US and NATO use Ukrainian crisis to advance military build-up in Eastern Europe

By Patrick O’Connor

Statements issued by White House and NATO officials over the weekend on the Ukrainian crisis, including allegations that Russia is poised to invade several of its neighbours, point to advanced preparations by US imperialism for a heightened military build-up across Eastern Europe.

US President Barack Obama today begins a four-day trip to Europe, beginning in The Hague, Holland. On the sidelines of a pre-scheduled Nuclear Security Summit there, Obama has convened a meeting on Ukraine involving the leaders of Britain, Canada, France, Germany, Italy, and Japan—the G8 minus Russia.

After working with Germany to orchestrate a regime-change operation in Ukraine, Washington’s aim is to diplomatically isolate Vladimir Putin’s administration and consider further damaging economic sanctions against Russia, while also developing trade and energy mechanisms that bring Ukraine and other Eastern European states under the strategic control of the US and EU. On Wednesday, Obama will meet in Brussels with European Union officials and NATO Secretary General Anders Fogh Rasmussen.

NATO’s Supreme Allied Commander, US Air Force General Philip Breedlove, yesterday issued a bellicose denunciation of Russia. He accused the Putin administration of building up its military forces on Russia’s western borders and of preparing to intervene into Transnistria, a part of the former Soviet republic of Moldova that has a significant ethnic Russian population and which attempted to become independent following the disintegration of the USSR. Breedlove also raised the spectre of Russian troops invading the Baltic states of Estonia, Latvia and Lithuania.

“The [Russian] force that is at the Ukrainian border now to the east is very, very sizeable and very, very ready,” Breedlove declared at an event held by the German Marshall Fund think-tank. “There is absolutely sufficient force postured on the eastern border of Ukraine to run to Transnistria if the decision was made to do that, and that is very worrisome.”

After referring to the Russian annexation of Crimea, the NATO commander asked: “How do we change our deployment? How do we change our readiness? How do we change our force structure such that we can be ready in the future? We need to think about our allies, the positioning of our forces in the alliance and our readiness of our forces in the alliance, such that we can be there to defend against them if required, especially in the Baltics and other places.”

Breedlove added that Russia was now acting as “an adversary” of NATO—underscoring the active preparations of the US and its European allies to launch a war against Russia.

Obama’s deputy national security adviser Tony Blinken, speaking on CNN yesterday, backed Breedlove’s statements, declaring that it was “deeply concerning to see the Russian troop build-up on the border.” Blinken added that “it’s possible that they’re preparing to move in [to Ukraine].”

Polish Defence Minister Tomasz Siemoniak declared on Saturday that Washington “must increase its [military] presence in Europe, also in Poland.” During US Vice President Joe Biden’s visit to the country last week, Siemoniak explained, “There was a clear expectation from our side, and also from all NATO allies [in] Eastern Europe, that we expect a larger military presence of the US and that this eastern flank of NATO must be strengthened.”

Siemoniak added that it was “natural”, given developments in Ukraine, to discuss the prospect of a permanent, major US base in Poland.

These statements, which follow the US deployment of twelve F16 fighter jets and 300 troops to Poland earlier this month, underscore the brazen hypocrisy of the White House and its allies. Washington is now drumming up a war scare over alleged Russian troop movements within the country’s own borders, while at the same time the US armed forces are being deployed in a provocative effort to cordon off Russia from its neighbours.

The installed regime in Kiev is also ratcheting up the rhetoric. Foreign Minister Andrii Deshchytsia yesterday appeared on US television and stated that the prospect of military conflict with Russia was “very high” and “growing.” He added: “We are ready to respond… It’s very difficult to keep people restrained, and they are patriots of their homeland ... [It] would be difficult for them just simply sit or stay and look at Russia invading their country.”

Deshchytsia’s reference to “patriots of their homeland” is an allusion to the extreme right-wing and nationalist forces that formed the base of the Washington-European operation in Ukraine, have been brought into top government posts and are being integrated into the armed forces.

Defence Minister Igor Tenyukh, one of several senior government figures who are members of the fascistic Svoboda party, yesterday bemoaned the failure of Ukrainian forces in Crimea to attack Russian troops. Over the weekend, Russian forces secured control of the Belbek air base, one of the few remaining bases in Crimea still occupied by Ukrainian troops.

Speaking to journalists in Kiev, Tenyukh declared that “our commanders had the authorisation to use force.” However, he complained: “Unfortunately, the commanders made decisions on the spot. They chose not to use their weapons in order to avoid bloodshed.”

