Iran and friends use bombs and missiles to give a taste of war to come

GULF OF OMAN (May 22, 2019). F/A-18F Super Hornet making an arrested landing on the flight deck

of the Nimitz-class aircraft carrier USS Abraham Lincoln (CVN 72). Photo: United States Navy.

by Paul Rogers

Power vacuums in the Pentagon as a pattern of attacks across the Middle East look suspiciously like a demonstration of Iranian ‘irregular’ power.

The evolution of the US-Iran confrontation gets more complex by the day, a matter of smoke and mirrors with multiple accusations and uncertainties, and domestic politics constantly driving international actions.

For Trump, the current complication is that his Acting Secretary of Defense, Patrick Shanahan, has suddenly withdrawn his application for the permanent job because of family issues dating back some years. Not only does this leave a leadership vacuum at the top of the Pentagon but Trump’s intended replacement for Shanahan, army secretary Mark Esper, leaves a gap in the army job only a month after the air force secretary, Heather Wilson, herself stepped down.

In spite of this uncertainty, the military rhetoric coming out of Washington is growing tougher. Much is being made of the air force and navy firepower being moved towards the Gulf just as the White House insists that Iran has been responsible for the recent attacks on tankers in the Gulf of Oman.

Iran is not the only country that the US is berating. One of the most senior US military commanders, Paul Selva – an air force general and vice-chair of the Joint Chiefs of Staff – this week reminded other states which import oil and gas via the Strait of Hormuz that keeping the sea lanes open is not just a US responsibility. If a war comes, other countries will be expected to play a substantial role. Selva pointed out that the Gulf is far less important to the US than it was during the ‘tanker war’ of the 1980s, with fracking and other new technologies tapping more fossil fuels at home.

Interestingly the one country that could contribute almost overnight – the UK (as explained here a couple of weeks ago) – is in the middle of internal political upheavals. The rivals to replace Theresa May at Number 10 are vying with each other to be the most macho and pro-Trump. This is hardly likely to aid rational policy development, as both remaining candidates claim to want to make Britain great again.

Trump’s own rhetoric has been toned down but his problem with Iran remains and is made worse by that country’s own behaviour. It may be difficult to accept that almost everything that Iran is currently doing speaks of a canny assessment of Trump and a coordinated approach, but it is a possibility that does deserves examining.

Iran’s show of strength?

Earlier this week Iran announced that it would step up low-level uranium enrichment. This is the process that produces fuel for nuclear power stations; weapons-grade uranium must be enriched much further. [JR1] The nuclear deal that Iran signed in 2015 with China, France, Germany, Russia, the UK and the US – the US withdrew from the agreement last year – limits the amount of uranium it can enrich. Iran said that it would exceed that limit on 27 June. Meanwhile, consider the military and paramilitary happenings of the past couple of weeks.

All the tanker attacks have been low-level, typically using small limpet mines placed above the water line: enough to have an obvious effect but unlikely to cause serious casualties or sink ships. The attacks have all been outside the Persian Gulf, off the coast of the Arabian Sea and in the vicinity of Fujairah. This is the terminus for a pipeline that bypasses the Strait of Hormuz, with its Iranian coastline, to bring oil overland from Abu Dhabi.

Another pipeline that avoids the strait runs across Saudi Arabia from its eastern oilfields to a terminal on its Red Sea coast: the Saudis report that this was recently hit by an armed drone believed fired by the Houthi rebels in Yemen, allied to Iran.

In other developments this week, three Katyusha rockets were fired at Camp Taji, an Iraqi army base north of Baghdad where US trainers work. The Balad air base, also north of Baghdad, was hit by mortar fire in a separate attack.

Thus, tankers are attacked outside the Strait of Hormuz showing that bypassing the strait through Fujairah is still vulnerable to disruption, and an alternative pipeline route across Saudi Arabia is also attacked. Add to this the paramilitary attacks in Iraq on two bases used by US trainers of the Iraqi army, along with Iran threatening to respond to Trump’s abandonment of the nuclear deal, and you get a picture of a country not willing to buckle and also ready to send reminders of how an ‘irregular’ war could be waged.

This could all be coincidence, but it really is stretching things a bit when you put it together. Moreover, the risk of paramilitary attacks is certainly taken seriously by the Pentagon: witness the decision to send 2,500 extra troops to the region to help protect US bases and facilities.

Also being taken seriously is the shooting down of a US navy drone in what Tehran claims was Iranian airspace. The drone in question, a Northrop Grumman MQ-4C Triton, is one of the largest and most expensive uncrewed aircraft in the world, the size of a strike aircraft and costs $182 million apiece. It has a range of over 9,000 miles, can fly for 30 hours and reach an altitude of 60,000 feet. If it was flying anything like that high there will be questions asked in the Pentagon and the White House over how the Iranians could have managed to destroy it.

