Hoe Europa in het Iran-dossier zijn ruggengraat kan tonen

Velayat 94 Military exercise February 2016 in the Strait of Hormuz and northern Indian Ocean.

Photo: Erfan Kouchari, Tasnim News Agency (Wikimedia Commons)

 

In het artikel ‘Wordt Europa een geopolitieke wereldspeler, of blijft het aan de leiband van de VS lopen?’ van 20 mei 2019 stelden we dat de EU haast moet maken met zich te onttrekken aan het Amerikaanse juk wil het op het wereldtoneel de boot niet missen. En in ‘Waarom Europa zich uit de NAVO moet terugtrekken’ was de boodschap: het wordt tijd dat Europa zich uit de NAVO terugtrekt en een eigen veiligheidsorganisatie sticht waarin ook plaats is voor Rusland. Beide artikelen verschenen ook op ‘De Wereld Morgen’, zie hier en hier.

Aansluitend legden we enkele academici de vraag voor: “Hoe beoordeelt u de draagwijdte van de paragrafen in het Verdrag van Lissabon over de relatie van de Unie met de NAVO, o.a. in art. 42? Heeft de Unie zich daarmee niet vastgeklonken aan Uncle Sam? Is een zelfstandig, centraal aangestuurd Europees leger dan niet een onmogelijkheid? Voor de Britse historicus John Laughland is de Europese integratie een door de VS gesteund project tegen de Koude Oorlog, ideologisch en institutioneel onlosmakelijk verbonden met de NAVO. In een opiniestuk zegt Laughland dat Europa in feite niets kan inbrengen tegen de Amerikaanse sancties tegen Iran.”

Heeft de EU zich vastgeklonken aan de VS?

Jonathan Holslag (VUB) vreest dat Laughland het grotendeels bij het rechte eind heeft, en vreest nog meer dat Europa niet meer cohesie zal vertonen. Het grootste euvel is dat Europa niet meer zelfstandig kan nadenken over haar belangen, aldus Holslag. Voor Hendrik Vos (UG) moet men het belang van art. 42 niet overschatten. Als de politieke wil er is om een onafhankelijke koers te varen, dan gebeurt dat. Momenteel is de EU daarover echter verdeeld. Maar PESCO [dat als doel heeft een gezamenlijk defensievermogen te ontwikkelen en deze beschikbaar te stellen voor militaire operaties van de EU] is voor Vos wel een signaal dat er beweging komt in de richting van meer onafhankelijkheid.

Tom Sauer (UvA) is niet blij met de verwijzing naar de NAVO in het Verdrag van Lissabon. De draagwijdte daarvan is echter beperkt: EU-acties moeten enkel sporen met de NAVO-verplichtingen. Wel lopen vandaag de Amerikaanse en Europese belangen steeds verder uit elkaar. De toekomst van de NAVO is daardoor allesbehalve verzekerd. Europese defensie-integratie zal zich verderzetten. Op termijn kan de NAVO voor Europa overbodig worden, als de VS er tevoren al niet is uitgestapt. Voor Sauer heeft Laughland wel een punt: het Europese mechanisme om de Amerikaanse sancties tegen Iran te omzeilen zal niet helpen. Dat toont nogmaals de zwakte van Europa op het wereldtoneel, en de noodzaak voor Europa om zich te distantiëren van dit Amerikaanse beleid.

Eerder bespraken we dit issue met David Criekemans (UvA), die meent dat de NAVO-verwijzing in art. 42 niet meer is dan een toegevoegd regeltje. De EU-veiligheidsgarantie is veel sterker dan die van de NAVO. Voor Criekemans, zelfverklaard koele minnaar van de NAVO, is daarmee de alliantie eigenlijk overbodig, maar een uitstap zal niet voor morgen zijn. Het ontbreekt aan een Europese strategische cultuur en aan militair-logistieke zaken. Bovendien wil niet elke lidstaat mee.

Geostrategisch blijft de EU gebonden aan de NAVO en daarmee aan Washington

Op grond van deze verklaringen van de academici kunnen we concluderen dat de NAVO-verwijzing in art. 42 misschien niet cruciaal is maar toch zal kunnen worden ingeroepen. Geostrategisch blijft de EU gebonden aan de NAVO en daarmee aan Washington dat in het bondgenootschap de zaken initieert en het laatste woord heeft. De verdeeldheid tussen de lidstaten en de vrees om Washington op de tenen te trappen kan hooguit leiden tot een versterkte samenwerking tussen de Europese legers, maar niet tot een zelfstandig, centraal aangestuurd Europees leger.

