US Congress to debate and vote on Syria war

by Patrick Martin

President Obama’s announcement Saturday that he would seek congressional authorization for military strikes against Syria sets the stage for a two-week campaign of media propaganda and political intimidation. Its goal is to browbeat the American people into accepting yet another imperialist war in the Middle East.

Obama’s announcement was an abrupt reversal, after a week in which US officials suggested that a unilateral American attack on Syria was imminent, using the pretext of an alleged chemical weapons attack August 21 in the suburbs of Damascus.

The announcement incorporated what Obama described as two separate decisions: to “take military action against Syrian regime targets,” and to seek authorization for such action beforehand from Congress.

Obama’s language was carefully constructed to allow maximum flexibility in escalating the military action. “Syrian regime targets” is specifically not limited to the Syrian military, but includes the political leadership, up to and including President Bashar al-Assad, who is likely to be targeted by US drones, already active in Syrian airspace, as well as cruise missiles.

As for going to Congress, Obama made it explicit that, in his view, he was not bound to abide by the results of a congressional vote. He could launch missiles strikes and bombing raids even if Congress rejects the measure. He also acknowledged that the attack on Syria would not be authorized by the United Nations.

In other words, while disguising his intentions in the language of restraint—noting that in addition to being commander-in-chief, he is “president of the world’s oldest constitutional democracy”—Obama is asserting essentially unchecked power to attack any nation, at any time, regardless of either US or international law.

No evidence has been offered to support the US claim that Syrian President Assad ordered the attack, while credible reports now suggest that the Syrian rebels are responsible.

Russian President Vladimir Putin flatly asserted Saturday that US-backed opposition forces staged the atrocity to bring about a US attack. “I am convinced that it is nothing more than a provocation by those who want to drag other countries into the Syrian conflict,” he said.

Even if the Assad regime carried out a chemical weapons attack, the US government has no authority under international law to act as judge, jury and executioner. Washington is itself the leading user of weapons of mass destruction, including chemical weapons like white phosphorus bombs and depleted uranium shells, which have killed thousands in Iraq and are causing a catastrophic level of birth defects.

In multiple appearances on television interview programs Sunday, US Secretary of State John Kerry refused to reply to Putin’s criticism of the US pretext for war in Syria. His compliant media interviewers never pressed him over the likelihood that the US-backed “rebels,” not Assad, were the likely perpetrators of attacks using poison gas.

There is no democratic content to the official debate over going to war against Syria. The entire Congress—Democratic and Republican, House and Senate—is a political instrument of the US financial aristocracy. Every member accepts the basic premise that the US government has the right to invade any country it chooses, without any regard to national sovereignty or international law.

Obama himself claims that he retains the power to order an attack on Syria even if Congress votes against it. Administration spokesmen and congressional Democrats cited the precedent of the Kosovo War in 1999. At that time, the Republican-controlled House of Representatives voted against a resolution to authorize US air strikes, but the Clinton administration ignored the vote and continued the bombing.

The corporate-controlled media echoes administration lies about chemical weapons even more shamelessly than eleven years ago, when the Bush administration launched a similar campaign on “weapons of mass destruction” to prepare for the invasion and conquest of Iraq.

Key Democratic congressional leaders have announced their support for war with Syria, even before the official debate begins on September 9. Senate Majority Leader Harry Reid issued a statement backing “the limited use of American military force” in Syria. Senator Robert Menendez, chairman of the Foreign Relations Committee, Majority Whip Dick Durbin and Senator Charles Schumer have all indicated their support.

In the House, Minority Leader Nancy Pelosi gave her support for a US strike on Syria last Thursday, after a conference call between Obama administration officials and 26 top congressmen and senators. “It is clear that the American people are weary of war,” she said. “However, Assad gassing his own people is an issue of our national security, regional stability and global security.”

Congressional Republicans were divided in their expressions of support or opposition, with many declining to comment until the administration communicates its actual battle plan for the attack. The top four House Republican leaders issued a joint statement Saturday praising Obama for going to Congress for support, but taking no position on the substance of the issue.

