observatie is in ieder geval dat de deelverkiezing van 1 april 2012 nauwelijks iets aan de huidige machtsstructuur heeft veranderd. In totaal waren er maar 45 zetels te verdelen: 37 van de 440 in het parlement, 6 in de senaat en 2 in regionale vertegenwoordigingen. The Lady heeft er 43 van gewonnen maar ondanks deze monsterzege zal haar macht minimaal zijn. [3] Alleen het leger heeft volgens de grondwet al recht op 110 zetels van het parlement, ofwel 25%.

Daarnaast hebben deze verkiezingen dus vooral een grote symbolische waarde, waar de huidige machthebbers handig gebruik van maken. Zo is de aankondiging van de verkiezingen voor de Europese Unie een belangrijke reden geweest om de eerste sanctie (visumverbod) op te heffen. De kindertjes van de generaals kunnen dus net als het kroost van wijlen Ghadaffi weer keurig naar de London School of Economics gestuurd worden. Ook de Europees Commissaris voor Ontwikkeling, Andris Piebalgs, is vol goed vertrouwen en toverde bij een recent bezoek zo 150 miljoen euro aan steun uit zijn zak. [4]

Dat recent nog door zowel het Westen als Aung San Suu Kyi het vrijlaten van alle politieke gevangenen en het staken van militaire acties tegen etnische minderheden als harde voorwaarde voor het opheffen van de sancties werd gesteld, wordt daarbij gemakshalve even vergeten. Naar schatting zitten er nog tussen de 600-1500 mensen om politieke redenen gevangen in Birma en is er nog een felle burgeroorlog gaande in de Kachin staat, waarbij talloze mensenrechten geschonden worden. [5] De regering heeft deze onlusten zelfs aangegrepen om de verkiezingen van 1 april in het noorden van het land uit te stellen. Het lijkt wel alsof het Westen graag goedgelovig en selectief kritisch is om niet buiten de boot te vallen bij het verdelen van het vele goud, jade, gas, teakhout en andere natuurlijke bronnen die de laatste slapende Aziatische tijger nog rijk is. China, India en Thailand houden er sowieso andere ethische standaarden op na en zijn allang begonnen met de economische exploitatie van het land.

Maar ik moet niet pessimistisch zijn. Een militaire dictatuur omtoveren in een bloeiende liberale democratie gaat niet over één nacht ijs. Wellicht dat de handreiking van het Westen juist een duw in de goede richting kan geven en voor een democratisch momentum zorgt. Of we een Aziatische Lente mee gaan maken moet de toekomst uitwijzen, maar de eerste winst is in ieder geval behaald. Het land is in de ban van een democratische verkiezing en de oppositieleidster is het gesprek van de dag. Laten we hopen dat dit voor een sneeuwbaleffect zal zorgen die Birma een betere toekomst brengt. De voorlopige winnaar is echter nog steeds het huidige regime, die de wereldmachten handig tegen elkaar uitspeelt en garen spint bij de tsunami van toeristen die het land inmiddels overspoelt. De Birmezen moeten dus een lange adem hebben en uitgaan van de profetische teksten van Justin Bieber: “Just shake me 'til you wake me from this bad dream!”

[1] BBC: “Burma's Aung San Suu Kyi makes landmark campaign speech”

[2] Reuters: “Slow connection: Myanmar test for IT crowd”

[3] nu.nl: “Staatsmedia bevestigen zetel Suu Kyi”

[4] Europa-nu.nl: “Eurocommissaris Piebalgs naar Myanmar voor aanbieden steunpakket 150 miljoen euro”

[5] NRC: "Birma laat politieke gevangenen vrij"

Jurriaan Regouin (1984) studeerde Internationale Betrekkingen in Groningen, Barcelona en aan Instituut Clingendael en woont en werkt in Yangon, Birma.

Noot van de redactie: voor meer informatie over het geopolieke belang van Myanmar in het opkomende Azië, zie:

De strijd van de VS om de wereldhegemonie (1)

NAVO 3.0 en de machtsverhoudingen in de wereld

How Europe's Falling Behind Accelerates China's Rise