zaterdag 17 maart 2018
Het Rusland van Putin volgens NBC-ankervrouw Megyn Kelly
Begin maart interviewde de Amerikaanse journaliste Megyn Kelly de Russische president Vladimir Putin. Dat gebeurde op een moment waarop de spanning tussen het Westen en Rusland tot ongekende hoogte was gestegen, en in de aanloop naar presidentsverkiezingen in Rusland. Van het bovenstaande volledige interview werden in Amerika enkel streng geselecteerde delen uitgezonden. Naar onderdelen waarin Putin in niet mis te verstane taal de Westerse kritiek ontzenuwt en Kelly “het onderspit delft” moet men echt zoeken in de social media.
Op de website van de persdienst van de Russische president treft men een transcriptie aan van het volledige interview. Uit dat lijvige Engelstalige document maakten we een samenvatting in het Nederlands van de belangrijkste onderwerpen, waarbij we vragen en antwoorden vervlechten en per onderwerp weergeven, niet noodzakelijk in de oorspronkelijke volgorde, en enkele informatieve links toevoegen. We interpreteren niet, we blijven zo dicht mogelijk bij de oorspronkelijke tekst.
***
Nieuwe Russische wapensystemen
Dat Rusland een nieuwe koude oorlogsverklaring heeft afgegeven is propaganda. De Russische wapensystemen zijn het antwoord op het Amerikaanse raketafweersysteem en de eenzijdige Amerikaanse opzegging van het ABM-verdrag in 2002. We hielden de Amerikanen voor: “Stel je voor hoe de wereld erop vooruit gaat als we militair de handen ineen slaan.” Maar de Amerikanen verwierpen al onze voorstellen. Ze zeiden dat het ons vrij stond onze wapensystemen op te waarderen om het evenwicht te herstellen en dat ze onze nieuwe systemen niet als vijandig zouden beschouwen.
Dat de Amerikaanse opzegging van het ABM-verdrag een reactie was op 9/11 is onzin. Het raketafweersysteem beschermt tegen raketten waar terroristen niet over beschikken. In de strijd tegen terroristen moeten de grote mogendheden samenwerken, niet elkaar bedreigen. Rusland kan het Amerikaanse raketafweersysteem enkel zien als een bedreiging. Eerst was dat systeem zogenaamd een antwoord op de dreiging van Iran, maar uiteindelijk gaven de Amerikanen toe dat het raketafweersysteem natuurlijk de Russische nucleaire afweer doorkruist.
De Amerikanen hebben een raketafweersysteem opgesteld in Alaska, op een boogscheut van de Russische grens. Een systeem in Roemenië is al operationeel, die in Polen is dat bijna. Amerikaanse oorlogsschepen uitgerust met raketafweer zijn vlak bij de Russische kust gestationeerd, zowel in het zuiden als het noorden. De systemen waarover Rusland vandaag beschikt zijn ontwikkeld om de Amerikaanse raketafweer nutteloos te maken. Ze zijn getest en werken perfect. Sommige systemen zijn in serieproductie en al opgesteld, aan andere moet nog gewerkt worden.
Sinds 2002 heeft Rusland op het vlak van moderne bewapening niet zitten slapen. Het had aangekondigd dat het antwoord op de Amerikaanse raketafweer niet iets gelijkaardigs zou zijn. Dat zou te kostbaar zijn. En of een Russisch me-too systeem zou werken was nog maar de vraag. Om het strategische evenwicht te vrijwaren zodat de VS niet de Russische nucleaire afschrikking tot nul kon herleiden hadden de Russen aanvalssystemen aangekondigd die de Amerikaanse raketafweer zou kunnen doorbreken. De Amerikanen zeiden zulke systemen niet als bedreiging van de VS te beschouwen.
Rusland stelt zijn nucleaire afschrikking in werking als het wordt aangevallen met kernwapens of met conventionele wapens. Beide hebben voor Rusland existentiële gevolgen. Het staat open voor hernieuwe onderhandelingen over Start-3.
Russische inmenging in de Amerikaanse verkiezingen
De Amerikaanse speciale aanklager Robert Mueller heeft 13 Russen en drie Russische firma’s in staat van beschuldiging gesteld voor inmenging in de Amerikaanse verkiezingen. De firma IRA, een zekere Yevgeny Prigozhin en nog andere figuren zouden cyberoorlog-activiteiten ontplooien vanuit een kantoor aan de Savushkinastraat 55 in St. Petersburg. Maar als die dat al op hun geweten hebben, dan doen die dat niet in opdracht van de Russische overheid.
De relatie tussen de VS en Rusland is problematisch. Dat geeft Russische burgers te denken. Sommigen zijn misschien in aktie geschoten. Op het niveau van de regering of de president is er geen inmenging geweest. Rusland heeft daar geen behoefte aan. Dat deze figuren Russen zijn zegt niets, men kan ook in opdracht van een Amerikaanse firma of presidentskandidaat hebben gehandeld. De Amerikanen moeten hun grieven niet via de media uiten, maar bij Rusland aankloppen met specifieke gegevens, bewijzen. Op die basis wil Rusland best het gesprek aangaan.
Het is niet aan Rusland om onderzoek te doen naar iets dat niet strafbaar is. Als er mensen zijn die Russische wetten hebben overtreden zullen we hen vervolgen. Russen vallen onder de Russische wet, niet onder de Amerikaanse. En van uitlevering kan al helemaal geen sprake zijn. Net als de VS levert Rusland geen burgers uit. Rusland is bereid een overeenkomst te sluiten over wederzijdse uitlevering. Maar dat ziet de VS niet zitten. De VS zegt ijskoud dat het zich mag mengen in Russische binnenlandse aangelegenheden. “Anders dan jullie brengen wij democratie, dus wij hebben het recht daartoe”, zo zeggen ze glashard. In de diplomatie is dat geen beschaafde gang van zaken.
Cyberwapens
Rusland wil niet enkel afspraken met de VS over kernwapens, het wil ook een akkoord over hoe beide grootmachten zich gedragen in cyberspace. Met Obama in het Witte Huis legden de Russen een voorstel op tafel. Daar werd eerst negatief op gereageerd, en ten langen leste leek men te willen praten, maar daar kwam niets van. Rusland blijft bereid om te praten.
De VS mengt zich voortdurend in Russische verkiezingen. De Russen doen dat niet want dat geeft anderen het recht om dat ook te doen. Bovendien heeft Amerika veel machtiger middelen om dat te doen. Rusland heeft geen mondiale media als CNN. Voor Rusland blijft het bij Russia Today (RT). En die moest zich in de VS dan ook nog eens registreren als buitenlandse agent wat het kanaal serieus in zijn werk belemmert. De VS heeft de beschikking over nog veel meer media met mondiale reikwijdte, ook online. Het internet is in Amerikaanse handen. Rusland wil praten, maar de VS weigert.
De zittende Amerikaanse president heeft de verkiezingen gewonnen dankzij binnenlandse verkiezingsbeloften, niet door inmenging van buitenaf.
Sancties tegen Rusland
Volgens de Amerikaanse inlichtingendiensten vormt Rusland de grootste bedreiging ter wereld voor de Amerikaanse veiligheid, groter dan ISIS. Rusland krijgt de sancties dus niet opgeheven. De relatie tussen Rusland en de VS staat op een absoluut dieptepunt. De sancties zijn geen strafmiddel voor de vermeende Russische inmenging, maar een middel om Rusland klem te zetten, om het Russische herstel te dwarsbomen. Dat is een dwaze aanpak. De relaties lijden eronder, maar ook de belangen van Amerikaanse firma’s. Rusland biedt investeringskansen die nu door ondernemingen uit andere landen worden benut.