House Intelligence Committee Chairman Mike Rogers, a leading witch-hunter of Edward Snowden and other whistleblowers who have exposed illegal government surveillance and war crimes, called for approval of the resolution for war with Syria, warning that a vote “denying the President authority to respond with military force” would undermine the world position of the United States.

The calculations behind Obama’s reversal of course and decision to seek congressional authorization are suggested in a front-page analysis in the New York Times, pointing to Obama’s preparation for several unpopular, large-scale wars in the Middle East. It quotes an unnamed aide who was present at the meeting Friday night at the White House where Obama announced his decision.

“He had several reasons, he told them, including a sense of isolation after the terrible setback in the British Parliament. But the most compelling one may have been that acting alone would undercut him if in the next three years he needed Congressional authority for his next military confrontation in the Middle East, perhaps with Iran.

“If he made the decision to strike Syria without Congress now, he said, would he get Congress when he really needed it?”

There are already reports that the British government will seek a second vote in Parliament if the US Congress votes to authorize attacks on Syria. “It opens a very important new opportunity,” Malcolm Rifkind, chairman of the parliamentary intelligence committee and a former defense secretary, told the BBC.

The Wall Street Journal reports intensive contingency planning between the US, Turkey, Jordan and the Syrian rebels on a possible collapse of the Assad regime within 24 hours of air strikes, suggesting that the attack will be far more intense and far-reaching than the one currently suggested by the White House.

This article firstappeared on World Socialist Web Site (WSWS) on 2 September 2013, and was republished with permission.

German politicians, media defend the Egyptian army

by Peter Schwarz

The reaction of German politicians and the media to the massacre carried out by the Egyptian army against supporters of ousted President Mohamed Mursi ranges from subdued criticism to outright support.

All comments, including those critical of the army, refrain from calling for the resignation or overthrow of the military-controlled regime. Instead, they call on the Muslim Brotherhood to reconcile itself with the military and work with them. Their aim is to maintain the power of the military as the Egyptian bourgeoisie’s main instrument of class rule.

This stance is common to all the commentaries—from the conservative to the liberal press, from the ruling coalition parties to the opposition Social Democratic Party, the Greens and the Left Party. Not a single commentary defends the democratic rights of the Egyptian masses, which are the ultimate victim of the army’s brutal intervention and the government’s declared state of emergency.

Instead, the media and political pundits fear that the violent repression by the military, the return of old Mubarak loyalists to leading government posts, and an open civil war between the military and the Muslim Brotherhood could reignite the revolution and undermine imperialist influence over the country.

German Foreign Minister Guido Westerwelle (Free Democratic Party) responded to the massacre by calling upon “all sides” to “immediately return to a political process involving all political forces.” This demand is based on the recognition that the military and the Muslim Brotherhood represent different wings of the Egyptian bourgeoisie, which are both profoundly hostile to the working class.

The German Foreign Ministry summoned the Egyptian ambassador after the security forces killed hundreds of mostly unarmed protesters, with thousands injured. A spokeswoman for the ministry announced subsequently that they had put forward the attitude of the German government “in no uncertain terms” and given notice of consequences that would be coordinated with Germany’s European partners. This is far from a clear condemnation of the massacre, however.

In fact, Westerwelle is poorly placed to do so, as he was one of the most consistent defenders of longtime dictator Hosni Mubarak, whose followers are now back in power. In a visit to Cairo in May 2010, nine months before Mubarak’s overthrow, Westerwelle praised the incumbent president as “an anchor of stability in the region” and a “man of enormous experience and great wisdom”, who had “the future firmly in sight”.

After Mubarak’s ouster, Westerwelle backed the military junta that replaced him, and after Mursi’s election he supported the new president. In July 2012, he was the first European politician to travel to Cairo, where he welcomed the “clear commitment by the first democratically elected president to democracy, the rule of law, pluralism and religious tolerance.”