In een opgemerkt opiniestuk komt Harvard-politicoloog Stephen Walt tot dezelfde conclusies. Walt is niet optimistisch over de toekomst van de EU. Het VK vertrekt en de VS is openlijk vijandig. Herhaalde pogingen om in internationale vraagstukken een ​​ Europese stem te laten horen, of te komen tot een gemeenschappelijke Europese defensiemacht, hebben gefaald. Neem nu “het gebrek aan ruggengraat in de Europese reactie op de Amerikaanse dreiging om secundaire sancties op te leggen op handel met Iran”, aldus Walt, die ook wijst op interne Europese problemen als de anti-EU populisten en de onmacht van Brussel om eigenzinnige nationalisten als Viktor Orban van Hongarije of de Poolse regeringspartij ‘Recht en Rechtvaardigheid’ tot de orde te roepen.

Waar Stephen Walt geen blad voor de mond neemt schetst David Criekemans een ingetogener beeld. Dat beeld vergt toch wel enkele kanttekeningen. Anders dan “een grote olieproducent” is de VS vandaag energiezelfvoorzienend en heeft dus eigenlijk niets meer te zoeken in het Midden-Oosten. Iran kon tot regionale grootmacht uitgroeien door de Amerikaanse oorlogen in Irak en Afghanistan. Het Iraanse rakettenprogramma is puur defensief. Iran wordt omsingeld door Amerikaanse bases en tot de tanden bewapende buurlanden. Het land defensieve wapens ontzeggen is dus misdadig. En of Iran nu hervormingsgezind of ultraconservatief wordt bestuurd, feit is dat het land geen enkele (militaire) bedreiging vormt voor de VS, noch voor zijn buurlanden.

De Amerikaanse blokkade van Iran is een oorlogsdaad

De Amerikaanse blokkade van Iran is in het internationaal recht een oorlogsdaad. Iran legt zich daar niet bij neer. Het heeft geen boodschap aan Europees handengewring. Volgens de Britse professor Paul Rogers moet de beschadiging van olietankers druk zetten op de Iraanse klanten om hun olie-importen te hervatten. Tel daarbij de paramilitaire aanvallen op Amerikaanse trainingskampen in Irak, de Iraanse dreiging dat het zal reageren op de Amerikaanse uitstap uit de nucleaire deal, en je krijgt een beeld van een land dat niet berust maar aankondigt hoe een asymmetrische oorlog er kan uitzien, aldus Rogers.

Iran onderhandelt niet over de Amerikaanse belegering, maar zal die breken, onder het motto: “Als Iran geen olie door de Perzische Golf kan uitvoeren, zal geen enkel land dat kunnen”. Het kan een serie incidenten in de Golf laten gebeuren die het gemakkelijk kan ontkennen maar aanleiding zullen zijn voor internationale verzekeraars elke dekking van olietransport in het gebied op te schorten. Iran kan eenvoudig enkele olietankers tot zinken brengen om de Straat van Hormuz af te sluiten. Volgens Goldman Sachs kan dat de olieprijs opdrijven naar $1000 per vat, desastreus voor de wereldeconomie.

Slaapwandelen we naar een soennitisch-sjiitische confrontatie?

Criekemans vreest dat we naar een soennitisch-sjiitische confrontatie slaapwandelen en dat de internationale gemeenschap daar niets aan kan veranderen. Maar sektarisme is niet de belangrijkste oorzaak van de problemen in het Midden-Oosten. Volgens de Amerikaanse professor Juan Cole is het de geopolitieke context die conflicten een sektarisch tintje geeft, niet andersom.

Slaapwandelen naar een oorlog VS-Iran is wél te bestrijden: na China moeten Iran’s belangrijkste klanten India, Turkije, Japan en EU-lidstaten Italië, Spanje, Frankrijk en Griekenland ruggengraat tonen, de Amerikaanse dreiging negeren, hun olie-importen uit Iran hervatten en de VS laten zien hoe het zonder gezichtverlies kan loskomen uit de hoek waarin het zichzelf heeft gemanoeuvreerd. De VS zal het wel uit zijn hoofd laten al deze afnemers sancties op te leggen. Het alternatief is de gevolgen ondergaan van een uit de hand lopend militair conflict dat niet enkel het Midden-Oosten in vuur en vlam zet, maar China en Rusland in de strijd kan betrekken en daarmee mondiale proporties krijgen.

Ruggengraat loont.

Iran and friends use bombs and missiles to give a taste of war to come

GULF OF OMAN (May 22, 2019). F/A-18F Super Hornet making an arrested landing on the flight deck

of the Nimitz-class aircraft carrier USS Abraham Lincoln (CVN 72). Photo: United States Navy.

by Paul Rogers

Power vacuums in the Pentagon as a pattern of attacks across the Middle East look suspiciously like a demonstration of Iranian ‘irregular’ power.

The evolution of the US-Iran confrontation gets more complex by the day, a matter of smoke and mirrors with multiple accusations and uncertainties, and domestic politics constantly driving international actions.