Onlangs zei president Trump dat indien Rusland in de VS chaos wilde zaaien zij daarin was geslaagd. Maar die chaos is niet veroorzaakt door Russische inmenging, maar door weeffouten in het Amerikaanse politieke systeem, interne strijd en verdeeldheid. Rusland mengt zich niet in binnenlandse aangelegenheden van andere landen, maar kan niet verhinderen dat Russische burgers hun mening naar voren brengen, inclusief op internet. We treden op tegen inbreuken tegen de Russische wet en internationale overeenkomsten voor zover de VS die met ons wil afsluiten.
Een inbreuk door Russische burgers kan natuurlijk maar worden onderzocht en zo nodig vervolgd als het slachtoffer een officiële aanklacht indient, onderbouwd met feitenmateriaal.
Syrië
De aanvallen met chemische wapens in Syrië zijn fake news. Syrië heeft zijn chemische wapens lang geleden vernietigd. De plannen van de militanten om chemische aanvallen door het Syrische leger te simuleren zijn bekend. Deze pogingen zijn van de laatste tijd en bedoeld om steun te verwerven voor de strijd tegen Assad. Dat er slachtoffers vallen is te wijten aan het optreden van criminelen en extremisten. De terroristen willen dat Assad de schuld krijgt.
Het VN-onderzoek naar de aanvallen met sarin is niet serieus verlopen. Rusland is absoluut niet tegen een objectief onderzoek. Dat is net zo’n leugen als het door de CIA aangeleverde flesje met een witte substantie dat moest bewijzen dat Irak massavernietigingswapens had. De Amerikaanse buitenlandminister verontschuldigde zich later, maar de schade was aangericht, Irak lag in puin. Dit is net zo’n stukje fake news. Wij dringen al lang aan op zo’n objectief onderzoek, en dat geldt ook voor de aanvallen met chloorgas die Assad en onrechtstreeks Rusland worden aangewreven.
Dat de relaties tussen de VS en Rusland zo zijn verslechterd moet toch echt Washington worden verweten. Rusland heeft niet zichzelf tot tegenstander van de VS uitgeroepen. Dat heeft de VS gedaan, het Congres heeft Rusland als tegenstander aangeduid. De VS had daar geen enkele aanleiding toe. Het omgekeerde is eerder waar. De VS investeerde miljarden dollars in de coup in Oekraïne. De VS moedigt gewapend conflict in talloze landen aan. En plaatst raketsystemen aan de Russische grens. Duistere krachten in de VS verhinderen dat de Amerikaanse president diplomatiek overleg met Rusland voert.
Rusland wil eender wanneer over alles praten, of het nu gaat over raketsystemen, cyberspace of de strijd tegen terrorisme. Blijkbaar is de VS daar niet klaar voor. Maar vroeg of laat zal de politieke elite in de VS wel door de publieke opinie gedwongen worden om met Rusland te overleggen. Rusland wacht af.
Rusland socio-economisch en de erfenis van Putin
Rusland is erin geslaagd zijn economie radicaal te hervormen. Sinds 2000 is de economie bijna verdubbeld. Het aantal mensen beneden de armoedegrens is gehalveerd, maar blijft hoog. Het land werkt eraan de inkomensverschillen te verkleinen. Dat gaat met vallen en opstaan. Aan het begin van de eeuw kromp de bevolking jaarlijks met bijna een miljoen mensen. Die trend is doorbroken. Het land kent weer een natuurlijke bevolkingsaanwas. De zuigelingensterfte is laag, de moedersterfte zowat tot nul herleid. De levensverwachting groeit exponentieel.
De inflatie is van 30% teruggedrongen naar 2,2%. Rusland beschikt over groeiende goud- en deviezenreserves en kent macro-economische stabiliteit. Het werkt aan de lage productiviteit, trekt investeringen aan en probeert de structuur van de economie te verbeteren. Het land focust ook op zaken als technologie, artificiële intelligentie, digitalisering, biologie, geneeskunde en genomenonderzoek.
Over zijn erfenis zegt de president dat hij die ziet in het creëren van een krachtige herstelimpuls voor Rusland. Hij hoopt het land over te dragen als een veerkrachtige, evenwichtige democratie die profijt trekt uit de modernste technologieën. Een land dat blijft werken aan zijn politieke systeem en de rechterlijke macht en dankzij dit alles als federatie en volk in eenheid en zelfvertrouwen de toekomst tegemoet kan zien.
maandag 1 januari 2018
De wereld in 2018 in geopolitiek perspectief
Fulani
family from Mali
photo: Ferdinand Reus from Arnhem, Holland, 12 June, 2008 (Wikimedia Commons)
photo: Ferdinand Reus from Arnhem, Holland, 12 June, 2008 (Wikimedia Commons)
Een kruis over de
TPP en Parijs akkoorden. Het akkoord met Iran op de wip en NAFTA in
vraag. De erkenning van Jeruzalem. Het THAAD-schild in Zuid-Korea.
Brexit. Mosul valt. De Rohingya crisis. Kroonprins Mohammad bin
Salman in Saoedi Arabië. Xi Jinping die zijn macht versterkt en de
klimaatproblematiek omarmt. Het aantreden van de D66-achtige
president Macron in Frankrijk. De Catalonië-crisis in Spanje. Het
demoniseren van Rusland. Ultra-rechts in Oostenrijk. Het probleem met
Polen. De aanhoudende vluchtelingencrisis. Noord-Korea dat de wereld
trotseert. En de wereldwijde groeiversnelling. Ziedaar de
belangrijkste mondiale ontwikkelingen in 2017.
Wat
staat de
wereld geopolitiek en geo-economisch te
wachten in 2018?
Dit
artikel analyseert
en
borduurt voort op de
belangrijkste issues die de
Belgische politicoloog
David
Criekemans,
de
Russische
buitenlandminister
Sergey
Lavrov,
de
Nederlandse
journalist
en politicoloog
Ko
Colijn
en
NRC-columniste
Louise
Fresco
in
hun toekomstverwachtingen aan
de orde stellen.
Tenslotte
zetten we het geheel in een
eigen geopolitiek
perspectief.
David
Criekemans
“Een
wereld in competitie zonder echt leiderschap”, zo
vat Criekemans
zijn
toekomstbeeld samen. Macron
mag
dan in
verschillende thema’s het voortouw nemen,
de
Frans-Duitse motor moet
nog heropstarten.
Migratie
uit
het Midden-Oosten en Afrika blijft
de EU verdelen.
Of
brexit er uiteindelijk komt valt af te wachten. Het
gigantische kostenplaatje en negatief
toekomstperspectief van de uitstap wordt
de Britten steeds
duidelijker. De
ontstellend lichtzinnige Britse regering
heeft de bevolking
in de aanloop naar het referendum een
rad voor de ogen gedraaid. Vanuit
de Labour-oppositie
gaan steeds
meer stemmen op om het
uittredingsakkoord van de conservatieve
minderheidsregering te onderwerpen aan
een tweede referendum.
Het
America First van Trump zaait twijfel over de duurzaamheid van
het Westers model dat steunt op vrije markten, democratie en
liberalisme. Autoritaire
regimes dreigen
de
spelregels te herschrijven. In
het kader van het one belt,
one road project
dat China moet verbinden met Europa investeert
de
opkomende
grootmacht
in
een
hogesnelheidslijn
tussen Boedapest en Belgrado en
een goederenlijn
tussen
Piraeus
en
Boedapest.
Zo
koopt China
via
geo-economische investeringen goodwill en bouwt
zijn
informele
macht uit. Asian values
kunnen de Westerse
mensenrechten
infiltreren, maar
de
vraag is of die vandaag nog wel zo ‘universeel’
zijn.