Having installed a regime in Ukraine that includes forces intent on triggering a war between the US and Russia, the White House is now preparing to build up its military capacities. Republican congressman Mike Rogers, chair of the House of Representatives intelligence committee, yesterday told NBC’s “Meet the Press” that Obama’s rhetoric did not “match the reality on the ground.” He demanded military aid that the Ukrainian government “can use to really protect and defend themselves.”

Obama’s deputy national security adviser Tony Blinken responded by declaring that the prospect of directly arming Ukraine was currently being reviewed.

This article first appeared on World Socialist Web Site (WSWS) on 24 March 2014, and was republished with permission.

De onthutsende verblindheid van wereldmacht Amerika

President Barack Obama of the United States meets with Russian President Vladmir Putin at the G8 Summit in Lough Erne, Northern Ireland on 17 June 2013.
(photo courtesy White House)

Wie een juist inzicht wilde krijgen in de snelle ontwikkelingen in Oekraïne hoefde 2 maart enkel te zappen tussen de Amerikaanse nieuwszender CNN en het Engelstalige Russische digitale tv-kanaal RT. “De Russische troepen in Oekraïne kunnen een stabiliserende functie vervullen in een land zonder legitieme regering”, zo kan men de boodschap van RT samenvatten. Maar CNN vertolkte een totaal andere zienswijze.

In Fareed Zakaria’s wekelijkse nieuwsshow Global Public Square (GPS) van 2 maart komen twee voormalige bewindslieden van Democratische signatuur aan het woord: Madeleine Albright, minister van buitenlandse zaken onder Bill Clinton, en Zbigniew Brzezinski, veiligheidsadviseur onder Jimmy Carter. In zijn inleiding zegt Zakaria dat hij ook een very prominent expert who says nyet aan het woord zal laten. Dat blijkt Ruslandkenner Stephen Cohen te zijn, professor emeritus aan de New York University en Princeton University. Spijtig genoeg is dat essentiële deel van Zakaria’s show niet in de videoclip opgenomen, maar wel in een transcriptie elders op de CNN website.

In zijn inleiding geeft Zakaria zijn eigen mening. Washington moet een duidelijk en krachtig antwoord geven. Rusland heeft alle wetten en normen overtreden, waaronder nota bene een verdrag dat het met Oekraïne sloot waarin het de grenzen van het land zou waarborgen en Oekraïne zijn kernwapens opgeven. Het zou een afschuwelijk precedent zijn om dit soort kwesties met de wapens te beslechten in plaats van met diplomatie. Als Rusland ongestraft delen van buurlanden kan annexeren, gaan andere grootmachten zoals China dan niet hetzelfde doen?

Zakaria vindt dat Obama moet wegblijven van de G8-top van juni in Sochi en andere leiders aanzetten hetzelfde te doen. Nu het land zich als een schurkenstaat gedraagt moet het Russische lidmaatschap worden opgeschort. De NAVO moet landen als Polen extra garanties geven en het rakettenschild aan de Poolse grens in heroverweging nemen. Er moeten effectieve sancties komen tegen individuen die voor deze agressie op Oekraïne verantwoordelijk zijn. En voor wat de gevolgen betreft meent Zakaria dat Europa zijn betrekkingen met Rusland zal herzien en zelfs [sic] China de brutale schending van de nationale soevereiniteit zal veroordelen. Putin mag dan de Krim in handen krijgen, hij krijgt de Tataren die Moslims zijn tegen zich. Het prijskaartje voor Putin is niet gering, aldus Zakaria.

Brzezinski ziet het Krim-scenario zich herhalen in het oosten van Oekraïne met een overwegend Russisch sprekende bevolking, waar de Russen rellen kunnen uitlokken die Moskou kunnen nopen tot militair ingrijpen. Dat moeten we natuurlijk voorkomen. Aan de ene kant kunnen we Rusland betrekken bij een internationale inspanning om de economie van Oekraïne te stabiliseren. In de coulissen moeten we Rusland wel duidelijk maken dat er serieuze consequenties zijn als het verder militair ingrijpt. Blijven we bij de pakken neerzitten, dan kunnen we dat, net als onze passiviteit na München in 1938/1939 wel eens ernstig betreuren.

