North Korea: the art of the deal

Pyongyang. (Lachlan Towart)/Flickr. Some rights reserved.

by Paul Rogers

Pyongyang is close to its nuclear-weapons goal. Diplomacy - and a sense of history - are now needed.

North Korea’s nuclear ambitions are causing widespread concern in the international arena. The strong focus on this one state, however, is also a timely moment to note that a number of relatively small states in broadly similar circumstances of insecurity have also had nuclear ambitions. These states are commonly described by analysts of international security as “fortress” or “garrison” states. How their nuclear stories worked out is worth recalling in today's dangerous atmosphere, particularly with Trump in the White House.

The main contenders in this group are Taiwan, South Korea, South Africa, Israel and North Korea itself. It's true that several other states have had nuclear intentions, and took at least initial steps. Argentina and Brazil, and (perhaps surprisingly) Switzerland and Sweden were among them, but all terminated their programmes at quite an early stage. Of the five fortress states, two have not gone the whole way, one did so and then gave them up, one has a large and powerful nuclear arsenal and one – North Korea – is almost there.

What of the other four?

First, since 1988 successive political leaders in Taiwan have declared that the state will not “go nuclear”, but it certainly took the initial steps to do so after the People's Republic of China conducted its own first nuclear test in 1964. It had already built a research reactor in the later 1950s and conducted initial nuclear-weapons-related work at the Institute of Nuclear Energy Research, established thirty miles (43kms) southwest of Taipei in 1964. There are no signs at present that Taiwan is likely to change its policy, but the state would have the potential to do so within a very few years if that policy were to change.

Second, South Korea also had nuclear-weapons ambitions in the 1970s, but the military government at the time came under heavy pressure from the United States not to develop them. The considerable US military support available to Seoul was also a factor. Even so, a few reports suggested that some work was undertaken in secrecy, and in 2004 the government partially acknowledged this in contacts with the International Atomic Energy Agency (IAEA). If South Korea had taken a decision to go further, it is probable that an initial nuclear-weapon test would have been feasible in less than two years.

What is common to all five “fortress states” is that they perceive (or perceived) themselves to be threatened in circumstances where they could not guarantee protection from much more powerful states.

Third, the white South African government in the the apartheid era considered a nuclear-weapons programme to be essential for its security against countries to its north. By the late 1980s it had got as far as having a small arsenal with six operational nuclear weapons, and one in development. In a decision that caused some surprise, the government announced in 1989 that it was dismantling its arsenal and acceding to the non-proliferation treaty (NPT). This was represented as an ethical choice, though others attributed to the concerns of a white political elite facing the prospect of majority rule. Whatever the motives at the time, it is certainly the case that post-apartheid South Africa has been very prominent in calls for global nuclear disarmament.

Fourth, Israel is alone among the five in having persisted to developing a very powerful nuclear arsenal, though along the way it has had an extraordinarily close relationship with a superpower. The programme started in the 1950s. It had plenty of external help, initially from the French, and by the end of the 1960s had produced some devices. Now it has an arsenal of at least 100 weapons, capable of being launched by strike-aircraft, Jericho ballistic-missiles or submarine-launched cruise-missiles.

What is common to all five “fortress states” is that they perceive (or perceived) themselves to be threatened in circumstances where they could not guarantee protection from much more powerful states. Taiwan and South Korea do now see their security as being stronger because of US power, though in 2016 senior officials in South Korea’s conservative government broached the idea of reopening a programme, and one poll indicated majority public support. Israel, meanwhile, regards its nuclear force as absolutely essential, in spite of its relationship with Washington.

Pyongyang, it's good to talk

Where does this leave North Korea and why is there such current concern? The country has conducted several nuclear tests and probably has a handful of low-yield bombs. But that is not the same thing as being able to deliver them to, for example, the continental United States. This is where the recent testing of its most powerful missile, the Hwasong-14, is significant. Although not tested over a full intercontinental range (5,500-plus km), the trajectory used and the altitude reached means that North Korea is on the way to developing a weapon that can target American territory.