For Trump, the current complication is that his Acting Secretary of Defense, Patrick Shanahan, has suddenly withdrawn his application for the permanent job because of family issues dating back some years. Not only does this leave a leadership vacuum at the top of the Pentagon but Trump’s intended replacement for Shanahan, army secretary Mark Esper, leaves a gap in the army job only a month after the air force secretary, Heather Wilson, herself stepped down.

In spite of this uncertainty, the military rhetoric coming out of Washington is growing tougher. Much is being made of the air force and navy firepower being moved towards the Gulf just as the White House insists that Iran has been responsible for the recent attacks on tankers in the Gulf of Oman.

Iran is not the only country that the US is berating. One of the most senior US military commanders, Paul Selva – an air force general and vice-chair of the Joint Chiefs of Staff – this week reminded other states which import oil and gas via the Strait of Hormuz that keeping the sea lanes open is not just a US responsibility. If a war comes, other countries will be expected to play a substantial role. Selva pointed out that the Gulf is far less important to the US than it was during the ‘tanker war’ of the 1980s, with fracking and other new technologies tapping more fossil fuels at home.

Interestingly the one country that could contribute almost overnight – the UK (as explained here a couple of weeks ago) – is in the middle of internal political upheavals. The rivals to replace Theresa May at Number 10 are vying with each other to be the most macho and pro-Trump. This is hardly likely to aid rational policy development, as both remaining candidates claim to want to make Britain great again.

Trump’s own rhetoric has been toned down but his problem with Iran remains and is made worse by that country’s own behaviour. It may be difficult to accept that almost everything that Iran is currently doing speaks of a canny assessment of Trump and a coordinated approach, but it is a possibility that does deserves examining.

Iran’s show of strength?

Earlier this week Iran announced that it would step up low-level uranium enrichment. This is the process that produces fuel for nuclear power stations; weapons-grade uranium must be enriched much further. [JR1] The nuclear deal that Iran signed in 2015 with China, France, Germany, Russia, the UK and the US – the US withdrew from the agreement last year – limits the amount of uranium it can enrich. Iran said that it would exceed that limit on 27 June. Meanwhile, consider the military and paramilitary happenings of the past couple of weeks.

All the tanker attacks have been low-level, typically using small limpet mines placed above the water line: enough to have an obvious effect but unlikely to cause serious casualties or sink ships. The attacks have all been outside the Persian Gulf, off the coast of the Arabian Sea and in the vicinity of Fujairah. This is the terminus for a pipeline that bypasses the Strait of Hormuz, with its Iranian coastline, to bring oil overland from Abu Dhabi.

Another pipeline that avoids the strait runs across Saudi Arabia from its eastern oilfields to a terminal on its Red Sea coast: the Saudis report that this was recently hit by an armed drone believed fired by the Houthi rebels in Yemen, allied to Iran.

In other developments this week, three Katyusha rockets were fired at Camp Taji, an Iraqi army base north of Baghdad where US trainers work. The Balad air base, also north of Baghdad, was hit by mortar fire in a separate attack.

Thus, tankers are attacked outside the Strait of Hormuz showing that bypassing the strait through Fujairah is still vulnerable to disruption, and an alternative pipeline route across Saudi Arabia is also attacked. Add to this the paramilitary attacks in Iraq on two bases used by US trainers of the Iraqi army, along with Iran threatening to respond to Trump’s abandonment of the nuclear deal, and you get a picture of a country not willing to buckle and also ready to send reminders of how an ‘irregular’ war could be waged.

This could all be coincidence, but it really is stretching things a bit when you put it together. Moreover, the risk of paramilitary attacks is certainly taken seriously by the Pentagon: witness the decision to send 2,500 extra troops to the region to help protect US bases and facilities.

Also being taken seriously is the shooting down of a US navy drone in what Tehran claims was Iranian airspace. The drone in question, a Northrop Grumman MQ-4C Triton, is one of the largest and most expensive uncrewed aircraft in the world, the size of a strike aircraft and costs $182 million apiece. It has a range of over 9,000 miles, can fly for 30 hours and reach an altitude of 60,000 feet. If it was flying anything like that high there will be questions asked in the Pentagon and the White House over how the Iranians could have managed to destroy it.

On the US side, Trump’s unpredictability and bombast, coupled with personnel upheavals in the Pentagon, do not make for sound judgement. Yesterday’s approval and then aborting of attacks on Iran in retaliation for the drone strike could have been a warning, or indecision, or both.

However, there are signs of Washington drawing back. One key indicator is that the US Special Representative for Iran, Brian Hook, travels to Paris early next week to meet senior French, German and British officials. Hook is an experienced White House advisor going back two decades. If the Europeans put serious pressure on the Trump administration to reduce tension, that might just have an effect. The bigger issue, though, is that it may be Iran rather than the US setting the agenda.