On the US side, Trump’s unpredictability and bombast, coupled with personnel upheavals in the Pentagon, do not make for sound judgement. Yesterday’s approval and then aborting of attacks on Iran in retaliation for the drone strike could have been a warning, or indecision, or both.

However, there are signs of Washington drawing back. One key indicator is that the US Special Representative for Iran, Brian Hook, travels to Paris early next week to meet senior French, German and British officials. Hook is an experienced White House advisor going back two decades. If the Europeans put serious pressure on the Trump administration to reduce tension, that might just have an effect. The bigger issue, though, is that it may be Iran rather than the US setting the agenda.

Paul Rogers is professor in the department of peace studies at Bradford University, northern England. He is openDemocracy's international-security editor, and has been writing a weekly column on global security since 28 September 2001; he also writes a monthly briefing for the Oxford Research Group. His books include Why We’re Losing the War on Terror (Polity, 2007), and Losing Control: Global Security in the 21st Century (Pluto Press, 3rd edition, 2010). He is on twitter at: @ProfPRogers

This article first appeared on openDemocracy 21 June 2019

F-35: Amerikaans exportsucces, of $1 biljoen verslindende mislukking?

U.S. Air Force F-35A Lightning II Joint Strike Fighters from the 58th Fighter Squadron, 33rd Fighter Wing, Eglin AFB, Fla. perform an aerial refueling mission with a KC-135 Stratotanker from the 336th Air Refueling Squadron from March ARB, Calif., May 14th, 2013 off the coast of Northwest Florida.

Volgens het Amerikaanse zakenblad Forbes wordt de verkoop van de F-35 één  ​​van Amerika's grootste exportsuccessen. Naast de “partnerlanden” die participeren in de ontwikkeling hebben ook Israel, Japan en Zuid-Korea het toestel besteld. België, Finland, Duitsland, Singapore, Spanje, Zwitserland en de UAE zullen binnenkort volgen. Het toestel is gewoon een must voor elk land dat in coalitie met de VS wil opereren. Geen enkel ander toestel is zo onkwetsbaar, veelzijdig, economisch en zo naadloos passend bij de Amerikaanse luchtmacht, zo juicht Forbes.

In ons land ontaardde het F-35-debat in een moddergevecht. De essentie kwam echter niet aan bod: passen gevechtsvliegtuigen wel in een modern defensiebeleid? Tegen welke vijand moeten we die inzetten? Hoe verhouden zich de aantallen operationele gevechtsvliegtuigen in Oost en West? Moet Europa niet veel meer inzetten op drones, cyberdefensie, en andere verdedigingswapens, om maar niet te spreken van diplomatie en een stop op het sponsoren van terreurgroepen? En als het al gevechtsvliegtuigen moeten zijn, waarom moeten die aanvalstaken zoals het afgooien van kernwapens kunnen uitvoeren?

Blijkbaar hoort buurland Nederland tot de “partnerlanden” die al vroeg in het F-35 project stapten. De immer kostenbewuste Nederlanders schroomden niet om druk uit te oefenen om het “goede voorbeeld” te volgen. Intussen wijzen de specificaties waaraan het nieuwe gevechtsvliegtuig moet voldoen in het Belgian Defence Air Combat Capability Program regelrecht richting F-35. De Nederlandse luchtmachtgeneraal Alexander Schnitger vergeleek ooit de veelzijdigheid van de F-35 met die van een Zwitsers zakmes. Maar volgens Lex van Gunsteren, emeritus-hoogleraar van de Nederlandse Technische Universiteit Delft (TUD), is dat bezijden de werkelijkheid.

In Quality in Design and Execution of Engineering Practice, een boek dat hij samen met Jonathan Barzilai en Ruud Binnekamp schreef, wijst Van Gunsteren (p. 29-32) op de veelzijdigheidsvalkuil, het gevaar van te grote veelzijdigheid binnen één productconcept. De auteur geeft als voorbeeld de F-35. Omwille van het belang voor het lopende F-35 debat laten we hieronder een samenvatting van dat deel volgen.

De ​​ veelzijdigheidsvalkuil

Kwaliteit is geschiktheid voor het doel. Maar voor welk doel? Soms is het doel onduidelijk of dubbelzinnig geformuleerd omdat kopers tegenstrijdige doelen in hun hoofd hebben. Deze lieden lopen in wat we de veelzijdigheidsvalkuil kunnen noemen. Een adequaat technisch ontwerp is dan onmogelijk. Het inbouwen van overbodige toeters en bellen leidt tot enorme geldverspilling, zoals in het F-35 project.

Als technisch ontwerp is het $1 biljoen verslindende F-35-project een totale mislukking. Het ontwerp verliest de meest essentiële ontwerpbeperking uit het oog: gewicht. Het gewicht van een vliegtuig moet worden gedragen door de lift van zijn vleugels.

