Is the relationship between the US and Israel tilting?

Protest against the Israeli atack on the Palestinians held at the State Library 4 January 2009.

Photo: Takver / Wikimedia Commons

There are indications that a new reality in the relationship between the U.S. and Israel is in the making. Israeli Prime Minister Netanyahu seems to be losing out to President Obama. Under a re-elected Obama opportunities for Palestinians could return.

 

“For the last forty years I have specialized, both in my writing and teaching, in the Arab-Israeli conflict, and as a consequence I now regard Israel as a moral disaster--a betrayer of what we have long believed to be Jewish rationalism, enlightenment, and commitment to the highest values of civilization. It is a disgraceful state, and an increasingly ignorant and in many ways disgraceful society, a pariah state that fully deserves its pariah status. Aside from its moral evil, it is also insanely self-destructive, and it will be something of a miracle if it survives. I am no longer in a tiny minority in holding these views; they have become increasingly common among American Jewish intellectuals, and indeed among the best Israelis.”

 

That is what Jerome Slater said in an email exchange with New York Times' chief Israeli correspondent Jodi Rudoren. A retired political science professor, Slater is a seasoned observer. He has taught and written about U.S. foreign policy and the Israeli-Palestinian conflict for nearly 50 years. In his correspondence with Rudoren he criticizes her for biased and too rosy reporting about Israel. The fact that Israel has turned so far away from Herzl's vision is a nightmare to him. Don’t simply discard my observations as mere ideology, he says, “the facts about Israel's behaviour towards the Palestinians are overwhelming. There is no prospect of serious change in Israeli policies in the absence of serious U.S. pressures, and there is no prospect of such pressures in the absence of change in the views of the American Jewish community”. Such disaster could also take the form of the collapse of liberal democracy, says Slater. His message is: come to grips with the reality and rouse your readers from their ignorance.

 

Haaretz editor Tal Niv joins Slater in his concern over the fate of the Zionist project. She sees the bankruptcy of a country where children are subject to an upbringing that preaches violence and hatred against the indigenous population, hatred that takes the form of lethal violence. It is clear to her that something has become twisted in a country that witnesses a surge of violence among its future citizens. Violence that seeks to expunge anyone who is not a Jew, that is continually occupied with educating children to feel superior because of their nationality instead of instilling pluralistic ideals. Violence that puts the Zionist project itself in doubt, a project that is turning its back on human rights. Israel may survive as an armed state of Jewish law in which Jews and the children of Jews do as they please to Arabs by divine right, but this is no longer the kind of Zionist state that Herzl envisioned, a state in which a decent person could live, says Niv.

 

If the Zionist project is a failure, then what is on the horizon for Israel and the Palestinian population in Israel, the West Bank, Gaza, Jerusalem and the Diaspora? That is the big question for Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu. For decades, Israel has campaigned for recognition in the Arab world. But when in early 2002 the Arab League adopted the Saudi initiative that provided for recognition of Israel within the 1967 borders, peace seemed suddenly not so attractive. In that scenario, the prime minister would be faced with the uncomfortable choice between a unitary state with equal rights for settlers and Palestinians in the West Bank, or a binational state for Jews and Palestinians, but with different political institutions. The first option would challenge the Jewish character of Israel, the second constitutional democracy. With the Israeli political landscape shifting to the right and more than 600,000 hyper assertive settlers in the West Bank and East Jerusalem, Israel has colonised the two-state solution into oblivion.

 

Jerome Slater believes that public opinion in the U.S. could be mobilized and a change of U.S. policy brought about by highlighting both sides of the conflict. Veteran Middle East expert Alan Hart sees opportunities for Palestine, too. Hart suggests the discharge of the impotent Palestinian Authority of Mahmoud Abbas - whose mandate ended on 9 January 2009 - and the re-establishment of a Palestinian National Council in exile. Having become responsible for the administration of the land it occupies, the occupier can be held to account on international platforms. Hart also suggests for all Palestinians around the world to mobilize. In addition to the 1.5 million in Israel, 2.4 in the West Bank and 1.6 in Gaza, there are 7.5 million Palestinians in the diaspora. Numerically, the total 12.8 million Palestinians have a case that the international community can no longer ignore, says Hart. But in the short term, only the attitude of superpower America, which lends massive military, financial and diplomatic support to Israel, can make the difference.

 

There are indications that the changed U.S. policy which Slater envisions is emerging. The Israeli newspaper Yedioth Ahronoth reported a new reality in the relationship between the U.S. and Israel. Following Washington’s decision to postpone joint U.S.-Israeli military exercises this spring, this fall it will only delegate a token minimum of American forces. And Chairman of the Joint Chiefs of Staff Martin Dempsey warned that the United States will not be “complicit” in an Israeli military strike on Iran. The message is: you are on your own. Israel Hayom, the newspaper which is closely linked to the Prime Minister, has already abandoned the war rhetoric against Iran. In their game of bluff, Prime Minister Netanyahu and Defense Minister Ehud Barak appear to have overplayed their hand, the newspaper said. Other observers point to the efforts of Netanyahu to outmaneuver the U.S. president and to the consequences a changed U.S. policy would have for the survival of the Netanyahu-administration.