Paul Rogers is professor in the department of peace studies at Bradford University, northern England. He is openDemocracy's international-security editor, and has been writing a weekly column on global security since 28 September 2001; he also writes a monthly briefing for the Oxford Research Group. His books include Why We’re Losing the War on Terror (Polity, 2007), and Losing Control: Global Security in the 21st Century (Pluto Press, 3rd edition, 2010). He is on twitter at: @ProfPRogers

This article first appeared on openDemocracy 21 June 2019

US Army tweet provokes outpouring of antiwar sentiment

Cityscape of Qayyarah town on fire.The Mosul District, Northern Iraq, Western Asia. 09 November, 2016

Photo: Mstyslav Chernov (Wikimedia Commons)

by George Marlowe

“It’s been hell for the world”

The United States Army did not get the response it intended when it asked in a tweet last week, “How has serving impacted you?” Instead of paeans to the military, the horrific reality of war on a world scale broke through the annual celebration of American militarism over the Memorial Day weekend.

By Monday night, there were over 11,000 comments in response to the US Army’s question. The official lies and platitudes employed by the ruling elite and the media to exalt war were shattered by stories detailing the living hell that has been imposed on millions of lives.

So massive was the outpouring of sentiment on social media that the response was covered by the mainstream news Monday night, a singular rarity on a day usually devoted to mindless jingoism. The incident even made headlines around the world, an expression of the vast global impact of US militarism.

Veteran suicides, depression, violence, recurring nightmares, post-traumatic stress disorder, drug abuse, addiction, alcoholism, rape and sexual assault by commanding officers, inadequate health care, generational trauma, exposure to chemical agents, war crimes. These were just some of the nightmarish tales that emerged.

Heartbreaking stories of veteran suicides were all too common. Shane Burley’s story was repeated in various forms by numerous people. “My best friend from high school was denied his mental health treatment and forced to return to a third tour in Iraq, despite having such deep trauma that he could barely function,” Shane wrote. “He took a handful of sleeping pills and shot himself in the head two weeks before deploying.”

Sean described what he called “the ‘Combat Cocktail’: PTSD, severe depression, anxiety. Isolation. Suicide attempts. Never ending rage. It cost me my relationship with my eldest son and my grandson. It cost some of my men so much more. How did serving impact me? Ask my family.”

Lies used to manufacture public consent for war were also opposed. “Don’t fabricate enemies and shove innocent Americans into wars that kill innocent civilians,” wrote one person. “You’ve gained nothing from all the wars combined. It’s been hell for the world.”

For all the nauseating glorification of the military by the media and the political establishment, those that serve in the military as cannon fodder are generally economic conscripts looking for a way out of poverty and the chance for a college degree. The reality is that they end up maimed, broken and scarred, with generations of families and friends affected by the trauma.

More than 5,500 veterans killed themselves last year, and active-duty military suicides were at an all-time high in 2018. More than 321 of those in active duty in the military killed themselves in 2018, with 138 in the US Army alone.

A 2018 study by the Council on Foreign Relations found that recruits from families with annual incomes less than $38,400 a year made up 19 percent of soldiers. Over 60 percent of recruits come from families with annual incomes less than $61,403, and over 80 percent come from families who make less than $80,912. The study did not show the levels at which the top 5 percent or the top 1 percent participated in the wars, but they no doubt constitute a tiny minority.

Numerous commenters on the US Army Twitter thread referred to the statements of Major-General Smedley Butler, who famously confessed in 1933, “War is just a racket. Only a small inside group knows what it is about. It is conducted for the benefit of the very few at the expense of the masses.”

There is deep opposition to war in the working class in the United States and internationally. As with every other political issue, however, the real interests of the vast majority of the population are excluded from official political life.

In the run-up to the 2003 invasion of Iraq, this sentiment found expression in mass demonstrations of millions of people throughout the world. Opposition to the Iraq war was channeled behind the Democratic Party, culminating in the election of Barack Obama in 2008. Extending the Bush administration’s “war on terror” in Iraq and Afghanistan, Obama attacked more than seven countries, including Libya and Syria, and killed thousands of innocent civilians through drone warfare.

The Trump administration now plans to dispatch 1,500 new troops to the Middle East and has threatened to “end” Iran. His administration also announced the doctrine of “great power” conflict, preparing even bigger military conflagrations against Russia and China that hurtle the world towards a third world war.

In 2017, the Department of Veterans Affairs under the Trump administration proposed to close more than 1,100 facilities in an effort to privatize health care. While only $220 billion was allotted to Veterans Affairs for the 2020 budget, more than $718 billion was requested by the Pentagon, a five percent increase over the previous year. If the trend continues, more than $7 trillion will be spent on war over the next decade.

With the support of the Democratic Party, moreover, the Trump administration is intensifying its campaign against WikiLeaks founder Julian Assange for exposing the crimes of American imperialism.

