‘New’ direct Palestinian-Israeli negotiations: doomed

Author: Alaa Tartir

From Ramallah, a Palestinian student tries to explain to readers ‘outside’ how he thinks the negotiations appear 'internally' to Palestinian eyes.

In January 2010, I began researching for a PhD at the LSE. I wanted to pursue these studies partly in order to better understand the society that I was born into, Palestinian society, and why we still don't have our own state and freedom despite being involved in direct peace talks and negotiations for twenty years. Since I was born in 1984, I have never experienced freedom. I am from a family that comes from Al-Lud, a city in historical Palestine where what is now the Israeli Ben Gurion International Airport began to be built after they kicked out our families in the 1948 Nakhba. My family was forced to move to Ramallah, and I was born there. Therefore, I am a refugee, and I am still waiting to become a normal citizen. Meanwhile, I have figured out that for the Palestinians, at least, our country must live in us and not vice versa.

I witnessed the first intifada, the peace accords, although I was young, and I saw how a calm development period gave way to the second Intifada/Uprising and the duress of the re-occupation of the West Bank in 2002/3. I lost friends to the conflict and many others were arrested. In retrospect it seems almost dreamlike that I was able to come and go safely from the university there, when I think of the Israeli occupation checkpoints and their policies. However, I have been living there for a quarter of a century, trying to plant hope and waiting to see if we can harvest good outcomes.

Since the first of July, I have returned to Ramallah for my preliminary field research, and as I write this, am heading back to London tomorrow. These three months that I have spent in Ramallah and the West Bank, I mainly spent talking. I have interviewed many Palestinian Authority representatives, the Prime Minister, ministers, leaders. More importantly, I met there and talked about the situation and the restart of negotiations, to friends and ordinary citizens. I can claim that I met hundreds of people, most of them people I had never talked to before. The vast majority of them, including leaders of the Palestinian Authorities, believe what I am about to try and explain in this article. I have tried simply to translate the voices of the people in the streets of the West Bank, especially in Ramallah, so that they might reach the ears and eyes of listeners and readers elsewhere in the world.

While I was there, I went to many public gatherings that came out against the direct negotiations in their current uneven format. I felt the real anger inside people who wish for nothing other than peace and justice. During my three months’ stay, I felt more than at any other time that people were desperate to be heard by their own leadership in particular. And this is what I believe they would like to say…

The last few months have witnessed an unprecedented level of diplomatic effort, led by the U.S. administration, aimed at reviving the direct ‘peace’ talks between the Palestinian Authority and its negotiators and their Israeli counterpart. The US administration was able to ‘force’ both Palestinians and Israelis, along with the Jordanian and Egyptian leaderships, to sit at one table again, talk for hours on end, have nice dinners, and announce the re-commencement of direct talks despite a high level of ambiguity and uncertainty. So, what is ‘new’ about this? It may be argued that such meetings have occurred over the last 20 years and following each round of negotiation, ‘history’ teaches us that Palestinian life only becomes more difficult and complex. Indeed, the ‘Hilliarian’ year ahead will be full of old-new talks by the same people who have been negotiating for many years, without achieving any tangible success. In fact they have so far only procured an outstanding failure.

Unanswered questions scatter the surface: What kind of innovative diplomatic tools will Hillary Clinton use? Can these ‘magical solutions’ end the prolonged Israeli occupation and do away with the apartheid status of Palestinians? Can this preliminary and ‘framework’ peace talks be sufficient for creating an everlasting peace? Can people thirsty for peace and freedom accept again another ‘framework’ agreement instead of real positive changes on the ground? How long will ordinary citizens have to scour the news on TV before they can arrive at any glimpse of an understanding of what their ‘leaders’ are doing in Washington, Oslo, Geneva, Sharm El-Shakeh and elsewhere? Can illegitimate negotiators bring legitimate peace accords? And finally, is it possible to negotiate when you are not free? These are questions very difficult for the Palestinian negotiators to answer. However if their response is not clear, that of the Palestinian majority of ordinary citizens is obvious enough: these negotiations will fail sooner or later: they are doomed to failure.

Why is the Palestinian ‘ordinary’ man or woman in the street so certain about the ultimate failure of the negotiation when their leadership think differently? Put simply and bluntly, this is because the ‘ordinary’ citizens are the people who cross the checkpoints. They don’t have the VIP cards; they suffer daily harassments by Israeli settlers; they suffer while crossing the ‘Bridge’ which their negotiators traverse with ease; their lands are confiscated and their houses are demolished; they strive to have sufficient clean water while their negotiators enjoy time out in the swimming pools or on the beach; they are the people who care about their rights in their land, while their negotiators care about their positions, cars and bodyguards; they are the people who can’t compromise at the expense of their dignity, because they want to live freely. The difference between the Palestinian citizens and their negotiators can be listed forever. However, such inequalities can only partially explain this distance. What is key is that the negotiators, although they also live under occupation, are still far removed from listening to their citizens’ demands, beliefs and perceptions. The Palestinian negotiators forget that those who afford them any legitimacy and credibility are their own people and not the people of Israel or the international community. The Palestinian negotiators forget that having all of the superficial trappings of a nation-state is not like having a real state.

