VN secretaris-generaal Ban Ki-moon en het Syrië-dossier

                         

In Damascus, the father (center) of a Syrian general killed in the unrest, Jan. 17, 2012. Photo taken by VOA Middle East correspondent Elizabeth Arrott

while travelling through Damascus with government escorts. (Wikimedia Commons)

In een eerder artikel stelden we VN secretaris-generaal Ban Ki-moon voor als trouw dienaar van het Westen. Ban, die onophoudelijk handenwringend zijn “ongerustheid” uitspreekt over de toestand in Syrië, maar met zijn oproepen aan “de Syrische autoriteiten om zich aan het staakt-het-vuren te houden” de schuld bij de Syrische overheid legt, blijkt heel goed te weten dat diezelfde Syrische overheid optreedt tegen door het Westen en enkele Arabische landen bewapende terroristen. In een uitgelekte brief van 25 mei 2012 aan de Veiligheidsraad vraagt hij met klem om elke buitenlandse inmenging te beëindigen. Hieronder de eerste en laatste zes alinea’s van de brief van de secretaris-generaal, de volledige brief is te vinden op Foreign Policy.

His Excellency

Mr. Agshin Mehdiyev

President of the Security Council

New York

                                                                                                                                                            25 May 2012

Excellency,

Further to the request in paragraph 13 of Security Council resolution 2043 (2012), I wish to update the Council on the implementation of the resolution, since the 8 May 2012 briefings by Joint Special Envoy of the United Nations and the League of Arab States for Syria, Mr. Kofi A. Annan and by Mr. Hervé Ladsous, Under-Secretary-General for Peacekeeping Operations.

I am very concerned at large bombings that have caused significant casualties and a heightened sense of insecurity about the future in an already fearful population. This threat must be combated in a manner that ensures the security of the population and respect for their human rights. It is all the more imperative that all sides to the conflict cease any form of violence to re-establish law and order, thus limiting any space for spoilers to take advantage of the situation. The Government and the opposition must clearly denounce such acts and distance themselves from such tactics.

Encouragement to any party in Syria to pursue objectives through the use of violence is inconsistent with our common effort. Those who may contemplate supporting any side with weapons, military training or other military assistance, must reconsider such options to enable a sustained cessation  of all forms of violence. It is essential that all parties, and those  that may be providing them with support, act to halt the further repression of the population and to prevent the further militarization of the conflict.

I wish to appeal to all members of the international community to fully support and contribute to the efforts underway. The Joint Special Envoy values the support and counsel of a wide variety of interlocutors and recognizes the critical role of all States in the region. It is particularly important that States with influence over the parties exercise that influence towards our common goals.

The genuine commitment of the parties and the strong support of all concerned is essential if we are to end the violence and abuses, bring humanitarian relief, and move to a political process that can meet the long-denied, legitimate aspirations of the suffering people of Syria.

I should be grateful if you could bring this letter urgently to the attention of the members of the Security Council.

Please accept, Excellency, the assurances of my highest consideration.

                                                                                                                                                          BAN Ki-moon

Hoe moeten we de ommezwaai van Ban duiden? Welnu, op 17 mei, een week voor hij zijn brief aan de Veiligheidsraad schreef, wist de secretaris-generaal de wereld te melden dat volgens hem de terreurgroep al-Qaida achter de dood en verderf zaaiende bomaanslagen in Damascus zat. Waar hij zijn wijsheid vandaan haalt zei hij er niet bij, maar men mag ervan uitgaan dat zijn opmerking moet bijdragen om de geesten rijp te maken voor een militair optreden van het Westen in Syrië. Al-Qaida is immers voor de publieke opinie synoniem met het kwaad dat waar ook ter wereld bestreden moet worden. Insiders weten echter dat al-Qaida vanuit Libië in Syrië is geïnstalleerd door de CIA en de NAVO. Bij Ban Ki-moon moet je altijd een dubbele bodem verwachten, aldus de Amerikaanse auteur en historicus Webster Griffin Tarpley in het onderstaande interview met Press TV op 26 mei 2012.

If Israel strikes Iran, the people of the Middle East will rally to the side of Iran

    

     

Het artikel “Ligt een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten in het verschiet? ” stelt de gigantische opbouw van militaire macht in de regio van de Perzische Golf, langs de Iraanse kust, aan de orde. Een machtsontplooiing die duidt op voorbereiding op oorlog tegen Iran na de presidentsverkiezing. Een aanvalsoorlog die niet zal worden gedekt door een mandaat van de Veiligheidsraad en dus in alle opzichten indruist tegen het internationaal recht. Om de druk op de ketel te houden zei Pentagon-baas Leon Panetta op ABC News dat de VS “klaar” is om Iran aan te vallen. Het wachten is enkel op het groene licht van president Obama. Daarmee herhaalde Panette het eeuwige deuntje van de neoconservatieven, de Israel-lobby en de Amerikaanse media: Iran heeft morgen een kernwapen. “Dat zullen we verhinderen”, zei Panetta, of het Internationaal Atoomagentschap en 17 Amerikaanse inlichtingendiensten deze boodschap nu hebben ontkend of niet.