That will take more time, with further tests and intensive work on re-entry vehicles and warheads. But the pace of development has exceeded the expectations of independent analysts. The key political point is that North Korea will most likely have that capability before the end of Trump’s first term in 2020, if he survives that long.

It is highly unlikely that North Korea will be deterred from this path. It has long feared US intervention, a fear hugely boosted by George W Bush’s state-of-the-union address in January 2002 when Pyongyang was labelled one of three “axis of evil” states. Another of these, Iraq, had its regime terminated the following year. Bush was unequivocal: “States like these, and their terrorist allies, constitute an axis of evil, arming to threaten the peace of the world. By seeking weapons of mass destruction, these regimes present a grave and growing danger.”

North Korea will most likely have the capability to target American territory before the end of Trump’s first term in 2020, if he survives that long.

Trump now talks in similar terms, if more briefly and via tweets. The state department under Rex Tillerson is much more cautious, while others in Congress point to the huge dangers of any kind of military action. Among most diplomats in Europe there is a consensus that diplomacy has to be allowed to work, and that this must involve a determined effort to see the world as viewed from Pyongyang. This case is also argued powerfully by Gabrielle Rifkind (see “Let’s try and understand North Korea’s actions…” The Guardian, 31 July 2017). This should be the way forward.

It's also essential that other states use whatever influence they might have and recommend great caution. This might have included the UK, not least since it is only a few months since the RAF was for the first time in decades exercising with South Korean and US airforce units (see "North Korea: the US-UK's latest target", 4 May 2017).

That, however, seems unlikely given the chaotic internal politics of Brexit. The position is made worse by having in Boris Johnson a foreign secretary who seems more concerned to threaten to sail Britain’s brand new aircraft-carrier into the South China Sea. This act is almost certain to damage relations with China, the one country that has serious influence with Pyongyang.

But what of the United States, and the prospect that it will take military action? Here, three factors could well become relevant:

– Trump himself, especially if he becomes immersed in yet more domestic controversies and then seeks an overseas diversion as a way out

– Washington's defence and security apparatus is now largely in military hands. That the chair of the US joint chiefs of staff is a serving general is usual; what is most unusual is to have three retired generals as head of the department of defence, as national-security advisor, and as chief of staff at the White House

– The ever-present risk of untoward escalation at a time of crisis, represented by the acronym AIM (accidents, incidents and mavericks). These are the variables that can potentially turn tensions into out-and-out violence.

This is a time for diplomacy that ensures tension with the "fortress state" is turned from military threat to a peaceful outcome.

Paul Rogers is professor in the department of peace studies at Bradford University, northern England. He is openDemocracy's international-security editor, and has been writing a weekly column on global security since 28 September 2001; he also writes a monthly briefing for the Oxford Research Group. His latest book is Irregular War: ISIS and the New Threat from the Margins (IB Tauris, 2016), which follows Why We’re Losing the War on Terror (Polity, 2007), and Losing Control: Global Security in the 21st Century (Pluto Press, 3rd edition, 2010). He is on twitter at: @ProfPRogers

This article first appeared on openDemocracy August 3, 2017

NSA: gedroomd middel om het Amerikaans imperium te consolideren

      

National Security Agency (NSA) headquarters, Fort Meade, Maryland, USA.

Photo: NSA photo gallery, (Wikimedia Commons)

De NSA-afluistertechnologie geeft de VS een gedroomd wapen in de strijd om het mondiaal leiderschap. Terrorismebestrijding is louter bijkomstig. Dat Uncle Sam zich met deze praktijken vriend en vijand tegen zich in het harnas jaagt neemt hij voor lief. Een tijdperk van toenemende onrust in de wereld dient zich aan.

“In naties waar het beginsel van de volkssoevereiniteit geldt, is censuur absurd. Wanneer men mensen het recht toekent om mee te beslissen over het bestuur van de samenleving, dan moet men hen eveneens de mogelijkheid geven om kennis te nemen van de verschillende opinies die in de samenleving bestaan en waardoor men zich bij het nemen van zijn beslissingen kan laten leiden. De soevereiniteit van het volk en de vrijheid van de pers gaan hand in hand; algemeen stemrecht en censuur zijn niet te verenigen.”
Alexis De Tocqueville in “Over de democratie in Amerika, boek I”, p. 84-85.