Steeds
vaker zullen externe mogendheden geo-economische of zelfs
geostrategische activiteiten in de Europese
voortuin ontwikkelen. De
daarmee
gepaard gaande twijfel
over het Amerikaanse veiligheidsengagement leidt tot het inzicht
dat Europa zijn veiligheidsproblemen zelf zal moeten aanpakken. De
Amerikaanse geostrategische belangen in Eurazië lopen immers
lang niet
altijd meer
parallel met de Europese. Het
besef groeit dat Europa
de bakens zal moeten verzetten.
De
wereld beleeft een nieuwe wapenwedloop. De VS beseft
dat het economisch wordt ingehaald door China en rekent
op zijn militaire
superioriteit
om zijn
leidende positie in de wereld te handhaven. Washington zet
Zuid-Korea onder druk om meer en gesofisticeerder wapentuig aan te
kopen. Dat moet niet enkel
dienen als afschrikking tegen Noord-Korea, maar past
ook binnen de rivaliteit met China.
Als reactie op de dreiging
van Noord-Korea en
machtsprojectie van
China herbewapent Japan.
Om het evenwicht te bewaren
moeten Peking en Moskou wel
reageren en hun militaire
afschrikking verder
opvoeren.
Tenslotte
de problemen in het
Midden-Oosten. Die
zijn in de visie van
Criekelmans in belangrijke
mate te herleiden tot de
rivaliteit tussen Saoedi-Arabië
en Iran. Een gasproducent
als Iran heeft
de toekomst. Vandaar dat
Riyad denkt met gigantische
investeringen
in bewapening Iran
te kunnen blokkeren.
De VS steunt
de Saoedi’s, Europa wil
eerder samenwerken met
Teheran. Een stabiel
Midden-Oosten is nog niet in zicht.
Sergey
Lavrov
De
Russische buitenlandminister bekreunt zich vooral over de huidige
wereldorde. Het concept van een multipolaire wereld werd
geïntroduceerd door Russisch buitenlandminister Yevgeny Primakov
(1996-1998),
die ook het initiatief nam tot het Rusland-India-China
(RIC) collectief
dat na de toetreding van Brazilië en Zuid-Afrika uitgroeide tot de
BRICS. De
trend naar een
polycentrische wereldorde
kreeg een vervolg met de
oprichting van de G20, waarmee het Westen het
economisch belang, financiële macht en politieke invloed van de
nieuwe groeipolen erkende.
Tegenover
het door de VS geïnitieerde Trans-Pacific
Project (TPP) dat
zich beperkte tot 12 leden (China
en
Rusland werden geweerd) maar
waar Trump zich vlak
na zijn aantreden uit
terugtrok stelt Rusland een samenwerkingsverband voor tussen de
Euraziatische
Economische Unie,
de
Shanghai-samenwerkingsorganisatie
en
ASEAN.
Ook
de Europese Unie is uitgenodigd om
toe te treden.
Samenwerken
in
zo’n pan-continentaal groot-Euraziatisch project en
niemand uitsluiten, zo
ziet Rusland
de
wereldorde zich ontwikkelen.
De
Russisch-Amerikaanse relatie blijft een punt van zorg. Dat
RT
wordt geviseerd door de VS, maar
ook door Frankrijk,
staat haaks op journalistieke
principes en de vrijheid van meningsuiting. Rusland gelooft niet in
een lik-op-stukbeleid beleid. Het
land gelooft
in reciprociteit en diplomatie. Het
deelt
geen straffen uit, maar
toont de wereld hoe achterhaald en dom bij voorbeeld de houding van
Oekraïne is dat alle Russische media verbiedt. In
plaats van de duimschroeven aan te draaien stuurt
Rusland
aan
op ontspanning en internationaal overleg.
Komt
er oorlog op het
Koreaans schiereiland?
Alle
expert waarschuwen voor
de catastrofale
gevolgen. De
kans is niet onbestaande: een
menselijke of technische fout kan
de vlam in de plan doen
slaan. Maar rond
een poging tot dialoog moet de VS Rusland niet opnieuw voor schut
zetten: zeggen dat er tot voorjaar 2018 onderhandeld kan worden want
geen oefeningen gepland, en
dan zowel in oktober en
november ijskoud
aanvalsoefeningen
uitvoeren. Pyongyang gaf
forfait op de oktober-oefeningen, maar voerde
na de
november-oefeningen zijn
intercontinentale
raketproef uit.
Dialoog
blijft de
enige begaanbare weg. De
maximaal opgevoerde
sancties werken niet.
Een totale blokkade
rond Noord-Korea wordt
overwogen maar
dat is in het
internationaal recht een oorlogsdaad die een militair antwoord
rechtvaardigt. Rusland
en China zullen zo’n blokkade dus verwerpen.
Ook
in Syrië speelt
de VS dubbel spel. Men zegt al-Nusra te bestrijden maar doet dat
mondjesmaat.
Als het er op aankomt neemt men dit
Al
Qaida filiaal
in
bescherming en organiseert men hun repatriëring uit
de oorlogszone.
Tegelijk blijft de VS militair aanwezig in West-Syrie, naar verluidt
met 10 militaire basissen. Blijkbaar wil de VS nog altijd Assad van
de macht verdrijven en
wordt
al-Nusra
daarvoor ingezet.
Terwijl Rusland zijn nek uitsteekt voor vredesonderhandelingen doet
de VS er alles aan om die te dwarsbomen. Met
zijn dubbel spel zet de
VS ook
Staffan
de Mistura, speciaal
VN-gezant voor Syrië, die het
vredesproces
in
Genève coördineert,
voor schut. Zo komt ook dat proces niet tot een goed einde.
Ko
Colijn
Het
komt tot een confrontatie tussen de
VS
en Iran. Trump
wil af van de
nucleaire deal. Dat
wordt moeilijk nu Iran
zich daar stipt aan
houdt.
Een
initiatief van Trump
brengt
hem
in conflict met
de EU, China en Rusland. De EU schuift naar rechts, maar
Merkel brengt een
SPD-CDU
coalitie op
de been die
links georiënteerde
concepten
in
de EU overeind
wil houden.
Dat
zorgt
voor aanhoudende malaise
in de EU. Trump
denkt dat bilaterale akkoorden America
First
in de kaart spelen. Zijn besluit om Amerikaanse bedrijven exclusieve
belastingvoordelen te geven brengt hem in conflict met de EU en de
WTO.
Eind
maart 2019 verlaat het VK de EU. De Britten denken nog altijd tijdig
een Brexitakkoord te kunnen sluiten. Dat lukt niet. De Britten
blijven hardnekkig aansturen op een pijnloze deal. Dat die er niet
inzit zullen ze te laat ervaren. Brexit kost het VK nu al £300
miljoen per week. De Britten denken daar compensatie voor te kunnen
onderhandelen, maar komen van een koude kermis thuis. De deal zal wel
stranden op de onmogelijke Noord-Ierland - Ierland-kwestie. Van de
gevolgen van een mislukking wordt het VK noch de EU beter.
Trump
komt
in 2018 in aanvaring met Rusland over nucleaire bewapening, oude
verdragen die niet worden nageleefd, een aanwakkerende wapenwedloop
aan de rand van Europa. Intussen
nemen de wederzijdse spionage
en cyberaanvallen op
infrastructuur
toe.
De nieuwe Amerikaanse
Veiligheidsstrategie
bestempelt
Rusland
en China als
‘global
competitors’
en ‘revionisten’. De
Koude
Oorlog keert
terug.
Louise
Fresco
Er
is geen groter geopolitiek probleem dan de Afrikaanse bevolkingsgroei
(1,2 miljard nu, 4 miljard in 2100). Het werelddeel heeft dringend
nood aan grootschalige investeringen in modernisering en
industrialisering. Locale voedselproductie, banen en inkomen per
hoofd: daar moet drastisch aan worden gewerkt. Gebeurt dat niet, dan
gaan de sluizen voor migratie volledig open. Zo’n braindrain is
voor Afrika desastreus en stelt Europa voor een onmogelijke opgave.