Men kan het optreden van Panetta dan ook alleen maar zien als een poging om de derde ronde op 18 juni in Moskou van de P5+1 gesprekken, op te blazen. Washington houdt immers vast aan de nul-optie: Iran moet volledig afzien van elke uraniumverrijking. Met zo’n opstelling haalt Washington tegelijk een kruis over het nucleaire non-proliferatieverdrag (NPV) dat ook door Iran is ondertekend. Anders dan wat Panetta beweert staat de internationale gemeenschap niet achter een nul-optie voor Iran: zowel de BRICS-landen als de Beweging van Niet-Gebonden Landen vinden dat Iran, net als elk ander land dat het NPV onderschrijft, het recht heeft een kernenergieprogramma uit te bouwen. Teheran heeft in de onderhandeling met de P5+1 in Bagdad zelfs zijn 20% uraniumverrijking ter discussie gesteld, om vast te stellen dat de rode lijn voor de VS, geen enkele verrijking, vast staat.

Zelfs in het onwaarschijnlijke geval dat Teheran afziet van elke unaniumverrijking en zijn nucleair programma afbouwt, dan blijft Iran nog zuchten onder Amerikaanse sancties. Die hebben immers vrijwel niets te maken met het Iraanse nucleaire programma. Waar het om gaat is een regimewissel. Op 25 mei heeft het Congres met resolutie 401-11 de toch al extreem zware sancties nog verder verscherpt. Die sancties blijven van kracht totdat president Obama het Congres bewijst “dat Iran alle politieke gevangenen heeft vrijgelaten, elk geweld tegen burgers heeft afgezworen, daar een transparant onderzoek naar heeft ingesteld en de verantwoordelijken heeft vervolgd, en vorderingen maakt met de instelling van een onafhankelijk justitieapparaat, elke steun aan internationaal terrorisme heeft stopgezet en de ontwikkeling van nucleaire, biologische, chemische en ballistische wapens heeft stopgezet.”

In het bovenstaande interview op het Russische satellietkanaal RT zet Brian Becker, nationaal coördinator van de A.N.S.W.E.R. anti-war coalition, de feiten nog eens op een rijtje. Iran schikt zich naar het Internationaal Atoomagentschap (IAEA), heeft geen kernwapens, bedreigt de buurlanden niet, is nog nooit een oorlog tegen zijn buurlanden begonnen. Israel daarentegen beschikt over honderden kernwapens en weigert, anders dan Iran, het non-proliferatieverdrag te ondertekenen. Het staat geen IAEA-inspectie toe. Er gaat geen enkele nucleaire dreiging van Iran uit. Voor Becker is de huidige crisis kunstmatig, puur een creatie van de Amerikaanse regering. De totale economische blokkade, onder het internationaal recht een oorlogshandeling, moet leiden tot regimewissel in Iran. Teheran vermijdt zorgvuldig elke provocatie die de VS en Israel een excuus voor militair optreden kan geven. Mocht Israel tot de aanval overgaan, dan wordt dat een strijd tussen de Islamitische Republiek en het Israëlisch-Zionistische regime waarin Iran massale publieke steun op de been kan brengen in de Arabische landen. En dat kan gevaarlijk zijn voor de regimes in die landen, regimes waar de VS nu juist zo op steunt.

Hieronder een transcriptie van het interview.

What does the US want from tightening sanctions, it is even beyond tightening the sanctions now?

The US government has created an artificial crisis, that is first and foremost a manufactured crisis. Iran is complying with the IAEA, Iran does not have a nuclear weapon, Iran is not threatening its neighbours, Iran has not started a war with any of its neighbours. Israel on the other hand has hundreds of nuclear weapons and unlike Iran refuses to sign the Nuclear Non-Proliferation Treaty, does not allow IAEA-inspectors into its country. So there is not really a nuclear menace or nuclear danger from Iran. So what is the cause of the artificial crisis? The real goal is [that] the US government has embarked on a course of extreme economic aggression against Iran, with the hope that by creating economic suffering, economic isolation, economic misery, that part of the population will rise up or become disenfranchised with the government, so that the US can do as it has in history: carry out regime change.

The US denied that it is trying to carry out regime change in Iran…

We have to take that with a very big grain of salt, because we know that since 1979, the US refuses to have relations with the Islamic Republic of Iran. Why? Is it because Iran is a dictatorship? Well, it is actually a democratic government. It had democratic features far beyond some of America’s foremost allies in the Middle East, such as Saudi Arabia. Since 1979, Iran became an independent government. Before that, between 1953 and 1979, when the Shah was there, the Shah acted basically as a proxy, or a puppet, or a client of the American power.

So the US says: they are not carrying out regime change, but in fact everyone who is watching knows that it is indeed US policy to create pressure on Iran, carry out covert operations, economic sanctions. And now these new sanctions are not really like the old sanctions. They are saying to the rest of the world: if you dare do business with Iran’s Central Bank, if you buy Iranian oil, which constitutes half of Iran’s GNP, if you have any business with Iran whatsoever, you will not have access to American banks, American corporations, to the American market. This is in fact something like an economic blockade on Iran, and by international law an economic blockade is an act of war. And so we should understand it just like that.

So what do you think Iran’s response will be?