After mass protests erupted against Mursi, and the military took power in a coup aimed at forestalling a new revolution, the new rulers treated Westerwelle with barely concealed contempt. When he visited Cairo again on August 1 this year, he had to take a bus from the plane to the airport terminal because his limousine was denied entry to the airfield. During his entire trip, he was received with marked coolness.

Westerwelle reacted by refraining from any criticism of the military coup and dropping his original call for Mursi’s release. “At the present time we are not entitled to make a legal qualification of what has taken place in Egypt,” he said of the coup.

Westerwelle’s stance is shared by all parties in the Bundestag. Their priority is to preserve the stability of bourgeois rule in Egypt and maintain imperialist influence in the country. This requires, firstly, that the military remain a factor of power, secondly, that civil war between the military and the Muslim Brotherhood is avoided if possible, and, thirdly that the Egyptian working class, the driving force of the revolution, be held in check.

The foreign policy spokesman of the SPD parliamentary group, Rolf Mützenich, called for joint action by European governments. Berlin should give a mandate for intervention to EU High Representative Lady Ashton, who “still has the confidence of all the Egyptian players,” he said. Mützenich tried hard to award equal responsibility for the massacre to “representatives of the old Mubarak system” and the Muslim Brotherhood. The Muslim Brotherhood “must not further incite and exploit its followers,” he said.

Similar arguments were put forward by the foreign policy spokesperson for the Greens in the European Parliament, Franziska Brantner. Speaking to German radio, she declared that the military and the Muslim Brotherhood were equally responsible for the massacre and called for international intervention to reconcile both sides. “I think it is now really time for the various international players to bring together the various sides,” she said.

The Left Party’s Rosa Luxemburg Foundation had already presented a document calling for reconciliation with the rule of the military and to relinquish the call for early elections. “Our aim is rather to find a way to introduce social justice in a manner the military leadership can accept,” wrote Peter Schäfer and Mai Choucri, of the RL Foundation in Tunis.

Most press commentaries also call for reconciliation between the Brotherhood and the army to stabilize the Egyptian state. Die Welt advises the Muslim Brotherhood to comply with the military and seek a compromise: “Under military rule the struggle against current conditions can only end in defeat. It would be wise to seek talks.”

The Frankfurter Allgemeine Zeitung complains that “the basis for a consensus has crumbled” in Egypt.

The faz favors public condemnation of the massacre, because otherwise “there will no longer be an argument for Islamists in favor of engaging in democratic processes.” Then every Islamist would “feel that going underground is the only choice. It is in the interest of the whole world to prevent this.”

The Handelsblatt criticizes Western politicians for being too passive in Cairo. “Genuine commitment looks very different.”

For its part, the Stuttgarter Nachrichten dismisses talk of compromise between the warring bourgeois camps and recommends full support for the military to suppress every manifestation of social opposition.

“Instead of quoting moralistic clichés, the West needs to make a sober analysis of its own interests,” the newspaper writes. “Civil war creates poverty and a power vacuum, i.e. the best breeding ground for fundamentalists, terrorists and an expansion of the sphere of influence of the Iranian mullahs.”

“The only real concern of the West is stability in Egypt,” the paper concludes. “At the most the US and its allies have influence over the military. They are perhaps no better than the other side, but are possibly susceptible to pressure and arguments. Morality has nothing to do with this, it is rather a question of sober political interests.”

The defense of the Egyptian military by politicians and the media is a warning to the German and European population. In future social conflicts they are prepared to respond just as ruthlessly as the army in Egypt.

This article first appeared on World Socialist Web Site (WSWS) on 16 August 2013, and was republished with permission.