Vandaag
loopt China als investeerder in Afrika voorop. Dat past binnen het
Chinese one
belt,
one
road,
het
nieuwe
Zijderoute-project,
dat China
moet ontsluiten.
Afrikaanse leiders nemen
ook zelf initiatieven om Chinese investeringen aan te trekken en
steunen China in
internationale fora, mede uit ongenoegen over een te moralistische
Europese houding. Angola, Ghana, Senegal, Marokko, Ivoorkust en
Ethiopië zijn de
Afrikaanse groeipolen.
Europa lijkt hier
de boot te gaan missen.
De
issues in geopolitiek perspectief
Eerst
en vooral het Israel-Palestina conflict. Het feit dat dit issue niet
aan bod kwam is opmerkelijk en verontrustend. De Amerikaanse
erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van Israel is de doodsteek voor
het vredesproces. Bij Moslims in het Midden-Oosten en daarbuiten zet
die erkenning veel kwaad bloed, wat zich niet enkel keert tegen de
VS, maar tegen het Westen in het algemeen. Dat heeft de stichting van
de Joodse staat immers mogelijk gemaakt en niets gedaan aan de
daarmee gepaard gaande onderdrukking van de Palestijnen.
Het
Amerikaanse initiatief doet niets aan het probleem van de
Palestijnen, zowel op de bezette Westelijke Jordaanoever en in de
hermetisch afgesloten Gazastrook, als in Israel zelf. Die zijn
verstoken van de meest elementaire rechten. Hier rust een grote
verantwoordelijkheid voor de Europese Unie. Die kan zich niet langer
verschuilen achter het argument dat de oplossing ligt in
onderhandelingen tussen (ongelijke) partijen. Het internationaal
recht moet niet wijken voor het recht van de sterkste. Europa moet
Israel de wacht aanzeggen. Ondubbelzinnig, en met één stem. Weet
Europa zich in 2018 te onttrekken aan de Israellobby?
Dan
de EU. Het VK zal uiteindelijk wel eieren voor zijn geld kiezen en
voortaan een deuntje lager moeten zingen in de EU. Migratie mag dan
het issue zijn dat Europa verdeelt, maar dat is helemaal niet nodig.
De EU moet een uniform immigratiebeleid formuleren, komaf maken met
de verplichte herverdeling, de opvang begroten en de kosten verdelen
over de lidstaten. Wie geen of te weinig migranten opneemt moet
lidstaten die dat wel doen subsidiëren. De EU moet resoluut af van
rechtstreekse of onrechtstreekse steun aan militaire interventies in
derde landen die aan de basis liggen van de vluchtelingenstroom,
eerlijker handelsovereenkomsten sluiten, exportsubsidies op
landbouwproducten afschaffen, en investeren in derde landen, zie de
analyse van Louise Fresco.
Voor
wat de wereldorde en ons huidig model
betreft, niets is
onveranderlijk. Europa
moet de bakens verzetten. In plaats van zich tegen de verandering te
verzetten moet het kiezen voor ‘if you can’t beat them, join
them’. Door met de stroom mee te gaan kan de verandering mee
bestuurd en beïnvloed worden, en kunnen de scherpste
kantjes van de Asian
values worden
afgevijld. Dat levert
ook ongekende economische opportuniteiten op: een Chinese markt met
meer dan een miljard consumenten gaat voor het eerst volledig open
voor Europese goederen en diensten.
Nu
Europa niet langer blindelings kan rekenen op de NAVO moet het ‘if
you can’t beat them, join them’ principe
ook gelden voor de Europese veiligheidsproblematiek. Rusland is een
tijdje waarnemer geweest bij de NAVO, tot de organisatie de
belofte aan
Gorbatsjov dat de NAVO zich niet naar het oosten zou uitbreiden met
voeten trad. Europa moet
zich losmaken van de VS,
de Amerikaanse bases en
Amerikaanse kernwapens moeten weg uit Europa. Europa moet denken
aan een Europese verdragsorganisatie en de blik naar het oosten
verleggen. Waarom zou Rusland niet tot die verdragsorganisatie kunnen
toetreden? Waarom niet tot de Europese Unie?
In
het Midden-Oosten moet Europa kiezen voor respect voor het
zelfbeschikkingsrecht van landen, maar wel de mensenrechten
verdedigen. Wapenleveringen
gaan
liefst naar democratieën en moeten
in
ieder geval aan nauwe
uniforme
criteria
worden onderworpen.
Geen
land wordt buitengesloten, het overlegmodel staat bovenaan. En Europa
moet het voortouw nemen om de internationale overlegorganisaties te
reorganiseren en aan te passen aan de hedendaagse machtsverhoudingen.
Landen als Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk die als permanent lid
van de Veiligheidsraad het lot van menig groter land kunnen bepalen
zullen een toontje lager moeten zingen.
Wordt
2018 meer van hetzelfde, of breekt in dossiers het gezonde verstand
door?
dinsdag 21 november 2017
Defeat of ISIS in last stronghold signals new stage of US war in Syria
Photo
released on Monday, Sept 4, 2017 by the Syrian official news agency
By
Bill Van Auken
Syrian
government troops, supported by Iranian-backed Iraqi and Lebanese
Shia militia forces, have routed ISIS from its last stronghold in
Syria, the Euphrates River town of Albu Kamal just across the border
from Iraq.
Far
from signaling an end to the US intervention in Syria, launched in
the name of fighting ISIS in that country and in Iraq, the collapse
of the Islamist militia has only set the stage for a further
escalation in Washington’s drive to assert its hegemony in the
Middle East by military means.
Remaining
ISIS fighters withdrew from Albu Kamal in the face of the government
offensive. The group is now believed to control only a few small
villages along the Euphrates and small nearby desert areas.
The
taking of Albu Kamal follows the driving out of ISIS from the Iraqi
city of Qaim, where Iranian-backed militias also took the lead. The
linking up of these forces effectively secured the much vaunted “land
bridge” linking Tehran to a northern tier of Arab states—Iraq,
Syria and Lebanon—which have all established close ties to Iran.
Washington’s
main aim now is to blow up these ties. To that end, the Trump
administration has sought to sabotage the Joint Comprehensive Plan of
Action (JCPOA), the nuclear accord struck between Tehran and the
major world powers, while seeking to forge an anti-Iranian axis
linking the US, Israel and the reactionary Sunni Persian Gulf oil
monarchies led by Saudi Arabia.
This
anti-Iranian alliance has found its most destructive expression in
Washington’s backing for Saudi Arabia’s two-and-a-half-year-old
war against Yemen, where an unrelenting bombing campaign combined
with a blockade of the country’s airports, sea ports and borders is
unleashing a famine that could claim the lives of millions.
The
Saudi regime orchestrated the convening of a meeting of the Arab
League in Cairo on Sunday for the purpose of condemning Iran and the
Lebanese Shia movement, Hezbollah. Saudi Foreign Minister Adel Jubeir
told the assembly that the monarchy “will not stand by and will not
hesitate to defend its security” from Iranian “aggression.”
This
supposed “aggression” consists of a missile fired from Yemen on
November 4 which was brought down near Riyadh’s international
airport without causing any casualties or significant damage. This,
after Saudi warplanes have bombed Yemeni schools, hospitals,
residential areas and essential infrastructure into rubble. Both Iran
and Hezbollah have denied Saudi claims that they supplied the
missile, while a UN monitoring agency has stated that there are no
indications of missiles being brought into the impoverished
war-ravaged country.