Until this gap can be bridged between the Authority and its negotiators and the ordinary citizens, negotiations as a tool to end the Occupation remain fundamentally unpersuasive. When Palestinian ordinary citizens inform their negotiators about various issues that must be raised if renewed failure is to be avoided in the peace negotiation, their negotiators fly to Washington to ‘apologise’ to the Israelis for the disappointments that the Palestinians cause them. The Palestinian negotiators (the colonized) consider themselves partners with the colonizers - a typical slave mentality. The Palestinian negotiators have forgotten to read Frantz Fanon, Edward Said, Azmi Bishara and others before going into negotiation. The Palestinian citizens told their negotiators, who are supposed to represent them, that you can’t negotiate without having our support, you can’t negotiate with the continuation of the Wall and settlements expansion and the creation of more isolated lands cut off in the West Bank. You can’t negotiate while thousands of Palestinian are in Israeli prisons. You can’t negotiate without having a clear national consensus, while isolating the role of Hamas and their supporters as key players in Palestinian life, while 1.5 million Palestinians are struggling to survive under the Israeli siege in Gaza. You can’t negotiate while ignoring the other opposition leftist parties and civil society, while your jails are full of political prisoners; you can’t negotiate while you oppress people who try to express their opposition to the direct talks, and you can’t negotiate with the Israelis and at the same time apologise to them as if you were the problem. You can’t negotiate with the same people who have failed so many times previously, that they forget that the problem is with the negotiators and not with the Cause.

The Palestinian negotiators have never understood the way Zionist ideology envisages the fate of Palestinian territory, spelled out very clearly by successive World Zionist Movement conferences from the sixth conference held in Basel in 1903 until the eleventh conference held in Vienna, in 1913. It can perhaps be best summarized as a myth that Palestine was uninhabited - a myth that duly had to be put into practice. The chauvinist principle is made quite clear in the demand to be given, ‘a land without a people for a people without a land.’ The Israeli occupying authorities' ideology is based on imposing a technique of colonization and hegemony that is different in type from experiences witnessed over the past century. Israeli colonization derives from a colonial ideology as well as a denial of the Palestinians’ right to land. From an Israeli perspective, occupation of the Palestinian territory is not temporary and Israeli colonization is not only in place for economic gain, cultural hegemony, or annexation of strategic territories. Settlement activity throughout the occupied Palestinian Territories is the spine of Israeli policy and Prime Minister Benjamin Netanyahu was elected in order to maintain this policy and avoid the establishment of a Palestinian state. How can a ‘negotiator’ ignore such facts!

For all of these reasons ordinary Palestinian citizens believe that the new direct talks and rounds of negotiations will fail sooner or later. The regular meetings may progress well in relation to security arrangements and economic conditions. However, when the negotiators reach the ‘serious and important’ talks about the refugees, Jerusalem and the borders, all will vanish. So, the ordinary citizens ask why they need to waste more time? Why do the negotiators ignore all attempts to re-build Palestinian unity, preferring to satisfy the international powers rather than their own people? Why are the Palestinian negotiators so keen not to isolate the Israeli apartheid state? And why do they want to give the legitimacy to the occupier in such uneven positions which can only favour the colonizers?

There is after all, an alternative way forward. Firstly, the Palestinian leadership should consider the Israelis as the colonizer and not the partner in these negotiations. The Palestinian leadership shall remind the international community and all the people they are meant to represent that the Palestinian people are living under an apartheid Israeli regime and occupation. This will help the international community not to waste their time and money on trivial issues, but to address the problem at its roots. The international community and powers will finally recognise that the Israeli occupation is illegal, contradicting all human values and justice, and that the priority is to end the occupation rather than helping it to sustain itself. All the media chat and pragmatism in the world will not achieve success until stakeholders recognize that the Israeli occupation is the main obstacle to peace. Meanwhile, negotiations in their current settings can never bring any good news to Palestinians either inside or outside the occupied territories, simply because those who are negotiating are not free men. If negotiation will lead one day to the end of the occupation, it shall be because it is based on justice, equality and freedom.

Alaa Tartir is a Palestinian PhD candidate in Development Studies and Global Governance at the London School of Economics, researching the role of good governance in state formation in Palestine.

Links:

[1] http://www.opendemocracy.net/topics/democracy-and-government

[2] http://www.opendemocracy.net/topics/international-politics

[3] http://www.opendemocracy.net/countries/palestine

[4] http://www.opendemocracy.net/author/alaa-tartir

[5] http://opendemocracy.net/license/cc

[6] http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/2.0/uk/

[7] http://www.opendemocracy.net/media-enquries-syndication#Republishing

[8] mailto:theo.edwards@opendemocracy.net

Dit artikel verscheen 30 september op Open Democracy, waar het enkele pittige reacties van voor- en tegenstanders uitlokte. De lezer wordt uitdrukkelijk uitgenodigd via de link het originele artikel te bezoeken en kennis te nemen van deze discussie.
                     

West Bank settlement building freeze lifted

                                                                                                                                                                                                                                                             

                             Israeli settlers begin to prepare foundations as the settlement freeze is lifted.

                             Photograph: EPA/Oliver Weiken

Israel's PM Benjamin Netanyahu has urged the Palestinians to continue peace talks despite an end to Israel's ban on West Bank settlement building. In a statement moments after the end of the 10-month partial freeze, he asked Palestinian leader Mahmoud Abbas to continue seeking a "historic" deal.

Nu we weten dat Israel de bouwstop niet verlengt en het “vredesproces” dus aan een zijden draadje hangt is het tijd om eens te kijken naar de psyche van de Israëliërs. De Nederlandse TV omroep VPRO zond mei dit jaar de indrukwekkende documentaire Defamation uit van de Israëlische filmmaker Yoav Shamir. De documentaire schetst de reactie van de Joden van nu op de wereld om hen heen in New York, Moskou, Gaza en Tel Aviv. Hieronder het eerste deel.

De delen 2 t/m 9 treft u aan op YouTube.

In Defamation, Israeli director Yoav Shamir attacks one of the sacred cows of Israel and of the Jewish people thinking: how it reacts to anti-Semitism, how it looks at the Holocaust, and how young generations are being educated in Israel against the background of these issues.
  

Chas Freeman: forceer een doorbraak in het vredesproces Israel-Palestina

Bewerkte samenvatting van de speech van voormalig VS ambassadeur in Saudi Arabië Chas Freeman op 1 september 2010 in Oslo.

Deel 3: hoe kan de vicieuze cirkel worden doorbroken?