Voor Albright is de situatie uiterst gevaarlijk en moet dringend worden gede-escaleerd. Europa en Amerika moeten vooral de bevolking steunen, helpen bij het installeren van een functionerende regering en economische steun verlenen. Het probleem van München was dat de verdragen over de hoofden van de Tsjechoslowaken werden gemaakt. We moeten dus de zienswijze van de Oekraïners respecteren. We moeten de druk op Rusland opvoeren, denk aan de G8, de G20, de NAVO, kortom alles wat we aan instrumentarium beschikbaar hebben.

Brzezinski vult het plaatje in. Net als andere landen moet Washington de nieuwe regering in Oekraïne erkennen. Die wordt gedragen door de bevolking en is dus legitiem. Daarmee wordt Russische inmenging een vijandige daad. Achter de schermen moeten we uitvoering geven aan NAVO plannen om troepen in Centraal Europa te stationeren zodat we kunnen optreden mocht de oorlog zich zou uitbreiden. We moeten de Russen duidelijk maken dat we niet passief blijven, maar de optie openhouden voor een vreedzame oplossing waarin ook Rusland een rol mag spelen. En de NAVO zou ook contact kunnen opnemen met de Russen om de zaak onder controle te houden. Samenvattend: we moeten het de Russen zo moeilijk mogelijk maken, ze wijzen op ernstige consequenties, maar de deur openhouden.

Albright ziet geen parallellen tussen De Krim, waar de bevolking zich met Rusland verwant voelt, en Kosovo dat zich met Amerikaanse militair ingrijpen van Servië kon losscheuren. Dat Kosovo onafhankelijk wilde worden stoelde puur op interne ontwikkelingen. De Russen hebben nooit begrepen wat er in Bosnië speelde en blokkeerden elk onafhankelijkheidsstreven. Wat de Russen nu in Oekraïne bekokstoven kan hen wel eens enorm opbreken. De Krim kent een scala aan etnische groepen, en dat geeft nu juist in Dagestan en elders [in Russische deelrepublieken] grote problemen. Putin kan zich wel eens ernstig hebben misrekend, wij moeten hem dat heel duidelijk maken. We waren nu juist bezig om Rusland een verantwoordelijk lid van de internationale gemeenschap te laten worden. Als dit zo verder gaat moeten we ze isoleren en uitsluiten van elke oplossing.

Op Zakaria’s vraag of de Chinezen het Russische optreden als een schending van de soevereiniteit van Oekraine zullen beschouwen en Rusland zullen steunen of zich onthouden geeft Brzezinski een kort antwoord. China zou Rusland zeker moeten veroordelen. Washington moet de Chinezen voorhouden dat er een legitieme regering in Kiev is en dat elke poging om gewapenderhand delen van het land te laten afscheuren overeenkomt met een aanval op de vrede in een tijd waarin iedereen een verantwoordelijkheid heeft voor veiligheid en vrede.

In de transcriptie treft men de contraire stellingname van professor Stephen Cohen aan. Zakaria zegt in zijn inleiding dat Putin vaak wordt gezien als een ijzeren man die Rusland in haar vroegere keizerlijke glorie wil herstellen, een verdraaid imago volgens een artikel in The Nation, waarvan hij de auteur, Stephen Cohen aan het woord laat.

Voor Cohen is Putin geen Hitler, zoals Albright en Brzezinski met hun verwijzing naar München suggereerden. Hij is geen gangster, geen neo-Sovjet imperialist, en geen Amerika-hater. Putin is wel historisch pro-Russisch. Net als veel andere Russen probeert hij Rusland zich te laten herstellen van de ramp van 1991, de ineenstorting van de Russische staat. Men moet bedenken dat Rusland zo’n ramp na 1917 voor de tweede maal overkwam. Het herstellen van stabiliteit, voorspoed, grandeur en de traditionele grenzen van de Russische invloedssfeer gaat niet zonder Oekraïne. Putin heeft deze Oekraïne-crisis niet veroorzaakt, hij kreeg die opgelegd, in zijn reactie had hij geen keus.

Putin is de minst autoritaire van de Russische leiders van de afgelopen eeuwen. De manier waarop Joden in Rusland worden behandeld is vaak een barometer van de manier waarop de Russische leiders met hun onderdanen omgaan. Putin gedraagt zich in dat opzicht beter dan welke leider in de Russische geschiedenis dan ook. Israel kan dat bevestigen, aldus Cohen.

