UpdateHet incident in Khan Shaykhun op 4 april 2017 was voor Trump aanleiding om vanaf oorlogsschepen in de Middellandse Zee 59 Tomahawk raketten af te vuren op de vliegbasis in Shayrat. Dat gebeurde op een moment waarop niet bekend was wat er precies was gebeurd en wie eventueel schuldig was aan een aanval met chemische wapens. Achteraf bleek dat het incident was gefingeerd. Internationaal onderzoek leerde dat de helft van de vermeende slachtoffers in het ziekenhuis aankwamen vóór het tijdstip van het incident.
Maar Jens Franssen had zijn radiopubliek al laten weten dat “het regime van Assad” een aanval met sarin had uitgevoerd. Fake news dus op de publieke omroep.
En ook de ziekenhuisscène met kokhalsende kindertjes na de “sarin aanval door Assad” in Douma op 7 april 2018 was gefingeerd. Dat zegt Riam Dalati, een gereputeerde BBC-verslaggever die het incident ter plaatse heeft onderzocht. Het incident werd door de VS, het VK en Frankrijk gebruikt als voorwendsel om Syrische overheidsgebouwen en militaire installaties te bombarderen, en dat terwijl er over de toedracht niets vaststond en tenminste één NAVO-land wist dat het om een gefingeerde sarinaanval ging.
Daar waar de ziekenhuisscène wereldwijd tot in het absurde werd vertoond op de grote televisiestations bleef het oorverdovend stil over het relaas van Dalati. En ook onze publieke omroep kwam niet met een rechtzetting.
donderdag 14 februari 2019
De tendentieuze berichtgeving rond Iran en Syrië
Niet
iedereen in blij met de huidige Iraanse regering. Veel Iraniërs
willen meer vrijheid en een eind aan de corruptie. Maar zij wijzen
het Westerse imperialisme af. De tendentieuze berichtgeving over Iran
op het platform van onze publieke omroep is gevaarlijk want bereidt
de publieke opinie voor op gewelddadig Westers ingrijpen. Een oorlog
met Iran wordt geen lachertje.
‘Met
de herverkiezing van president Rouhani in 2017 hoopten de Iraniërs
op een betere toekomst. Maar vandaag staat uw land door mismanagement
en corruptie voor een economische en politieke crisis. Daar komen de
nieuwe Amerikaanse sancties nog eens bij toen president Trump zich
terugtrok uit de nucleaire deal. De bevolking moet tegen het regime
in opstand komen. Een nieuwe regering moet dringend orde op zaken
stellen’. Dat is in de bovenstaande aflevering van HARDtalk
van 15 augustus 2018 de boodschap van de Britse journalist Stephen
Sackur aan de Iraanse politicoloog Mohammad Marandi.
Professor
Marandi geeft toe dat de Iraanse economie door een diep dal gaat,
maar binnen enkele maanden zal stabiliseren. “Ons land heeft veel
zwaardere crises overwonnen. De Amerikanen willen het Iraanse volk
klein krijgen, maar dat zal niet lukken. Ja, er is protest, er zijn
demonstraties. De mensen hebben dat recht. Gebeurt zoiets in ons
land, dan spreekt de wereld over burgeroorlog. In het Westen heten
identieke demonstraties een verworven recht in een democratische
rechtsstaat. Ja, de sancties van maffiabaas Trump doen pijn”, aldus
Marandi.
Tendentieuze
berichtgeving van Jens Franssen over Iran
Aan
de beeldvorming over Iran schort in het Westen het één en ander. Zo
publiceerde Jens Franssen, journalist bij de Vlaamse publieke oproep
VRT, op 11 februari het artikel
‘In beeld: 40 jaar Iraanse revolutie’, dat samenviel met zijn
reportage
op Terzake TV over de Iraanse Volksmoedjahedien in Albanië. Zowel
het artikel als de reportage geven een vertekend beeld van de
werkelijkheid.