 

But a real change can come if the U.S. backs off from the Middle East. According to American historican Victor Davis Hanson America is in the midst of the greatest domestic gas and oil revolution since the early 20th century. If even guarded predictions about new North American reserves are accurate, the entire continent may become energy-independent, says Hanson. “Is the US preparing for a post-Israel Middle East?”, law professor Franklin Lamb wonders, referring to a recent analysis commissioned by the U.S. government. The 82-page paper entitled “Preparing For A Post Israel Middle East” reportedly proposes a revision of relations with Israel. The analysis concludes that Israel is currently the greatest threat to US national interests because its nature and actions prevent normal US relations with Arab and Muslim countries and the wider international community.

 

The indications that the relationship between the U.S. and Israel is tilting are strong. Such pivot may gather momentum under a reelected President Obama. The fate of the Palestinians can only benefit from such a development.

A version in Dutch of this article first appeared on De Wereld Morgen and Geopolitiek in perspectief

Een Nederlandstalige versie van dit artikel verscheen eerder op DeWereld Morgen en Geopolitiek in perspectief

   

Operatie “Pillar of Offence”

Operatie Pillar of Defence was een door de Israëlische leiders geplande escalatie. Bij een inval van het Israëlische leger in Gaza op 8 november kwam een kind om. De daarop volgende escalatie viel op 11/12 november stil. Israëlische, Palestijnse en internationale bronnen bevestigen dat op 13 november een nieuwe wapenstilstand gold. Op 14 november volgde dan de Israëlische provocatie: de buitengerechtelijke executie van Hamas-leider Ahmed Jabari. Een cynisch detail: het was precies Jabari die de vrijlating van de gekidnapte Israëlische soldaat Gilad Shalit bewerkstelligde en een belangrijke rol speelde bij het bestendigen van bestanden. De executie van zo’n belangrijke figuur onder de Palestijnse leiders miste zijn effect niet. Dat was het startschot voor de geweldsuitbarsting tussen Israël en Gaza. Aan de vooravond van de vervroegde verkiezingen moest het Israëlische leger zijn spierballen laten rollen en “meer dan 1500 militaire installaties” uitschakelen: “raketlanceerinstallaties,  smokkeltunnels, commandocentra, wapenfabrieken en -opslagplaatsen”. Maar volgens Palestijnse bronnen werden in werkelijkheid vooral burgerdoelen geraakt.

Op 21 november werd dan onder Egyptische leiding een staakt-het-vuren bereikt. Israel stopt de vijandelijkheden tegen Gaza, inclusief invallen en het ombrengen van individuen. De Palestijnse facties zetten alle vijandelijkheden tegen Israel stop, inclusief de raketaanvallen. De grensovergangen gaan open voor personen en goederen en er komt een einde aan aanvallen op bewoners van de grensstreek. Hoe komen partijen uit deze korte Blitzkrieg? Is het bestand slechts een aanloop naar meer geweld? Deze en andere vragen komen aan de orde in de aflevering Gaza reprieve van het discussieprogramma CrossTalk op 23 november op RT[1], met gastheer Peter Lavelle en gasten Yoram Meital uit Tel-Aviv, voorzitter van het Ben-Gurion University's Herzog Center for Middle East Studies, de tijdelijk in Gaza verblijvende Britse producer van filmdocumentaires Harry Fear en de in Amman woonachtige Midden-Oosten analist Mouin Rabbani, co-redacteur van het onafhankelijke e-zine Jadaliyya.

Rabbani meent dat Hamas toch enkele belangrijke dingen heeft bereikt. Israel heeft de Palestijnse facties in Gaza niet afgeschrikt, in feite hebben de Palestijnen Israel weerhouden om de gereedstaande 70.000 tot de tanden bewapende reservisten Gaza in te sturen. Anders dan de operatie Cast Lead van 2008/2009 waar Israel aan het eenzijdig bestand het “recht” kon ontlenen om eender wanneer opnieuw aan te vallen is er nu een bestand dat een aantal zaken regelt die Israel eerder heeft geweigerd. Het akkoord zegt dat Israel moet stoppen met zaken die het tot op heden straffeloos kon doen: zo maar Palestijnse kinderen die een spelletje voetbal spelen neerschieten of hun huis platbombarderen alsof dat even gewoon is als gaan zwemmen, agressie die de wereld toedekte onder het mom van het recht van Israel op zelfverdediging. De inwoners van Gaza kunnen zich nu vrij bewegen tot aan de grenzen[2],maar blijven gevangenen in eigen “land”, hoewel er een gerede kans is op versoepeling en uiteindelijk opheffing van de blokkade, aldus Rabbani.