Welke belangen staan op het spel in het Heilige Land, en wat betekenen die voor hetgeen er te doen staat? In buitenlandse betrekkingen zijn belangen de algemene maatstaf. Amerika en Europa hebben beide belang bij vrede. Aanvaarding van een democratische staat Israel, een einde aan de dagelijkse vernederingen die aanzetten tot Arabisch terrorisme, daar gaat het om. Maar ook om beëindiging van de uitdeinende strijd tussen godsdiensten en om uitbanning van vooroordelen die kunnen leiden tot opflakkering van het antisemitisme. Geen van deze aspiraties komt in vervulling zonder einde aan de Israëlische bezetting. Ook voor Arabische staten zoals Saudi Arabië is een einde aan de bezetting en toekenning van zelfbeschikkingsrecht aan de Palestijnen essentieel. De Arabische wereld maakt zich misschien geen zorgen over het democratisch gehalte van Israel, maar heeft wel belang bij een einde aan de radicalisatie van de eigen bevolking, beteugeling van het moslimterrorisme en beëindiging van de spanningen met het Westen. Dat zet hen aan tot vredesinitiatieven zoals die van acht jaar geleden. Mede daarom stimuleert Koning Abdullah van Saudi Arabië een dialoog tussen de godsdiensten en maakt hij religieuze tolerantie tot hoeksteen van zijn beleid.

Als bewaker van twee van de drie heilige plaatsen van de Islam - Mecca en Medina - is Saudi Arabië er steeds in geslaagd zijn notoire religieuze bekrompenheid te overstijgen. Bedevaarders van alle Islamitische richtingen zijn welkom. De Saudi’s bemoeien zich evenmin met bedevaart naar Jeruzalem. Toen de Ottomaanse Turken die stad bestuurden zorgden zij voor vrije toegang van aanhangers van de drie Abrahamitische religies. Er is veel meer harmonie tussen Westerse en Arabische belangen rond het conflict dan algemeen wordt aangenomen. Dit kan het vertrekpunt zijn van creatieve diplomatie. Dat deze weg nog onbetreden is bewijst het failliet van de Amerikaanse diplomatie. Indien het lopende overleg leert dat de VS, ondanks het aantreden van een nieuwe president, nog steeds niet in staat is vrede tot stand te brengen, dan moet misschien elders naar baanbrekers worden uitgezien. Daarbij kan het Noorse voorbeeld van 1990 model staan. De regering Clinton timmerde met de Oslo akkoorden wel aan de weg, maar nam die niet voor haar rekening. Ze trad niet op tegen ondermijning en verwerping en deed niets om toepassing af te dwingen. De vraag is hoe Europeanen en Arabieren de Amerikaanse fakkel kunnen overnemen: internationaal erkende grenzen voor Israel, vrijheid voor de Palestijnen en een eind aan de prikkel tot terrorisme. Daartoe lijken vier voorstellen, in oplopende moeilijkheidsgraad, nuttig:

Een: steun aan het Arabische vredesinitiatief. Saudi Arabië doet niet graag aan zelfpromotie en het Koninkrijk blinkt niet uit op het vlak van public relations. Om politieke redenen is een officiële benadering door Arabieren van de Israëlische pers uitgesloten. De Israëlische media hebben enig - meestal geringschattend – commentaar geleverd op het Arabisch vredesinitiatief, maar gaven nauwelijks inzicht in de inhoud. Waarom dus geen ruimte gekocht in de Israëlische media om Israëli’s kennis te laten maken met de verklaring van de Arabische Liga? Vermoedelijk zien de Saudi’s en de Arabische Liga graag dat een buitenstaander daartoe het initiatief neemt. Dat zou kunnen leiden tot samenwerking op andere vlakken, om de Arabische terughoudendheid te compenseren met Europese vaardigheden. Het is zinvol om de Turken en andere niet-Arabische Moslims bij dergelijke initiatieven te betrekken. Dat zou positief kunnen zijn voor het Europees imago. Gegeven de partijdigheid van de media in de VS en de Amerikaanse onbekendheid met het Arabische vredesplan zou een gerichte reclamecampagne in de VS ook geen slecht idee zijn.

Twee: hulp bij de aanstelling van een Palestijnse vredespartner. Er kan geen vrede komen zonder door het Palestijnse volk gemachtigde onderhandelaars. Israel is erin geslaagd de Palestijnen te verdelen. Zo kon het de verovering van hun geboorteland voortzetten. Door Fatah, Hamas en andere facties bijeen te brengen heeft Saudi Arabië verschillende malen geprobeerd een Palestijnse partner voor vrede te bewerkstelligen. Maar telkens wist Israel dat, met Amerikaanse steun, te beletten. Het verwerven van niet-Amerikaanse Westerse steun voor diplomatie gericht op herstel van een Palestijnse eenheidsregering kan de doorslag geven. De regering Obama zou wel eens onder sterke binnenlandse en Israëlische druk kunnen komen om zo’n gezamenlijk Europees-Arabische inspanning te blokkeren. Misschien zou Obama het juist toejuichen om zo op de proef te worden gesteld.

Drie: herbevestig en versterk het internationale recht. De VN Veiligheidsraad moet de internationale rechtsorde waarborgen. Gegeven zijn positie als hoogste internationaal rechtsorgaan kon in het geval van het Midden-Oosten manipulatie van de Raad leiden tot uitholling van het ideaal van een aan regels gebonden internationale orde. Bijna veertig Amerikaanse veto’s hebben toepassing van de Conventies van Genève, de Neurenberg jurisprudentie, mensenrechtenconventies, en richtlijnen van de Veiligheidsraad tegengehouden. Amerikaanse diplomatie ten gunste van Israel legde de wereldgemeenschap het zwijgen op toen Israel illegaal grote stukken bezet gebied koloniseerde en annexeerde, een gegijzelde bevolking collectief strafte, hun politieke leiders vermoordde, slachtingen aanrichtte onder burgers, VN onderzoekers tegenhield, dwingende Veiligheidsraadresoluties trotseerde en anderszins de spot dreef met de wet, gewoonlijk met uiterst magere en juridisch niet ter zake doende excuses.