Anders
dan wat Franssen eufemistisch “oppositie en druk op het regime via
sociale media” noemt gaat het om het verspreiden van verachtelijk
fake news
vanuit een NAVO-lid en kandidaat-EU-lidstaat
door een groepering die
door de Amerikaanse geheime dienst financieel en logistiek wordt
gesteund. Het komt neer op een internetoorlog tegen Iran door leden
van de Mujahedin-e Khalq (MEK), een groep Iraanse dissidenten die tot
voor kort op de Amerikaanse lijst van terreurorganisaties stond en
daarvan werd
geschrapt om opportuniteitsredenen.
Franssen’s “druk op het regime” is dus in werkelijkheid
cyberterreur tegen een soeverein land dat al kreunt onder verlammende
eenzijdige Amerikaanse sancties.
Het zijn de beproefde imperialistische tactieken die aan een
militaire aanval voorafgaan.
Franssen
schrijft
dat
ayatollah Khomeini de macht greep en een “antiwesterse theocratie”
installeerde. Dat is tendentieuze
berichtgeving.
Het
terreurbewind
van
de
sjah was
dan pro-Westers want geïnstalleerd
na
de regime
change
operatie tegen de democratische regering van Mossadegh, het huidige
Iran
is daarmee
niet
antiwesters. Het land
wil goede betrekkingen met iedereen, maar
verzet
zich tegen de onrechtmatige
druk
van de VS, Israel, Saoedi-Arabië
en
enkele ex-koloniale Europese mogendheden. Wikipedia
plaatst de nieuwe Iraanse staatsvorm in de juiste context: in een
referendum sprak de bevolking zich uit voor een islamitische
republiek,
een staatsvorm die men ook in andere VN-lidstaten zoals Pakistan, en
Afghanistan aantreft. Met de regeringsvorm is dus niets mis.
Tegelijk
bagatelliseert Franssen de “erg bloedige oorlog” tussen Iran en
Irak in de tachtiger jaren. “Tijdens
de oorlog wordt gifgas ingezet. Zo’n half miljoen Iraakse en
Iraanse militairen komen om,” aldus
Franssen, die insinueert dat ook Iran chemische wapens gebruikte en
daarmee Iraakse slachtoffers maakte. In
werkelijkheid
viel
Saddam
Hoessein
Iran
binnen,
met
Amerikaanse
steun: bewapening,
inlichtingen,
doelwitcoördinaten
en
materiaal
voor
de productie van chemische
en
biologische
wapens.
Zo
konden Iraakse
troepen dagelijks chemische wapens inzetten
tegen Iraniërs. “Iraniërs
weten hoe chemische wapens ruiken” bloklettert Thomas Erdbrink op
11 november 2002 in NRC.
Alle resoluties in de Veiligheidsraad tegen deze manier
van oorlog voeren sneuvelden
door Amerikaanse
en
Britse
veto’s.
En
voor alle duidelijkheid: Iran
heeft nooit
(chemisch) teruggeslagen. Een decreet van Khomeini verbood
chemische wapens.
Jens
Franssen checkt zijn bronnen over chemische wapens in Syrië niet
Eerder
sprak
ondergetekende Jens Franssen al eens aan over zijn verwijzing in het
radioprogramma ‘De
Ochtend’ naar de fact-finding
missie
van
de
OPCW,
de
Organisatie
voor het Verbod op Chemische Wapens in Den Haag, rond
het
incident in
Khan Shaykhun (Syrië) op
4 april
2017 waar chemische wapens zouden zijn gebruikt. Het
OPCW-rapport
spreekt slechts van de site
of the incident,
maar Franssen
maakte
daar
ongegeneerd “bominslag”
van en verwees naar een Nederlandse anonieme bron (waarschijnlijk
een
lid van de Nederlandse diplomatieke
missie
bij de OPCW),
die “met aan zekerheid grenzende zekerheid” wist dat Assad de
schuldige was. Opnieuw tendentieuze informatie want
onbevestigde geruchten,
die de publieke opinie moet warm maken voor ingrijpen.
Franssen
verwees naar een OPCW-rapport dat slinks
zegt: “mensen zijn blootgesteld aan sarin, een chemisch wapen”
zonder opgave van de
manier waarop dat wapen
werd
ingezet. In een later
rapport zegt de OPCW:
“Er is sarin
gebruikt.
Dat is een zenuwgassubstantie.