Iran so far has been very prudent, even though that they said that they would consider closing the Strait of Hormuz, that 6 miles stretch of the Persian/Arabian Gulf where 25% of the world’s oil supply goes through. And even though much was made of that in the Western media, in fact Iran has not done anything to give the US a pretext, an excuse, a provocation, that would allow the US, or Israel, to trigger a set of military actions. Iran, I think, is also telling its people that we, the Iranian government, are not panicked, that they are showing that they have a serenity, a calmness and a confidence, and they will weather the storm, but in fact economic sanctions are taking a bite in the Iranian economy right now.

The Wall Street Journal says that the US is planning a plan B, should Israel attack…

I think the Israelis try to pretend that Iran constitutes an existential threat to Israel. I don’t think that that is the case, even though Iran’s military has the capability to do great damage to Israel in the event of a war. Though Israel is a nuclear power, I think that the Israeli government has a practice of invasion and bombing of its neighbours in the Middle East. It carried out the bombing of Iraq’s nuclear facility in 1981, even though that was permitted by international law and subject to IAEA-inspections, in other words, a nuclear programme for civilian energy purposes. Israel came and bombed it. They did the same to Syria in the last few years, and they would like to carry out strikes against the Iranian government.

The Americans don’t want that right now. Even though they are happy to have Iran in a state of tension, they don’t really want Israel to become the main protagonist with the Iranian government by carrying out an unprovoked military strike. I am talking about the main sectors in the American establishment. Because that would then present a crisis, a struggle between the Islamic Republic on one side, and the Israeli-Zionist regime on the other. And in that case, Iran would be able to mobilize massive support throughout the Middle East for it. The US has a different tact. They want to keep Israel sort of in the background, looming, endangering, threatening, Iran in one way, keeping Iran in a state of tension, perhaps militarily, but have the economic sanctions do the bulk of the work. By carrying out economic and financial isolation against the Iranian government. They think long-term, that is the easier, the better way, the more effective way to carry out regime change.

The US is puzzled over Israel’s intentions, so what if Israel does decide to attack Iran? A US official said it’s hard to know what’s a bluster, and what not, with the Israelis…

A lot of that is baloney and nonsense. The Israelis are the recipient, the benefactor of $3 billion a year in US military aid. If they do something that is completely contrary to what Washington wants, they will be on the very short end of the stick. The Israelis are not dictating and dominating US policy in this geostrategically important region. They have a big influence in Washington, they have a strong lobby, but when it comes to Iran, or when it comes to Iraq, the Israelis do not tell the US what to do, it’s vice versa. If Israel strikes now, if the conflict is presented that way, between the Islamic Republic and Israel, the people of the Middle East will rally to the side of Iran.

The assassination of Iranian scientists which Rick Santorum called half measures, the tightening of the sanctions, the coalition against Iran that the US is trying to build against Iran, what is Iran going to do to face all this pressure?

Iran has certain allies, too. Iran has Russia, and it has China, increasingly it has Venezuela and Cuba. In other words those governments in the world, in addition to Syria which has its own problems right now, the countries in the world that don’t want the entire world to be dominated by one power, the USA. They recognize that the existence of Iran as an independent government is something that is positive, meaning that if the US were to be successful in carrying out regime change in Iran, they would be emboldened to carry out further destabilizing efforts against other powers, including Russia and China by the way, even though they are great powers. Iran has allies, Iran is trying to show they can weather the storm, and also that they can rally their population, in spite of the fact that the visions that were revealed in 2009 after the presidential elections, the Iranian people as a whole don’t believe that they should be sanctioned. The Iranian people believe that they have the right to develop nuclear power for peaceful purposes. Right now the Iranian government is trying to weather the storm.

What options do they have?

They have limited options. That is the big issue here. In the US nobody feels this issue. They don’t feel there is a war looming. They don’t feel the problem of economic sanctions. It’s the Iranians who are feeling it. It’s the tension, the pressure, the economic problems are all one-sided. This is like a great power, the 700 lb gorilla, who decides to sit wherever it wants to sit. It can create immense tension and pressure and economic suffering somewhere else without having to endure any political price. That’s the big problem.

As a peace activist and as someone who believes in human rights, I think we’ll see this more and more in the US, we are starting to concentrate our efforts to expose the fact that the US government is carrying out a different set of tactics, the same thing they did in Iraq. They carried out regime change in Iraq, not to make Iraq more democratic, more human rights oriented, but to dominate Iraq and they want to do that in Iran, and we need to have people outside of Iran stand up and say: “Iran should not stand alone in this”.

Does the presidential election have anything to say in what is going on and what is going to happen in Iran in terms of Washington-Tehran?

The presidential elections in the US definitely play a role in US policy towards Iran. That by the way has been the case ever since the Iranian Revolution. Iran has factored into US politics. In this case, the Republican candidates are sort of backing Obama and suggesting that if Obama is re-elected, we will have a nuclear armed Iran someday soon. It is not out of the question that Obama could opportunistically up the ante, or even escalate, or even allow some sort of limited military attack against Iran in order to show how tough he is and why he is not a liberal, or something. But I don’t think so.

This is a very big project for the Pentagon, for the CIA, and for the US establishment. I think it goes beyond electoral politics and I think the Obama administration and the Pentagon are having a carefully calibrated approach to that. With regime change, Republicans and Democrats share the same objective. One is more demagogically militant against Iran, they both share the same objective, which is: bring Iran back into the American sphere of influence, and I think the Republicans can’t move Obama that much because Obama has actually the backing of the Pentagon in terms of this particular approach. The Pentagon is down in Afghanistan, they really were pushed out of Iraq, they have a lot of military problems, a major full-scale war right now, which could happen even if they don’t intend it, by people climbing the escalation ladder.