Indien etnische zuivering en inpalmen van bezet gebied illegaal zijn, dan moet de internationale gemeenschap dat luid en duidelijk zeggen, ook buiten een impotente VN Veiligheidsraad. Blijven wij zwijgen, dan verliezen wij de meest waardevolle erfenis van de Atlantische beschaving: de rechtsstaat. Als één kant van een dispuut voortdurend elk principe naast zich kan neerleggen voelt niemand zich nog gebonden en zegeviert de wet van de jungle. De internationale gemeenschap moet Israel, als bezetter en regionale militaire supermacht, voor zijn optreden aansprakelijk stellen onder het internationale recht. Indien de Algemene Vergadering van de VN, net als de machteloze Veiligheidsraad, niet in staat is de rangen te sluiten en vrede tot stand te brengen, dan moeten de lidstaten maar tot een samenwerking buiten het kader van de VN komen. Niemand in het conflict staat boven de wet. Alleen als die boodschap ondubbelzinnig wordt overgebracht en daaraan consequent wordt vastgehouden ontstaat een reële kans op vrede.

Vier: stel een termijn en koppel daar een ultimatum aan. Verwacht Amerikaanse pogingen om initiatieven van de VN Veeiligheidsraad te dwarsbomen. Organiseer een wereldconferentie buiten de VN om, waarin partijen worden aangezet het conflict binnen een jaar te regelen, op straffe van het opleggen van een oplossing. Leg een vervolgconferentie vast waarin gekozen wordt tussen erkenning van een Palestijnse staat op basis van de grenzen van 1967, of van “Groot-Palestina” (zie het artikel “Het conflict Israel-Palestina: op weg naar een een-staat oplossing?”), een staat waarin Israel alle onderdanen staatsburgerschap en gelijke rechten verleent, op straffe van internationale sancties, boycot en terugtrekking van investeringen. Beide formules verplichten partijen tot serieus onderhandelen, of de gevolgen van hun weerspannigheid onder ogen te zien. Elke lidstaat van de internationale gemeenschap kan de gekozen formule tot uitvoering brengen. Een harde termijn lokt misschien een politieke crisis in Israel uit en een confrontatie met de regering Obama. Maar zowel Israel als de VS zouden enorm voordeel halen uit vrede met de Palestijnen.

In de tweede conferentie wordt dan gekozen tussen een aanbeveling tot algemene erkenning van een Palestijnse staat op basis van de grenzen van 1967, of de jure en de facto erkenning van een soeverein "Groot-Palestina", wat Israel noopt om allen die het bestuurt het staatsburgerschap en gelijke rechten te verlenen, op straffe van internationale sancties, boycot en terugtrekking van investeringen. Beide formules zetten partijen onder zware druk om tot een akkoord te komen. De internationale gemeenschap kan elke formule regelrecht uitvoeren. Een harde limiet lokt misschien een politieke crisis in Israel uit en een diplomatieke confrontatie met de VS. Maar intussen loopt de tijd door. De twee-staten oplossing kan al voorbijgestreefd zijn door het Israëlische annexatiebeleid. Dan ligt een nieuwe ronde van geweld in het verschiet die enorm kan escaleren, tot ver buiten het Midden-Oosten. Met zijn optreden stelt Israel zich buiten de wet en raakt het geïsoleerd. Wat de Palestijnen wordt aangedaan blameert de gehele mensheid. Het is uitgegroeid tot een kwaadaardig gezwel aan de Islamitische wereld. De woede zaait zich uit en zet aan tot terrorisme. Het is hoog tijd voor een nieuwe benadering. Europeanen en Arabieren moeten de handen ineen slaan en dringend nieuwe diplomatieke initiatieven ondernemen.

Ter afsluiting van de trilogie “Chas Freeman: forceer een doorbraak in het vredesproces Israel-Palestina” volgt hieronder een recente video van Harvey Stein over de sluipende illegale Israëlische bouw van nederzettingen in bezet Palestijns gebied. Vandaag valt de beslissing of het moratorium wordt verlengd of niet. Verlenging leidt vrijwel zeker tot de val van de regering Netanyahu, hervatting van de bouwactiviteiten tot het einde van het juist hervatte “vredesproces”. Vandaag zullen we het weten.

  

Chas Freeman: forceer een doorbraak in het vredesproces Israel-Palestina

Bewerkte samenvatting van de speech van voormalig VS ambassadeur in Saudi Arabië Chas Freeman op 1 september 2010 in Oslo.

Deel 2: het falen van Amerika als honest broker

Waarom werkt het Amerikaanse Midden-Oosten beleid niet? Daartoe moet men vooral kijken naar het eindeloze “vredesproces”. Tijdens de Koude Oorlog was de schijn van een onpartijdige Amerikaanse zoektocht naar vrede in het Heilige Land de prijs voor invloed in het Midden-Oosten. Het verschafte conservatieve Arabische regeringen ook politieke dekking om hun verontwaardiging over de Amerikaanse steun aan Israel voor zich te houden. Zo kon men zich samen met het Westen afschermen tegen het Sovjet communisme. En kon Amerika in zijn relaties met Israel en de Arabieren van twee walletjes eten. En het mobiliseerde binnenlandse Joodse steun voor Amerikaanse presidenten. Het afgelopen decennium is van een “vredesproces” onder auspiciën van de VS hoegenaamd geen sprake geweest. Het bleef als fantoom overeind, zodat niemand hoefde toe te geven dat het in feite dood en begraven was.