De eerste helft dit jaar vroeg het Amerikaanse National Security Agency (NSA) bij internetfirma’s als Microsoft, Google, Facebook, Twitter, YouTube, Skype en Apple gegevens op over tienduizenden klanten. Dat gebeurde in het kader van het PRISM-programma, dat in de openbaarheid kwam dankzij onthullingen van klokkenluider Edward Snowden. Na afspraken met de regering-Obama geven de internetfirma’s in transparency reports beperkte informatie over hun contacten met de NSA.

Maar deze transparantierapporten zijn niet meer dan een doekje voor het bloeden. Behalve totaalcijfers geven de rapporten maar bitter weinig informatie. De onthullingen over tienduizenden gevallen in plaats van de honderden miljoenen gegevens die langs andere weg worden verzameld moeten de omvang van de inbreuk op de privacy van burgers in binnen- en buitenland verdoezelen.

Intussen probeert de Amerikaanse overheid op allerlei manieren de heisa over de massale afluisterpraktijken de kop in te drukken. Zo wordt met vereende krachten gepoogd het ophefmakende interview van Edward Snowden op de Duitse TV-zender ARD te blokkeren. Niet enkel heerst bij de Amerikaanse media absolute radiostilte over het interview, video’s van het interview op YouTube “verdwijnen” blijkbaar onmiddellijk nadat ze zijn geüpload, en Vimeo kreeg zelfs met DDoS-aanvallen af te rekenen.

De Amerikaanse overheid probeert op allerlei manieren de heisa over de massale spionage de kop in te drukken.

In het interview neemt Snowden geen blad voor de mond. Voor hem gaven de leugens die NSA-directeur James Clapper maart 2013 onder ede het Congres voorschotelde de doorslag. Clapper zei ronduit dat er geen sprake was van binnenlands afluisteren. En daar bleef het bij. Wie het interview nog niet heeft gezien zou het hier moeten kunnen vinden. En wie het relaas van Snowden nog eens wil nalezen vindt hier een transcriptie.

Maar de druk op de media gaat nog veel verder. Zo werd Guardian hoofdredacteur Alan Rusbridger medio vorig jaar door de Britse regering bedreigd met gevangenisstraf, sluiting van zijn krant en inzet van het leger. Het blad had de euvele moed gehad om sinds juni 2012 te publiceren over de afluisterpraktijken van de NSA, in nauwe samenwerking met de Britse Government Communications Headquarters (GCHQ).

De Britse overheid stuurde resoluut twee agenten van de geheime dienst naar de Guardian om in een drie uur durende actie in militaire stijl toe te zien op de vernietiging van harde schijven en geheugenkaarten met versleutelde bestanden van Snowden, waarvan de krant onlangs filmmateriaal publiceerde. Dat de overheid meent op deze wijze te moeten optreden tegen een wereldbefaamde krant roept vragen op over het gehalte van de Britse democratie.

Voor Obama zijn wij allemaal verdachten. Dat leert men uit zijn speech van 17 januari. Hij staat pal achter de afluisterpraktijken. Hoewel hij toegeeft dat een debat broodnodig is geeft hij Snowden geen krediet voor het afdwingen daarvan. Daarmee opent hij de deur naar het nieuwe McCarthyisme van Mike Rogers en Dianne Feinstein, de geheime-dienst-commissievoorzitters in het Congres en de Senaat die Edward Snowden ijskoud als een Russische spion afschilderen.

Voor Obama zijn wij allemaal verdachten.

Tijdens zijn rechtenopleiding moet Obama toch kennis hebben gemaakt met de kerngedachte achter de Bill of Rights van de grondleggers van de Verenigde Staten: de macht van de regering, die men als de belangrijkste bedreiging voor de vrijheid zag, moest worden beteugeld. Maar de aan Harvard magna cum laude afgestudeerde jurist Obama oordeelt Snowden schuldig zonder proces, terwijl hij de NSA-club die ons bespioneert afschildert als een stel rechtschapen mensen die men voor onschuldig moet houden, ongeacht de bewijzen van het tegendeel.