Volgens Rabbani is Israel er niet in geslaagd de militaire installaties in Gaza uit te schakelen die defensieminister Ehud Barak binnen enkele uren had geclaimd. Israel heeft opnieuw Hamas niet kunnen “vernietigen”. Integendeel, het Israëlische optreden geeft impulsen aan hereniging van Hamas en het verzwakte Fatah. Rabbani vraagt zich af waarom er zoveel infrastructuur moest worden verwoest die geen enkele militaire betekenis had, en denkt dat het volgende rondje geweld er wel eens sneller kon komen dan we denken en hopen. Netanyahu staat onder zware druk van de publieke opinie die vindt dat Israel verzwakt uit de crisis is gekomen. Na zijn herverkiezing kan het dan al snel weer mis gaan, aldus Rabbani. Het moet eindelijk eens gedaan zijn met de straffeloosheid. Tenzij Israel wordt gedwongen het internationaal recht te respecteren en wordt aangesproken op schendingen komt er geen vrede met de Palestijnen. Rabbani is daar niet optimistisch over.

In Rabbani’s optiek heeft Israel belang bij het kat en muisspel met Gaza. Dat leidt de aandacht af van de kolonisatie en sluipende annexatie van de Westelijke Jordaanoever die aan de Palestijnen toebehoort. Israel speelt verdeel en heers met Hamas en Fatah. Maar niet alleen de afgelopen dagen zien we dat Israel toch met [het nog steeds op de internationale lijst van terreurorganisaties staande] Hamas onderhandelt, zij het onrechtstreeks. Die onderhandelingen zijn al langer aan de gang, en die lijken serieuzer dan de gesprekken die Israel voert met de Palestijnse leiders in Ramallah. Hamas heeft bij herhaling en expliciet verklaard dat het bereid is een Palestijnse staat op de 1967-grenzen te aanvaarden. Dat is toch een standpunt dat naadloos aansluit bij dat van de PLO-leiders op de Westelijke Jordaanoever. Men kan deze case niet enkel bekijken als een zaak tussen Israel en de Palestijnen. Amerika, dat de sleutel in handen heeft, speelt een buitengewoon destructief spel. Het is essentieel om de internationale rechtsorde te herstellen, aldus Rabbani.

Meital vindt ook dat Israel niet sterker uit de strijd komt. Ook hij meent dat dit niet de laatste gevechtsronde is. Het Israëlische publiek is uiterst gefrustreerd door de uitkomst van deze confrontatie. De besluitvorming tijdens deze operatie was zeer moeilijk te volgen want verliep achter gesloten deuren. De publieke opinie in Israel heeft geen moeite met het harde optreden tegen de Palestijnse bevolking, maar wel met het feit dat de gewekte verwachtingen niet werden waargemaakt: de Palestijnse facties werd geen zware klap toegebracht, het Israëlische leger kreeg Hamas niet op de knieën. De publieke opinie stelt dus moeilijke vragen en dat komt de politieke elite zo vlak voor de verkiezingen slecht uit. Dat leidt tot een gespannen, intensief debat over de logica van heel deze operatie. Wat nu is bereikt had ook zonder geweld bewerkstelligd kunnen worden. Hamas is een politieke realiteit. Het is de hoogste tijd voor een politieke dialoog tussen Israel en Hamas, aldus Meital.

Volgens Meital begrijpt de overgrote meerderheid van de Israeli’s, en waarschijnlijk ook van de Amerikaanse publieke opinie en die in het Westen, niet de logica van de politieke Islam in het Midden-Oosten. Het probleem van de erkenning van Hamas is hier een onderdeel van. Maar een flink deel van de Israëlische publieke opinie begint zich vragen te stellen over de logica om niet met Hamas te praten. Er zijn duidelijk raakvlakken tussen de Israëlische politieke partijen ter rechter zijde waaronder Likud, en Hamas. Deze partijen blijven tegen een tweestatenoplossing en tegen de Palestijnse Autoriteit van [de al verschillende jaren zonder kiezersmandaat opererende] Abbas. Beide partijen geven [op dit moment] eigenlijk de voorkeur aan een langdurige wapenstilstand boven een poging om de fundamentele problemen tussen Israel en de Palestijnen op te lossen. Aan de ene kant zijn er dus raakvlakken, aan de andere kant het struikelblok van het onbegrip in Israel en ook elders voor de politieke Islam.