Is het uit met de liefde van de wereld voor Israel?

                                               

Tanzanians in Dar es Salaam protesting the 2008-2009 Gaza bombardment by Israel.

Photo: Muhammad Mahdi Karim (www.micro2macro.net) - Wikimedia Commons

Een recente opiniepeiling door de universiteit van Maryland (VS) op een universum van 24.090 mensen in 22 landen leert dat Israel in de wereld even negatief wordt beoordeeld als Noord-Korea. [1] Gemiddeld beoordeelt 50% van de respondenten Israel negatief, een stijging van drie procentpunten ten opzichte van 2011. In Islamitische landen is de perceptie van Israel verslechterd in Egypte (85% negatief, +7%), maar stabiel in Pakistan (9% positief, 50% negatief) en Indonesië (8%, 61% negatief). In de EU is de kijk op Israel in Spanje (74% negatief, +8%) en Frankrijk (65% negatief, +9%) verhard en blijven de negatieve scores in Duitsland en Groot-Brittannië hoog (69%, resp. 68%).

Nu Israel heel wat meer middelen en beweegredenen heeft om zijn imago op te poetsen dan Noord-Korea moeten de Israëli’s zich toch afvragen waarom hun regering hun belangen zo slecht verdedigt. Volgens mensen die zijn ingehuurd om Israel in het buitenland te vertegenwoordigen valt hun niets te verwijten. Die menen dat het slechte imago van Israel wordt bewerkstelligd door een krachtige wereldwijde beweging die erop uit is het arme kleine Israel te delegitimeren. [2] Zo vraagt Michael Oren, de Israëlische ambassadeur in de VS, zich in een opiniestuk in de Wall Street Journal [3] vertwijfeld af hoe de reputatie van Israel zich in 40 jaar kon ontwikkelen van inspirerende verdrukte tot ingebeelde onderdrukker:

“Hoe kon de anti-Israel laster, ooit het werk van haatgroepen, zich meester maken van de media? Hoe ontzenuwen we de bewering dat een verraderlijke “Israel Lobby” leden van  het Congres “koopt”, of dat Israël christenen onderdrukt? Waarom worden de homorechten in Israel afgedaan als camouflage voor de discriminatie van andere groepen? Het antwoord ligt besloten in de systematische delegitimatie van de Joodse staat. Nadat de vijanden van Israël er niet in geslaagd zijn Israel met conventionele wapens en terrorisme te vernietigen nemen zij hun toevlucht tot een subtielere en sinistere tactiek die Israel belemmert om zich te verdedigen, ja zelfs om haar bestaan ​​te rechtvaardigen.

Het begon met de toespraak van PLO-voorzitter Yasser Arafat voor de VN in 1974. Die kreeg een staande ovatie toen hij zionisme gelijkstelde met racisme. Een zienswijze die de Algemene Vergadering het jaar daarop onderschreef en aan universiteiten geloofwaardigheid verwierf dankzij anti-Israel cursussen en Israel Apartheidsweken. Die aansloeg door de boycot van Israëlische wetenschappers, kunstenaars en atleten, en het embargo op Israëlische producten. Die werd bestendigd door journalisten die vervalste foto’s publiceerden en door valse Palestijnse berichten over Israëlische slachtpartijen. Israel moet het hoofd bieden aan de dreigende delegitimatie zoals het in het verleden deed met vijandelijke legers en terreuraanslagen. Fier op onze technologie, baanbrekende wetenschap en geneeskunde, wijzen onze wapenfeiten ons de weg”.

Dat Israel wordt bedreigd door delegitimatie is een drogreden. De nuchtere werkelijkheid is dat Israel elke gerechtvaardigde kritiek uit de weg gaat. Het echte probleem voor Israel is dat het wordt verdedigd door huichelende jammeraars als Oren en schelle schreeuwers als Alan Dershowitz. Hun slachtofferverhaal slaat alleen maar aan bij believers. Al wat ze doen is Israel afschilderen als huilbaby die meent onrechtvaardig te worden behandeld. Een vergelijking met uitspraken van hen die worden uitgemaakt voor “delegitimeerders” leert dat het imagoprobleem van Israel niet enkel voortvloeit uit optreden en politiek falen van het land, maar vooral uit het feit dat er onder degenen die Israel verdedigen niemand lijkt te zijn wiens onkreukbaarheid vaststaat.

En toch zijn er in Israel mensen die menen dat de Arabische houding ten opzichte van Israel niet vastligt. Voor Carlo Strenger [4], die vorig jaar de United Nations Alliance of Civilization conference in Doha (Qatar) bijwoonde, mag Israel dan niet geliefd zijn bij Arabieren, er is - althans bij de bovenlagen van de bevolking - geen sprake van breed gedragen diepe haat. De boodschap die hij op de conferentie opving was: “Het Israel-Palestina conflict speelt een sterk symbolische rol. Doe daar wat aan, dan vinden jullie de weg naar integratie in het Midden-Oosten. Help ons een halt toe te roepen aan de radicale Islam door dit conflict, dat symbool staat voor de Westerse arrogantie, buiten beeld te krijgen”. Terug in Israel realiseerde Strenger zich dat de overheid de kansen op regionale aanvaarding om zeep brengt. Joodse macht is het Leitmotiv van mensen als Netanyahu en Lieberman. De Israëlische politieke elite uit zich in de Bijbelse taal waarin de Israëliers “…een heel bijzonder volk [zijn], bij andere volken sluiten ze zich niet aan”, [5] aldus Strenger.