De JSF moet (1) ondersteuning aan grondtroepen kunnen geven, (2) luchtgevechten voeren, en (3) langeafstandsbombardementen uitvoeren. De eerste twee missies vereisen een manoeuvreerbaarheid die de JSF niet kan leveren vanwege de ongunstige lift/gewichtsverhouding. Met die drie missies moet de F-35 vier groepen belanghebbenden kunnen dienen:

(1) de luchtmacht, die het zoekt in luchtgevechten en bombardementen,

(2) de marine, die moet kunnen opstijgen en landen op een vliegdekschip,

(3) het Korps Mariniers, dat infanterie-ondersteuning vraagt, en

(4) lieden die werkzekerheid zoeken.

Zo’n cocktail aan missies en belangengroepen leidt tot twaalf verschillende opdrachten. De veelzijdigheidsvalkuil ten voeten uit: een vliegtuig dat het 2008-RAND-rapport ‘zowat nutteloos’ noemt, omdat het ‘niet kan wenden, niet kan klimmen, niet kan versnellen’. Pierre Sprey, die mee instond voor het ontwerp van de A10 en F16, zei in 2008 al: “De F35 is een flop. Hij is te zwaar en heeft te weinig vermogen, een serieuze stap terug in de stuwkracht/gewichtsverhouding voor een nieuwe jager.

De A en B varianten hebben een vleugelbelasting van 108 lb per vierkante voet en zijn daarmee minder wendbaar dan de uiterst kwetsbare F-105 die boven Noord-Vietnam werd afgemaakt. Het laadvermogen is slechts twee 2000 lb bommen. Met meer bommen verliest de F-35 zijn stealth-eigenschappen. Voor luchtsteun is de F-35 te snel om de tactische doelen te zien waarop het schiet. Het toestel is te kwetsbaar voor grondbrand. Het is niet in staat om lang te blijven rondhangen bij grondtroepen.

Een stealth vliegtuig is, afhankelijk van het type radar en de detectiehoek, wel degelijk zichbaar op radar. De uiterst complexe elektronica om luchtdoelen aan te vallen gaat uit van ultra-langeafstandsradar ondersteund luchtgevecht, wat in de werkelijkheid meestal niet opgaat.

Nog volgens Sprey zal uit kostenoverwegingen bezuinigd worden op trainingsvluchten tot slechts 10 uur per piloot, een derde van wat na de Vietnam-oorlog werd beschouwd als het absolute minimum om simulatortraining aan te vullen. Oorlogservaring leert dat de piloot veel belangrijker is dan het vliegtuig. Volgens Sprey is een goede piloot in een inferieur vliegtuig veel waardevoller dan een fenomenaal vliegtuig met een slechte piloot.

Waarom gaat men door met de ontwikkeling van een ​peperduur maar ‘zowat nutteloos’ vliegtuig dat twee van de drie missies waarvoor het bedoeld is niet kan waarmaken? Ik zie drie redenen waarom de besluitvormers doof lijken voor de waarschuwingen van doorgewinterde ontwerpingenieurs:

1. Een vliegtuig dat alle denkbare missies van alle belanghebbenden kan vervullen is buitengewoon aantrekkelijk. Voor niet-technisch onderlegde mensen is het niet evident dat zoiets onhaalbaar is.

2. Het begrip ‘verdoken kosten’ is moeilijk te aanvaarden, vooral voor mensen die het project aanvankelijk hebben goedgekeurd. Een project opgeven waarin aanzienlijk is geïnvesteerd is o zo moeilijk. Dat geldt in het bedrijfsleven, en de politiek zal het op dat vlak wel niet beter doen.

3. Te veel mensen hebben een persoonlijk belang bij de voortzetting van het project. Naar verluidt heeft Lockheed Martin, die het leeuwenaandeel van de productie voor zijn rekening neemt, zo’n $150 miljoen uitgegeven aan lobbyen en $20 miljoen aan budget (earmarks) terugontvangen. Dat is veel geld om stemmen en ondersteuning te kopen, naast de steun die het project al geniet van degenen wier baan op het spel staat.

Hoe vermijdt men de veelzijdigheidsvalkuil? Door opdrachtgevers duidelijk te maken dat wat men eist gewoon onmogelijk is. Men moet geen compromissen sluiten tussen tegenstrijdige doelen, maar in het pakket schrappen. Men moet de moed opbrengen om superieuren deze lastige boodschap te brengen als onderdeel van de beroepsethiek, net als een arts die een patiënt moet vertellen dat hij terminaal ziek is.

Het Federaal Parlement staat op het punt groen licht te geven aan een €15 miljard verslindend nutteloos project. De argumentatie van professor Van Gunsteren moet tevoren minstens in de commissie Defensie aan de orde komen. Dat levert misschien meer op dan de druppelsgewijze onthulling van echte of nepmails door de oppositie. Het is onbegrijpelijk dat de s.pa over de visie van professor Van Gunsteren wel heeft gepubliceerd, maar daar blijkbaar verder niets mee heeft gedaan.