Het Israel-Palestina overleg: optreden voor de publieke tribune

 
Op 18 januari 2013 valt een Israëlische soldaat een Palestijnse activist aan tijdens de wekelijkse demonstratie tegen

de Israëlische muur in het Palestijnse dorp al-Maasara op de Westelijke Jordaanoever. Als de muur er volgens plan

komt zou die de bewoners afsnijden van hun akkers. (foto: Ryan Rodrick Beiler / ActiveStills)

“Geen voorwaarden vooraf, geen bouwstop op de Westelijke Jordaanoever en geen vrijlating van gevangenen voor de gesprekken beginnen. En ik heb me niet vastgelegd op de grenzen van 1967.” Dat vertelde een triomfantelijke premier Netanyahu zijn ministers op 20 juli, nadat de Amerikaanse buitenlandminister John Kerry had aangekondigd dat Israel en Palestina opnieuw aan tafel gaan. Dat overleg gaat vandaag in Washington van start. De Israëlische delegatie wordt aangevoerd door minister Tzipi Livni van Justitie. De Palestijnen worden vertegenwoordigd door Saeb Erekat, de omstreden onderhandelaar die uit de Palestina Papers naar voren komt als iemand die veel te vergaande concessies op tafel legde maar geen enkel gehoor vond bij zijn Israëlische tegenstrevers. Het is moeilijk in te zien welke nieuwe elementen sinds de vorige mislukte onderhandelingsronde van 2010 tot succes kunnen leiden.

De traditionele Westerse pers reageerde positief op het nieuws. In België namen de media kritiekloos het bericht van Belga over dat spreekt over een akkoord om de vredesgesprekken te hervatten. Maar in werkelijkheid zijn partijen slechts overeengekomen te onderhandelen over procedurele aangelegenheden rondom een eventuele hervatting van echte onderhandelingen. Volgens Belga moet het akkoord wel nog “geformaliseerd” worden, maar de pers plaatst daar geen enkele kanttekening bij. In Nederland doet NRC-correspondente Leonie van Nierop in een commentaar dat wel. Een niet-geformaliseerd principe-akkoord kun je geen doorbraak noemen. Er mogen dan binnenkort onderhandelingen plaatsvinden, het blijft de vraag of die succes opleveren, aldus Van Nierop.

Terugkijkend op een al twintig jaar vruchteloos voortslepend “vredesproces” en gegeven de manier waarop betrokkenen zich de afgelopen tijd opstellen kan men de hervatting daarvan enkel met de nodige scepsis bekijken. Israel staat onder geen enkele druk om concessies te doen. Het praat enkel met Mahmoud Abbas, maar namens wie spreekt die eigenlijk? Sinds begin 2006 heeft Abbas geen enkel electoraal mandaat meer. Niet enkel praat het democratisch verkozen maar verketterde Hamas, dat de 1,6 miljoen Palestijnen in Gaza bestuurt, niet mee. Maar ook grote groepen Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever zijn niet akkoord met de hervatting van vrijblijvende gesprekken onder leiding van Washington, dat men absoluut niet als “honest broker” beschouwt. Twintig jaar “onderhandelen” heeft de bezetter enkel de gelegenheid gegeven zijn sluipende expansie verder te zetten, en het verdeel-en-heers spelletje met de Palestijnen te blijven opvoeren.

De hervatting van de gesprekken is vooral een middel voor Israel en de VS om hun gezicht te redden. Kerry heeft Abbas, die de afgelopen jaren steeds het opschorten van de illegale bouw van nederzettingen in bezet Palestijns gebied als voorwaarde heeft gesteld, onder zware druk gezet. Daarbij slaagde hij erin de Arabische Liga voor zijn karretje te spannen (“the Arab League … made an important difference with their statement of support”) waardoor Abbas gewoon voor een voldongen feit stond. Bovendien werd Abbas er nog eens ondubbelzinnig aan herinnerd dat hij en zijn “regering” door de VS worden gefinancierd. Het zijn dus opnieuw de Palestijnen die hebben moeten inbinden. Israel zegt wel de gesprekken in te gaan zonder voorwaarden vooraf, maar men kan het ongebreideld mogen voortzetten van de bouw in Palestijns gebied toch enkel zien als een Israëlische voorwaarde vooraf.