Fear tenslotte wijst erop dat het bestand heel elementair is geformuleerd. Dat vraagt om problemen. Het is immers meestal Israel dat de bestanden schendt. De Palestijnen zien het bestand dus eerder als een tijdelijke stilte, een onderbreking van het bloedvergieten, dan als diplomatieke winst. Hamas krijgt altijd van alles de schuld. De realiteit is dat het er nooit in geslaagd is de militante verzetsgroepen onder controle te krijgen. Israel mikt op Hamas, maar Hamas is niet Gaza, aldus Fear. Het mandaat van Hamas is nu zes jaar oud, en dat is verre van ideaal. De mensen willen de situatie niet ontwrichten, men ziet de afgelopen jaren hoezeer Hamas zich inzet voor de wederopbouw. Er zijn ook mensen in Gaza die zich heel cynisch uitlaten over wat Hamas voor de bevolking heeft gedaan, maar de meerderheid realiseert zich dat Hamas niet meer kon uitrichten door de Israëlische blokkade die te weinig materialen doorliet. Men realiseert zich dat niet Hamas het probleem is, maar de blokkade en de bezetting.

Volgens Fear is het kernprobleem voor de Gazanen het feit dat Israel voortdurend straffeloos het internationaal recht kan schenden omdat het wordt gesteund door de VS en “poedel” Europa. De Gazanen weten heel goed dat zonder de [Amerikaanse] militaire steun aan Israel, zonder bescherming in de VN-Veiligheidsraad, zonder internationale diplomatieke dekking, de problematiek snel tot een oplossing komt. De internationale consensus mag dan gaan naar een tweestatenoplossing, maar als je in Gaza woont realiseer je je dat de mensen daar niet van dromen van zo’n oplossing waarin de Palestijnen minder dan de helft van hun oorspronkelijk gebied terugkrijgen.

Wat kunnen we van dit debat leren? In essentie zeggen de drie deelnemers in koor dat Israel zijn doelstellingen niet heeft kunnen realiseren. De veerkrachtige Palestijnen hebben zich niet laten intimideren. Sommige Israëlische burgers mogen dan snakken naar vrede, de publieke opinie maalt er niet om en de Israëlische leiders gaan stug door met de uitbouw van Eretz Israel, Groot-Israel. Daar komt maar verandering in als Israel consequent wordt afgerekend op het internationaal recht. De steun van het Westen, de wegkijkende medeplichtigheid, komt steeds meer onder druk. Met de Arabische Lente groeit de steun voor de Palestijnen. Israel raakt steeds meer geïsoleerd. De Palestijnse leiders wenden zich nu best tot de belangrijke spelers in het Midden-Oosten Turkije en Egypte om druk uit te oefenen op het Westen en Israel. 45 jaar vertrouwen op Europa, de VS en de VN heeft de Palestijnen niets opgeleverd. Maar in het Midden-Oosten zijn de kaarten nu anders geschud, er liggen weer kansen. Hoe het ook zij, wij in het Westen, met Europa dat aan de basis ligt van dit verscheurende conflict op kop, mogen de Palestijnen niet aan hun lot overlaten.

---

[1] RT (Russia Today) is een wereldomspannend nieuwsnetwerk dat uitzendt vanuit studio’s in Moskou en Washington.

[2] Israel blijkt toch een andere uitleg te geven aan het bestand: het schoot al weer op ongewapende Palestijnen die de grensafzetting hadden genaderd, met een dodelijk slachtoffer en verschillende gewonden tot gevolg.

 

Petraeus Resignation Reveals Divisions Over Iran

Ray McGovern: It's likely one reason there was no attempt to save Petraeus by White House was his Hawkish Stance on Iran

 

 

Bio

Ray McGovern is a retired CIA officer. McGovern was employed under seven US presidents for over 27 years, presenting the morning intelligence briefings at the White House under Presidents Ronald Reagan and George H.W. Bush. McGovern was born and raised in the Bronx, graduated summa cum laude from Fordham University, received an M.A. in Russian Studies from Fordham, a certificate in Theological Studies from Georgetown University, and graduated from Harvard Business School's Advanced Management Program. McGovern now works for “Tell the Word," a ministry of the inner-city/Washington Church of the Saviour, which sent him forth four weeks ago to join other Justice people on "The Audacity of Hope," the U.S. Boat to Gaza.

Transcript

PAUL JAY, SENIOR EDITOR, TRNN: Welcome to The Real News Network. I'm Paul Jay in Baltimore.

The Petraeus affair continues to unravel. And as this is the fall of a great American hero, we are told, it of course generates a lot of heat in the press. And who comes next as head of the CIA?

Now joining us to talk about all of this is Ray McGovern. Ray was an analyst at the CIA for 27 years. He helped prepare the president's daily briefing under Nixon, Ford, and Reagan. He now works for, amongst other things, Tell the Word, a publishing extension of the Church of the Savior in inner-city Washington. He's a regular contributor to The Real News. Thanks for joining us, Ray.