The Democrats have waged their opposition to Trump largely on the demand that the administration adopt a more aggressive position against Russia and expand the war in Syria and the Middle East. The Democrats have sought to position themselves as the party of the military and the intelligence agencies, hailing as heroes such arch warmongers as the late Republican Senator John McCain.

And the organizations of the complacent and privileged upper-middle class that surround the Democratic Party have become the most adamant supporters of American imperialism.

The sentiments expressed in the response to the US Army tweet must and will find organized form. The mass opposition to war must be connected to the growing struggles of workers, in the United States and internationally, against inequality and exploitation. The growing support for socialism must be connected to a conscious political movement of the international working class against capitalism and imperialism.

This article first appeared on World Socialist Web Site (WSWS) on 28 May 2019, and was republished with permission.

Waarom Europa zich uit de NAVO moet terugtrekken

U.S. Army Stryker armored vehicles convoy during operations in support of Steadfast Javelin II at Ramstein Air Base, Germany, Sept. 3, 2014.
Steadfast Javelin II is a NATO-led exercise designed to prepare U.S., NATO and European partner nations forces for large-scale unified land operations.
Photo: A1C Jordan Castelan (Wikimedia Commons).

Nu Trump de bondgenoten niet enkel 2% bijdrage vraagt maar ook 150% van de kosten voor stationering van Amerikaanse troepen wordt het tijd dat Europa zich uit de NAVO terugtrekt. Het moet een eigen veiligheidsorganisatie stichten waarin ook plaats is voor Rusland.

Amerika is een oligarchie. Kandidaturen voor presidentschap en Senaat en Congres worden verworven via politieke omkoping. Wetenschappelijk onderzoek bevestigt dat een kleine groep elites het overheidsbeleid bepaalt. Zo bepaalt de militair-industriële lobby in belangrijke mate het defensiebudget. Officieel bedraagt dat voor 2019 $617 miljard, maar dat is slechts het Base Budget. Inclusief een serie niet op de defensiebegroting ingeschreven onderdelen, maar exclusief de (para)militaire activiteiten van CIA en FBI, geeft de VS in 2019 aan veiligheid een bedrag uit van $1.135,7 miljard, 5,4% van het BBP en meer dan een kwart van de Amerikaanse federale begroting.

Het Pentagon is wereldwijd voortrekker in militaire uitgaven en trekt NAVO-leden Europa ($290 miljard) en Canada ($24 miljard) mee in zijn kielzog. Zo ontstaat een totaal NAVO-budget 2018 van $1.449 miljard, ruim 80% van het wereldwijd totaal aan defensie-inspanningen ($1.774 miljard). Aan de basis van de groeiende defensie-inspanningen liggen Amerikaanse en Europese percepties van dreigingen vanuit China en Rusland. De uitgaven van deze landen zijn echter slechts een fractie van het NAVO-totaal. China zou in 2018 $168 miljard hebben uitgegeven en Rusland $63 miljard, 12% resp. 4% van NAVO-totaal.

De NAVO is goed voor 80% van de mondiale militaire uitgaven. De uitgaven van Rusland en China vallen daarbij in het niet.

De Amerikaanse National Defense Strategy Commission wijst erop dat China en Rusland regionale hegemonie nastreven en zelfs mondiaal macht kunnen uitoefenen, maar een nuchtere Amerikaanse politicoloog als John Mearsheimer relativeert die stelling. Poetin heeft enkel gereageerd op Westerse provocaties. Het feit dat de NAVO tot de Russische grens is opgeschoven ligt aan de basis van de oorlogen in Georgië (2008) en Oekraïne (2014). De confrontatie met Rusland en China duwt deze grootmachten enkel in elkaars armen wat het einde inluidt van de unipolaire wereld sinds de val van de Sovjet-Unie.

Sinds de uitbreiding van de NAVO maakt Rusland duidelijk dat het niet lijdzaam zal toezien hoe zijn strategisch belangrijke buurlanden Westerse vestingen worden. Voor Poetin overschreed de coup tegen de democratisch verkozen regering in Oekraïne een rode lijn. Beducht voor zijn marinebasis in Sebastopol annexeerde hij de Krim en destabiliseerde hij Oekraïne tot het land zijn pogingen om zich bij het Westen aan te sluiten zou opgeven. In 2008 zei hij Bush ijskoud dat toetreding van Oekraïne tot de NAVO het einde van het land zou betekenen. Maar ook de EU trok oostwaarts, tegen de zin van Rusland.

Oekraïne is als bufferstaat van groot strategisch belang voor Rusland. Geen enkele Russische leider tolereert dat een militaire alliantie die zich duidelijk vijandig opstelt zich in Oekraïne vestigt en een regering installeert die het land wil integreren in het Westen. In koor gaf het Westen Poetin de schuld. Voor Merkel leefde Poetin in een andere wereld. Maar Poetin is absoluut niet onevenwichtig. Hij is een topstrateeg die op buitenlands beleid elke uitdager in de schaduw stelt. Hij streeft niet naar een “groot-Rusland”, is niet geïnteresseerd in de annexatie van buurlanden. Dat zou het militair, economisch en organisatorisch vermogen van Rusland overstijgen.