Aan het Israëlische “gebaar van goede wil” om gevangenen los te laten moet men weinig waarde hechten: dat gebeurt maar mondjesmaat en in functie van de mate waarin de onderhandelingen vorderen, waarbij Israel natuurlijk alle troeven in handen heeft. In het verleden is gebleken dat zo’n vrijlating al bij herhaling gevolgd werd door het oppakken van gelijke aantallen Palestijnen, waaronder sommige van de betrokken. En aan de internationale Boycot, Desinvestering en Sanctie-campagne (BDS) heeft Israel geen boodschap. Op de Europese BDS-maatregel die wetenschappelijke en financiële samenwerking met Israëlische instellingen met banden met de illegale Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever blokkeert volgde ijskoud een strafmaatregel: EU-diplomaten en medewerkers van hulporganisaties mogen niet langer vanuit Israël de Gazastrook in- en uit. Een maatregel die regelrecht de in Gaza gegijzelde Palestijnse bevolking treft.

Met het hervatten van de gesprekken probeert Amerika zijn blazoen in de moslimwereld op te poetsen. Het imago van de enig overgebleven supermogendheid staat de afgelopen jaren sterk onder druk: de omvangrijke militaire, financiële en diplomatieke steun aan Israel, de verloren “oorlog uit noodzaak” in Afghanistan, de illegale Irak-oorlog, het verboden want kankerverwekkend gebruik van munitie met verarmd uranium in Irak, de elf jaar aanslepende wrede detentie van gevangenen in Guantanamo Bay zonder tenlastelegging of proces, de folterpraktijken waaronder waterboarden, de illegale omverwerping van Gadaffi in Libië, de steun aan buitenlandse gewapende inmenging in Syrië met vandaag 100.000 doden, de samenwerking met autocratisch bestuurde sjeikdommen als Saudi Arabië en de Golfstaten, de droneaanslagen met de handtekening van Obama, de manier waarop Washington omgaat met klokkenluiders als Bradley Manning en Edward Snowden, de cyberoorlog tegen Iran, en ga zo maar door.

Wat moeten we verwachten van de zoveelste gespreksronde tussen Israëli’s en Palestijnen? Men moet vooral vrezen voor het perverse effect van het “vredesproces”. Dat gaat steevast gepaard met toenemende mensenrechtenschendingen. “Tijdens dergelijke gesprekken komt Israel zowat met alles weg: confiscatie van Palestijnse gronden, uitbreiding van nederzettingen, zelfs de operatie Cast Lead[1] vond plaats tijdens lopende onderhandelingen”, aldus de Israëlische mensenrechtenadvocaat Michael Sfard. En de verklaring van premier Netanyahu na het nieuws over het vlottrekken van het “vredesproces” laat aan duidelijkheid niets te wensen over. De gesprekken moeten “het ontstaan van een binationale staat die de toekomst van de Joodse staat zou bedreigen, of een nieuwe, door Iran gesponsorde terreurstaat aan onze grens, die ons evenzeer zou bedreigen, voorkomen”. Geen woord over een leefbare Palestijnse staat op basis van de grenzen van 1967, geen greintje empathie voor de onderdrukte Palestijnen.

De Palestijnse delegatie zal hooguit extra economische steun uit de brand slepen. Daarmee kunnen de Palestijnse leiders misschien nog wat langer aan de macht blijven. Maar de Palestijnse bevolking ziet een echte oplossing voor hun dagelijkse ellende[2] enkel in een internationalisering van het conflict: de internationale gemeenschap moet Israel ter verantwoording roepen voor de voortsdurende schendingen van de mensenrechten en het internationaal recht. De Palestijnen wantrouwen hun leiders, die vooral de veiligheid van Israel garanderen. Zo beschermen Palestijnse ordediensten de Israëlische kolonisten, die zelf al bewapend zijn, tegen Palestijns verzet. Maar het Midden-Oosten kwartet (VS, EU, Rusland en VN), dat voor de internationalisering van het conflict zou kunnen zorgen, doet niet meer mee. Dat wordt nog altijd geleid door de vroegere Britse premier Tony Blair, met wie Nobelprijswinnaar aartsbisschop Desmond Tutu niet op één podium wil. “Dit is een oorlogsmisdadiger die moet worden aangeklaagd bij het Internationaal Strafhof in Den Haag wegens de invasie van Irak”, aldus Tutu.