Wij veroordelen deze
gruwel[ijke daad], die haaks staat op de normen van de Conventie”.
Geen van deze rapporten
bevestigt dat sarin als
wapen is gebruikt,
noch door het Syrische
regime. Maar Jens
Franssen zegt dat zijn bronnen de
Syrische president Assad
als schuldige aanwijzen. Tot op vandaag is daarvoor
geen enkel bewijs. Franssen was niet bereid op
Radio1 in prime time
zijn berichtgeving recht
te zetten, minstens te nuanceren. Al
wat hij deed was ondergetekende blokkeren op Twitter.
Jens
Franssen slaat zowel met zijn reportage als met zijn artikel de bal
goed mis. En dat is verwijtbaar want hij moet beter weten. Het is ook
gevaarlijk omdat zijn optreden op het platform van de publieke omroep
bijdraagt aan de beeldvorming bij het publiek op grond waarvan de VS
“eindelijk” Iran en Syrië militair kan aanvallen. In het geval
van Syrië deinsde president Obama daar voor terug toen hij werd
geïnformeerd over fake news over chemische aanvallen door het
regime van Assad en het Britse parlement groen licht voor een
coalition of the willing weigerde en ook het Amerikaanse
congres met vragen bleef zitten.
Directe
gewapende confrontatie in de Golf
Iran
viert deze
week zijn veertigste
verjaardag. Het
heeft zich tot
een belangrijke actor in de regio ontwikkeld.
Als
rivaal van Saoedi-Arabië
geeft
het steun
aan
Jemen, Irak en Syrië en heeft nauwe banden met de Libanese
sjiitische beweging Hezbollah die
een belangrijke
fractie vormt in de Libanese regering. Op
de Iraanse regering is veel
aan te merken. Veel
Iraniërs
willen
niet
alleen bevrijd worden
van
het huidige regime, maar ook van het Westerse
oriëntalisme en imperialisme. Tegen
die achtergrond is correcte berichtgeving
van essentieel belang.
Iran
verdient
de
Amerikaanse
sancties
niet.
Trump’s
bewering dat Iran zijn
verplichtingen niet
nakomt
wordt tegengesproken
door de VN-atoomwaakhond.
Wat
de Amerikaanse president
ook
beweert, hij voert
een hoog
risico campagne
om het regime in
Teheran
te provoceren, te
intimideren,
omver te werpen. Door
zijn funeste onwetendheid kon
de
president,
daartoe aangemoedigd door zijn oorlogszuchtige veiligheidsadviseur
John Bolton, wel eens belanden in een veel groter conflict dan een
eenvoudige crisis met
het oog op zijn herverkiezing.
Iran
kent ook hardliners.
President
Rouhani kon die tot op heden in bedwang houden, maar deze lieden
konden wel eens de macht grijpen. Dan
komt het
schrikbarende
vooruitzicht
van
een
directe
gewapende confrontatie in de Golf steeds
dichterbij.
Als
de vlam in de pan schiet loopt het echt uit de hand. Iran heeft
aangekondigd dat het de Straat van Hormuz zal afsluiten als het geen
olie meer kan uitvoeren. Er kunnen dan opnieuw raketten vallen
op Saoedische olietankers in de Rode Zee. De Amerikaanse marinebasis
in Bahrein kan ook een doelwit worden. Hoe reageren de
salonkrijgslieden Trump, Bolton en Pompeo dan? Die kunnen dan nog
moeilijk terugkomen op hun roekeloze oorlogstaal van de afgelopen
maanden. Het antwoord kan enkel
nog maar geweld zijn. Deze gestoorde
lieden
hebben elke weg naar diplomatie afgesneden.
Wordt
het conflict met Iran in Syrië uitgevochten?
De balans in het Iran-dossier
is treurig. Iran laat zich niet afpersen. Men mag kritiek hebben op
de islamitische republiek. Maar de bevolking komt niet in opstand. Er
komt geen tweede revolutie op bevel van Washington, om tegemoet te
komen aan Trump’s valse, primitieve ideeën over vrijheid en
democratie. In dit hele dossier heeft de VS zich van zijn Europese
vrienden en Russische en Chinese rivalen vervreemd. Tenzij er snel
iets verandert krijgt Trump gewild of ongewild zijn oorlog. Als we
president Rouhani mogen geloven wordt dat de “Moeder van alle
Oorlogen”.