De EU drong Oekraïne een handelsakkoord op zonder oog voor de historische context. Het land moet een neutrale bufferstaat worden.

Was Oekraïne voor de EU en de NAVO van strategisch belang, dan had het Westen al lang militair geweld gebruikt om de crisis te beslechten. Men maakt een land toch geen NAVO-lid om het vervolgens niet te verdedigen. In een interview legt ook voormalig Amerikaans minister van buitenlandse zaken Henry Kissinger de oorzaak van de Oekraïne-crisis bij het Westen. De EU duwde een handelsakkoord door, is ondoordacht achter Oekraïne gaan staan en heeft geen oog gehad voor de historische context. Voor Kissinger moet Oekraïne een bufferstaat worden.

Amerika is vrijwel onophoudelijk in oorlog: sinds zijn stichting in 1776 maar liefst 226 van zijn 243 kalenderjaren. De overgrote meerderheid van de militaire conflicten sinds de Tweede Wereldoorlog ontstond op initiatief van de VS. Vergeleken met andere grootmachten heeft de VS relatief weinig soldaten op het slagveld verloren en nauwelijks burgerslachtoffers. Afgezien van de aanslagen van 9/11 werd oorlog met het buitenland nooit in eigen land uitgevochten. Anders dan Europa ziet de bevolking op eigen bodem dus niets van de rauwe realiteit van oorlog. En sinds de afschaffing van de dienstplicht in 1973 is de sociale controle op de Amerikaanse oorlogszucht tot vrijwel nul herleid.

Het is ‘gewone’ mensen in de rest van de wereld blijkbaar niet ontgaan dat de VS sinds 2001 Irak, Afghanistan, Libië en Syrië heeft vernietigd en Iran, Venezuela, en misschien zelfs Rusland op de korrel neemt. Onderzoek in 65 landen leert dat de VS (24%) als eerste wordt genoemd als land dat de grootste bedreiging vormt voor de wereldvrede, voor Pakistan (8%), China (6%), Noord-Korea, Israel en Iran (elk 5%). Respondenten in Rusland (54%), China (49%) en Bosnië (49%) waren het meest bevreesd voor de VS als bedreiging.

De VS wordt als eerste genoemd als land dat de grootste bedreiging vormt voor de wereldvrede.

Trump heeft twijfel gezaaid over de bescherming van Europa. Hij dringt aan op verhoging van de bijdrage naar 2% en op termijn 4% van het BBP. Intussen gaan de defensiebegrotingen mondjesmaat omhoog. Europese leiders zien Rusland niet als een ernstige militaire bedreiging. Voor hen past de annexatie van de Krim niet in Russische expansiezucht. Maar intussen vraagt Trump de “partners” ongegeneerd om ook 100% van de kosten van de Amerikaanse militaire aanwezigheid te betalen, met een opslag van 50%. Vandaag betaalt Duitsland 28% voor de Amerikaanse stationering, zo’n €1 miljard per jaar. In een cost-plus-50 regeling zou de factuur voor Duitsland door het dak gaan.

De harde Amerikaanse houding stelt Europa voor een dilemma. Moet het zichzelf kunnen verdedigen? Moeten de Franse atoomwapens het Europese continent afdekken? Wie zit er dan aan de knoppen? Opgeteld kan een EU-leger beschikken over 1,5 miljoen militairen, na China (2,2 miljoen) de grootste legermacht ter wereld. Paradoxaal genoeg is het juist de NAVO die zich tegen zo’n ontwikkeling verzet. Dit is gevoelige materie. Dat de Franse president Macron spreekt over een Europees leger en strategische autonomie irriteert de Amerikanen. De VS laat de NAVO waarin het de lakens uitdeelt en eigen belangen voorrang kan geven niet gemakkelijk los. Maar verzet komt ook uit eigen kring en vanuit de bureaucratie.

Wie pleit voor een Europese defensie moet ook het gebrek aan een ééngemaakt buitenlands beleid aan de orde stellen.

Ook de Belgische politicoloog Sven Biscop is voor een Europese defensie. Hij pleit niet voor interventionisme, wél voor optreden “als onze vitale belangen in het geding zijn”. Als voorbeeld noemt hij Libië. Zijn uitleg over het oprekken van het VN-mandaat roept vragen op over de doctrine van “minimale interventie en maximale diplomatie” waarbinnen EU-optreden moet gebeuren. Biscop spreekt niet over het gebrek aan een ééngemaakt Europees buitenlands beleid en hoe binnen de EU wordt beslist over militair optreden. Per saldo sluit hij zich aan bij de European Union Global Strategy (EUGS) die zegt dat de NAVO voor de meeste lidstaten het belangrijkste kader zal blijven.