Dat NV-A en Open VLD gewonnen zijn voor de F-35 staat vast, bij CD&V moest ex-defensieminister Pieter De Crem, die naar verluidt NAVO-ambities koestert, blijkbaar recent nog een duit in het zakje doen. De oppositie moet dus zijn pijlen richten op de CD&V.

Het chaotische Amerikaanse buitenlands beleid

Deel 1: Iran en het Europese dilemma


Trump stapt uit de nucleaire deal en kondigt ‘verlammende sancties’ aan. Dat is niet slim. Hij had Iran ook aanvullende eisen kunnen stellen. Nu de deal in 2015 is omgezet in VN-veiligheidsraad-resolutie 2231 is de eenzijdige uitstap een serieuze inbreuk. Elk lid is onder art. 25 van het Handvest verplicht de besluiten uit te voeren. De in de preambule vermelde wens van de Veiligheidsraad is duidelijk: de internationale gemeenschap gaat een nieuwe verhouding aan met Iran. Dat de VS wegkomt met de uitstap doet geen goed aan wat nog rest aan geloofwaardigheid van het machtigste land ter wereld.

Vervolgens laat de ‘dealmaker-in-chief’ kersvers buitenlandminister Pompeo een pakket onmogelijk te realiseren eisen stellen om Iran in het gareel te krijgen. Dat is geen sterk staaltje diplomatie, maar aansturen op oorlog. Met bondgenoten Israël, Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten vormt de VS een as van agressie die de stabiliteit van de regio in gevaar brengt, met mogelijk ernstige gevolgen voor de rest van de wereld.

Schade aan de bondgenoten

Het eenzijdige uittreden schoffeert niet enkel mede-initiatiefnemers Europa, Rusland en China, maar brengt deze ook schade toe nu de nieuwe sancties gekoppeld zijn aan extraterritorialiteit. Firma’s uit deze landen die zaken doen met Iran kunnen ‘gestraft’ worden via hun activiteiten in de VS. Vooral Europa is kwetsbaar. Het heeft geen geloofwaardige middelen om het bedrijfsleven te beschermen tegen de Amerikaanse economische agressie. Mastodonten als Renault, Airbus, Total, Allianz, Siemens en Shell hebben de boodschap begrepen en aangekondigd hun zaken met Iran te zullen afbouwen.

Volgens David Criekemans, docent buitenlands beleid Universiteit Antwerpen, staat Europa voor een verscheurende keuze. Maar verder dan de vraag “hoe de hernieuwde band met Iran overeind houden zonder Saoedi-Arabië te verliezen” komt Criekemans niet. De Britse historicus John Laughland moet lachen met Frans protest als “we worden gechanteerd”. De legitimiteit van de EU steunt op het geloof dat het tijdperk van geweld in internationale betrekkingen voorbij is, de EU een nieuw systeem van regels en afspraken waarborgt en elk ander systeem tot oorlog leidt, aldus Laughland.

EU in de houdgreep

Volgens Laughland heeft Europa geen keus. De EU-grondwet onderwerpt de Unie aan de NAVO, dat gedomineerd wordt door de VS. Alleen een uitstap uit de EU kan een lidstaat bevrijden van de Amerikaanse hegemonie. Europese leiders hebben hun bruggen met andere partners opgeblazen door Russische diplomaten het land uit te wijzen. Bovendien legt de EU zelf ook sancties op aan Russische firma’s en aan Syrië. Tenslotte proberen de Britten en Fransen, medeondertekenaars van de Iran-deal, al vele jaren een regeringswissel in Syrië te bewerkstelligen. Hoe kunnen ze dan protesteren tegen acties van de VS gericht op een regeringswissel in Iran, zo vraagt Laughland zich af.

De EU zit niet enkel in de Amerikaanse houdgreep, de Unie kent ook grote interne verdeeldheid. Het bemoeit zich met binnenlandse aangelegenheden van Polen en Hongarije, worstelt met het verlies van een van zijn belangrijkste leden en ziet een nieuwe regering in Italië aantreden die een economisch beleid voorstaat dat het land op ramkoers legt met Europese begrotingsregels en aanstuurt op opheffing van de sancties tegen Rusland.

De gevolgen voor Iran

Tenslotte de vraag wat Trump’s beslissing voor Iran betekent. Het land wijst op verschillenden opties, waaronder hervatting van uraniumverrijking naar 20% indien Europa zijn aandeel in de deal niet waarmaakt. Dat gaat boven de 5% die nodig is voor kerncentrales, maar beneden de 80-90% nodig voor kernwapens. De Iraanse regering staat onder druk van haviken die erop hameren dat het land zijn nucleaire hegemonie heeft verkwanseld zonder te kunnen profiteren van de in het vooruitzicht gestelde economische baten nu de VS zijn eenzijdige sancties gedeeltelijk heeft gehandhaafd.

De EU broedt op plannen. Zo kan het Iraanse olieleveringen afrekenen in Euro’s in plaats van dollars. Maar het lijkt weinig waarschijnlijk dat Europese firma’s bescherming krijgen tegen sancties van de VS omwille van hun zaken met Iran. Met een markt van $400 miljard kan Iran niet in de schaduw staan van de Amerikaanse markt van $18 biljoen.