Waarom houdt de Amerikaanse president zo hardnekkig vast aan de gigantische en ongrondwettelijke afluisterpraktijken van de NSA die nog maar weinig met terrorismebestrijding te maken hebben? Volgens de Amerikaanse historicus Alfred McCoy is het antwoord verrassend eenvoudig. Een supermogendheid die zijn economische grip op de wereld verliest en sobere tijden tegemoet gaat krijgt dankzij de NSA-technologie het gedroomde middel om voor een prikje macht uit te oefenen en ondergeschikte bondgenoten in het gareel te houden.

De Amerikaanse geschiedenisboeken staat bol van voorbeelden van de relatie tussen spionage en politiek schandaal. Spionage levert waardevol materiaal op om druk, in essentie chantage, te kunnen uitoefenen in onderhandelingen, in de diplomatie, in de internationale handel en rond oorlogvoeren. De elektronische vinger die de NSA aan de pols van de wereld houdt is dus het ultieme antwoord op de klassieke droom van een imperium. Een paar muisklikken leveren de informatie op om tegendraadse leiders te kneden. Een doorslaggevend machtsinstrument met een miniprijskaartje, totdat Edward Snowden roet in het eten gooide.

Een wereldmacht die zijn economische grip op de wereld verliest en sobere tijden tegemoet gaat krijgt dankzij de NSA-technologie het gedroomde middel om voor een prikje macht uit te oefenen en ondergeschikte bondgenoten in het gareel te houden.

Zodra deze geheime spionageactiviteiten in de openbaarheid komen blijkt dat niemand erg opgezet is om zich te laten bespioneren. Nationale leiders die zich respecteren weigeren zich door buitenlandse mogendheden te laten bekijken als ratten in een doolhof. En gewone burgers verschieten van het idee dat Big Brother hen in de gaten houdt.

Oktober 2001, na 9/11, droeg president Bush de NSA op om via de telecombedrijven privégesprekken af te luisteren zonder het daartoe benodigde FISA bevelschrift. Later begon de NSA het internet af te dweilen naar e-mails, financiële gegevens en voice messaging op basis van de schimmige theorie dat zulke metadata niet grondwettelijk beschermd waren. Daarmee kreeg de NSA toegang tot de bulk van het wereldwijde telecommunicatieverkeer.

In 2008 had het Congres wetten gestemd die niet enkel deze illegale afluisterpraktijken legaliseerden, maar ook de weg bereidden voor ongebreidelde groei van de NSA-spionage. In plaats van de NSA aan banden te leggen liet president Obama de NSA uitgroeien tot een organisatie die haar weerga niet kent qua omvang van zowel de wereldwijde afluisterpraktijken als spionage specifiek gericht op wereldleiders.

Sinds het aantreden van Obama wordt duidelijk dat de door de NSA verzamelde informatie dient om schandalen uit te spelen, naar het voorbeeld van de FBI onder Hoover. Met de bijeengesprokkelde gevoelige politieke, economische of persoonlijke informatie kan men buitenlandse leiders chanteren, dissidenten uitschakelen of ombrengen, of de bovenhand krijgen in onderhandelingen. In de NSA-archieven is altijd wel vunzige informatie beschikbaar over misstappen van leiders die kan dienen om hen in het gareel te krijgen.

Met de bijeengesprokkelde gevoelige politieke, economische of persoonlijke informatie kan men buitenlandse leiders chanteren, dissidenten uitschakelen of ombrengen, of de bovenhand krijgen in onderhandelingen.

Onder Obama is het massaal verzamelen van gegevens onderdeel geworden van de Amerikaanse defensiestrategie. Dat laat toe om te snijden in conventionele strijdkrachten, en nieuwe initiatieven te nemen in de ruimte en cyberspace. Tegenover bezuinigingen op peperdure hardware en personeel investeerde Obama miljarden in infrastructuur voor digitale spionage. Tel daar de bijna $800 miljard voor de oprichting en uitbouw van het Department of Homeland Security bij op en de $500 miljard sinds 9/11 voor de zich steeds meer paramilitair ontwikkelende wereldwijde spionageactiviteiten, dan heeft Washington $1,2 biljoen geïnvesteerd in een nieuw apparaat dat haar wereldhegemonie moet waarborgen.