Een opiniestuk van de Nederlandse politicoloog Rob de Wijk is gewaagder: “Wie roept de Verenigde Staten tot de orde?” Intussen staat wel vast dat Europa zich wil losmaken uit het steeds knellender Amerikaanse juk. Een militair volledig op eigen benen staand Europa is echter niet voor morgen. De geopolitieke transformatie in de wereld staat niet stil. De Westerse vijandige houding tegen Rusland drijft dat land steeds meer in de armen van China, dat via zijn Belt & Road strategie al belangrijke contacten heeft gelegd in Europa. Wil Europa niet tussen hamer en aambeeld raken dan zal het een fundamentele keuze moeten maken: wil het aan de hand blijven lopen van de VS die zich steeds meer op zichzelf terugtrekt, of zich openstellen voor een Euraziatisch Wirtschaftswunder.

Europa moet kiezen voor een nieuwe pan-Europese veiligheidsorganisatie waarin plaats is voor Rusland.

Zo’n fundamentele beleidsombuiging vergt de vorming van een nieuwe pan-Europese veiligheidsorganisatie en de opzegging van het NAVO-lidmaatschap. Frankrijk en Duitsland kunnen het voortouw nemen en worden waarschijnlijk snel vergezeld van andere Europese kernlanden. Hervorming van de EU in een geopolitiek onafhankelijke Unie vergt een grondige wijziging van het Verdrag van Lissabon, een kolossale, uitdagende maar doenbare operatie. De meeste analisten menen dat Rusland na de Koude Oorlog volwaardig NAVO-lid had moeten worden. De nieuwe pan-Europese veiligheidsorganisatie moet dan ook de opzegperiode met de NAVO benutten om een verdrag te onderhandelen met Rusland.

In dat kader kan ook een oplossing worden uitgewerkt voor de Oekraïne-crisis. Het land moet een neutrale buffer worden tussen Rusland en het Westen, naar het voorbeeld van Finland tijdens de Koude Oorlog. Georgië moet in het voetspoor van Oekraïne treden. Oekraïne moet economische steun krijgen van zowel het Westen als Rusland, en worden aangemoedigd om de rechten van de Russisch sprekende bevolking te respecteren. Op langere termijn kunnen Oekraïne, Georgië en Wit-Rusland tot de EU en de veiligheidsorganisatie toetreden. Daarmee ontstaat een blok dat zich zowel economisch als militair kan meten met China.

Zo ontstaat een multipolaire wereld bestaande uit Noord- en Zuid-Amerika, Eurazië en China, aangevuld met overig Azië en Afrika. Een wereld waarin de VS niet langer de lakens uitdeelt en waarschijnlijk minder gewapende conflicten kent.

Tensions rise between US, Russia and China over Venezuelan coup

US/CIA Hands off Venezuela Philly Protest June 9, 2017, organized by Philly International Action Center (photo source: Flickr)

By Bill Van Auken

US President Donald Trump told reporters at the White House Wednesday that “Russia has to get out” of Venezuela. Asked how Washington would enforce this demand, he responded, “We’ll see. All options are open.”

Trump delivered his ultimatum during a White House photo op with Fabiana Rosales, the wife of right-wing opposition leader Juan Guaidó, who, with US backing, proclaimed himself “interim president” of Venezuela in January, calling upon the military to overthrow the existing government of President Nicolas Maduro.

Rosales, referred to by Trump administration officials as Venezuela’s “first lady,” is conducting an international tour aimed at drumming up support for the US-orchestrated regime change operation, which has flagged noticeably since the fiasco suffered last month with the failure of a cynical attempt to force trucks carrying supposed humanitarian aid across the Colombian-Venezuelan border.

Both Guaidó and his US patrons had predicted that the provocation would trigger a rising by the Venezuelan armed forces against Maduro. With a handful of right-wing opposition supporters and gang members turning out for the “humanitarian” hoax, security forces easily contained the attack.

The latest US provocation has centered upon the arrival in Venezuela over the weekend of two Russian aircraft carrying approximately 100 military personnel. An Antonov An-124 cargo jet and an Ilyushin II-62 passenger plane landed on Saturday at the Maiquetía airport outside of Caracas.

The arrival of the relative handful of Russian military personnel triggered a flurry of denunciations from top Trump administration officials, who have been orchestrating the bid to bring down the Venezuelan government.

White House national security adviser John Bolton declared that the US “will not tolerate hostile foreign military powers meddling” within the Western Hemisphere.