Nu het aan Amerikaanse of Europese financiering zal ontbreken kan men erop rekenen dat China in het gat springt. De Chinese renminbi werd al gebruikt om Iraanse projecten te financieren, en niet enkel door Chinese banken. Trekken Europese bedrijven zich terug uit Iran, dan staat de deur wagenwijd open voor Chinese firma’s die geen of weinig zaken doen in de VS. China is de lachende derde als Total zich terugtrekt uit het uitbreidingsproject van het South Pars gasveld ter waarde van $4,8 miljard.

De EU staat voor een dilemma

Alsof hij Europa nog eens extra wilde kleineren liet Trump zijn onderminister voor energie een verklaring afleggen die neerkomt op een dreigement om Europa sancties op te leggen als het groen licht geeft voor de afwerking van Nord Stream 2, het pijplijnproject dat Russisch aardgas moet aanvoeren naar de EU via de Baltische zee. Blijkbaar moet Europa in het kader van ‘America first’ duurder Amerikaans (vloeibaar) aardgas aankopen. Of Europa in staat is de rijen te sluiten en zich unaniem te verzetten tegen het Amerikaanse dictaat is de vraag. De EU staat inderdaad voor een dilemma.

Europa wordt medeslachtoffer van Amerikaanse strafmaatregelen. De uitdaging is om komaf te maken met het sancties-tegensancties gehannes en een eigen beleid uit te stippelen over Iran, Rusland, defensie en tal van andere zaken die Europese belangen moeten veiligstellen, niet Amerikaanse. Of Europa zich kan losmaken van de verstikkende transatlantische relatie blijft de vraag. Zo’n streven zou wel eens vergaande gevolgen kunnen hebben voor de Europese Unie zoals we die vandaag kennen.

Defeat of ISIS in last stronghold signals new stage of US war in Syria

Photo released on Monday, Sept 4, 2017 by the Syrian official news agency

By Bill Van Auken

Syrian government troops, supported by Iranian-backed Iraqi and Lebanese Shia militia forces, have routed ISIS from its last stronghold in Syria, the Euphrates River town of Albu Kamal just across the border from Iraq.

Far from signaling an end to the US intervention in Syria, launched in the name of fighting ISIS in that country and in Iraq, the collapse of the Islamist militia has only set the stage for a further escalation in Washington’s drive to assert its hegemony in the Middle East by military means.

Remaining ISIS fighters withdrew from Albu Kamal in the face of the government offensive. The group is now believed to control only a few small villages along the Euphrates and small nearby desert areas.

The taking of Albu Kamal follows the driving out of ISIS from the Iraqi city of Qaim, where Iranian-backed militias also took the lead. The linking up of these forces effectively secured the much vaunted “land bridge” linking Tehran to a northern tier of Arab states—Iraq, Syria and Lebanon—which have all established close ties to Iran.

Washington’s main aim now is to blow up these ties. To that end, the Trump administration has sought to sabotage the Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA), the nuclear accord struck between Tehran and the major world powers, while seeking to forge an anti-Iranian axis linking the US, Israel and the reactionary Sunni Persian Gulf oil monarchies led by Saudi Arabia.

This anti-Iranian alliance has found its most destructive expression in Washington’s backing for Saudi Arabia’s two-and-a-half-year-old war against Yemen, where an unrelenting bombing campaign combined with a blockade of the country’s airports, sea ports and borders is unleashing a famine that could claim the lives of millions.

The Saudi regime orchestrated the convening of a meeting of the Arab League in Cairo on Sunday for the purpose of condemning Iran and the Lebanese Shia movement, Hezbollah. Saudi Foreign Minister Adel Jubeir told the assembly that the monarchy “will not stand by and will not hesitate to defend its security” from Iranian “aggression.”

This supposed “aggression” consists of a missile fired from Yemen on November 4 which was brought down near Riyadh’s international airport without causing any casualties or significant damage. This, after Saudi warplanes have bombed Yemeni schools, hospitals, residential areas and essential infrastructure into rubble. Both Iran and Hezbollah have denied Saudi claims that they supplied the missile, while a UN monitoring agency has stated that there are no indications of missiles being brought into the impoverished war-ravaged country.

Lebanese Foreign Minister Gebran Bassil and Iraqi Foreign Minister Ibrahim al-Jaafari boycotted the meeting in Cairo, while Syria has been expelled from the Arab League. While hosting the meeting and heavily dependent on Saudi aid, the Egyptian regime of Gen. Abdel Fattah el-Sisi appeared to distance itself from the aggressive anti-Iranian line from Riyadh, with Egypt’s Foreign Minister Sameh Shoukry calling for the defusing of tensions in the region. Sisi himself called for the return of Prime Minister Saad Hariri to Lebanon in the interest of “stability.” Hariri was apparently kidnapped by the Saudi regime and forced to resign his position in an attempt to blow up the Lebanese government, which includes Hezbollah.