Lebanese
Foreign Minister Gebran Bassil and Iraqi Foreign Minister Ibrahim
al-Jaafari boycotted the meeting in Cairo, while Syria has been
expelled from the Arab League. While hosting the meeting and heavily
dependent on Saudi aid, the Egyptian regime of Gen. Abdel Fattah
el-Sisi appeared to distance itself from the aggressive anti-Iranian
line from Riyadh, with Egypt’s Foreign Minister Sameh Shoukry
calling for the defusing of tensions in the region. Sisi himself
called for the return of Prime Minister Saad Hariri to Lebanon in the
interest of “stability.” Hariri was apparently kidnapped by the
Saudi regime and forced to resign his position in an attempt to blow
up the Lebanese government, which includes Hezbollah.
Within
Syria itself, US military operations have already shifted from
combating ISIS to countering Iranian influence and Syrian government
consolidation of control over the areas previously held by the
Islamist militia and other Al Qaeda-linked forces.
This
has been made explicit in the form of the direct US role in
evacuating ISIS fighters and commanders from areas under siege by the
Pentagon and its proxy ground troops organized in the
Kurdish-dominated Syrian Democratic Forces (SDF). Repeated charges by
both Iran and Russia of such complicity have been confirmed by the
BBC, which documented the US military and the Kurdish YPG militia
organizing a convoy that rescued some 4,000 ISIS fighters and family
members together with tons of arms, ammunition and explosives from
Raqqa
last month.
The
purpose of this operation was to redirect the ISIS forces against the
offensive by Syrian government troops, while freeing up the US
proxies in the SDF to make a dash for strategically vital oilfields
north of the Euphrates.
Both
Iran and Russia have charged that the US also intervened in an
attempt to prevent the fall of Albu Kamal to the Syrian government
troops and their Shia militia allies. The Russian Defense Ministry
charged that US warplanes were deployed to effectively provide air
cover for ISIS by preventing Russian planes from bombing the Islamist
militia’s positions.
Last
week, US Defense Secretary Gen. James “Mad Dog” Mattis made clear
that Washington has no intention of ending its illegal military
intervention in Syria, ostensibly launched for the purpose of
defeating ISIS. “We’re not just going to walk away right now
before the Geneva process has traction,” he said.
Mattis
was referring to the long-stalled UN-brokered talks between the
government of President Bashar al-Assad and the so-called rebels
backed by the CIA, Saudi Arabia and the other Sunni Gulf monarchies.
Washington
is attempting to uphold this process—and the demand for the ouster
of Assad—in opposition to attempts by Russia, Iran and Turkey, the
three largest regional powers, to broker their own political solution
to the Syrian crisis, the product of the US-backed war for regime
change.
Russian
President Vladimir Putin is hosting his Iranian and Turkish
counterparts, Hassan Rouhani and Recep Tayyip Erdogan, at a summit in
Sochi Wednesday to discuss a joint position on Syria. Washington’s
reliance on the Syrian Kurdish forces has served to further solidify
relations between Ankara and Moscow.
While
there are tactical difference within the US establishment and its
military and intelligence apparatus over how to proceed in the Middle
East, there is general consensus on an escalation toward military
confrontation with Iran.
In
a piece published by the Wall
Street Journal
titled “Iran Strategy Needs Much Improvement,” Kenneth Pollack of
the Brookings Institution argues that the nuclear deal, Yemen and
Lebanon are distractions from the main arena for such a
confrontation: Iraq and Syria.
Pollack,
a former CIA agent and National Security Council official, who was
one of the leading advocates of the US invasion of Iraq, argues that
Tehran is “badly overexposed” by its intervention on the side of
both the Iraqi and Syrian governments against ISIS.
“Washington
could take advantage of this by ramping up covert assistance to
Syrian rebels to try to bleed Damascus and its Iranian backer over
time,” he writes, “the way the US supported the Afghan mujahedeen
against the Soviets in the 1980s.”
That
the US support for the Afghan mujahedeen produced Al Qaeda, US
imperialism’s supposed arch enemy in an unending global war on
terror, does not give this imperialist strategist the slightest
pause. He like others in US intelligence circles know that such
movements have a dual use, serving at one point as proxy forces in
wars for regime change, only to be transformed at another into a
pretext for US interventions in the name of fighting terror.
At
the same time, Pollack calls for the US to maintain “a large
residual military force” in Iraq to counter Iranian influence.
What
is involved in this proposal is a continuation and escalation of the
campaigns of US military aggression that have already claimed the
lives of over a million Iraqis and hundreds of thousands of Syrians.
To thwart Iran’s influence, Washington is prepared to blow up the
entire region.
This
article first appeared on World
Socialist Web Site (WSWS)
on
21
November 2017,
and was republished with permission.
Labels:
Afghanistan,
Article in English,
Egypte,
Internationale organisaties,
Irak,
Iran,
Islamic State,
Israel,
Jemen,
Libanon,
Rusland,
Saudi Arabië,
Syrië,
Turkije,
UAE,
VS
dinsdag 15 augustus 2017
Noord-Korea: de grote misleiding onthuld
Sinds het einde van de Koreaanse Oorlog in 1953 leeft Noord-Korea
al
meer dan 50 jaar in een situatie van wapenstilstand met Zuid-Korea
(en de VS). Elke poging om tot een vredesverdrag te komen liep op
niets uit. Sinds 2002 wordt het land door de VS gerangschikt onder de
Axis
of Evil,
de
As
van het kwaad, terwijl
er geen enkel bewijs bestaat dat het zich ontfermt over
terroristen. Blijkbaar
spint de VS garen bij het voortduren van de onzekerheid, waarmee het
verhindert dat Noord-Korea zich veilig kan voelen en zich
ontwikkelen.
Over het land is de laatste tijd veel te doen. Wat de mensheid wordt voorgeschoteld is meestal wars van een historische context. Zelfs de als autoriteit te boek staande Nederlands-Britse Ian Buruma doet niet meer dan een poging om “de mix van ideologisch fanatisme, boosaardige realpolitik en vervolgingswaanzin” te duiden. Nu Pyongyang zijn raketproef richting Guam heeft opgeschort mag de kans op een militair conflict dan zijn afgenomen, als we de Vlaamse professor Jonathan Holslag mogen geloven blijven de rivalen elkaar het mes op de keel zetten en blijft alles mogelijk: “een diplomatieke revolutie met een vredesakkoord als resultaat, én oorlog.”
Hoog tijd dus om een gereputeerde ervaringsdeskundige aan het woord te laten. De Canadees Christopher Black is een internationale strafrechtadvocaat die bekendheid verwierf in een aantal in de kijker lopende strafzaken rond mensenrechten en oorlogsmisdaden waaronder die in Rwanda (1994) en voormalig Joegoslavië (1990). Black staat ook bekend om zijn opiniestukken over internationaal recht, politiek en het wereldgebeuren. Van Black’s artikel North Korea: The Grand Deception Revealed van 13 maart 2017 in New Eastern Outlook volgt hieronder een samenvatting in het Nederlands.
Amerikaanse leiders uiten zich gewoonlijk voorzichtig, met name in contacten met kernmogendheden. Om geloofwaardig te blijven uit de VS enkel dreigementen die het bereid is uit te voeren. Noord-Korea heeft Trump uitgedaagd. Reageert de VS zoals Trump heeft aangekondigd, dan betekent dat een zeer gevaarlijke escalatie. Reageert de VS niet, dan betekent dat schade aan de geloofwaardigheid van Trump, en mogelijk die van de VS.