So amongst other things, CNN reports today that Petraeus's spokesman, a guy named Steve Boylan, says on a personal level he sees this—he being Petraeus—sees this as a failure. This is a man who's never failed at anything. So, Ray, is General Petraeus such a man?

RAY MCGOVERN, CIA AGENT (RET.): No, he's not such a man, Paul. Tell that to the widows, the families of the folks—over 2,000—who have perished in Afghanistan on a fool's errand. I'm talking U.S. soldiers, not even the NATO soldiers. Tell that to the 4,000-plus that perished in Iraq. Tell that to the 4 million—4 million—Iraqis that were displaced from that war. Now, we're not talking the ones that were killed. The ones that were killed, there are estimates between 100,000 and 1 million. We're talking about 2 million internal refugees and 2 million Iraqis outside in the [crosstalk]

JAY: Now, the thing is, he is a general. He gets ordered to do these things. So you can't pin all this on him.

MCGOVERN: Well, if you look at Afghanistan alone, you know, he kept saying, there's progress, there's great progress. But it's fragile and it's reversible. So, you know, if I'm no longer commanding the forces there, it could become reversible. Okay? He comes back and heads up the CIA. And then what do you see him doing? Supporting his favorite war in Afghanistan, and even more, trying to gin up more opposition to Iran by creating the kind of "intelligence" (in quotes) that Dick Cheney and George Tenet used to create.

I remember it was just a couple of years ago he was in Iraq at the time, maybe five years ago, and Mike Mullen, the chairman of the Joint Chiefs of Staff, came and announced to the press Petraeus has found a whole cache of Iranian-supplied, freshly supplied weaponry right outside Baghdad here, and in just ten days he's going to have—bring you out there and show you. Guess what? Nothing happened. They cancelled the press conference because there were no Iranian freshly supplied weapons. Petraeus likes to make stuff up, okay? And that's really not what you should be doing, either as a general or as the head of the CIA.

He's also had other—I remember this year, when the big worldwide threat briefing was given to Congress by Clapper, who is the director of national intelligence, and sitting next to him is Petraeus and the head of the DIA, Defense Intelligence Agency. So Clapper is very careful. To his great credit, he says, Iran has not yet decided to build a nuclear weapon. Well, to translate that into layman's terms, Iran is not working on a nuclear weapon. Now, Petraeus, what do you think? Petraeus says, Iran is regarded as an existential threat to Israel—existential threat, existential threat. Says it three times. Then [incompr.] what we know is he met with the head of Mossad, okay, the Israeli intelligence agency, ten days before he said those things. And the guy from Mossad, the head of Mossad, said, we don't really consider the Iranians as a, you know, existential threat.

So he's playing to the neocons, whose darling he's always been, both on Iraq and Iran. This business about the surge in Iraq, the talk about him not failing, well, you know, what that was was ethnic cleansing. Okay? Now, he may have not failed Cheney and Bush, because that was the whole deal—you stop the definitive loss of the war until Cheney and Bush can ride into the western sunset on their horses. But what it involved was putting 30,000 U.S. troops in a sort of cordon so the Sunnis could change Baghdad, a city of maybe 6 million, okay, from a predominantly Sunni city into a predominantly—I'm sorry—yeah, from a prominently Sunny into a predominantly Shia city. And why was there a diminution eventually in violence? Because there were no Sunnis for the Shia militia to shoot at. Okay?

Now, some people might consider that to be, you know, never-failing, but that's not my idea. My idea is that you recognize these things as a fool's errand. You do what we infantry officers used to do: have a little checklist, you know, before you go into a major operation. You know, what do you do? Well, you sort of find out how many enemy there are, are they armed, find out the morale of the enemy, are they likely to capture. You know. And then, you know, the other things are weather, terrain. Look at those maps.

JAY: If you go back to this Iran—the differences on Iran, we had the National Intelligence Estimate a few years ago which said Iran is not planning to build a bomb. And the more recent things you're describing—some differences in terms of Petraeus's role and what's coming in terms of other parts of the intelligence community and maybe what the Obama administration wants, what does that tell us (if anything, 'cause it's hard to know the details) about why this affair wasn't covered up? I mean, you'd think when someone at this level gets involved in this stuff, they would at least try to make it go away. And quite the contrary here. They let it blow up.

MCGOVERN: That is very unusual, and it's guesswork on my part. But I think it's true he probably went to Jim Clapper, who is the director of national intelligence, who says, you know, I've got this problem, okay. Maybe I should resign. And my notion of what Clapper said: I think that's probably a good idea under the circumstances. Now they're glad to get rid of him. They want to have a rapprochement or at least some direct contacts with Iran, without these neocons represented by Petraeus backbiting behind him. They want to—.