Men moet Putin’s optreden tegen Georgië in 2008 en nu Oekraïne in zijn juiste context plaatsen. Wat zou er gebeuren als de Russen plotseling in Canada en Mexico verschijnen, en Canadese en Mexicaanse provincies verklaren dat ze lid worden van Putin’s Euraziatische Economische Gemeenschap (EurAsEC), en misschien zelfs van zijn militair blok? De Amerikaanse president zou dan toch minstens even krachtig reageren als Putin? Als zo’n handelsovereenkomst tussen Canada of Mexico en Rusland voorkeursbetrekkingen met de VS zou uitsluiten, dan zou dat zeker tot een crisis leiden.

Brzezinski en Albright mogen dan de huidige regering in Oekraine als legitiem [sic] bestempelen, voor Putin is die niet legitiem. Constitutionele en internationale juristen zouden moeilijk kunnen uitleggen hoe een regering legitiem is als die een week geleden de gehele Oekraïnse grondwettelijke orde omver heeft geworpen, de democratisch verkozen president heeft afgezet, anti-Russische wetten heeft ingevoerd en tenminste voor een deel wordt gecontroleerd door uiterst extremistische krachten in de straat.

Het is de moeite waard om de visie van Cohen eens wat nader te bekijken. Op Democracy Now! is een videoclip en transcriptie beschikbaar van het interview dat Juan Gonzáles en Amy Goodman hadden met de professor.

De misconceptie bij de Amerikaanse leiders over het belang van Rusland in Oekraine is onthutsend. Het staat vast dat Amerika een putsch heeft uitgelokt. De juist aangetreden regering in Kiev is niet legitiem want niet gedragen door de bevolking. Het viseert de Rusland-gezinde bevolking en heeft gouverneurs vervangen door oligarchen die de bevolking – die een breuk met de corruptie vraagt - absoluut niet wil. Rusland doet dus een beroep op het right to protect.

Voor de eerste maal sinds het einde van de Koude Oorlog staat supermogendheid Amerika tegenover een wereldspeler die het niet zijn wil kan opleggen. De geloofwaardigheid van de Amerikaanse president staat op een absoluut dieptepunt, Washington heeft zich in een onmogelijke positie gemanoeuvreerd en toont zich een slecht verliezer. Het roekeloze Amerikaanse optreden zet een domper op het prille herstel van de wereldeconomie. En dat allemaal voor een spelletje geopolitiek waarin het zijn hand heeft overspeeld. God bless America!

NSA: gedroomd middel om het Amerikaans imperium te consolideren

      

National Security Agency (NSA) headquarters, Fort Meade, Maryland, USA.

Photo: NSA photo gallery, (Wikimedia Commons)

De NSA-afluistertechnologie geeft de VS een gedroomd wapen in de strijd om het mondiaal leiderschap. Terrorismebestrijding is louter bijkomstig. Dat Uncle Sam zich met deze praktijken vriend en vijand tegen zich in het harnas jaagt neemt hij voor lief. Een tijdperk van toenemende onrust in de wereld dient zich aan.

“In naties waar het beginsel van de volkssoevereiniteit geldt, is censuur absurd. Wanneer men mensen het recht toekent om mee te beslissen over het bestuur van de samenleving, dan moet men hen eveneens de mogelijkheid geven om kennis te nemen van de verschillende opinies die in de samenleving bestaan en waardoor men zich bij het nemen van zijn beslissingen kan laten leiden. De soevereiniteit van het volk en de vrijheid van de pers gaan hand in hand; algemeen stemrecht en censuur zijn niet te verenigen.”
Alexis De Tocqueville in “Over de democratie in Amerika, boek I”, p. 84-85.

De eerste helft dit jaar vroeg het Amerikaanse National Security Agency (NSA) bij internetfirma’s als Microsoft, Google, Facebook, Twitter, YouTube, Skype en Apple gegevens op over tienduizenden klanten. Dat gebeurde in het kader van het PRISM-programma, dat in de openbaarheid kwam dankzij onthullingen van klokkenluider Edward Snowden. Na afspraken met de regering-Obama geven de internetfirma’s in transparency reports beperkte informatie over hun contacten met de NSA.

Maar deze transparantierapporten zijn niet meer dan een doekje voor het bloeden. Behalve totaalcijfers geven de rapporten maar bitter weinig informatie. De onthullingen over tienduizenden gevallen in plaats van de honderden miljoenen gegevens die langs andere weg worden verzameld moeten de omvang van de inbreuk op de privacy van burgers in binnen- en buitenland verdoezelen.