De VS hechten dermate veel waarde aan hun veiligheidsapparaat dat Obama onlangs de regularisatie van de lopende NSA-activiteiten aankondigde, niet de hervorming. Daarmee kan de organisatie gewoon doorgaan met het opnemen van binnenlandse telefoongesprekken en afluisteren van buitenlandse leiders. Zo bouwt Washington voort aan de instrumenten om zich als wereldmacht te handhaven, zij het ten koste van het vertrouwen van zijn nauwste bondgenoten.

Met of zonder NSA, het Amerikaanse imperialisme heeft een keerzijde. Opkomende wereldmachten als de BRICS durven Amerika soms te trotseren. Rusland geeft blijkbaar met het laten uitlekken van een telefoongesprek tussen twee Amerikaanse topdiplomaten (“f..k the EU”) Washington een koekje van eigen deeg (en toont de wereld hoe de VS werkt aan regime change in soeverein Oekraïne), Brazilië dreigt zich van het Amerikaanse internet los te koppelen en China speelt kat en muis met de Amerikaanse marine. En zelfs innig bondgenoot Groot-Brittannië lag dwars: het parlement zei onomwonden nee tegen een aanval op Syrië.

Nu Washington vastbesloten is bondgenoten te blijven afluisteren kan dat enkel leiden tot bekoeling van de transatlantische betrekkingen en verdeeldheid binnen de NAVO. En de Westerse sancties tegen Iran zijn niet langer houdbaar nu multinationals zich bij Teheran verdringen om in het land te investeren. Allemaal ontwikkelingen die een tijdperk van toenemende instabiliteit en conflict inluiden in plaats van de rust die een onbetwiste hegemoon wordt geacht te waarborgen.

Obama’s verscheurende dilemma: echte diplomatie, of oorlog met Iran

In de bovenstaande videoclip van het programma The Debate op de Iraanse TV-zender PressTV neemt de Amerikaan Richard Hellman, president van het Mideast Research Center, het op tegen de Iraanse professor Mohammad Marandi van de University of Tehran. Het debat wordt geleid door Kaveh Taghvai. Terzijde zij vermeld dat PressTV sinds begin 2012 in Europa op dubieuze gronden van de satelliet wordt geweerd, maar online nog altijd goed te bekijken is.

Volgens Marandi doen de Verenigde Staten in de P5+1-onderhandelingen met Iran maar alsof. Washington wil de problemen met Iran helemaal niet oplossen. Het heeft belang bij het aanslepen van het conflict. Dat geeft de VS het excuus om steeds zwaardere sancties op te leggen. Iran heeft bij herhaling aangestuurd op verbetering van de relatie met de VS. Maar toen het een Amerikaanse oliemaatschappij een vergunning gaf voor de ontginning van een olieveld werd die geste beantwoord door scherpe sancties op de Iraanse olie- en gassector. En na overleg tussen de VS en Iran over Afghanistan werd Iran afgeschilderd als lid van de As van het Kwaad. Een ander voorbeeld is de Tehran Declaration tussen Iran, Brazilië en Turkije over uitruil van kernbrandstof. Dat was een initiatief van president Lula da Silva van Brazilië, die naar Teheran reisde met een brief van de Amerikaanse president op zak waarin deze zo’n akkoord aanmoedigde. Maar toen dat eenmaal getekend was verwierp de Amerikaanse president het en verzwaarde de sancties.