Teheran
is
niet van plan te capituleren, en al zeker niet zonder serieuze
strijd.
Het probeert een
oorlog op allerlei manieren te vermijden, maar verwerpt de eisen van
Bolton en Pompeo die neerkomen op onvoorwaardelijke overgave. De
cultureel
rijke en trotse Iraniërs aanvaarden geen van
buiten opgelegde
regeringswissel,
zelfs niet onder druk van pijnlijke sancties. Dan
blijft de mogelijkheid
open om het
conflict - waar
vooral Israel op aanstuurt - buiten
de landsgrenzen uit te vechten, in
Syrië.
Maar
ook dat wordt geen lachertje.
Labels:
Afghanistan,
België,
China,
EU,
Groot-Brittannië,
Internationale organisaties,
Irak,
Iran,
Israel,
Jemen,
Libanon,
NAVO,
Pakistan,
Rusland,
Saudi Arabië,
Syrië,
VS
woensdag 6 februari 2019
Naar een kernwapenvrije wereld, of Armageddon?
“De
Amerikanen willen hun eigen overtredingen niet toegeven. Dan treden
ook wij uit het verdrag. Maar we blijven vragende partij voor een
akkoord over tactische kernwapens. Dat is in het belang van onze
veiligheid, en van de veiligheid van Europa. Wij willen het debat
aangaan, maar dan moet de VS daartoe maar het initiatief nemen”.
Dat zei de Russische onderminister van buitenlandse zaken Sergei
Ryabkov in een reactie op het nieuws dat de VS zich terugtrekt uit
het INF-verdrag.
Larry
Wilkinson, ex-stafchef van de vroegere Amerikaanse
buitenlandminister Colin Powell en thans universiteitsprofessor,
treedt
hem in bovenstaande video bij. Het issue is niet enkel middellange
afstandsraketten. Het debat moet gaan over het totale
kernwapenarsenaal, actualisering van het Non-proliferatieverdrag,
en over conventionele bewapening. Niet enkel de VS en Rusland moeten
rond de tafel, maar alle kernmogendheden, ook Noord-Korea en Israel.
Hoe kan de wereldgemeenschap een alles en iedereen vernietigende ramp
voorkomen? Dat is voor Wilkinson de vraag. Wapenbeheersing moet niet
overboord, maar juist verdiept en verruimd, en openstaan voor alle
landen.
Kloof
tussen Europa en de VS
De
Amerikaanse uitstap uit het INF-verdrag maakt de kloof tussen Europa
en de VS alleen maar groter. De NAVO is superieur op het vlak van
geleide conventionele wapens, een overwicht dat Rusland
begrijpelijkerwijze denkt te compenseren met mini-kernkoppen op
middellange afstandsraketten, tactische kernwapens in het jargon. Die
worden dan ingezet op Europese slagvelden. Vandaag beschikt China al
over dit soort wapens, en India zal wel niet achterblijven. Maar het
overleg moet niet enkel gaan over wapenbeheersing, ook issues als
Syrië en Oekraïne moeten op tafel.
Voor
Wilkinson is het
Amerikaanse plan om nieuwe mini-kernwapens voor de korte afstand te
ontwikkelen die minder krachtig zijn dan die op Hiroshima en Nagasaki
volkomen
nutteloos. Kernwapens hebben enkel zin als afschrikking. Ze hebben
geen nut op het slagveld, hoe klein je ze ook maakt. Wie ze toch
inzet zet een escalatie in gang die enkel kan
uitmonden in een
grote
oorlog met kernwapens
die de overleving op deze planeet bedreigt. Oer-klokkenluider
Daniel
Ellsberg heeft
daar destijds al duidelijk voor gewaarschuwd. Het is een weg die we
niet moeten bewandelen, aldus Wilkinson.
Kan
de wereld een nieuwe wapenrace voorkomen?
Het
INF-verdrag is niet het eerste akkoord waar de VS uitstapt. Eerder
sneuvelden het ABM-verdrag
en de Irandeal.