In 2003 maakte ik samen met enkele Amerikaanse collega’s een studiereis naar Noord-Korea. Dat leverde het verslag The Grand Deception Revealed op. We kozen die titel om de westerse propaganda over Noord-Korea te ontmaskeren. Het land heeft zich met succes georganiseerd, een eigen sociaaleconomisch systeem gebaseerd op socialistische principes ontwikkeld, vrij van westerse bemoeienis.
Bij een diner in Pyongyang verklaarde onze gastheer, een jurist, dat gegeven de Amerikaanse bedreiging een nucleaire afschrikking voor de DPRK essentieel is. Als de VS een vredesverdrag en een niet-aanvals-akkoord met ons sluit maakt dat de Amerikaanse bezetting van Zuid-Korea onwettig en leidt dat tot hereniging, aldus onze gastheer. We kregen dat later ook van hoge regeringsvertegenwoordigers te horen. In zo’n scenario is er geen nood aan kernwapens.
In tegenstelling tot wat westerse media beweren is het duidelijk dat de DPRK bovenal vrede wil. Men wil overgaan tot de orde van de dag, zonder de constante bedreiging van nucleaire vernietiging door de VS. Maar vernietiging is wat men onder de ogen moet zien, en dat is niet hun schuld.
We kregen in de Koreaanse Oorlog buitgemaakte Amerikaanse documenten te zien die bewijzen dat de VS in 1950 een aanval op Noord-Korea beraamde. Die aanval werd uitgevoerd door Amerikaanse en Zuid-Koreaanse troepen met hulp van Japanse legerofficieren die Korea destijds hadden bezet. De Noord-Koreaanse verdediging en tegenaanval werd vervolgens door de VS bestempeld als “agressie” die de VN moest overtuigen steun te verlenen aan wat eufemistisch een “politionele actie” werd genoemd maar in feite een aanvalsoorlog was tegen Noord-Korea. Drie jaar oorlog en 3,5 miljoen Koreaanse doden waren het gevolg, met vervolgens continue Amerikaanse bedreigingen met oorlog en vernietiging.
De steun van de VN voor een “politionele actie” in 1950 was onwettig omdat Rusland niet deelnam aan de stemming in de Veiligheidsraad. Voor een geldig besluit moeten alle leden aanwezig zijn. De Amerikanen misbruikten de Russische boycot van de Veiligheidsraad. Die boycot was erop gericht om de Chinese zetel te laten innemen door de Volksrepubliek China, niet de verslagen Kuomintang-regering.
In feite voerden de Amerikanen, gesteund door de Britten, Fransen en Kuomintang Chinezen, een soort staatsgreep in de VN uit. Die moest in afwezigheid van de Russen stemmen voor een optreden in Korea. De stemming was ongeldig. De “politionele actie” was geen vredesoperatie, noch gerechtvaardigd onder artikel VII van het VN-handvest. Dat zegt dat alle landen recht op zelfverdediging hebben tegen een gewapende aanval. En dat is waar de Noord-Koreanen mee werden geconfronteerd en op hebben gereageerd. De Amerikanen hebben zich nooit veel aangetrokken over het recht. Noord-Korea moest en zou worden veroverd als stap op weg naar een invasie van Mantsjoerijer en Siberië.
De meeste mensen in het westen hebben geen weet van de vernietiging in Korea door de Amerikanen en hun bondgenoten. Dat Pyongyang werd platgebombardeerd, burgers die het bloedbad ontvluchtten door Amerikaanse vliegtuigen werden beschoten. Volgens de New York Times werd in de eerste 20 maanden van de oorlog in Korea bijna 8.000 ton napalm gedropt. Op Korea werd door de VS meer bomtonnage gedropt dan in de Tweede Wereldoorlog op Japan. Amerikaanse troepen vermoordden niet alleen leden van de communistische partij, maar ook hun familie. In Sinchon zagen we het bewijs dat Amerikaanse soldaten 500 burgers in een greppel dwongen, hen met benzine overgoten en in brand staken.
We bezochten een schuilkelder met muren die nog steeds zwart zagen van de verbrande lichamen van 900 burgers, waaronder vrouwen en kinderen, die tijdens een Amerikaanse aanval beschutting hadden gezocht. Getuigen hadden gezien hoe Amerikaanse soldaten benzine in de luchtventilatoren van de schuilkelder goten en hen allemaal de verbrandingsdood injoegen. Zo zien Koreanen een Amerikaanse bezetting. Dit is de realiteit die ze nog steeds vrezen en nooit herhaald willen zien. Wie zal ze wat verwijten?
Zelfs tegen de achtergrond van deze geschiedenis zijn de Koreanen bereid om hun hart te openen voor hun vroegere vijanden. Majoor Kim Myong Hwan, destijds de belangrijkste onderhandelaar in Panmunjom op de DMZ-lijn, vertelde ons over het verlies van zijn familie in Sinchon, hoe zijn grootvader aan een paal werd gebonden en gemarteld, hoe zijn grootmoeder in de buik werd bajonetteerd en was laten sterven. Hij zei: “Zoals je ziet, we moeten ons verdedigen. Wij hebben niets tegen het Amerikaanse volk. Wij verzetten ons tegen de Amerikaanse vijandigheid, hun streven om de hele wereld aan zich te onderwerpen en de mensen rampspoed te bezorgen.”
De delegatie was van mening dat de VS bewust Azië instabiel houdt. Dat billijkt een grote militaire aanwezigheid, nodig om China in het gareel te houden, en nuttig in de relatie met de beide Korea’s en Japan, en als hefboom tegen China en Rusland. Gegeven de aanhoudende druk in Japan om de Amerikaanse bases in Okinawa te sluiten, blijven de militaire operaties en oefeningen in Korea een hoeksteen voor de VS om de regio te domineren.
De vraag is niet of de DPRK kernwapens heeft. Het land is daartoe wettelijk gerechtigd. De vraag is of de VS, die kernwapens heeft opgesteld op het Koreaanse schiereiland en er een THADD-raketafweersysteem installeert dat bedreigend is voor Rusland en China, bereid is om met het Noorden een vredesverdrag uit te werken. Volgens ons smacht Noord-Korea naar vrede, wil het land niet vasthouden aan kernwapens als vrede in het verschiet ligt. Maar de Amerikaanse positie blijft arrogant, agressief bedreigend en gevaarlijk.
Gegeven de Amerikaanse regime change acties, preëmptieve oorlogsdoctrines, de ontwikkeling van mini-kernwapens, en hun minachting voor het internationaal recht is het niet verwonderlijk dat de DPRK de nucleaire kaart speelt. Welke keuze hebben de Koreanen nu de VS dagelijks dreigen met een kernoorlog, en Rusland en China, mogendheden die hen tegen Amerikaanse agressie zouden moeten steunen, zich net als de VS uitspreken tegen een bewapening die als enige als afschrikking tegen een aanval kan dienen?
Wat de Russen en Chinezen beweegt is onduidelijk. Zelf hebben zij zich net als Noord-Korea voorzien van een nucleaire afschrikking tegen een Amerikaanse aanval. Blijkbaar zijn deze landen beducht om mee te worden aangevallen in geval van een Noord-Koreaanse defensieve actie tegen een Amerikaanse aanval. Daar kan men begrip voor hebben, maar tegelijk mag men verwachten dat Rusland en China het recht van Noord-Korea op zelfverdediging ondersteunen en meer druk uitoefenen op de Amerikanen om een vredesverdrag en niet-aanvals-akkoord te sluiten, en hun troepen en nucleaire bewapening terug te trekken uit het Koreaans Schiereiland.
In essentie wil Noord-Korea een niet-aanvals-akkoord en vredesverdrag met de VS. Zij willen niemand aanvallen, schaden of oorlog voeren. Maar ze hebben gezien wat er gebeurd is met Joegoslavië, Afghanistan, Irak, Libië, Syrië en talloze andere landen, en ze willen niet dat dat met hen gebeurt. Elke Amerikaanse invasie wordt met kracht verdedigd. Het land kan een lange, moeilijke strijd doorstaan.