In zijn bijdrage moet Hellman het vooral hebben van het verdraaide, achterhaalde en gehypte verhaal dat Iran uit is op de vernietiging van de Joodse staat Israel en kernwapens tegen het Westen wil inzetten. Volgens Hellman is het Iraanse regime helemaal niet representatief voor de Iraanse publieke opinie. Als Iran zijn fanatieke, kleptocratische regime laat vallen, een goede nabuur wordt in het Midden-Oosten, geen terrorisme exporteert en zijn buren niet met vernietiging bedreigt zijn kernwapens echt niet zo’n punt, aldus Hellman. Veel landen hebben kernwapens of de kennis om die te ontwikkelen, maar daar maakt niemand zich druk over. Er moet een nieuwe regering in Iran komen die de goede wil van de Iraanse bevolking vertegenwoordigt, en dat moet bij de volgende verkiezingen gebeuren, of “op een andere manier”. Dat luidt het einde in van Iran’s problemen met Amerika, het Westen en de buurlanden, van het bloedige conflict in Syrië en van Iran’s steun aan Hezbollah, dat Libanon dreigt over te nemen, aldus nog Hellman.

Hellman geeft met zijn betoog een goed inzicht in de agenda van de VS. Het hele P5+1-circus is gericht op regime change, er moet een nieuwe, plooibare regering in Teheran komen. Washington aanvaardt geen regionale grootmacht die zich onafhankelijk opstelt. De Joodse staat Israel, waar de VS zulke onverbrekelijke banden mee hebben, moet de toon zetten in het Midden-Oosten. De regering-Obama neemt de gevaarlijke gok dat het Iran langs “diplomatieke weg” kan dwingen af te zien van uraniumverrijking. Die gok is gedoemd te mislukken. Zoals Marandi betoogt bevestigen opiniepeilingen dat het kernenergieprogramma door de bevolking breed wordt gedragen. Als Obama zich niet kan verzoenen met uraniumverrijking in Iran onder internationaal toezicht en met een strategisch onafhankelijk Iran dat in de regio aan invloed wint heeft hij straks geen argumenten om Israel en zijn machtige vrienden in Washington tegen te houden om Iran aan te vallen.

De regering-Obama heeft zich hopeloos vastgereden in het Iran-dossier. Het heeft nog maar weer eens nieuwe, scherpere sancties opgelegd op 75 miljoen Iraniërs om de Israëlische doelstelling het regime in Tehran ten val te brengen te ondersteunen. Geconfronteerd met de militaire dreigementen van het nucleair bewapende Israel - die nog werden versterkt door het Witte Huis en het door Zionisten overschaduwde Amerikaanse Congres - heeft de etnisch diverse Iraanse bevolking de rangen gesloten en zich achter de regering geschaard. De sancties krijgen Iran niet op de knieën. China, Japan, India en Korea blijven Iraanse olie en aardgas afnemen, en Iran heeft recent een omvangrijk akkoord gesloten met Pakistan voor de aanleg van een gaspijpleiding, ondanks zware Amerikaanse druk op Pakistan. De sancties hebben geen enkel strategisch effect gehad, maar hebben wel de energieprijzen in de VS opgedreven en de winsten van oliemaatschappijen gedrukt.

Aan de onderhandelingstafel blijft Washington weigeren de Islamitische Republiek te aanvaarden en voorstellen te lanceren die Teheran zouden kunnen interesseren. Obama kan de sancties zonder gezichtsverlies moeilijk verzachten of opheffen. Intrekking van de wetten die de sancties regelen betekent de impliciete toegeving dat die sancties toch geen constructieve diplomatieke instrumenten waren. De P5+1 hebben in de laatste onderhandelingsronde buitengewoon onhandig gemanoeuvreerd. Het voorstel was dat Iran de verrijkingscyclus stopt bij 20 procent waarmee het brandstof kan produceren voor de researchreactor waar medische isotopen worden gemaakt. Bijna de gehele voorraad verrijkt uranium zou naar het buitenland moeten en de verrijking in de diep onder de grond liggende nieuwe installatie in Fordo worden gesloten. In ruil zou Iran slechts een marginale verlichting van de sancties krijgen, terwijl bronnen in de regering-Obama duidelijk maken dat Iran de verrijking van uranium volledig moet stopzetten.