Een recent opinieonderzoek [6] [7] door ICMResearch [8] in zes Europese landen [9] bevestigt niet alleen dat het uit is met de liefde van Europeanen voor Israel, maar wijst ook op de discrepantie tussen publieke opinie en overheidsbeleid. Zo meent 45% van de respondenten dat Hamas bij vredesbesprekingen moet worden betrokken. Een opmerkelijke score, gegeven de omvangrijke negatieve berichtgeving over Hamas in de Europese media. Men ziet deze opinie duidelijk niet terug in het beleid van de meeste Europese regeringen, die Hamas in 2003 op de lijst van terroristische organisaties plaatsten. Dat dit geen goed besluit was werd duidelijk toen Hamas in 2006 met grote meerderheid de parlementsverkiezingen won die door internationale waarnemers als vrij en eerlijk werden bestempeld. Andere interessante uitkomsten uit het onderzoek zijn: slechts 10% vindt dat hun land Israel moet steunen en niet de Palestijnen, 34% zegt dat Israel geen democratie is (tegen 45% van wel), 65% denkt dat Israel niet alle religieuze groepen gelijk behandelt (tegen 13% van wel), en 50% is er niet mee akkoord dat kritiek op Israel antisemitisch is (tegen 12% van wel).

Daar waar het Nederlandse beleid Israel traditioneel door dik en dun steunt is het opmerkelijk dat de Nederlandse respondenten grosso modo even kritisch antwoordden als hun Europese collega’s. Die kritische houding ligt in het verlengde van de uitkomsten van het onderzoek [10] dat TNS NIPO in opdracht van United Civilians for Peace (UCP) oktober 2006 uitvoerde over Nederlandse handel met de illegale Israëlische nederzettingen in bezet Palestijns en Syrisch gebied. Zeven op de tien Nederlanders vonden dat Nederlandse bedrijven geen zaken mogen doen met illegale nederzettingen en waren tegenstander van de muur op de bezette Westelijke Jordaanoever. Tweederde vond dat de Nederlandse regering Israel onder druk moet zetten om haar illegale nederzettingen te ontruimen en zich niet afzijdig moet houden wanneer in het Israëlisch-Palestijnse conflict mensenrechten worden geschonden.

Niet lang na publicatie van het UCP-onderzoek zette de Israel Lobby in Nederland, het “Centrum informatie en documentatie Israel” (CIDI) van Ronny Naftaniël, de frontale aanval in op UCP: ”… UCP maakt zich schuldig aan eenzijdige politieke agitatie tegen Israel en speelt een polariserende rol in het publieke debat over het Midden Oosten. De activiteiten van de organisatie staan haaks op het buitenlandse beleid van Europa en Nederland…”, zo concludeerde het CIDI in een onderzoeksrapport [11], dat niet alleen “ter beschikking [werd] gesteld aan de Tweede Kamer en de ministeries van Buitenlandse Zaken en Ontwikkelingssamenwerking”, maar ook uitgebreid aandacht kreeg in het NCRV/EO TV-programma Netwerk, [12] waarin het ultraconservatieve VVD-kamerlid Hans van Baalen op hoge toon de intrekking van overheidssubsidies aan UCP eist. Indringende Kamervragen aan de ministers van Buitenlandse Zaken en Ontwikkelingssamenwerking leidden echter niet tot de gevraagde intrekking van de subsidiëring.

De kritiek destijds van het CIDI op het UCP lijkt als twee druppels water op het hierboven beschreven gejammer van Michael Oren, de Israëlische ambassadeur in de VS. Het is opmerkelijk dat het CIDI niet ingaat op het UCP-opinieonderzoek van eind 2006, maar probeert UCP monddood te maken. Dit schieten op de boodschapper komt rechtstreeks uit de trukendoos van de propagandamachine [13] in Tel Aviv, die verplichte kost is voor Israëlische ambassades en organisaties overal ter wereld. Maar getuige de opiniepeilingen is het Israel zelf dat door haar schendingen van het internationaal recht, specifiek de Gaza-oorlog van 2008/2009 [14], de aanslepende blokkade van de Gazastrook [15], de aanval mei 2010 op het hulpkonvooi [16], het nederzettingenbeleid [17] en daarmee de sluipende annexatie van Palestijns gebied en de oprichting van de Apartheidsmuur [18] zichzelf delegitimeert.