Within Syria itself, US military operations have already shifted from combating ISIS to countering Iranian influence and Syrian government consolidation of control over the areas previously held by the Islamist militia and other Al Qaeda-linked forces.

This has been made explicit in the form of the direct US role in evacuating ISIS fighters and commanders from areas under siege by the Pentagon and its proxy ground troops organized in the Kurdish-dominated Syrian Democratic Forces (SDF). Repeated charges by both Iran and Russia of such complicity have been confirmed by the BBC, which documented the US military and the Kurdish YPG militia organizing a convoy that rescued some 4,000 ISIS fighters and family members together with tons of arms, ammunition and explosives from Raqqa last month.

The purpose of this operation was to redirect the ISIS forces against the offensive by Syrian government troops, while freeing up the US proxies in the SDF to make a dash for strategically vital oilfields north of the Euphrates.

Both Iran and Russia have charged that the US also intervened in an attempt to prevent the fall of Albu Kamal to the Syrian government troops and their Shia militia allies. The Russian Defense Ministry charged that US warplanes were deployed to effectively provide air cover for ISIS by preventing Russian planes from bombing the Islamist militia’s positions.

Last week, US Defense Secretary Gen. James “Mad Dog” Mattis made clear that Washington has no intention of ending its illegal military intervention in Syria, ostensibly launched for the purpose of defeating ISIS. “We’re not just going to walk away right now before the Geneva process has traction,” he said.

Mattis was referring to the long-stalled UN-brokered talks between the government of President Bashar al-Assad and the so-called rebels backed by the CIA, Saudi Arabia and the other Sunni Gulf monarchies.

Washington is attempting to uphold this process—and the demand for the ouster of Assad—in opposition to attempts by Russia, Iran and Turkey, the three largest regional powers, to broker their own political solution to the Syrian crisis, the product of the US-backed war for regime change.

Russian President Vladimir Putin is hosting his Iranian and Turkish counterparts, Hassan Rouhani and Recep Tayyip Erdogan, at a summit in Sochi Wednesday to discuss a joint position on Syria. Washington’s reliance on the Syrian Kurdish forces has served to further solidify relations between Ankara and Moscow.

While there are tactical difference within the US establishment and its military and intelligence apparatus over how to proceed in the Middle East, there is general consensus on an escalation toward military confrontation with Iran.

In a piece published by the Wall Street Journal titled “Iran Strategy Needs Much Improvement,” Kenneth Pollack of the Brookings Institution argues that the nuclear deal, Yemen and Lebanon are distractions from the main arena for such a confrontation: Iraq and Syria.

Pollack, a former CIA agent and National Security Council official, who was one of the leading advocates of the US invasion of Iraq, argues that Tehran is “badly overexposed” by its intervention on the side of both the Iraqi and Syrian governments against ISIS.

“Washington could take advantage of this by ramping up covert assistance to Syrian rebels to try to bleed Damascus and its Iranian backer over time,” he writes, “the way the US supported the Afghan mujahedeen against the Soviets in the 1980s.”

That the US support for the Afghan mujahedeen produced Al Qaeda, US imperialism’s supposed arch enemy in an unending global war on terror, does not give this imperialist strategist the slightest pause. He like others in US intelligence circles know that such movements have a dual use, serving at one point as proxy forces in wars for regime change, only to be transformed at another into a pretext for US interventions in the name of fighting terror.

At the same time, Pollack calls for the US to maintain “a large residual military force” in Iraq to counter Iranian influence.

What is involved in this proposal is a continuation and escalation of the campaigns of US military aggression that have already claimed the lives of over a million Iraqis and hundreds of thousands of Syrians. To thwart Iran’s influence, Washington is prepared to blow up the entire region.

This article first appeared on World Socialist Web Site (WSWS) on 21 November 2017, and was republished with permission.

Hoe ook Belgische en Nederlandse diplomaten de oorlogshetze tegen Syrië ondersteunen

Integrated base emergency response capability training at Shaw Air Force Base, S.C., Dec. 9, 2014. During the exercise, the Airmen acted as the initial

entry team in response to a simulated chemical attack. (U.S. Air Force photo by Airman 1st Class Michael Cossaboom/Released)

Assad moet weg, dat moet voor onze publieke omroep de boodschap blijven. Blijkbaar ondersteunen ook de Belgische en Nederlandse diplomatieke vertegenwoordigers in internationale organisaties deze doelstelling. En daarmee de oorlogshetze tegen een soevereine staat. In strijd met de verplichtingen* van het Handvest van de Verenigde Naties.