Zo’n aanpak kan alleen maar leiden tot een diplomatieke mislukking en een strategische ramp. De VS kunnen landen die zaken doen met Iran nog moeilijk dreigen met extra sancties die het in de praktijk toch niet uitvoert en grote landen als China laten zich al helemaal niet meer afdreigen. Intussen gaat Iran gewoon door met het ontwikkelen van zijn nucleair programma. Het bouwt voort aan zijn infrastructuur, onder het toeziend oog van het Atoomagentschap. Voor Israel blijft een Iran dat de kennis in huis heeft voor het aanmaken van kernwapens een zorgwekkende uitdaging voor zijn militaire vrijheid van handelen en dus blijft Israel druk uitoefenen op de regering-Obama om de verrijkingsinstallaties via militair ingrijpen te vernietigen.

Obama staat voor een verscheurend dilemma: toegeven dat de VS niet langer hun wil kunnen opleggen in het Midden-Oosten, of een nieuwe oorlog om massavernietigingswapens onschadelijk te maken die het geviseerde land niet heeft. Sinds de Nuclear Posture Review van de regering-Bush heeft de president de optie van een preëmptieve aanval met tactische kernwapens. Volgens het Pentagon zijn bunker-buster bommen met kernkop ongevaarlijk voor burgers omdat de explosie “onder de grond plaatsvindt”. Maar de drempel voor de inzet van laagexplosieve kernwapens is weggenomen. En mini-nukes hebben de slagkracht van een derde tot zes maal die van de bom op Hiroshima, en geven heel wat straling af.

Met of zonder inzet van mini-nukes, een oorlog met Iran wordt niet gevoerd om een existentiële bedreiging van Israel te neutraliseren, maar om de militaire dominantie van Israel in de regio te vrijwaren. Een rampenscenario dat slecht zal uitpakken voor de strategische positie van de VS in het Midden-Oosten en in de rest van de wereld.
  

De VS ‘stevent af op rampspoed’ door macht boven economie te stellen

  

An S-3B Viking, assigned to the "Scouts" of Sea Control Squadron Two Four (VS-24), is launched from
 the bow of the Nimitz-class aircraft carrier USS Theodore Roosevelt (CVN 71) in the Persian Gulf
(Reuters/Nathan Laird/U.S. Navy photo)

“De Republikeinse partij bekommert zich niet over Amerika. Zij trekt zich niets aan van de economie.” Dat zei eerder op deze site [1] [2] niet een “linkse gek”, maar een ervaren, serieuze, rationele stafmedewerker van het Congres met zowat 30 jaar ervaring: de historicus Mike Lofgren, die de tactiek en doelstellingen van zijn eigen partij aan de kaak stelde. “De Republikeinen stellen zich steeds minder op als traditionele volksvertegenwoordigers; de partij verwordt tot een apocalyptische cultus die zich kan meten met de uiterst ideologische autoritaire partijen in het Europa van de 20e eeuw”, aldus Lofgren vorig jaar. “Het ongebreideld militarisme van het laatste decennium en het laffe verzuim van de Democraten om die te doen keren zijn strategisch en financieel nefast geweest. Vandaag is de VS minder welvarend, minder veilig en minder vrij. Het militarisme dat gepaard gaat met interventies in het wilde weg zal maar bedaren als de schatkist leeg is, net zoals dat gebeurde met de Republiek der Nederlanden en het Britse Rijk.”

Vandaag krijgen we in de bovenstaande videoclip van het interview op het Russische Engelstalige satellietkanaal RT met één van Lofgren’s partijgenoten een nieuwe waarschuwing. Clyde Prestowitz, [3] een voormalig adviseur van de Minister van Handel uit de regering-Reagan, [4] zegt dat de VS afstevent op rampspoed door de wereldheerschappij voor te laten gaan op de eigen economie. Het is bezig met stompzinnig gemanoeuvreer en toont een gebrek aan kordaat optreden uit angst opkomende wereldmachten tegen zich in het harnas te jagen. De monetaire handelsoorlogen zijn een voorbode voor de ineenstorting van de wereldeconomie. De VS dreigt net als de Sovjet-Unie te imploderen. Het streeft nutteloze militaire doeleinden na die ten koste gaan van de economie. De VS volgt een riskante en destructieve koers.