Maar zelfs de schijn van een “vredesproces” was nuttig. Het gaf de bedriegers dekking en stelde de pers tevreden. Zij die baat hadden bij de status quo kregen een excuus om niets te doen. En het verschafte werk aan beroeps-“vredestichters”. De Israëli’s konden het buitenland zand in de ogen strooien op de momenten waarop zij Palestijnen uit hun huis zetten, een half miljoen Joden in nederzettingen in bezet gebied installeerden, en Palestijns gebied bij Jeruzalem aanhechtten. Palestijnse leiders hadden ook reden om met het “vredesproces” te collaboreren. Meewerken aan de schijnvertoning leverde internationale begunstiging en Israëlische steun op, waarmee zij hun status in de bezette gebieden konden behouden. Zij kregen toegang tot de media en mochten al eens naar Washington reizen. De VS werkte mee aan het hypocriete “Midden-Oosten vredesproces” om geloofwaardigheid in de Arabische en Islamitische wereld - en steun van de immer royale Joodse gemeenschap in Amerika - te behouden.

Het heeft anderhalf jaar diplomatie van VS speciaal afgezant George Mitchell gevergd om partijen aan tafel te krijgen. Of de spelers het nu over een andere boeg gooien blijft de vraag. De regering Obama zet dezelfde impresario’s in, zonder draaiboek. In Camp David in 2000 kostte dat beide delegatieleiders hun politiek gezag. Het resultaat was geen vrede, maar escalerend geweld. Partijen komen nu opdraven om - aan de vooravond van de tussentijdse verkiezingen in de VS - het gezicht van president Obama te redden, niet om de zaken tot een goed einde te brengen. De problemen met dit nieuwe hoofdstuk uit het “vredesproces” zijn fundamenteel. Het Likud Handvest verwerpt een Palestijnse staat ten westen van de Jordaan en bepaalt dat “de Palestijnen in vrijheid kunnen leven, maar niet als soevereine staat”. De Israëlische regering is zowel aan dat Handvest als aan de Joodse heilige oorlog om Palestijns gebied gebonden. Het is uit op verdere gebiedsuitbreiding en heeft geen enkel belang om die te ruilen voor vrede. Het voelt zich niet gebonden aan VN resoluties, afspraken bij vorige onderhandelingen, de Road Map of het principe van een “twee-staten oplossing”.

Alleen beëindiging van de Israëlische bezetting kan de waardigheid van de Palestijnen herstellen en zorgen voor veiligheid. Maar de onderhandelingsmarge van hun onderhandelaars wordt bepaald door Israel en de VS en berust niet op hun aanzien bij de Palestijnen. De autoriteit van Fatah, dat maar een deel bestuurt van Palestina, werd bij de laatste verkiezingen verworpen. Mahmoud Abbas blijft in het zadel bij de gratie van de Israëlische bezetter en de VS. Die werken liever met hem dan met een gemandateerde regering. Abbas, wiens termijn al lang verstreken is, zit een parlement voor waarvan de invloedrijkste leden in Israel gevangen zitten. Sinds 2 september onderhandelen dus de onverschilligen met de mandaatlozen. De gesprekspartners zijn een sterk aan internationale geloofwaardigheid ingeboet Amerika ter wille. Om partijen aan tafel te krijgen moest Washington een beroep doen op de bescheiden reputatie van andere spelers: de EU, Rusland en de VN. De gesprekken vinden plaats onder de auspiciën van een Amerikaanse president die door de Israëlische premier openlijk werd vernederd over een kernpunt in het geschil: de annexatie van Palestijns gebied.

Het “vredesproces” heeft altijd gespot met termijnen. Sinds de Camp Davis akkoorden van 1979 zijn allerlei beloftes gedaan. In Oslo werd een termijn van vijf jaar vastgelegd. De huidige besprekingen kunnen maar resultaat opleveren als de internationale gemeenschap dit maal vasthoudt aan de termijn van een jaar. Maar er komt pas vrede als lang vermeden onderwerpen worden aangepakt. Vrede is vooral interessant voor de partij die bij machte is om die met geweld te verbreken. Vrede kan men niet opleggen. Vrede komt niet duurzaam tot stand in afwezigheid van Hamas, dat langs democratische weg het mandaat verwierf om de Palestijnse bevolking te vertegenwoordigen. Egypte en Jordanië zijn slechts waarnemers, zij voegen niets toe aan hun vredesakkoorden met Israel, akkoorden die tot stand kwamen mits verlening van zelfbeschikkingsrecht voor de Palestijnen, wat Israel consequent negeerde.

Waar Joodse activisten zwaar doorwegen in de Amerikaanse delegatie staat de Palestijnse diaspora buitenspel. Ook de Arabische Liga en Saudi Arabië, auteur van het vredesinitiatief van 2002, blijven weg. Een van de redenen is het gebrek aan samenhang in politieke cultuur en onderhandelingstechniek tussen Israëli’s, Arabieren en Amerikanen. Israel en de VS zijn nooit ingegaan op het Arabische vredesinitiatief van 2002 dat normalisatie van de betrekkingen in het vooruitzicht stelde. Nu lijken de VS en het Kwartet zich het Arabische aanbod toe te eigenen, waarbij ze de eerste vereiste - het sluiten van een overeenkomst met de Palestijnen - naast zich neerleggen en zonder blikken of blozen nieuwe eisen naar voren schuiven. Zo is de eis op erkenning van het “bestaansrecht” van Israel voor Arabieren beledigend. Daarmee vraagt men iets wat de inpassing van een Joodse staat in het Midden-Oosten overstijgt. Men vraagt de Arabieren erkenning van de status quo. De Arabieren moeten het Zionisme omarmen alvorens Israel zijn expansie laat varen en vrede aanvaardt. Dat zijn zaken die men niet kan vragen.