Op 4 april 2017 vond in Khan Shaykhun (Syrië) een incident plaats dat werd afgeschilderd als een aanval met een chemisch wapen door het Syrische ‘regime’. De OPCW maakte recent rapport S/1510/2017 over aan het Joint Investigative Mechanism (JIM) in New York dat zich over de schuldvraag moet uitspreken. Dat wordt een harde dobber. Heeft Syrië heimelijk chemische wapens achtergehouden nadat die in 2014 onder OPCW-toezicht uit het land werden verwijderd? Daar is geen enkel bewijs voor. “Vandaag zijn de laatste chemische wapens in het Deense schip Ark Futura geladen”, aldus OPCW directeur-generaal Ahmet Üzümcü juni 2014.

Onmiddellijk na de start van het OPCW-onderzoek naar het incident in Khan Shaykhun stelden de Russische en Iraanse delegaties bij de OPCW volgens de Emiraatse nieuwsite The National voor om de OPCW-missie als volgt te (her)formuleren: “onderzoek of in Khan Shaykhun chemische wapens zijn gebruikt en [zo ja] hoe die op de plaats van het incident werden ingezet”. Een formulering waar niets mis mee is. En toch werd dat voorstel verworpen, met de bizarre uitleg: “Het voorstel gaat voorbij aan het feit dat de OPCW al onderzoek doet naar de aanval op Khan Sheikhun, waarbij 87 mensen, waaronder veel kinderen, omkwamen”.

Geen onderzoek op de luchtmachtbasis Shayrat

Het Russisch-Iraans voorstel drong ook aan op onderzoek op de luchtmachtbasis Shayrat “om de beschuldigingen over de opslag van chemische wapens daar te verifiëren”. Maar bizar genoeg repliceerde de Britse delegatie bij de OPCW dat het Russische initiatief er enkel op gericht was om het lopende OPCW-onderzoek te ondergraven. “Het OPCW dagelijks bestuur heeft met grote meerderheid het Russisch-Iraanse voorstel verworpen. Het OPCW-onderzoek gaat dus gewoon door,” aldus een triomfantelijke tweet van de Britten.

De Belgische permanent vertegenwoordiging bij de OPCW deed daar nog een schepje bovenop: “het [lopende] OPCW-onderzoek verdient alle vertrouwen. Er is geen enkele reden om een nieuwe structuur in het leven te roepen”. Een onzinnige verklaring: er is geen nieuwe structuur of aanvullende mankracht nodig om een degelijk feitenonderzoek te doen. Herhaalde e-mail pogingen over een periode van precies een week om van de attaché of ambassadeur commentaar te krijgen leverden slechts leesbevestigingen op. Men laat dus de kans liggen om het bericht in The National te ontkennen of te nuanceren.

Voor Nederland laat het rapport geen ruimte voor twijfel

Maar ook de Nederlandse houding kan absoluut niet door de beugel. Ambassadeur Paul Wilke heeft het in een verklaring over “de bevestigde inzet van een chemisch wapen in Syrië, sarin”. “OPCW-rapport S/1510/2017 laat geen ruimte voor twijfel”, aldus nog de Nederlandse ambassadeur, die zijn verklaring afsluit met de eis dat Assad volledige openheid geeft over zijn chemische wapenprogramma. Een onmogelijke eis. Syië heeft geen chemische wapens. Dit riekt naar Colin Powell met het reageerbuisje in 2003 in de VN-Veiligheidsraad, optreden dat de weg vrijmaakte voor de omverwerping van de Iraakse president Saddam Hoessein.

Maar ook delegaties van andere landen gaven beschuldigende verklaringen af. De OPCW is dus bijzonder gepolitiseerd. Rapport S/1510/2017 gaat vergezeld van een persbericht onder de kop “De OPCW stelt vast dat er op 4 april in Khan Shaykhun chemische wapens zijn gebruikt”. Het persbericht zegt dat “de mensen werden blootgesteld aan sarin, een chemisch wapen. Zo’n gruwelijke daad moet krachtig worden veroordeeld, want volstrekt strijdig met de normen van de Chemische Wapens Conventie. De daders van deze gruwelijke aanval moeten voor hun misdrijf verantwoordelijk worden gehouden”. Maar een grondige analyse leert dat men dit harde verdict hoegenaamd niet terugvindt in het rapport.

Geen feiten, enkel veronderstellingen

In het rapport definieert men de missie als het verzamelen van feiten, maar men komt slechts met veronderstellingen. Er is geen on site onderzoek gedaan. Tijdsdruk mag geen excuus zijn in een onderzoek dat een oorlogsmisdaad moet vaststellen. Dat de “rebellen” die het gebied onder controle hadden niet bereid waren veiligheidsgaranties te geven houdt geen steek. Die hadden er alle belang bij dat het Syrische ‘regime’ als de schuldige wordt aangewezen. Een poging om zich te laten vergezellen van gewapende blauwhelmen is er blijkbaar niet geweest.

De bron van de blootstelling aan gifgas zou de krater in de weg zijn. Die stelling wordt nergens in het rapport onderbouwd. Het rapport toont wel zeven foto's van plaatsen waar de bommen zouden zijn neergekomen, maar zegt in één adem dat men zelfs met een kleine graad van overtuiging niet kon vaststellen op welke wijze de chemische stof werd verspreid. Hoe kan men dan toch verklaren dat het hier gaat op een chemisch wapen?