Intussen probeert de Amerikaanse overheid op allerlei manieren de heisa over de massale afluisterpraktijken de kop in te drukken. Zo wordt met vereende krachten gepoogd het ophefmakende interview van Edward Snowden op de Duitse TV-zender ARD te blokkeren. Niet enkel heerst bij de Amerikaanse media absolute radiostilte over het interview, video’s van het interview op YouTube “verdwijnen” blijkbaar onmiddellijk nadat ze zijn geüpload, en Vimeo kreeg zelfs met DDoS-aanvallen af te rekenen.

De Amerikaanse overheid probeert op allerlei manieren de heisa over de massale spionage de kop in te drukken.

In het interview neemt Snowden geen blad voor de mond. Voor hem gaven de leugens die NSA-directeur James Clapper maart 2013 onder ede het Congres voorschotelde de doorslag. Clapper zei ronduit dat er geen sprake was van binnenlands afluisteren. En daar bleef het bij. Wie het interview nog niet heeft gezien zou het hier moeten kunnen vinden. En wie het relaas van Snowden nog eens wil nalezen vindt hier een transcriptie.

Maar de druk op de media gaat nog veel verder. Zo werd Guardian hoofdredacteur Alan Rusbridger medio vorig jaar door de Britse regering bedreigd met gevangenisstraf, sluiting van zijn krant en inzet van het leger. Het blad had de euvele moed gehad om sinds juni 2012 te publiceren over de afluisterpraktijken van de NSA, in nauwe samenwerking met de Britse Government Communications Headquarters (GCHQ).

De Britse overheid stuurde resoluut twee agenten van de geheime dienst naar de Guardian om in een drie uur durende actie in militaire stijl toe te zien op de vernietiging van harde schijven en geheugenkaarten met versleutelde bestanden van Snowden, waarvan de krant onlangs filmmateriaal publiceerde. Dat de overheid meent op deze wijze te moeten optreden tegen een wereldbefaamde krant roept vragen op over het gehalte van de Britse democratie.

Voor Obama zijn wij allemaal verdachten. Dat leert men uit zijn speech van 17 januari. Hij staat pal achter de afluisterpraktijken. Hoewel hij toegeeft dat een debat broodnodig is geeft hij Snowden geen krediet voor het afdwingen daarvan. Daarmee opent hij de deur naar het nieuwe McCarthyisme van Mike Rogers en Dianne Feinstein, de geheime-dienst-commissievoorzitters in het Congres en de Senaat die Edward Snowden ijskoud als een Russische spion afschilderen.

Voor Obama zijn wij allemaal verdachten.

Tijdens zijn rechtenopleiding moet Obama toch kennis hebben gemaakt met de kerngedachte achter de Bill of Rights van de grondleggers van de Verenigde Staten: de macht van de regering, die men als de belangrijkste bedreiging voor de vrijheid zag, moest worden beteugeld. Maar de aan Harvard magna cum laude afgestudeerde jurist Obama oordeelt Snowden schuldig zonder proces, terwijl hij de NSA-club die ons bespioneert afschildert als een stel rechtschapen mensen die men voor onschuldig moet houden, ongeacht de bewijzen van het tegendeel.

Waarom houdt de Amerikaanse president zo hardnekkig vast aan de gigantische en ongrondwettelijke afluisterpraktijken van de NSA die nog maar weinig met terrorismebestrijding te maken hebben? Volgens de Amerikaanse historicus Alfred McCoy is het antwoord verrassend eenvoudig. Een supermogendheid die zijn economische grip op de wereld verliest en sobere tijden tegemoet gaat krijgt dankzij de NSA-technologie het gedroomde middel om voor een prikje macht uit te oefenen en ondergeschikte bondgenoten in het gareel te houden.

De Amerikaanse geschiedenisboeken staat bol van voorbeelden van de relatie tussen spionage en politiek schandaal. Spionage levert waardevol materiaal op om druk, in essentie chantage, te kunnen uitoefenen in onderhandelingen, in de diplomatie, in de internationale handel en rond oorlogvoeren. De elektronische vinger die de NSA aan de pols van de wereld houdt is dus het ultieme antwoord op de klassieke droom van een imperium. Een paar muisklikken leveren de informatie op om tegendraadse leiders te kneden. Een doorslaggevend machtsinstrument met een miniprijskaartje, totdat Edward Snowden roet in het eten gooide.

Een wereldmacht die zijn economische grip op de wereld verliest en sobere tijden tegemoet gaat krijgt dankzij de NSA-technologie het gedroomde middel om voor een prikje macht uit te oefenen en ondergeschikte bondgenoten in het gareel te houden.