JAY: Because they could then release various kinds of information that would make it look—another supposed assassination attempt or whatever.

MCGOVERN: Yeah, which—right. That already happened, this Iranian-American car salesman, okay, the fellow who was the major source for this attempted assassination of the Saudi Ambassador in Washington. It turns out he's bipolar. How do we know that? His defense team has argued before the courts. But this guy here's a real wreck. He's a psychiatric case. He's bipolar. You've got to give him a break. Now, that's a great thing, to have a primary intelligence source being bipolar, talking to DEA on one hand and then trying to get the Iranians to blow up the Saudi ambassador. Come on, you know, who—.

JAY: Okay. Let's go, then, to what next, because when it came to military affairs, President Obama simply continued Bush policy, and he leaves Gates in place, then he moves Petraeus over to the CIA, I mean, all moves that President Bush did and probably a President McCain would have done. So, I mean, I don't know that there's any reason to think a President Obama's going to do anything differently in the second term than in the first. But what would you like to see him do?

MCGOVERN: Well, he's got some space now. Okay? He does have to nominate somebody to take Petraeus's place. That's big. He's got some options. And the big deals, of course, are Afghanistan and no problems with Iran. And so if he has any sense, any backbone, he'll pick somebody good, like Chas Freeman.

JAY: Tell people who Chas Freeman is.

MCGOVERN: Chas Freeman is about the most respected analyst, diplomat, military guy. He was ambassador to Saudi Arabia. He was a translator in Chinese for one of the—for Bush, for the president that went over there. And he's just a really bright guy. And he was nominated to be head of the National Intelligence Council, which has purview over all these estimates, okay, the supreme estimates, okay. Now, what happened was he took the job, okay, and he's in place for six hours when the Israeli lobby does him in, because he's not sufficiently—meaning 110 percent—in favor of whatever Israel does. They derailed him. They ousted him. And he was very obvious, very clear in indicating why he was ousted and how much he resented it.

Well, he's still around. You know. That would be perfect. You know, he would really be able to give some balance to all these policies. He knows which end is up. So there's a possibility.
We have Paul Pillar, who was the head of the National Intelligence Council work on the Middle East and who was at Georgetown, still there a little bit. You know, he—all these people are out—Larry Wilkerson, who worked for Colin Powell, he knows which end is up. Okay?

JAY: But you take a guy like Larry—Larry Wilkerson advocates now a completely different approach to foreign policy, and essentially he wants to see the United States wind down being an empire and just worry about defending itself.

MCGOVERN: Yeah.

JAY: But President Obama does not seem to be on that page.

MCGOVERN: No, but he needs to hear that. You know, that's the whole deal. He never hears this stuff. He's sort of naive with respect to foreign policy is what I think. And he has to give due credence to the generals because of his political equities, but he never hears from the likes of Paul Pillar or Andrew Bacevich or Chas Freeman. There were a whole bunch of people—Larry, Larry Wilkerson—who are working on this, are as experienced and knowledgeable about these things than anybody around. And what does he do? He turns to the neocons and the people who were left over. That's what he's done so far. My hope is that he'll say, hey—or even better, that he told Clapper or he told the White House, yeah, let this guy go, you know, good riddance, I don't have to worry about him anymore. I think that's probably the case. And if so, then he has this space, of which I just spoke. And if he lets Mike Morrell, who's the guy who never caused anybody any trouble—and that's how he bubbled up to be deputy director now—.

JAY: Who's now the acting director.

MCGOVERN: Acting director. If he lets him stay in place for a while, that would be understandable, but if he appoints him to be the director. And this is a guy who did just what John Brennan did, you know, in sort of being chief of staff for George Tenet, you know, slam-dunk George Tenet. President wants to do a war; our job is to find him some intelligence to justify it. Okay. So you've got Brennan there. Brennan's in the White House now. He couldn't be confirmed as director of the CIA. And I'm sure he's whispering in Obama's ear, you know, give Mike Morrell a chance now. He's a really great guy. I know a lot of people still in the agency. All I can say is that Morrell has just a little bit more credibility and respect than Petraeus himself, and that's not much.

JAY: Alright. Thanks for joining us, Ray, and we'll see whether President Obama takes this opportunity. Don't hold your breath.

Thanks for joining us. And don't forget we're just kicking off our fundraising campaign for the end of year 2012. This is a matching grant campaign, $100,000. So every dollar you give us doubles, and you can help us get us to this $100,000 mark, which allows us to keep doing real news in 2013. So if you see the Donate button over here, please click it, 'cause if you don't, we can't do this.

End
DISCLAIMER: Please note that transcripts for The Real News Network are typed from a recording of the program. TRNN cannot guarantee their complete accuracy.

This article first appeared on theREALnews.com.