Dat het vrijkomen van gifgas enkel kan worden toegeschreven aan het gebruik van sarin als chemisch wapen is een veronderstelling die men nergens onderbouwt. Sommige bronnen spreken over schuim op de mond van slachtoffers als aanwijzing van vergiftiging met sarin, maar dit symptoom wordt niet vermeld op Wikipedia. Schuim duidt eerder op chloorgas. Men verwijst naar informatie van NGO’s die in de (social) media stuk voor stuk als partijdig worden aangemerkt.

Geen gesloten keten staalname-transport-onderzoek-rapport

Men heeft slachtoffers en getuigen geïnterviewd in Turkije, maar dat land is partij in de oorlog. Elektronische documenten van getuigen werden zonder forensisch onderzoek aanvaard. Men verwijst naar stalen die men “steeds” in eigen beheer had, maar van staalname in eigen beheer is geen sprake. De manier waarop men de onderzochte stalen dan wel in zijn bezit kreeg is zeer kwestieus. Van een gesloten keten staalname-transport-onderzoek-rapport is hoegenaamd geen sprake. En dat is een absolute vereiste voor een onderzoek naar feiten.

Tenminste drie slachtoffers zijn omgekomen door sarin of een sarin-achtige stof, aldus het rapport. De vraag waardoor de overige slachtoffers dan zijn omgekomen blijft onbeantwoord. Dat in de stalen niet enkel sarin werd aangetroffen, maar ook andere chemicaliën en “verontreinigingen en afbraakproducten verwant met sarin afhankelijk van de productiemethode en gebruikte grondstoffen” had alarmbellen moeten doen afgaan. Elke consciëntieuze wetenschapper zou zo’n piste nader hebben onderzocht.

Rapport draagt geen enkel feit aan

Samenvattend: men draagt geen enkel feit aan. Onbekend zijn: het aantal slachtoffers, het aantal overlevenden, de plaats van het incident, de weersomstandigheden. En de zaken die men aanbrengt komen uit kwestieuze bron. Toch trekt men de conclusie dat er opzettelijk gifgas is verspreid dat dood en verderf heeft gezaaid. Men stuurt hardnekkig aan op de conclusie “chemisch wapen”, maar bewijst niets.

Dat blijkbaar niet enkel onze publieke omroep, maar ook onze diplomatieke vertegenwoordigers die voorstelling van zaken bevestigen is kwalijk. Nu de VS heeft gezorgd voor een open uitnodiging aan de “rebellen” om een chemische aanval  onder valse vlag uit te voeren kan het verkeerde beeld dat onze diplomatieke vertegenwoordigers helpen “verkopen” aan de publieke opinie enkel leiden tot een gigantische escalatie van de crisis in Syrië, en tot een nieuwe stroom vluchtelingen in Europa.

Onze buitenlandministers hebben wat uit te leggen. Welke volksvertegenwoordiger trekt hen hierover eens duchtig aan hun jasje?

* Eén van de kardinale beginselen die de leden van de VN moeten respecteren, is dat zij zich "in hun internationale betrekkingen onthouden […] van bedreiging met of het gebruik van geweld tegen de territoriale integriteit of de politieke onafhankelijkheid van een Staat" (artikel 2, lid 4, VN-Handvest).

** Het Syrian Observatory For Human Rights is volgens verschillende waarnemers geen valide bron, zie b.v. hier en hier. Dat geldt ook voor Dr. Shajul Islam, zie b.v. hier. Het CVDCS wordt gesponsord door George Soros en de Asfari Foundation, met in het bestuur Ayman Asfari, een prominente, in Syrië geboren manager van de Briste oliegigant Petrofac. Asfari wordt door de Britse krant The Independent omschreven als een uitgesproken criticus van president Assad. Asfari is ook een bekangrijke donor can de Britse Conservatieve Partij, die bij monde van premier Theresa May het hardst roept om de omverwerping van Assad. Voor de White Helmets zie b.v. hier. De SAMS  kan de toets der kritiek niet doorstaan. De voorzitter, Dr. Zaher Sahloul, studeerde samen met Bashar al-Assad medicijnen en is nu specialist in Chicago. Hij heeft sinds het begin van de oorlog vijf maal Aleppo bezocht en bekijkt de situatie vanuit Amerikaans standpunt. Sahloul maakt er een sport van gedetailleerd verslag te doen van de gruwel in Syrie zolang hij daarmee maar Assad en de Russen kan beschuldigen. Het Syrian Institute for Justice was één van de NGO’s die getuigen voorstelde aan Amnesty International voor het rapport van mei 2015 “Death Everywhere: War Crimes and Human Rights Abuses in Aleppo, Syria” dat door verschillende waarnemers als niet geloofwaardig werd beoordeeld, zie b.v. hier.