En er is geen zicht op verlenging van het START-verdrag
dat binnenkort afloopt. De publieke
opinie is wars van een nieuwe wapenrace en van nucleair
wapengekletter door de wereldleiders, maar slaagt er niet in het
beleid om te buigen. Acties van individuele parlementariërs, steden
en het middenveld gericht op parlementaire commissies defensie en
buitenlandse betrekkingen hebben wel geleid tot b.v. de Prevention
of Arms Race Act of 2018 en
de recente No
First-Use Act van
senator
Elizabeth Warren en
congreslid Adam
Smith.
Blijkbaar
is een confrontatie met Rusland geen probleem
voor
de VS.
Het Witte Huis maakt zich druk over een Russische kruisraket die de
500-km limiet
zou
overschrijden.
Maar waarom heeft buitenlandminister
Pompeo dan een uitnodiging
voor
een
presentatie van het wapen van de hand gewezen? En waarom beperkte de
EU zich slaafs tot de Amerikaanse versie dat
Rusland, de eeuwige boeman, het INF-verdrag
schendt? Waarom
verklaarde bondskanselier
Merkel kritiekloos:
“Voor ons is het
duidelijk dat Rusland het
verdrag
heeft geschonden ...”. Eén
partij zonder bewijs veroordelen is
een slecht startschot voor onderhandelingen.
Wat
verklaart de Amerikaanse gekte?
Na
de uitstap uit het ABM-verdrag in 2002 had
de VS de handen vrij voor de installatie van een
rakettenschild in Oost-Europa, op een steenworp van de Russische
grens. Voor Rusland niet
enkel een bedreiging van het
strategische evenwicht, maar ook een geduchte
potentiële aanvaller
aan zijn grens. De Amerikaanse
afweerraketten
kunnen immers in een
oogwenk door aanvalsraketten worden vervangen. Alles duidt er dus
op dat de VS Moskou
beschuldigt van een inbreuk op een wapenverdrag dat het al
enkele jaren zelf schendt.
Voor
de Franse Ruslandkenner Pierre-Emmanuel
Thomann heeft
de VS het nucleaire evenwicht al doorbroken met de uitstap uit het
ABM-verdrag in 2002. Het heeft sindsdien overal in Eurazië
raketafweerinstallaties geïnstalleerd, een voldongen feit dat bij
Rusland en China enkel een gevoel van omsingeling
kan opwekken. De Amerikaanse raketafweer verhindert immers de
mogelijkheid om terug te slaan bij een Amerikaanse nucleaire first
strike.
Het
feit dat China sinds
kort beschikt over hypermoderne
supersonische raketten zal ook aan de basis liggen van de
Amerikaanse uitstap uit het INF-verdrag. China was geen partij in het
INF-verdrag. Voor de opkomende wereldmacht
werd de ‘pivot
to Asia’,
de Amerikaanse heroriëntatie
op
Azië, een existentiële bedreiging nu
die
gepaard ging met de stationering van meer
dan de helft van de
Amerikaanse zeemacht
in Zuid-Oost
Azië.
Noam
Chomsky heeft
niet lang geleden gewezen
op primordiale
problemen die de mensheid moet aanpakken. Over
het risico op een
kernoorlog haalt
hij generaal
Lee Butler
aan: “We
hebben tot
nu toe het nucleaire tijdperk vooral
overleefd
door goddelijke interventie”. Het
is de vraag of we kunnen blijven rekenen op goddelijke interventie
als de
VS krampachtig vasthoudt
aan zijn
mondiale
suprematie en
de EU zich slaafs aan de VS blijft
onderwerpen.