Op een andere locatie langs de DMZ mochten we met een verrekijker de demarcatielijn tussen noord en zuid bekijken. Zo zagen we een betonnen muur aan de zuidkant, een schending van de wapenstilstandsovereenkomst. Zo'n permanente structuur is een schande voor de Koreanen die een homogeen volk zijn. Een luidspreker bleef voortdurend propaganda en muziek van de zuidkant spuien. Dit irritante lawaai gaat 22 uur per dag door.
Terwijl de mensen in de DPRK dus hopen op vrede en veiligheid dreigt de VS en zijn marionettenregime in Zuid-Korea met oorlog, houden zij de komende drie maanden de grootste militaire oefeningen ooit, met inzet van vliegdekschepen, duikboten en stealth bommenwerpers voorzien van kernwapens, gevechtsvliegtuigen en grote aantallen troepen, artillerie en pantser.
De propaganda in de media is tot een gevaarlijk niveau opgeklopt. Het Noorden wordt beschuldigd van moord op een DPRK-leider in Maleisië, zonder enig bewijs of motief aan te voeren. Het land zou chemische massavernietingswapens hebben. Alsof wij allemaal van gisteren zijn. Is het dan verwonderlijk dat de Noord-Koreanen bang zijn dat deze oorlogsoefeningen realiteit worden en dat deze “spellen” gewoon een dekmantel zijn voor een aanval?
Er valt veel te zeggen over de echte aard van de DPRK, de bevolking, het sociaaleconomisch systeem en de cultuur. Maar daar is hier geen ruimte voor. In plaats daarvan sluit ik af met de conclusies van het gezamenlijk verslag. Ik hoop dat mensen ermee instemmen, erover nadenken en mee tot vrede oproepen.
“De wereld moet het volledige verhaal horen over Korea en de rol van onze overheid die onrust en conflict aanwakkert. Het is aan advocaten, gemeenschapsgroepen, vredesactivisten en alle burgers ter wereld om te voorkomen dat de Amerikaanse regering succesvol een propagandacampagne voert die agressie tegen Noord-Korea ondersteunt. Het Amerikaanse volk wordt op grove manier misleid. Er staat te veel op het spel om opnieuw voor de gek te worden gehouden. Deze vredesdelegatie kreeg in de DVK een belangrijk deel van de waarheid te horen die essentieel is in internationale betrekkingen. Communicatie, onderhandeling die uitmondt in toezeggingen die worden nagekomen en vastberaden inzet voor vrede kan de wereld redden van een duistere nucleaire toekomst. Ervaring en waarheid kan komaf maken met de oorlogsdreiging. Onze tocht naar Noord-Korea, dit rapport en ons doorlopende project zijn daar kleine inspanningen toe.”
Over het land is de laatste tijd veel te doen. Wat de mensheid wordt voorgeschoteld is meestal wars van een historische context. Zelfs de als autoriteit te boek staande Nederlands-Britse Ian Buruma doet niet meer dan een poging om “de mix van ideologisch fanatisme, boosaardige realpolitik en vervolgingswaanzin” te duiden. Nu Pyongyang zijn raketproef richting Guam heeft opgeschort mag de kans op een militair conflict dan zijn afgenomen, als we de Vlaamse professor Jonathan Holslag mogen geloven blijven de rivalen elkaar het mes op de keel zetten en blijft alles mogelijk: “een diplomatieke revolutie met een vredesakkoord als resultaat, én oorlog.”
Hoog tijd dus om een gereputeerde ervaringsdeskundige aan het woord te laten. De Canadees Christopher Black is een internationale strafrechtadvocaat die bekendheid verwierf in een aantal in de kijker lopende strafzaken rond mensenrechten en oorlogsmisdaden waaronder die in Rwanda (1994) en voormalig Joegoslavië (1990). Black staat ook bekend om zijn opiniestukken over internationaal recht, politiek en het wereldgebeuren. Van Black’s artikel North Korea: The Grand Deception Revealed van 13 maart 2017 in New Eastern Outlook volgt hieronder een samenvatting in het Nederlands.
Amerikaanse leiders uiten zich gewoonlijk voorzichtig, met name in contacten met kernmogendheden. Om geloofwaardig te blijven uit de VS enkel dreigementen die het bereid is uit te voeren. Noord-Korea heeft Trump uitgedaagd. Reageert de VS zoals Trump heeft aangekondigd, dan betekent dat een zeer gevaarlijke escalatie. Reageert de VS niet, dan betekent dat schade aan de geloofwaardigheid van Trump, en mogelijk die van de VS.
In 2003 maakte ik samen met enkele Amerikaanse collega’s een studiereis naar Noord-Korea. Dat leverde het verslag The Grand Deception Revealed op. We kozen die titel om de westerse propaganda over Noord-Korea te ontmaskeren. Het land heeft zich met succes georganiseerd, een eigen sociaaleconomisch systeem gebaseerd op socialistische principes ontwikkeld, vrij van westerse bemoeienis.
Bij een diner in Pyongyang verklaarde onze gastheer, een jurist, dat gegeven de Amerikaanse bedreiging een nucleaire afschrikking voor de DPRK essentieel is. Als de VS een vredesverdrag en een niet-aanvals-akkoord met ons sluit maakt dat de Amerikaanse bezetting van Zuid-Korea onwettig en leidt dat tot hereniging, aldus onze gastheer. We kregen dat later ook van hoge regeringsvertegenwoordigers te horen. In zo’n scenario is er geen nood aan kernwapens.
In tegenstelling tot wat westerse media beweren is het duidelijk dat de DPRK bovenal vrede wil. Men wil overgaan tot de orde van de dag, zonder de constante bedreiging van nucleaire vernietiging door de VS. Maar vernietiging is wat men onder de ogen moet zien, en dat is niet hun schuld.
We kregen in de Koreaanse Oorlog buitgemaakte Amerikaanse documenten te zien die bewijzen dat de VS in 1950 een aanval op Noord-Korea beraamde. Die aanval werd uitgevoerd door Amerikaanse en Zuid-Koreaanse troepen met hulp van Japanse legerofficieren die Korea destijds hadden bezet. De Noord-Koreaanse verdediging en tegenaanval werd vervolgens door de VS bestempeld als “agressie” die de VN moest overtuigen steun te verlenen aan wat eufemistisch een “politionele actie” werd genoemd maar in feite een aanvalsoorlog was tegen Noord-Korea. Drie jaar oorlog en 3,5 miljoen Koreaanse doden waren het gevolg, met vervolgens continue Amerikaanse bedreigingen met oorlog en vernietiging.
De steun van de VN voor een “politionele actie” in 1950 was onwettig omdat Rusland niet deelnam aan de stemming in de Veiligheidsraad. Voor een geldig besluit moeten alle leden aanwezig zijn. De Amerikanen misbruikten de Russische boycot van de Veiligheidsraad. Die boycot was erop gericht om de Chinese zetel te laten innemen door de Volksrepubliek China, niet de verslagen Kuomintang-regering.
In feite voerden de Amerikanen, gesteund door de Britten, Fransen en Kuomintang Chinezen, een soort staatsgreep in de VN uit. Die moest in afwezigheid van de Russen stemmen voor een optreden in Korea. De stemming was ongeldig. De “politionele actie” was geen vredesoperatie, noch gerechtvaardigd onder artikel VII van het VN-handvest. Dat zegt dat alle landen recht op zelfverdediging hebben tegen een gewapende aanval. En dat is waar de Noord-Koreanen mee werden geconfronteerd en op hebben gereageerd. De Amerikanen hebben zich nooit veel aangetrokken over het recht. Noord-Korea moest en zou worden veroverd als stap op weg naar een invasie van Mantsjoerijer en Siberië.