Washington, dat in het verleden telkenmale blijk gaf van partijdigheid, heeft dus het laken naar zich toe getrokken, en dat voorspelt weinig goeds. Net als de afgelopen twintig jaar zullen de gesprekken gericht zijn op conflictbeheersing, maar geen echte oplossing bieden. In 1992 woonden er 200.000 kolonisten op Palestijns gebied, vandaag zijn dat er al 600.000. Een tweestatenoplossing is niet meer mogelijk. De Westelijke Jordaanoever bestaat vandaag uit losse Palestijnse “Bantustans” waar men met de beste wil van de wereld geen leefbare Palestijnse staat uit kan smeden. Alles op het terrein duidt erop dat Israel op de Westelijke Jordaanoever wil blijven. Het bouwt niet enkel koortsachtig voort aan de nederzettingen, maar ook aan infrastructuurwerken als snelwegen en spoorlijnen die enkel voor Israeli’s toegankelijk zijn.

De oplossing is dus gelegen in de door Netanyahu zo gevreesde binationale staat: één land voor Israëli’s en Palestijnen, met gelijke rechten. De Palestijnen zitten niet te wachten op een “eigen” ministaatje onder streng toezicht van Israel. Het fundamentele probleem is dat de Palestijnen onderworpen zijn aan een koloniale bezetter die hen als inferieur beschouwt. Zelfs de Palestijnen in Israel, die over volledige burgerrechten zouden moeten beschikken, staan bloot aan hetzelfde racisme en dezelfde discriminatoire wetten. Of Netanyahu ooit de kolonisten kan opdragen de nederzettingen aan Palestijnen over dragen is uiterst twijfelachtig: er zitten prominente kolonisten in zijn kabinet. Maar toch zal er iets grondig moeten veranderen. De Europese boycot moet versterkt worden voortgezet. Israel moet worden gedwongen mensenrechtennormen en internationaal recht te respecteren.

De Amerikaanse buitenlandminister John Kerry heeft verklaard dat de gesprekken binnen 18 maanden tot een Palestijnse staat moeten kunnen leiden. Waarom zou hij partijen dan niet een deadline opleggen en bij uitblijven van zo’n oplossing aankondigen dat de VS dan alternatieve oplossingen zal steunen? De werkelijkheid is dat Kerry samen met Netanyahu optreedt voor de publieke tribune. Een serieuze conflictbemiddelaar zou pas in gang schieten na een bouwstop op de Westelijke Jordaanoever en als de Palestijnen in één delegatie kunnen optreden. Hij had Israel dus onder druk moeten zetten, en Fatah en Hamas, die Israel al zoveel jaren tegen elkaar opzet, verenigen. Net als alle vorige pogingen wordt deze ronde dus weer een maat voor niets.

---

[1] Israëlische militaire operatie tegen Gaza in 2008/2009, waarbij 1.300 Palestijnse doden vielen, in meerderheid burgers

[2] Citaat uit Obama’s Cairo-toespraak op 4 juni 2009: “They endure the daily humiliations – large and small – that come with occupation. So let there be no doubt: the situation for the Palestinian people is intolerable. America will not turn our backs on the legitimate Palestinian aspiration for dignity, opportunity, and a state of their own.”

De sluipende staatsgreep in Amerika

“In het verleden hebben wij afgerekend met fascisme en communisme. Het waren niet enkel raketten en tanks die daarbij de doorslag gaven, maar ook onze sterke bondgenootschappen en trouw aan onze beginselen. Macht alleen kan ons niet beschermen, en onze macht geeft ons niet het recht om onze wil door te drukken. Onze macht neemt toe als we die verstandig gebruiken. Als wij een gerechtvaardigde zaak nastreven, het goede voorbeeld geven en ons nederig en terughoudend opstellen komt het wel goed met onze veiligheid. Als wij vasthouden aan deze beginselen kunnen wij het hoofd bieden aan de nieuwe bedreigingen die nog grotere inspanningen vergen en zelfs nog omvangrijker samenwerking en begrip tussen naties.”