Het
zijn deze
twee
mogendheden
die
bepalen wat het wordt: ontwapening
of een
nucleair
Armageddon.
vrijdag 18 januari 2019
Van 2018 naar 2019: de belangrijkste geopolitieke trends (5)
Bij de overgang van
2018 naar 2019 past een overzicht van de belangrijkste geopolitieke
trends in de wereld. In een reeks van vijf artikelen die we in kort
tijdsbestek onder deze headline publiceren geven we per issue een
beknopt overzicht van de belangrijkste ontwikkelingen, inclusief hoe
we die dit jaar zien ontwikkelen. Vandaag het vijfde en laatste deel:
Deel
5: de
ontoelaatbare situatie van de Palestijnen en
van Julian
Assange, en andere
nieuwsfeiten
Pro-Palestine
activists at
a 69 years Al Nakbah demonstration in Portugal
Photo:
Romerito
Pontes (Wikimedia
Commons)
Het
Israel-Palestina
conflict: blinde vlek in de media
De
slachting onder de
Palestijnse bevolking door Israel wordt
systematisch door de Westerse media verzwegen. Voor
mensenrechtenorganisaties
en media die Israel op
de korrel durven nemen is hier weinig politiek kapitaal te verdienen
en veel te verliezen. De minste kritiek op Israel stuit op agressie
en de versleten beschuldiging van antisemitisme. Zelfs Joodse
activisten ondergaan dit lot. Deze
reactie is vanzelfsprekend verwerpelijk, maar dient
om de betrokkene te demoniseren en een signaal af te geven die
anderen moeten weerhouden van kritiek.
Het
gevolg van het te pas en onpas schermen met antisemitisme is dat
authentieke beschuldigingen niet meer worden geloofd en het kwalijke
verschijnsel weer zijn kop opsteekt. Het
bij herhaling beschimpen van critici van de Israelische bezetting van
Palestina holt de kwaadaardigheid van een onverdedigbare ideologie
uit, een ideologie die in de
dertiger
en veertiger jaren van de vorige eeuw heeft geleid tot miljoenen
doden.
Het
laatste
nieuws is dat de Palestijnse
Autoriteit van Mahmoud Abbas maatregelen
plant tegen Hamas. Het gevolg is
nog meer
ellende
voor de 2 miljoen Palestijnen
in Gaza die moeten leven in wat men enkel kan aanduiden als de
grootste openluchtgevangenis ter wereld.
En
recent liet Channel
13 weten
dat de
lang verwachte deal
of the century
van
president Trump na de verkiezingen van 9 april wordt
bekendgemaakt. De essentie is: een Palestijnse staat op 85-90%
van de Westelijke Jordaanoever, met
annexatie
van de grote nederzettingen en evacuatie van geïsoleerde
illegale
nederzettingen. Intussen
heeft Abbas
dat
plan al verworpen.
Intussen
worden
in
België de
dossiers van Gazaanse asielzoekers extra
grondig
behandeld. Voor
de autoriteiten
rechtvaardigt
de evolutie van de situatie in de Gazastrook een
herziening van het beleid. Wat die evolutie dan concreet betekent en
hoe men de individuele situatie van betrokkene kan beoordelen zegt
men er niet bij, wel dat men de perceptie heeft “dat
[voor
de asielzoekers uit Gaza] ons
land
"the place to be" is,
gevoed door smokkelaars”. De
bevoegde minister zou zelfs overwegen
de
dossiers van reeds erkende vluchtelingen uit Gaza
te
herbekijken en hen mogelijk terug te sturen. Voor
Vrede.be
loopt het
rechtse opbod rond migratie steeds verder uit de hand.
Saoedi-Arabië
De
meeste Westerse
mensenrechtenorganisaties
en media blijven blind voor de slachting van
de bevolking in Jemen
door
Saoedi-Arabië
met
steun van het
Westen.
Op de ranglijst
van de mate waarin landen de mensenrechten respecteren komt
Saoedi-Arabië absoluut op de laatste plaats. De
Amerikanen en Britten verkopen het land voor miljarden wapens in ruil
voor aardolie. Het waren Britse bommen die talloze slachtoffers
maakten in Jemen. Toch blijft Saoedi-Arabië een bondgenoot die
alles wordt vergeven.
De
Westerse liefde voor Saoedi-Arabië gaat wel heel ver. Een paar jaar
geleden werd een Saoedische diplomaat als
expert benoemd in
de mensenrechtenraad van de VN. Nadat
in 2016 het land werd
herkozen in de VN-mensenrechtenraad
kreeg het in 2017 een
zetel in VN-commissie voor vrouwenrechten.
Wie
denkt dat er stemmen opgaan voor sancties
tegen Saoedi-Arabië, een
regeringswissel of een
no-fly
zone, komt bedrogen uit. Daarvoor is de macht van Westerse en
Saoedische
zakenbelangen te groot.