De VS verlegt zijn militaire en geopolitieke aandacht van Afghanistan, Irak en het Midden-Oosten naar de Stille Oceaan en het gebied waar China het voor het zeggen heeft. Die aanpak ondermijnt de mogelijkheid om te investeren, om te concurreren met China, Japan en andere Aziatische landen. De VS lijdt nu juist aan een afnemende economische concurrentiekracht: een groot handelstekort, een grote schuld aan China en aan de rest van de wereld. De belangrijkste bron van onze macht in de wereld is niet economisch, maar militair. Wat dat betreft lijken we sterk op de voormalige Sovjet-Unie. Die bezweek niet wegens gebrek aan militaire macht, maar aan economische macht. Met de VS gaat het ook die kant op.

Wij versterken onze militaire macht in de westelijke Stille Oceaan terwijl daar geen enkele dreiging tegen ons bestaat. China valt de VS niet binnen, de raketten van Noord-Korea reiken niet tot de VS, Amerika voert zijn olie niet aan via de Straat van Malakka. Wat is dan de dreiging? Hoe kan de inzet van deze militaire middelen onze belangen dienen? Wij zijn verslingerd aan de wereldheerschappij, aan het uitoefenen van macht. Een erfenis uit de Tweede Wereldoorlog en de Koude Oorlog. We houden er een grote oorlogsmachine op na, een machine die politieke macht verschaft. Het systeem waarover we nu eenmaal beschikken probeert zich nuttig te maken, dat is waar we mee bezig zijn. Maar of dat in het belang van de VS is blijft de vraag.

De VS heeft een enorme militaire aanwezigheid in de Perzische Golf. De mensenrechtensituatie in Bahrein is uiterst pijnlijk voor de VS. Het zou daar de kant moeten kiezen van de Sjiieten, maar steunt het Soennitische regime omdat Bahrein de thuishaven is van de Amerikaanse Vijfde Vloot. De geopolitieke belangen van Amerika krijgen voorrang op principes. Vanwege dezelfde belangen vraagt de VS China om minder Iraanse olie aan te kopen en Noord-Korea onder druk te zetten over hun rakettenprogramma. Maar daar hangt een prijskaartje aan. Daarom vragen we de Chinezen niet om te stoppen met het manipuleren van hun wisselkoers. We reppen er niet over dat ze hun munt ondergewaardeerd houden. Maar het probleem van de ondergewaardeerde Chinese munt is van veel groter belang voor de Amerikaanse economie dan de Iraanse olie.

Minister van Financiën Tim Geithner stelt dat gewoon niet aan de orde omdat hij dan moet optreden. En optreden levert een enorm conflict met China op. President Obama heeft weliswaar een team samengesteld om op te treden tegen oneerlijke handelspraktijken, maar wisselkoersproblemen vallen daar buiten. Handelsgeschillen komen aan de orde bij de Wereldhandelsorganisatie (WTO), muntproblemen bij het Internationaal Monetair Fonds (IMF). De president gaat dus een confrontatie met China over het muntprobleem uit de weg. Sommige Amerikaanse experts zijn misschien bang voor China, voor Chinese overheersing, maar de echte zorg gaat over de toekomst van Amerika. Vandaag heeft de VS nog alle troeven in handen, maar het speelt het spel slecht. We hechten teveel belang aan onze geopolitieke machtspositie. We blijven militaire macht opbouwen in Afghanistan, de Perzische Golf, Azië. Tegelijk zijn andere landen, zoals China, Brazilië en Duitsland, bezig met investeren, onderwijs, innovatie en vergroting van het concurrentievermogen. Dat wij dat niet doen is een bron van zorg in de VS.

[1] Geopolitiek in perspectief: “Kan grootmacht Amerika de wereld uit de economische onrust leiden?”
[2] Geopolitiek in perspectief: “Het verrottingsproces van de Amerikaanse democratie, naar Mike Lofgren”
[3] Wikipedia: “Clyde V. Prestowitz Jr”
[4] Wikipedia: “Ronald Reagan”