Earlier this month, Bolton invoked the Monroe Doctrine as the foundation of US policy in Venezuela. This 19th century declaration of US foreign policy initially was directed at opposing any attempts by the empires of Europe to recolonize newly independent republics in Latin America. In the 20th century, it was invoked by successive US governments as a license for US imperialism to use military force to impose its will throughout the hemisphere, resulting in some 50 direct armed interventions and the imposition of fascist-military dictatorships over much of South and Central America.

Secretary of State Mike Pompeo, meanwhile, told his Russian counterpart Sergei Lavrov, in a March 25 telephone conversation, that Washington would “not stand idly by as Russia exacerbates tensions in Venezuela,” according to a spokesman for the State Department.

The State Department called the arrival of the Russian troops a “reckless escalation” of tensions in Venezuela, adding that “The continued insertion of Russian military personnel to support the illegitimate regime of Nicolas Maduro in Venezuela risks prolonging the suffering of the Venezuelan people…”

What hypocrisy! Washington has imposed an ever-escalating wave of sanctions that have gravely exacerbated the intense crisis of the country’s economy, with Venezuelan working people paying the price. A Trump administration official briefing reporters last Friday boasted: “The effect of the sanctions is continuing and cumulative. It’s sort of like in Star Wars when Darth Vader constricts somebody’s throat, that’s what we are doing to the regime economically,”

The Russian Foreign Ministry quoted Lavrov as having responded to Pompeo by charging that “Washington’s attempts to organize a coup in Venezuela and threats against its legitimate government are in violation of the UN Charter and undisguised interference in the internal affairs of a sovereign state.”

The Russian Foreign Ministry said that the arrival of the Russian troops was in fulfillment of an “agreement on military technical cooperation” signed between Moscow and Caracas in 2001.

“As in colonial times 200 years ago, the US continues to regard Latin America as a zone for its exclusive interests, its own ‘backyard’ and they directly demand that it should obey the US without a word, and that other countries should steer clear of the region,” Russian Foreign Ministry spokeswoman Maria Zakharova said on Tuesday. “[D]oes the US think that people are waiting for it to bring democracy to them on the wings of its bombers? This question can be answered by Iraqis, Libyans and Serbs.”

Meanwhile, a US official speaking to Reuters expressed concern that the Russian military personnel who arrived on Saturday included a team of specialists in cybersecurity.

This concern coincides with a new series of electricity blackouts that began on Monday, affecting much of Caracas and at least 16 states. The Maduro government has blamed the outages on sabotage, including cyber-attacks on the power system’s computerized infrastructure.

Meanwhile the Venezuelan situation has also ratcheted up tensions between Washington and Beijing, with the US forcing the cancelation of a 60th anniversary meeting of the Inter-American Development Bank (IDB), which was set to begin on March 26 in Chengdu.

The Trump administration had demanded that the IDB accept a representative named by its puppet Guaidó as Venezuela’s representative at the meeting. China refused to issue a visa to Washington’s man, Ricardo Hausmann, a Harvard economist and former minister in the government of Venezuelan President Carlos Andrés Pérez, which oversaw the massacre of some 3,000 workers and youth in the suppression of the popular 1989 revolt known as the caracazo. Hausmann has publicly called for the US to invade Venezuela along with a “coalition of the willing.”

A spokesman for the Chinese Foreign Ministry defended Beijing’s action on Tuesday, declaring that “Guaidó himself is not a president elected through legal procedures and thus lacks legitimacy,” adding that “changing Venezuela’s representative at the IDB won’t help solve the Venezuelan issue.”

In response to a question about US denunciations of the Russian military presence in Venezuela, the Chinese spokesman stated: “First of all, countries in the Western Hemisphere, including Latin American countries, are all independent and sovereign states. They have the right to determine their own foreign policy and their way to engage in mutually beneficial cooperation with countries of their own choosing.”

He added, in a pointed criticism of US imperialist policy, “Latin American affairs are not a certain country’s exclusive business, nor is Latin America a certain country’s backyard.”

The heated exchanges between Washington, on the one hand, and Moscow and Beijing, on the other, expose the geo-strategic interests that underlie US imperialism’s regime change operation in Venezuela. Both Russia and China have established extensive economic and political ties with Venezuela, which boasts the largest proven oil reserves on the planet.

China has invested upwards of $50 billion in Venezuela over the past decade in loan agreements repaid with oil exports. Russia’s total investments in the country are estimated at close to $25 billion, including in the exploitation of a significant share of the country’s oil fields.

Washington views the Venezuelan crisis through the prism of the “great power” conflicts with “revisionist” states that it laid out in the Trump administration’s National Security Strategy and the Pentagon’s strategy document elaborated at the end of 2017.

US imperialism is determined to wrest control of Venezuela’s vast oil resources for the US-based energy monopolies and deny them to its global rivals, particularly China and Russia. To that end, it is prepared to starve the Venezuelan people and turn Latin America into a battlefield in a third world war.

This article first appeared on World Socialist Web Site (WSWS) on 28 March 2019, and was republished with permission.