Zodra deze geheime spionageactiviteiten in de openbaarheid komen blijkt dat niemand erg opgezet is om zich te laten bespioneren. Nationale leiders die zich respecteren weigeren zich door buitenlandse mogendheden te laten bekijken als ratten in een doolhof. En gewone burgers verschieten van het idee dat Big Brother hen in de gaten houdt.

Oktober 2001, na 9/11, droeg president Bush de NSA op om via de telecombedrijven privégesprekken af te luisteren zonder het daartoe benodigde FISA bevelschrift. Later begon de NSA het internet af te dweilen naar e-mails, financiële gegevens en voice messaging op basis van de schimmige theorie dat zulke metadata niet grondwettelijk beschermd waren. Daarmee kreeg de NSA toegang tot de bulk van het wereldwijde telecommunicatieverkeer.

In 2008 had het Congres wetten gestemd die niet enkel deze illegale afluisterpraktijken legaliseerden, maar ook de weg bereidden voor ongebreidelde groei van de NSA-spionage. In plaats van de NSA aan banden te leggen liet president Obama de NSA uitgroeien tot een organisatie die haar weerga niet kent qua omvang van zowel de wereldwijde afluisterpraktijken als spionage specifiek gericht op wereldleiders.

Sinds het aantreden van Obama wordt duidelijk dat de door de NSA verzamelde informatie dient om schandalen uit te spelen, naar het voorbeeld van de FBI onder Hoover. Met de bijeengesprokkelde gevoelige politieke, economische of persoonlijke informatie kan men buitenlandse leiders chanteren, dissidenten uitschakelen of ombrengen, of de bovenhand krijgen in onderhandelingen. In de NSA-archieven is altijd wel vunzige informatie beschikbaar over misstappen van leiders die kan dienen om hen in het gareel te krijgen.

Met de bijeengesprokkelde gevoelige politieke, economische of persoonlijke informatie kan men buitenlandse leiders chanteren, dissidenten uitschakelen of ombrengen, of de bovenhand krijgen in onderhandelingen.

Onder Obama is het massaal verzamelen van gegevens onderdeel geworden van de Amerikaanse defensiestrategie. Dat laat toe om te snijden in conventionele strijdkrachten, en nieuwe initiatieven te nemen in de ruimte en cyberspace. Tegenover bezuinigingen op peperdure hardware en personeel investeerde Obama miljarden in infrastructuur voor digitale spionage. Tel daar de bijna $800 miljard voor de oprichting en uitbouw van het Department of Homeland Security bij op en de $500 miljard sinds 9/11 voor de zich steeds meer paramilitair ontwikkelende wereldwijde spionageactiviteiten, dan heeft Washington $1,2 biljoen geïnvesteerd in een nieuw apparaat dat haar wereldhegemonie moet waarborgen.

De VS hechten dermate veel waarde aan hun veiligheidsapparaat dat Obama onlangs de regularisatie van de lopende NSA-activiteiten aankondigde, niet de hervorming. Daarmee kan de organisatie gewoon doorgaan met het opnemen van binnenlandse telefoongesprekken en afluisteren van buitenlandse leiders. Zo bouwt Washington voort aan de instrumenten om zich als wereldmacht te handhaven, zij het ten koste van het vertrouwen van zijn nauwste bondgenoten.

Met of zonder NSA, het Amerikaanse imperialisme heeft een keerzijde. Opkomende wereldmachten als de BRICS durven Amerika soms te trotseren. Rusland geeft blijkbaar met het laten uitlekken van een telefoongesprek tussen twee Amerikaanse topdiplomaten (“f..k the EU”) Washington een koekje van eigen deeg (en toont de wereld hoe de VS werkt aan regime change in soeverein Oekraïne), Brazilië dreigt zich van het Amerikaanse internet los te koppelen en China speelt kat en muis met de Amerikaanse marine. En zelfs innig bondgenoot Groot-Brittannië lag dwars: het parlement zei onomwonden nee tegen een aanval op Syrië.

Nu Washington vastbesloten is bondgenoten te blijven afluisteren kan dat enkel leiden tot bekoeling van de transatlantische betrekkingen en verdeeldheid binnen de NAVO. En de Westerse sancties tegen Iran zijn niet langer houdbaar nu multinationals zich bij Teheran verdringen om in het land te investeren. Allemaal ontwikkelingen die een tijdperk van toenemende instabiliteit en conflict inluiden in plaats van de rust die een onbetwiste hegemoon wordt geacht te waarborgen.