De meeste mensen in het westen hebben geen weet van de vernietiging in Korea door de Amerikanen en hun bondgenoten. Dat Pyongyang werd platgebombardeerd, burgers die het bloedbad ontvluchtten door Amerikaanse vliegtuigen werden beschoten. Volgens de New York Times werd in de eerste 20 maanden van de oorlog in Korea bijna 8.000 ton napalm gedropt. Op Korea werd door de VS meer bomtonnage gedropt dan in de Tweede Wereldoorlog op Japan. Amerikaanse troepen vermoordden niet alleen leden van de communistische partij, maar ook hun familie. In Sinchon zagen we het bewijs dat Amerikaanse soldaten 500 burgers in een greppel dwongen, hen met benzine overgoten en in brand staken.
We bezochten een schuilkelder met muren die nog steeds zwart zagen van de verbrande lichamen van 900 burgers, waaronder vrouwen en kinderen, die tijdens een Amerikaanse aanval beschutting hadden gezocht. Getuigen hadden gezien hoe Amerikaanse soldaten benzine in de luchtventilatoren van de schuilkelder goten en hen allemaal de verbrandingsdood injoegen. Zo zien Koreanen een Amerikaanse bezetting. Dit is de realiteit die ze nog steeds vrezen en nooit herhaald willen zien. Wie zal ze wat verwijten?
Zelfs tegen de achtergrond van deze geschiedenis zijn de Koreanen bereid om hun hart te openen voor hun vroegere vijanden. Majoor Kim Myong Hwan, destijds de belangrijkste onderhandelaar in Panmunjom op de DMZ-lijn, vertelde ons over het verlies van zijn familie in Sinchon, hoe zijn grootvader aan een paal werd gebonden en gemarteld, hoe zijn grootmoeder in de buik werd bajonetteerd en was laten sterven. Hij zei: “Zoals je ziet, we moeten ons verdedigen. Wij hebben niets tegen het Amerikaanse volk. Wij verzetten ons tegen de Amerikaanse vijandigheid, hun streven om de hele wereld aan zich te onderwerpen en de mensen rampspoed te bezorgen.”
De delegatie was van mening dat de VS bewust Azië instabiel houdt. Dat billijkt een grote militaire aanwezigheid, nodig om China in het gareel te houden, en nuttig in de relatie met de beide Korea’s en Japan, en als hefboom tegen China en Rusland. Gegeven de aanhoudende druk in Japan om de Amerikaanse bases in Okinawa te sluiten, blijven de militaire operaties en oefeningen in Korea een hoeksteen voor de VS om de regio te domineren.
De vraag is niet of de DPRK kernwapens heeft. Het land is daartoe wettelijk gerechtigd. De vraag is of de VS, die kernwapens heeft opgesteld op het Koreaanse schiereiland en er een THADD-raketafweersysteem installeert dat bedreigend is voor Rusland en China, bereid is om met het Noorden een vredesverdrag uit te werken. Volgens ons smacht Noord-Korea naar vrede, wil het land niet vasthouden aan kernwapens als vrede in het verschiet ligt. Maar de Amerikaanse positie blijft arrogant, agressief bedreigend en gevaarlijk.
Gegeven de Amerikaanse regime change acties, preëmptieve oorlogsdoctrines, de ontwikkeling van mini-kernwapens, en hun minachting voor het internationaal recht is het niet verwonderlijk dat de DPRK de nucleaire kaart speelt. Welke keuze hebben de Koreanen nu de VS dagelijks dreigen met een kernoorlog, en Rusland en China, mogendheden die hen tegen Amerikaanse agressie zouden moeten steunen, zich net als de VS uitspreken tegen een bewapening die als enige als afschrikking tegen een aanval kan dienen?
Wat de Russen en Chinezen beweegt is onduidelijk. Zelf hebben zij zich net als Noord-Korea voorzien van een nucleaire afschrikking tegen een Amerikaanse aanval. Blijkbaar zijn deze landen beducht om mee te worden aangevallen in geval van een Noord-Koreaanse defensieve actie tegen een Amerikaanse aanval. Daar kan men begrip voor hebben, maar tegelijk mag men verwachten dat Rusland en China het recht van Noord-Korea op zelfverdediging ondersteunen en meer druk uitoefenen op de Amerikanen om een vredesverdrag en niet-aanvals-akkoord te sluiten, en hun troepen en nucleaire bewapening terug te trekken uit het Koreaans Schiereiland.
In essentie wil Noord-Korea een niet-aanvals-akkoord en vredesverdrag met de VS. Zij willen niemand aanvallen, schaden of oorlog voeren. Maar ze hebben gezien wat er gebeurd is met Joegoslavië, Afghanistan, Irak, Libië, Syrië en talloze andere landen, en ze willen niet dat dat met hen gebeurt. Elke Amerikaanse invasie wordt met kracht verdedigd. Het land kan een lange, moeilijke strijd doorstaan.
Op een andere locatie langs de DMZ mochten we met een verrekijker de demarcatielijn tussen noord en zuid bekijken. Zo zagen we een betonnen muur aan de zuidkant, een schending van de wapenstilstandsovereenkomst. Zo'n permanente structuur is een schande voor de Koreanen die een homogeen volk zijn. Een luidspreker bleef voortdurend propaganda en muziek van de zuidkant spuien. Dit irritante lawaai gaat 22 uur per dag door.
Terwijl de mensen in de DPRK dus hopen op vrede en veiligheid dreigt de VS en zijn marionettenregime in Zuid-Korea met oorlog, houden zij de komende drie maanden de grootste militaire oefeningen ooit, met inzet van vliegdekschepen, duikboten en stealth bommenwerpers voorzien van kernwapens, gevechtsvliegtuigen en grote aantallen troepen, artillerie en pantser.
De propaganda in de media is tot een gevaarlijk niveau opgeklopt. Het Noorden wordt beschuldigd van moord op een DPRK-leider in Maleisië, zonder enig bewijs of motief aan te voeren. Het land zou chemische massavernietingswapens hebben. Alsof wij allemaal van gisteren zijn. Is het dan verwonderlijk dat de Noord-Koreanen bang zijn dat deze oorlogsoefeningen realiteit worden en dat deze “spellen” gewoon een dekmantel zijn voor een aanval?
Er valt veel te zeggen over de echte aard van de DPRK, de bevolking, het sociaaleconomisch systeem en de cultuur. Maar daar is hier geen ruimte voor. In plaats daarvan sluit ik af met de conclusies van het gezamenlijk verslag. Ik hoop dat mensen ermee instemmen, erover nadenken en mee tot vrede oproepen.
“De wereld moet het volledige verhaal horen over Korea en de rol van onze overheid die onrust en conflict aanwakkert. Het is aan advocaten, gemeenschapsgroepen, vredesactivisten en alle burgers ter wereld om te voorkomen dat de Amerikaanse regering succesvol een propagandacampagne voert die agressie tegen Noord-Korea ondersteunt. Het Amerikaanse volk wordt op grove manier misleid. Er staat te veel op het spel om opnieuw voor de gek te worden gehouden. Deze vredesdelegatie kreeg in de DVK een belangrijk deel van de waarheid te horen die essentieel is in internationale betrekkingen. Communicatie, onderhandeling die uitmondt in toezeggingen die worden nagekomen en vastberaden inzet voor vrede kan de wereld redden van een duistere nucleaire toekomst. Ervaring en waarheid kan komaf maken met de oorlogsdreiging. Onze tocht naar Noord-Korea, dit rapport en ons doorlopende project zijn daar kleine inspanningen toe.”
Abonneren op:
Posts (Atom)