Obama of Romney: snijden in sociale zekerheid, meer geld naar militair-industrieel complex

    

Maintainers preflight a C-17 Globemaster III in the rain for a late morning flight at Stewart Air National Guard Base, N.Y., Oct. 19, 2012. (U.S. Air Force photo/Tech. Sgt. Michael OHalloran)

Vandaag worden in Amerika presidentsverkiezingen gehouden. Mitt Romney neemt het op tegen Barack Obama. De standpunten verschillen maar weinig. Obama is voorstander van stimulerende overheidsinvesteringen en wil hoge inkomens meer - en industriële ondernemingen minder - belasten. Romney wil de belastingverlagingen van Bush permanent maken, 25% belasting op alle ondernemingen, deregulering en inkrimping van de overheid. Obama wil de publieke gezondheidszorg uitbreiden, voor Romney moet de burger zich zelf maar verzekeren. Obama wil illegale immigranten legaliseren, Romney wil een rem op de toegang van illegalen tot het onderwijssysteem. Obama wil verhandelbare CO2-emissierechten en strenge regulering van olie- en gasboringen. Romney is tegen regulering en zweert bij technologie om milieuschade en de opwarming van de aarde te bestrijden. Anders dan Romney steunt Obama het homohuwelijk. Obama is ook positiever is over abortus.

Voor wat het buitenlands beleid betreft: Obama was als senator tegen de Irak-oorlog, maar als president plaatste hij de troepen daar probleemloos over naar Afghanistan en de grens met Iran. Romney wil een blijvende militaire aanwezigheid in Irak. Obama probeerde na zijn aantreden een diplomatieke doorbraak met Iran te forceren, maar viel al snel terug op sancties en de militaire optie. Romney wil de economische sancties tegen Iran, die sommige waarnemers bestempelen als regelrechte oorlogsdaden, nog verder verscherpen. Beide kandidaten zijn bereid militaire middelen in te zetten om Amerikaanse belangen vooruit te helpen. Nobel-laureaat voor de vrede Obama zag er geen probleem in om de oorlog in Afghanistan te verleggen naar Pakistan. Wie het ook wordt, de nieuwe president wordt de topman van een wereldimperium dat zich het recht toe-eigent om met geweld de wereld zijn “leiderschap” op de leggen.

 

Onder welke president dan ook, het Amerikaanse imperium is een systeem dat wordt gestuurd door de belangen van grote ondernemingen en het Pentagon. Spijtig genoeg stemt het Amerikaanse electoraat, van wie de helft nog niet komt opdagen, vooral op basis van binnenlandse onderwerpen. Weinigen liggen wakker over de vraag hoe hun overheid het geduchte militaire apparaat in de wereld inzet. En ook over de omvang van dat militair apparaat en de impact daarvan op de overheidsbegroting stellen maar weinig kiezers zich vragen. Defensie is de grootste post op de Amerikaanse federale begroting. Het budget, dat niet onderworpen is aan accountantscontrole en niet beantwoordt aan de zo gekoesterde vrije markt principes, is de afgelopen 10 jaar met 67% gegroeid. Het Pentagon kent geen business plan dat democratisch tegen het licht kan worden gehouden. Het rakettenschild krijgt probleemloos miljarden dollars toegewezen, maar oorlogsveteranen krijgen geen serieuze gezondheidszorg.

 

In het kader van de War on Terror wordt een nooit geziene oorlogsmachine in stand gehouden, sterker nog, voortdurend vergroot, die ironisch genoeg de problemen van vandaag niet kan oplossen. Amerika heeft het roer niet omgegooid na de implosie van de Sovjet-Unie. Voor het bestrijden van terror heeft men subtielere middelen nodig. Van het Amerikaanse optreden in landen als Irak, Afghanistan, Jemen, Somalië en Libië kan men leren dat het vooral aankomt op economische ontwikkeling en degelijk bestuur, zaken die vooral op de weg liggen van locale burgers en het maatschappelijk middenveld. De inzet van Amerikaanse uniformen en wapens moet tot het minimum worden herleid. Maar ondanks Vietnam, Irak en Afghanistan lijken de VS geen lessen te trekken uit hun militaire mislukkingen. Het Amerikaanse imperiale systeem is in verval. Dat proces wordt versneld omdat het zijn doel in de War on Terror voorbijstreeft, ten koste van schatkist en mensenlevens.