[1] Globescan: “Views of Europe Slide Sharply in Global Poll, While Views of China Improve”
[2] Paul Woodward: “Who is delegitimizing Israel?”
[3] Michael Oren: “What Happened to Israel's Reputation? How in 40 years the Jewish state went from inspiring underdog to supposed oppressor
[4] Carlo Strenger: “Mideast can accept Israel if Netanyahu will let it”
[5] Numeri 23:9 (vertaling Groot Nieuws Bijbel 1996)
[6] Middle East Monitor: “ICM European poll reveals massive disconnect between governments and people over conflict in Palestine”
[7] Middle East Monitor: “European Public Perceptions of the Israel-Palestine Conflict”
[8] ICM Research Ltd
[9] Groot-Brittannië, Frankrijk, Spanje, Nederland, Duitsland en Italië
[10] TNS Nipo: “Ruime meerderheid Nederlanders tegen zakenrelaties met Israëlische nederzettingen”
[11] CIDI: “Onderzoeksrapport: ‘United Civilians for Peace polariseert en agiteert eenzijdig tegen Israel’”
[12] Netwerk: “Onderzoek naar United Civilians for Peace”
[13] James Zogby: How Israel's Propaganda Machine Works
[14] Wikipedia: “Conflict in de Gazastrook 2008-2009”
[15] Wikipedia: “Blockade of the Gaza Strip”
[16] Wikipedia: “Gaza flotilla raid”
[17] Geopolitiek in perspectief: “Israel schiet met het nederzettingenbeleid in eigen voet”
[18] Wikipedia: “Israeli West Bank barrier”

Ligt een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten in het verschiet?

The Navy practices a mock boarding operation on the U.S.S. Princeton in the Middle East, 2010.

Photo: U.S. Navy Fifth Fleet

De afgelopen maanden heeft de regering-Obama de aandacht verlegd van het Midden-Oosten naar Azië. Dat werd althans ijverig gecommuniceerd door de traditionele pers. Die wees op de 2.500 Amerikaanse mariniers in Darwin (Australië), [1] de kustpatrouilleboten voor Singapore, [2] de steun voor de “democratie” in Birma, de militaire oefeningen in de Filippijnen, en ga zo maar door. Welnu, na het Amerikaanse echec in het Midden-Oosten en Centraal-Azië bouwt de VS ontegenzeggelijk voort [3] aan de militaire omsingeling van China. Maar het belang van deze beleidsombuiging wordt wel sterk overdreven. Want vandaag speelt de grootste krachtmeting zich niet in Zuidoost-Azië af, maar in de Perzische Golf.

De traditionele media spreken nauwelijks over de gigantische opbouw van militaire macht in de regio van de Perzische Golf, langs de Iraanse kust en in bases [4] in de gehele regio. Enkel de Washington Times meldt dat het Pentagon de hoogste prioriteit geeft aan oorlogsplanning tegen Iran. [5] Het Amerikaanse Central Command denkt dat de Iraanse conventionele strijdkrachten met aanvallen door de Amerikaanse marine en luchtmacht in ongeveer 3 weken kan worden vernietigd, of in belangrijke mate onschadelijk gemaakt.

De opbouw in de Golf is kolossaal en duidelijk nog niet afgerond. Er houden zich daar niet alleen twee Amerikaanse vliegdekschipeenheden [6] op, maar in de thuisbasis van de Amerikaanse vijfde vloot in Bahrein is ook het aantal mijnenvegers verdubbeld en extra anti-mijn helikopters en kustpatrouilleboten gestationeerd die speciaal werden uitgerust met Gatling snelvuurkanonnen en raketten. [7] Tel daar bij op de hoogtechnologische torpedo's voor ondiepe wateren, de onbemande minionderzeeërs en speciaal uitgeruste eenheden F-22 en F-15 gevechtsvliegtuigen die op weg zijn naar bases in de Golf, dan ontstaat het beeld van de machtigste luchtoorlogsmachine ter wereld, gericht op Iran. En daar komen de spionagepraktijken van de CIA met drones boven Iran die ongetwijfeld nog worden opgevoerd, en de inzet van special forces in de regio nog eens bij.

Dit alles duidt op voorbereiding op oorlog na de Amerikaanse presidentsverkiezing. Na het falen in Irak en Afghanistan zou men kunnen veronderstellen dat het Pentagon zich zou willen terugtrekken. Maar alles wijst erop dat juist het omgekeerde gebeurt. Er is een grote oorlog in de maak voor de controle over de rijke olievelden in het Midden-Oosten. Die oorlog moet de doorslag geven in de strijd om de wereldhegemonie. Bondgenoot Israel loopt zich al jaren warm. Nu Netanyahu erin is geslaagd oppositiepartij Kadima in zijn coalitie op te nemen beschikt hij met 94 van de 120 zetels in de Knesset over een ongekende meerderheid. [8] Kadima-leider Shaul Mofaz wordt vicepremier en Kadima-leden treden op als voorzitter van de regeringscommissies voor Defensie en Buitenlandse Zaken. De nieuwe regering van nationale eenheid bereidt volop het politieke speelveld voor op een militaire aanval op Iran. Hoogleraar en Ha’aretz militair analist Reuven Pedatzur trekt de conclusie dat “Netanyahu zijn gang  [kan] gaan, er is geen echte oppositie meer. Al wat hij moet doen is Mofaz overtuigen.”