Arabieren en Moslims die de Europese geschiedenis kennen kunnen aanvaarden dat het Europees antisemitisme de oprichting van een thuisland voor getraumatiseerde Europese Joden rechtvaardigt. Maar men mag hen niet vragen impliciet de gedwongen verdrijving van Palestijnse Arabieren te aanvaarden. Dat geldt ook voor de erkenning dat verzet daartegen verwerpelijk was en is. Voor de Palestijnen is de eis om een Joodse staat te erkennen nog voor de grenzen vastliggen een sluwe poging om hun akkoord te verwerven met de eenzijdige Israëlische gebiedsuitbreiding. Het feit dat de VS elke Palestijnse bekommernis over het Israëlische optreden afdoet als antisemitisme werkt dat in de hand. In plaats van in te gaan op de Arabische kritiek sporen de Amerikaanse onderhandelaars de Arabieren aan om gebaren van goede wil naar Israel te maken, om hen te helpen zich over hun op de Holocaust geïnspireerde politieke neurose heen te zetten en risico’s te nemen om tot vrede te komen. Maat dit beroep op Arabische psychotherapie voor Israëli’s stuit op ongeloof. Het etaleert Washington’s sympathie voor de Israëli’s en arrogantie ten opzichte van de Arabieren.

Het beroep op Arabische edelmoedigheid ter compensatie van Amerikaanse lafhartigheid overtuigt niet. Dat verklaart de afwezigheid van de Saudi’s en andere Arabieren. Zij zijn in voor waardige, formele besprekingen op basis van wederzijds respect (Arabisch: mufaawadhat), niet voor een partijtje sjacheren (Arabisch: musaawama). De Egyptische president Anwar Sadat reisde destijds naar Jeruzalem om een proces van mufaawadhat van de grond te tillen, net als het Arabische vredesinitiatief van 2002. Dat vroeg om weerklank in dezelfde toonsoort. Maar de Israëlische poging om te marchanderen wordt enkel als een beledigend gebrek aan meegaandheid opgevat. Dat zegt iets over de kwaliteit van de diplomatie. De Amerikanen hebben veel empathie en expertise over Israel, maar een tergend manco hieraan over de Arabieren. Het sterk militaristische karakter van het Midden-Oosten beleid van Amerika draagt nog bij aan de problematiek. Vroeger telde de Amerikaanse diplomatieke dienst heel wat Arabisten, mensen die begrip en empathie cultiveerden bij Arabische leiders. Nu moet men die met een lantaarntje zoeken. En dat belooft weinig goeds.

  

Chas Freeman: forceer een doorbraak in het vredesproces Israel-Palestina

Bewerkte samenvatting van de speech van voormalig VS ambassadeur in Saudi Arabië Chas Freeman op 1 september 2010 in Oslo.

Deel 1: enkele achtergronden

Het conflict Israel-Palestina houdt de wereld steeds meer bezig. Begonnen in de context van het Europees kolonialisme, groeide na de koloniale periode de spanning tussen de Israëli’s en de Palestijnen die werden verdreven uit tot een bron van radicalisering en instabiliteit in de Arabische wereld. Het conflict zette aan tot escalerend terrorisme tegen de Israëli’s en hun bondgenoten, wat uitgroeide tot mondiale strijd. Daarbij wordt het steeds moeilijker het onderscheid te maken tussen een oorlog tussen godsdiensten en een conflict tussen beschavingen. Met vallen en opstaan heeft de VS in dit geschil de sleutelrol gespeeld. De Amerikaanse politiek kan de haat in het Midden Oosten aanwakkeren of sussen. Maar de VS hield zich eerder met het proces bezig dan met de inhoudelijke aspecten. Het verzuimde om essentiële partijen bij de problematiek te betrekken. Het trad op namens Israel om internationale steun tegen te houden in plaats van te verwerven. De Amerikaanse aanpak bevorderde het Israëlisch expansionisme in plaats van de vrede. Welnu, er zijn alternatieven voor het recent hervatte vredesoverleg, er is een rol weggelegd voor andere mogendheden om hier vorm aan te geven.

Dertig jaar geleden duwde Jimmy Carter in Camp David Israel door de deur naar vrede die Anwar Sadat van Egypte had opengezet. Twintig jaar geleden zette vader Bush Israel aan tot onderhandelen met de Palestijnse leiders, wat leidde tot de Oslo besprekingen. Hoewel nog altijd veel machtiger dan andere landen lijkt het erop dat de VS niet langer de steun van andere landen kan verwerven om zaken gedaan te krijgen. Dat is nergens duidelijker dan in het Midden Oosten. Ruim vier decennia heeft Israel dankzij de steun van de VS de regio militair kunnen domineren en zijn welvaart verder kunnen uitbouwen. Dankzij zijn invloed in de Amerikaanse politiek kon het de toepassing van het internationale recht blokkeren en zich beschermen tegen politieke tegenkanting over zijn optreden. Onbetwiste Amerikaanse steun heeft het Israel mogelijk gemaakt voorrang te geven aan de annexatie van steeds meer land boven het zoeken naar een modus vivendi met de Palestijnen en de andere Arabieren. Gewelddadig verzet van de ontheemden, noch buitenlandse tegenkanting konden de opeenvolgende Israëlische regeringen in moeilijkheden brengen, laat staan de voorrang aan land boven vrede doorbreken.

Ironisch genoeg zijn ook de Palestijnen afhankelijk geworden van Amerika. Daarmee heeft Israel een machtspositie verworven. Zo lukte het de Palestijnse leiders niet om een einde te maken aan de bezetting, aan de vernietiging van eigendom, aan de etnische zuivering en aan tal van andere vernederingen. Evenmin konden zij hun opsluiting in afgegrendelde getto’s op de Westelijke Jordaanoever en Gaza voorkomen. Ondanks deze schrikbarende reeks fiasco’s blijft het Amerikaanse monopolie op het aansturen van het vredesproces onbetwist. Sinds het eind van de Koude Oorlog is Rusland, dat ooit wedijverde om invloed in de regio, in onmacht vervallen. De vroegere koloniale mogendheden uit de EU, de grondleggers van het conflict, bleven handenwringend langs de zijlijn, tevreden dat Amerika het voortouw nam. Ook China, India en andere Aziatische mogendheden hielden zich afzijdig. Iran heeft de Palestijnse zaak opgepakt zonder die vooruit te helpen. En tot recent hield ook Turkije zich niet met het conflict bezig.