 

In 2011 bedroegen de totale militaire uitgaven van de VS naar schatting $1,2 biljoen, 8,0% van het BNP. Daarvan is 60% ingeschreven op de defensiebegroting. Zoals uit de onderstaande tabel blijkt spreekt men naar buiten toe over “slechts” $711,4 miljard (4,7% van het BNP) in 2011. De totale militaire uitgaven van de VS zijn groter dan die van de rest van de wereld bij elkaar. De 26 Europese NAVO-bondgenoten besteden in totaal “slechts” $303 miljard, maar moeten, anders dan de VS, geen omvangrijke mondiale militaire aanwezigheid financieren uit hun defensiebegroting. De NAVO-bondgenoten en -partners (excl. Rusland, en enkel de partners die individueel meer besteden dan $200 miljoen) brengen gecombineerd een oorlogsmachine van $1,3 biljoen op de been, 75% van het wereldtotaal. Daarbij vallen de militaire uitgaven van het opkomende China ($142,9 miljard) in het niet, net als die van Rusland ($71,9 miljard) en “schurkenstaten” Iran ($7,5 miljard) en Noord-Korea ($7,0 miljard). 

Military expenditure of major world powers & groups of world powers
(2011; in US$bn)
NATO member countries	1.039,1	100%	59,9%
of which USA	711,4	68%
of which all 26 European members combined	303,0	29%
of which UK	62,5	6%
of which France	46,7	4%
of which Germany	34,5	3%
NATO partners (Euro Atlantic Partnership Council), except Russia	4,7		0,3%
other US allies spending >200m in 2011	263,6		15,2%
Total US and allies	1.307,4		75,4%
Brics	304,1		17,5%
of which China	142,9		8,2%
of which Russia	71,9		4,1%
Countries challenging the US, or challenged by the US	27,1		1,6%
of which Iran	7,5		0,4%
North Korea (estimate*)	7,0		0,4%
of which Syria	2,5		0,1%
of which Cuba (estimate*)	0,0		0,0%
Other (non-alligned) countries spending >200m in 2011	47,0		2,7%
World total	1.735,0		100,0%
source: SIPRI military expenditure database (2011)
*) N.Korea estimate by US Dept. of State, Cuba estimate by NationMaster.Com

In zijn campagne heeft Mitt Romney ongegeneerd gepleit voor het verder opvoeren van de militaire uitgaven van de VS en het stationeren van nog meer Amerikaanse troepen overal ter wereld. Voor Romney mag voor tientallen miljarden dollars gesneden worden in de sociale zekerheid, als het budget voor het militair-industrieel complex maar blijft groeien. Maar op dit vlak denkt Obama er niet veel anders over. Beide kandidaten gaan voorbij aan de boodschap van president Eisenhower bij zijn afscheid in 1961 aan de Amerikaanse bevolking, maar ook aan de wereld, boodschap die nog niets aan actualiteit heeft ingeboet. Hieronder enkele citaten:
 

“In the councils of government, we must guard against the acquisition of unwarranted influence, whether sought or unsought, by the military-industrial complex. The potential for the disastrous rise of misplaced power exists and will persist.

We must never let the weight of this combination endanger our liberties or democratic processes. We should take nothing for granted. Only an alert and knowledgeable citizenry can compel the proper meshing of the huge industrial and military machinery of defense with our peaceful methods and goals, so that security and liberty may prosper together.”

“As we peer into society's future, we – you and I, and our government – must avoid the impulse to live only for today, plundering for, for our own ease and convenience, the precious resources of tomorrow.”

“Down the long lane of the history yet to be written America knows that this world of ours, ever growing smaller, must avoid becoming a community of dreadful fear and hate, and be, instead, a proud confederation of mutual trust and respect.

Such a confederation must be one of equals. The weakest must come to the conference table with the same confidence as do we, protected as we are by our moral, economic, and military strength. That table, though scarred by many past frustrations, cannot be abandoned for the certain agony of the battlefield.

Disarmament, with mutual honor and confidence, is a continuing imperative. Together we must learn how to compose differences, not with arms, but with intellect and decent purpose. Because this need is so sharp and apparent I confess that I lay down my official responsibilities in this field with a definite sense of disappointment.”

Bij de Amerikaanse stembusgang vandaag is het kiezen tussen de pest en de cholera. Tussen een zittende president die drones inzet om zonder enige vorm van proces Amerikaanse en andere burgers te executeren, en een uitdager die dat recht evenzeer claimt. Tussen Obama die opkomende wereldmacht China en regionale grootmacht Iran militair bedreigt, in het binnenland zijn politieke kapitaal verspeelde en een belastingverhoging voor de superrijken niet meer kon doordrukken, en Romney, die ongegeneerd opkomt voor het militair-industrieel complex en 47% van de Amerikaanse bevolking wegzet als profiteurs. En nu maar hopen dat er vandaag een overtuigende winnaar uit de bus komt, anders dan Bush vs Gore in 2000, toen de uitslag door het Hooggerechtshof werd beslist en de kandidaat die de popular vote met meer dan een half miljoen stemmen had verloren het tot president bracht. God bless the United States of America, and God bless the rest of the world too.