Volgens het defensieweekblad Jane’s zien veel waarnemers de nieuwe Israëlische regering als voorbereiding op een aanval op Iran waartoe het besluit mogelijk najaar 2012 valt. Met de opname van de in Iran geboren militair Mofaz, die zich steeds heeft uitgesproken tegen eenzijdig militair optreden tegen Iran, hoopt Netanyahu zijn geloofwaardige en luidruchtige critici binnen het leger en de geheime dienst het zwijgen op te leggen. Dat is van belang omdat Netanyahu overhoop ligt met de Amerikaanse president Obama, al was het alleen maar over de timing van zo’n aanval. Voor Obama moet elke actie worden uitgesteld tot na de verkiezingen van november. Nu peilingen wijzen op grote tegenstand van een Alleingang van Israel tegen Iran moet Mofaz elke beslissing van de Israëlische regering aan het publiek helpen verkopen.

Op 23 mei komt er in Bagdad dan wel een vervolg op de gesprekken van half april in Istanbul, maar de kans op een akkoord is uiterst gering. [9] Washington eist toegang voor IAEA-inspecteurs tot medewerkers en installaties. Dat leidt tot een eindeloos proces waarin Iran een negatief bewijs moet leveren. Het moet bewijzen dat er nergens in dit grote land activiteiten bestaan die iets te maken zouden kunnen hebben met kernwapens. Het IAEA eist toegang tot Parchin, een militair complex waar bijna tien jaar geleden hoogexplosief materiaal dat wordt toegepast voor kernwapens zou zijn uitgetest, een bewering die net als andere regelrecht uit de koker komt van buitenlandse geheime diensten, waarschijnlijk die van de VS en Israel. En volgens Associated Press eist Netanyahu dat Iran een eind maakt aan de verrijking van uranium (wat geen enkel internationaal verdrag verbiedt) en zijn installaties in Fordo sluit, eisen die Tehran al heeft verworpen. Als de gesprekken in Baghdad op niets uitlopen neemt de kans op een militair conflict op initiatief van Israel of de VS enorm toe.

Intussen probeert Iran om de nieuwe Amerikaanse en Europese sancties af te wenden die eind juni in werking treden en neerkomen op een blokkade van zijn olie-export. De Amerikaanse sancties straffen buitenlandse banken en ondernemingen die zaken doen met de Iraanse Centrale Bank. De afgelopen weken oefent de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton druk op China en India uit om hun import van olie uit Iran aan banden te leggen. Maar of die druk effect heeft valt nog te bezien. Zo neemt The Hindu, de derde grootste Engelstalige krant in India, in een opiniestuk [10] geen blad voor de mond: “Voor de verandering stond Pakistan, of Afghanistan, of zelfs terrorisme niet bovenaan Clinton’s agenda, maar het Amerikaanse obsessieve verlangen om Iran - en iedereen die geen steun verleent aan zijn confronterende aanpak in de kwestie van het Iraanse kernprogramma - de duimschroeven aan te leggen. New Delhi wordt gevraagd zijn eigen economie en strategische belangen te ondermijnen … om mee te werken aan sancties die niet stoelen op het internationaal recht.”

In zijn verkiezingscampagne van 1992 omschreef Bill Clinton het Midden-Oosten als het oliecentrum van de planeet. Goedschiks of kwaadschiks, de VS, nog altijd de enige supermogendheid ter wereld, wil de absolute controle over die olierijkdom. Of de opbouw van de gigantische oorlogsmachine in de Perzische Golf enkel moet dienen als afschrikking om Iran op de knieën te krijgen en terug in de Amerikaanse invloedssfeer te brengen moet worden afgewacht. Maar de situatie is uiterst gevaarlijk. Een misverstand, een klein incident, al of niet uitgelokt, kan de lont in het kruitvat steken. Met rampzalige gevolgen voor Iran, de regio en de wereld.

[1] Geopolitiek in perspectief: “De strijd van de VS om de wereldhegemonie”

[2] US News: “Singapore Willing to Host More U.S. Warships”

[3] Martin Kettle: “US told to make China its No 1 enemy”

[4] David S. Cloud: “U.S. boosts its military presence in Persian Gulf”

[5] Rowan Scarborough: “Pentagon is planning ‘contingency’ for Iran and North Korea”

[6] Paul Rogers: “The Iran complex: why history matters”

[7] Spencer Ackerman: “Gunboats, Super-Torpedoes, Sea-Bots: U.S. Navy Launches Huge Iran Surge”

[8] Jean Shaoul: “Israel’s national unity government prepares ground for war”
[9] Peter Symonds: “US intensifies confrontation with Iran”
[10] The Hindu: “Crude pressure”

The end of military rule in Egypt is inevitable

by Khalil al-Anani

Chief of Protocol Capricia Marshall waits for the arrival of President Hosni Mubarak of Egypt on the South Portico of the White House, Sept. 1, 2010

(Official White House Photo by Chuck Kennedy)

SCAF’s leaders do not have the mechanisms necessary to tighten their grip on power: a coherent ideology, a political organization, and a platform for modernization. That is why military rule in Egypt will not ultimately prevail.

For almost six decades, the Egyptian army has operated above politics. No matter what they did, no one dared to hold the army generals accountable. The last time they faced intense scrutiny was after the humiliating defeat by Israel in 1967 (naksa), which led to the trial of Field Marshal Abdelhakim Amer and the Minister of Defence Shams Badran during the Nasser epoch.