Met onder andere dit onderdeel uit zijn speech bij zijn aantreden op 20 januari 2009 spiegelde president Obama de wereld een drastische beleidsombuiging voor. In werkelijkheid zette Obama echter het beleid van George W. Bush in versterkte mate voort. Vandaag, vijf jaar later, moeten wij vaststellen dat Amerika een nationale veiligheidsstaat is geworden. Het zijn natuurlijk niet de klokkenluiders die Amerika ziek maken. De ziekte is de permanente staat van oorlog waar het land voor kiest. De “checks and balances” uit de Grondwet, die de drie machten in evenwicht moeten houden, werken niet meer. Sterker nog, de uitvoerende macht krijgt steun van de andere machten om nóg meer macht te verwerven. Uiteindelijk wordt het land bestuurd door het militair-industrieel complex en de inlichtingendiensten, waarbij de media hand- en spandiensten verlenen.

In een opiniestuk in De Tijd komt de Leuvense politicoloog Bart Kerremans niet verder dan de vraag of het Amerikaanse beleid niet ten koste gaat van de basisprincipes van de Amerikaanse rechtsstaat. Het voortdurende onrecht in Guantanamo, de drones die ook burgerslachtoffers maken, het optreden van NSA, CIA en andere inlichtingendiensten, voor de professor zijn dat allemaal zaken die de vraag oproepen wat daarmee overeind blijft van basisbeginselen zoals privacy en de rechterlijke controle op inbreuken daarop.  Maar tegelijk toont Kerremans begrip voor de “moeilijke” positie van de president na 9/11. Hij citeert daarbij Obama, die recent nog eens heeft gezegd dat hij als president ook opperbevelhebber is en het voorkomen van een nieuwe aanslag dus zijn eerste bekommernis moet zijn. Per saldo moet voor Kerremans de president “in de grijze zone aan de rand van de rechtstaat” kunnen opereren.

Professor Kerremans zwijgt zedig over het vierde “natuurrecht” uit de Onafhankelijkheidsverklaring.[1] Dat handelt over de volkssoevereiniteit, die stoelt op de theorie van het sociale contract: politiek gezag is slechts legitiem indien het de rechten van het individu respecteert en is gebaseerd op “the consent of the governed”. Letterlijk zegt de Verklaring: “…when a long train of abuses and usurpations ... evinces a design to reduce them under absolute Despotism, it is their right, it is their duty, to throw off such Government...” (als een lange reeks misbruiken en machtsoverschrijdingen … duidt op een plan hen te onderwerpen aan absolute dictatuur, is het hun recht, ja zelfs hun plicht, zo'n regering af te zetten). Men kan het huidige Amerikaanse overheidsoptreden absoluut niet rijmen met de principes van de rechtsstaat. Dat optreden is inpeachable. Het had Amerikakenner Kerremans, die regelmatig duiding komt geven op de Vlaamse publieke radio, gesierd zich wat principiëler op te stellen.

Anders dan professor Kerremans windt de Amerikaanse journalist en auteur Chris Hedges er geen doekjes om. Sinds het om zeep helpen van de Occupy beweging voert de veiligheidsstaat een meedogenloze en in belangrijke mate clandestiene campagne om elk protest bij voorbaat de wind uit de zeilen te nemen. De bedoeling is om elke democratische volksoppositie te criminaliseren voordat die enige omvang krijgt. De door bespieding gelokaliseerde oppositiegroepen worden vroegtijdig en proactief de toegang tot publieke ruimten ontzegd, maar de groepen worden ook lastig gevallen, ondervraagd, geïntimideerd, gearresteerd en opgesloten voordat het tot protestacties kan komen. Er is een woord voor dit type politieke systeem: tirannie. Voor Hedges kan dat alleen maar leiden tot clandestien en zelfs gewelddadige verzet.