De Arabieren hebben slechts bij wijze van uitzondering, zoals bij het olie-embargo, hun verbaal verzet tegen Israel kracht bijgezet met daadwerkelijk optreden. Egypte en Jordanië hebben zich geschikt in een impopulaire coëxistentie met Israel, die nu enkel nog overeind wordt gehouden dankzij Amerikaanse subsidiëring. Maar Saudi Arabië heeft tot tweemaal toe Israel concessies voorgesteld in ruil voor een akkoord met de Palestijnen. Maar globaal hebben de Arabische regeringen de verachting van de Palestijnen en van hun eigen bevolkingen over zich afgeroepen wegens hun gebrek aan serieus engagement. Over het algemeen vroegen de Arabische leiders Amerika bedeesd om het Israel-Palestina probleem voor hen op te lossen, om tegelijk onderdanig te vissen naar Amerikaanse bescherming tegen Israel, elkaar, Iran en in sommige gevallen hun eigen steeds gefrustreerder rakende onderdanen.

De Islam legt heersers de taak op om voor gelovigen op te komen. De verbolgenheid van de Moslim Arabieren wegens het falen van hun elitaire bestuurders om aan deze normen te voldoen voedt het terrorisme dat niet alleen gericht is tegen Israel, maar ook tegen de VS en Arabische staten die met de VS worden geassocieerd. 9/11 was deels een vergelding voor de Amerikaanse medeplichtigheid aan het wrede optreden van Israel tegen Palestijnen en andere Arabieren. Die werd gerechtvaardigd als een aanval tegen Washington’s bescherming van Arabische regeringen die bereid waren de Amerikaanse bijdrage aan het lijden van Arabieren door de vingers te zien. Als antwoord op de aanval schortte de VS elke inspanning op om tot vrede in het Heilige Land te komen, het viel Afghanistan en Irak binnen en hield die landen bezet. Een reactie die de terroristen alleen maar aanzette om hun aanslagen op Amerika en zijn bondgenoten op te voeren. Intussen is de oorlog tussen Amerikanen en radicale Moslims uitgewaaierd naar Pakistan, Yemen, Somalië en andere landen. En Israel wil al jaren Iran toevoegen aan de reeks landen waarmee Amerika in oorlog is. Die oproep weerklinkt ook bij Zionisten en neoconservatieven in de VS.

Het toenemende gewapend optreden van Amerika in Moslimlanden heeft de anti-Amerikaanse gevoelens aangewakkerd en de uitzaaiing van terrorisme versneld. Daardoor ziet een groeiende meerderheid van de 1,6 miljard Moslims in de wereld de VS als bedreiging van hun geloof, hun levensstijl, hun vaderland en hun persoonlijke veiligheid. Intussen stellen Amerikaanse populisten en Europese xenofoben de Islam in zijn algemeenheid en al zijn volgelingen voor als terroristen en extremisten. Daarmee ondergraven zij elk argument van vrijzinnige en centrumgeoriënteerde Moslims tegen de intolerantie van hun geloofsgenoten die terrorisme als legitiem beschouwen. De recente demagogie rond het - als moskee op Ground Zero afgeschilderde - Islamitisch cultureel centrum in New York duidt erop dat het racisme en de Islamofobie van Israëlische politici besmettelijk is. Dat holt elk politiek argument tegen religieuze extremisten uit.

De onmacht van president Obama om dit patroon te doorbreken moet een enorme persoonlijke teleurstelling voor hem zijn. Bij zijn aantreden was hij vastbesloten om nieuwe banden te smeden met de Arabische en Moslimwereld. Zijn eerste interview met de internationale media was met een Arabisch TV station. Hij reikte Iran de hand. Hij hield een overtuigende toespraak voor het Turks parlement. Hij gaf in Cairo een boodschap van verzoening voor alle Moslims af. Hij legde het verband tussen het onrecht in het Heilige Land en de vervreemding van de Moslims van het Westen. Weinigen betwijfelen de oprechtheid van Obama. Maar geen van zijn initiatieven heeft tot een geloofwaardige ombuiging van het beleid geleid. Een analyse van de kloof tussen retoriek en daden is een hoofdstuk apart. De Amerikaanse kiezers geven hier 2 november hun oordeel over. Het staat vast dat zij de situatie in het Heilige Land, Irak, Afghanistan en omliggende gebieden in belangrijke mate laten meewegen.
  

Het vredesproces Israel-Palestina

De boodschap van Chas Freeman uitgewerkt in drie delen

Onder de titel “America’s Faltering Search for Peace in the Middle East: Openings for Others?” hield voormalig VS ambassadeur in Saudi Arabië Chas Freeman op 1 september een toespraak voor een groep stafleden van het Noorse ministerie van Buitenlandse Zaken en leden van het Noorse Instituut voor Internationale Aangelegenheden. De oud-ambassadeur staat bekend om zijn frisse ideeën en directe taalgebruik (zie ook het artikel “God bless America” van 20 april 2010), terwijl de Noren uitblonken met hun baanbrekende diplomatieke initiatieven in het Israel-Palestina conflict.

De Declaratie van Principes die in 1993 in Oslo werd uitgewerkt was de laatste face-to-face onderhandeling tussen Israeli’s en Palestijnse Arabieren die positieve resultaten opleverde. De Oslo akkoorden waren een echte stap op weg naar vrede, niet een nieuw bedrieglijk pseudo-gebeuren in een eindeloos onproductief zogenaamd “vredesproces”.