However, since the ousting of Hosni Mubarak last February, the celebratory image of the Egyptian military as the guardian of the revolution has been crumbling. This is not only due to the catastrophic blunders of the Supreme Council of the Armed Forces (SCAF), the de facto rulers of Egypt, but more importantly because the revolution itself aimed to end the military’s dominance in Egypt since 1952. Mubarak was not only a despot who stayed in power longer than any other Egyptian ruler since Mohamed Ali’s reign in the nineteenth century, but he was also a veteran who consolidated his power base while serving in the Egyptian army for almost four decades.

Mubarak was the heir of two autocratic presidents, Nasser and Sadat, who set about building the military into everyday politics. Contrary to his predecessors though, Mubarak, upon assuming power in 1981, shrewdly sought to neutralize the army’s influence in politics. He tended to co-opt high-ranking army generals to this plan through economic and social privileges and by excluding and marginalizing those who might threaten his authority. The result of this series of policies was the depoliticization of the military elite.

So it was that once Mubarak was removed, SCAF was faced with an immense quandary about how to deal with a volatile and highly fluid political environment. Egypt’s highest military institution was taken by surprise by last January’s revolution, and it did not have any plans on how to fill the vacuum left by the absence of Mubarak’s brutal apparatuses. While SCAF did not side with Mubarak in the face of Tahrir protesters; it still has no idea on what the next phase should be. It’s out-dated and conservative mind-set, jumbled ideology, and extreme wariness, fails to convince Egyptians that SCAF can competently run the country. Neither has SCAF succeeded in containing the growing discontent among young activists who have astutely de-legitimized and exposed SCAF’s policy over the past ten months.

Moreover, the discourse of the Egyptian military reveals its limited political skills and poor management of civil affairs. When SCAF leaders stress that they do not seek to maintain power we should believe them. This is not because they lack political ambitions or the desire to maintain their current supremacy, but simply because they are politically incapable of consolidating their status. Unlike the Free Officers who took power after the coup d’état of the 1952, SCAF’s leaders do not have the mechanisms necessary to tighten their grip on power: a coherent ideology, a political organization, and a platform for modernization.

Ideology

As a result of Mubarak’s policy to de-politicize the army, the Egyptian military did not adopt or develop a unique political doctrine or ideology e.g. Nasser’s socialism or Sadat’s liberalism (Infitah). Apart from its traditional and more conservative character, the Egyptian military is not inclined to espouse particular political preferences. True, some SCAF leaders sought to elaborate such a preference, e.g. the attempt by Sami Anan, the Chief of Staff, to defend the civilian nature of the Egyptian state vs. the Islamists. However, for many Egyptians this seems totally untenable. Unlike Nasser who embraced socialism and pan-Arabism to galvanize the masses, SCAF leaders are struggling to comprehend how young Egyptians think and what they aspire to. In the words of one young activist, "They [SCAF leaders] lack the political imagination to articulate a position that avoids conflict on the street, but shows a presence in the square: they're portraying themselves as worse than they are”.

Political organization

A junta must have a potent and compelling political machine that can inspire people and win their loyalty. For instance, to consolidate his power Nasser dissolved all political parties and associations and created the single-party system. The role of the Arab Socialist Union (al-Ithad al-Arbi al-Ishtraki) was not to dominate the political arena but more importantly to disseminate Nasserism among Egyptians and beyond. Unlike his predecessor, Sadat moved from the one-party system towards a more restricted pluralism. He created weak and fragile political parties with one dominant party, the National Democratic Party (NDP). More blatantly, Mubarak further weakened the political parties and gave more power to the NDP.

Contrary to its predecessors, SCAF has put in place regulations to establish new political parties after the revolution. As a result, more than 25 parties have been established since last February in addition to the existing 24 parties, which brings the full count to 49 parties. Clearly, SCAF does not rely upon a political apparatus that can diffuse its doctrine and it has not invested in creating such a political mechanism. The sole institution that helps SCAF resolve the political complexities of the post-Mubarak era is the Public Intelligence Apparatus (Jihaz a-Mukhabrat al’ama). This outfit played a historically tremendous role in the construction of various Middle Eastern authoritarian regimes. It alone of Egypt’s institutions remains substantially untouched by the Egyptian revolution. Many Egyptians believe, that the Mukhabrat provides policy recommendations to SCAF on how to act and how to make decisions.

Modernization

It is has become apparent that SCAF does not have a programme for the future, nor does it have a vision for modernizing the country. Over the past ten months, SCAF has failed to deliver the bare necessities for Egyptians, e.g. preserving individuals’ security, managing food prices, increasing wages etc. More ironically, when protesters in Tahrir Square have called for forming a new salvation government after the deadly clashes with security forces, SCAF defied them and appointed Kamal El-Ganzouri, a 78-year old political veteran who served under Mubarak, as prime minister. Appointing El-Ganzouri, despite the criticism, reflects not only the enormous generational gap between SCAF leaders and Tahrir protesters but more significantly the mounting mistrust between both parties which can only lead to more clashes.

If we are going to treat the Egyptian revolution as a soft coup d’état, it must be characterized as a coup without a plan. SCAF’s leaders lack Nasser’s talented and charismatic leadership, Sadat’s savvy, and Mubarak’s vigilance. That is why military rule in Egypt will not ultimately prevail.

Khalil al-Anani is a scholar at the School of Government and International Affairs at Durham University in the UK and a former visiting fellow at the Brookings Institute.

This article was first published on openDemocracy November 28, 2011