Paul Craig Roberts spreekt onomwonden over een coup d’état in Amerika. De uitvoerende macht stelt zich boven de wet en heeft geen boodschap aan de grondwet. Burgers worden opgepakt op gezag van een bureaucraat, geïnterneerd en gefolterd. Zonder tussenkomst van een rechtbank of informatie aan familie. De “Amerikaanse Stasi” onderschept elke communicatie en kan die gebruiken om iemand als “binnenlandse terrorist” te brandmerken. Het regime duldt geen tegenspraak. Kan men een burger niet gemakkelijk oppakken, dan wordt die met een drone uit de weg geruimd, inclusief onschuldige omstanders. Uitleg is overbodig. Voor de tiran Obama is de opgeruimde mens slechts een naam op een lijst. De president heeft ijskoud verklaard dat hij beschikt over deze ongrondwettelijke rechten, en zijn regime gebruikt die om burgers in de mangel te nemen. En niemand die oproept tot afzetting van de machtsmisbruiker. Het Congres geeft forfait, de bange burgers houden zich koest. Zo kon een president die democratisch verantwoording verschuldigd is uitgroeien tot een Caesar. De uitvoerende macht heeft een geslaagde coup tegen Amerika gepleegd.

Roberts heeft als ex-lid van de uitvoerende macht recht van spreken. Het oppakken van Snowden kreeg voorrang op het respecteren van het internationaal recht en diplomatieke onschendbaarheid. Krijgt na de “aanhouding” van de Boliviaanse president Evo Morales de Britse regering straks de opdracht om Julian Asange uit de Ecuadoriaanse ambassade te slepen om hem aan de CIA over te dragen voor waterboarding? Onder de dictatuur van Obama wordt elke Amerikaan die de waarheid zegt op de korrel genomen. Niemand minder dan de juist afgetreden minister van Binnenlandse Veiligheid Janet Napolitano heeft verklaard dat de Binnenlandse Veiligheidsdienst haar aandacht had verlegd van moslimterroristen naar “binnenlandse extremisten”. Dat is een rekbaar en ongedefinieerd begrip waar men gemakkelijk klokkenluiders als Bradley Manning en Edward Snowden onder kan laten vallen, net als een ieder die het regime met onthullingen in verlegenheid kan brengen.

Sinds het eind van de Koude Oorlog, toen Amerika als enige supermacht op het wereldtoneel overbleef, is het land veranderd, een fenomeen dat sinds 9/11 is versneld. De checks and balances[2] uit de grondwet blijven dode letter. De drie machten zijn geruisloos samengesmolten tot een machtsblok dat geen enkele boodschap heeft aan we, the people.[3] Het land heeft een sluipende staatsgreep ondergaan. Het regime steunt op geheime rechtscolleges en omvangrijk en onrechtmatig toezicht op bevolkingen in binnen- en buitenland. Amerika is uitgegroeid tot de enige schurken-supermacht ter wereld. O ironie: waar in de twintigste eeuw heel wat dictaturen werden vervangen door democratische regeringen, steekt in het zo bewonderde Amerika van de vrijheid, de oudste democratie, het totalitarisme de kop weer op.

De criminelen in Washington kunnen maar overleven zo lang als het regime de waarheid kan onderdrukken. Legt de Amerikaanse bevolking zich neer bij de staatsgreep, dan onderwerpt het zich aan de tirannie. Maar elders in de wereld groeit het verzet tegen de wereldmacht die ten koste van alles zijn wil doordrukt, zijn macht niet verstandig gebruikt, geen gerechtvaardigde zaak nastreeft, niet het goede voorbeeld geeft en zich bij lange na niet nederig en terughoudend opstelt, zaken die de aantredende president in 2009 zo plechtig beloofde. De val van het Amerikaanse imperium is nog slechts een kwestie van tijd.

---

[1] Bart Kerremans: “Op verkenning in het Amerikaanse federale politieke systeem” (november 2004), p. 9-11

[2] Ibid,, p. 31

[3] Ibid., p. 27