Algerije
De
Arabische
Lente lijkt
aan olierijk
Algerije
voorbij te zijn
gegaan. De Algerijnen hadden juist de
bloedige jaren negentig achter
zich gelaten en de regering had voldoende middelen om de sociale
vrede af te kopen. Maar
na de sterke daling van de olieprijs leek het land in 2018 op
een keerpunt te staan. De
International
Crisis Group waarschuwt
in een rapport,
dat
aan de orde kwam in de Financial Times en Le Monde, voor
een catastrofale toestand in Algerije in 2019.
Dat
deze bronnen
een land op de korrel nemen gebeurt
niet uit bezorgdheid voor de bevolking. Het
is een
schot voor de boeg voor wat er staat te gebeuren: buitenlandse
inmenging, kleurenrevoluties zoals we elders hebben gezien. Het
begint met het financieren
van
de
oppositie,
trainen van activisten om
protestacties
en confrontaties met de ordetroepen te
organiseren,
het vormen van een vijfde
kolonne van door het Westen gesteunde Ngo's, zelfs het aanzetten
tot geweld en burgeroorlog. Moet
een overheid afrekenen met dit
soort aangestookte
onrust en een
oppositie
die
zijn
orders krijgt van de VS of één van zijn bondgenoten, dan is het
heel moeilijk om de geest weer in de fles te krijgen.
Julian Assange
Via
WikiLeaks heeft Julian Assange heel wat duistere geheimen die
oorlogsstokers en financiële elites liever bedekt houden aan de kaak
gesteld. Denk aan het
neermaaien vanuit een Amerikaanse
Apache helikopter van
tientallen burgers waaronder twee Irakese medewerkers van Reuters, en
het plezier dat de bemanning had over de meervoudige moorden die ze
juist gepleegd hadden. En aan de ‘Afghan
War Logs’, de
‘Iraq
War Logs’, de
‘Guantanamo
files’, de
‘State
Department Cables’ en
heel wat andere diplomatieke berichten die de zwarte kant van het
land van vrijheid en gelijkheid.
Voor
Washington
is
WikiLeaks
een
bedreiging van
de nationale veiligheid. Assange
moet dus worden opgepakt.
Die
zit nu al meer dan zes
jaar vast in de Ecuadoraanse ambassade in Londen, maar
zijn
dagen daar lijken
geteld. De nieuwe Ecuadoraanse president Lenin
Moreno dreigt
hem
de
ambassade uit te zetten. Intussen
maken Australische actiegroepen zich bij hun regering sterk om hun
landgenoot bijstand te verlenen, maar
ook Australië staat onder Amerikaanse druk. Datzelfde
geldt voor de Britse regering. VN-mensenrechtenexperts
hebben opnieuw
geëist
dat
het VK
Assange toelaat
de
Ecuadoraanse ambassade in Londen als
vrij man te verlaten.
Tenzij
een nieuwe Britse regering Assange laat gaan zal
hij
wel zwichten, zelf de ambassade uitstappen en in Amerika zijn
verdediging ter
hand nemen. De
VS heeft een
verzegelde aanklacht tegen hem
klaarliggen.
Maar
tot op heden is Assange nog nergens van beschuldigd. Het staat wel
vast dat hij daar geen
eerlijk proces krijgt.
Tal
van andere nieuwsfeiten, klein en groot
Bij
veel incidenten
leed de
VS gezichtsverlies, denk
aan de Khashoggi-crisis,
de
betrokkenheid bij de oorlog in Jemen, de afgang in Afghanistan en
Irak, de mislukking om Maduro in Venezuela ten val te brengen, de
handelsoorlog met Europa en het rampzalige economisch conflict met
China, het groteske optreden van de Amerikaanse ambassadeur Nikki
Haley in de VN-Veiligheidsraad, het intellectuele deficit om een
productieve ontmoeting met de Russische president Poetin te hebben, …
Wat
al deze pijnlijke zaken gemeen hebben is het feit de VS er maar niet
in slaagt zaken gedaan te krijgen.
Abonneren op:
Posts (Atom)