Nu we kunnen vaststellen dat die stap in Oslo van 1993 op weg naar vrede werd gevolgd door verschillende stappen achterwaarts kunnen we veel leren als we ons verdiepen in de vraag waarom dat gebeurde. Ambassadeur Freeman reikt daartoe het nodige materiaal aan. Hij maakt duidelijk dat Amerika overtuigend heeft bewezen geen honest broker te kunnen zijn en komt aan het slot van zijn betoog met een viertal interessante, praktische voorstellen die op korte termijn een doorbraak kunnen forceren. Reden genoeg om de speech van de ambassadeur eens goed te analyseren en in bewerkte vorm samen te vatten. Wegens de omvang van dit dossier gebeurt dat op Geopolitiek in perspectief in drie delen. Het eerste deel verschijnt morgen, de andere delen telkens een dag later.

Aan deel 1, dat een beeld schets van de achtergronden, gaat vandaag het op video vastgelegde sfeerbeeld “Palestina” van de hand van de Italiaanse cineast en video journalist Leon Gaig vooraf. De voice over is in het Italiaans, een taal die misschien niet iedereen machtig is. De beelden zijn echter dermate indrukwekkend en hoogkwalitatief dat die de boodschap ook zonder tekst duidelijk overbrengen.

 

  

After the Referendum: Turkey Headed Toward EU Membership

(This article first appeared on September 17, 2010, in the Dutch version “Turkije in de EU: een belangrijke aanwinst".)

In last week’s referendum, a clear majority of Turkish voters accepted 26 reform proposals to improve democratic rule in Turkey. With a solution of the Kurd and Cyprus issues, this paves the way for Turkey to join the EU. This development should be applauded.

Turkey, a country which since 1962 attempts to join the European Union, is little known and understood in the West. It is unfortunate that the September 12 referendum on a new constitution has generated little interest here. Its result is an important indicator of the path Turkey intends to take, as it moves away from a government dominated by the army toward becoming a Western style democracy. Today, the Turkish military is not subject to civil jurisdiction. And - under pressure from the generals - the judiciary can outlaw any religious or separatist political party that it deems a threat to the military model of a secular state.

In the referendum, organized by the moderate Islamic Prime Minister Recep Erdogan, voters were asked to approve of the option to try the military in civilian courts and to transfer the right to ban political parties to parliament. Erdogan's opponents see in the proposed reforms a hidden agenda to overthrow the secular state established by Kemal Ataturk, the founder of modern Turkey in 1920 after the fall of the Ottoman Empire. Although Erdogan is religious, there is no evidence of anti-democratic intentions on his part. On the contrary, most initiatives of the Prime Minister, such as consultations with Kurdish separatists, were far better than the oppressive policies of his more secular predecessors.

Turkey's accession to the European Union merits support. Anchored in the West, the country would be a significant acquisition demographically, as well as in security and in geopolitical terms. This vision however is scarcely shared in Europe. Some objections are based on racism and Islamophobia. Other opposition is better founded: Europe should not compromise on democracy and human rights to allow Turkey’s entry. These concerns are largely appeased by the referendum: 58% of the Turkish electorate voted for the package of 26 constitutional amendments. These provide for an expansion of the Constitutional and Supreme Courts, strengthening of the right to equality, privacy, collective bargaining and child protection, expansion of the jurisdiction of civilian courts over military courts, and abolishment of the immunity of the junta that ruled Turkey following the military coup of 1980.

Despite his success in the referendum, Erdogan's opponents keep insisting that these measures polarize Turkish society. The new appointment procedures would allow the Justice and Development Party (AKP) to acquire control over the judiciary. The fear that the AKP intends to transform Turkey into a radical Islamic state seems unfounded. Erdogan, who was still critical of the EU and NATO as recently as the 1990s, has changed his mind. Today, one should judge him on the basis of what he has achieved since taking office. And that is indeed impressive. In a country with a long tradition of repression and coups, a small revolution has taken place, in a democratic fashion and without causing bloodshed. A system that had been ruled since 1960 by judges and generals, is being reformed by democratic means. The result of the referendum was a boost for the stock market, raising expectations there, based on the assumption that the AKP now has a good chance of winning a third term in 2012.

Turkey is making progress in its foreign policy as well, whether the EU opens the door or not. Traditional rivals like Russia and Iran are particularly pleased with the mediating role Turkey plays in the region. Since the incident with the aid convoy, Turkey has actively championed the Palestinians besieged in Gaza, while keeping its relations with Israel intact. The changes to its democratic and economic governance allow Turkey not only to take steps towards Europe, but also to strengthen its relationships in the Middle East. This is a development that should be welcomed.

But Turkey has still to resolve a number of matters. With 42% of respondents having voted against the reforms, many ideological divisions must still be overcome. The referendum has paved the way for a new constitution, and Prime Minister Erdogan seems determined to push it through parliament during the coming months. To this end, he will have to achieve a consensus on the 26 reform proposals at issue in the referendum, and on political reforms to promote Turkey’s chances of joining the EU. He must also solve the Cyprus issue and grant the Kurds greater rights. These are key challenges for all involved. Reaching a consensus in Turkey has always been difficult, but given the today’s challenges, this task is one of increasing urgency. Europe can stimulate this process by continuing to offer Turkey full membership.

Turkije in de EU: een belangrijke aanwinst

  

Turkije, een land dat sinds 1962 probeert tot de Europese Unie toe te treden, is in het Westen maar weinig bekend. Dat het referendum van 12 september over een nieuwe grondwet maar weinig belangstelling heeft opgewekt is spijtig, want de uitslag is een belangrijke graadmeter van de weg die Turkije aflegt van een bestuur waarin het leger centraal staat, naar een Westers type democratie. Vandaag kan een Turkse militair vrijwel niet burgerlijke worden berecht. En kan - onder druk van de generaals - de rechterlijke macht religieuze of separatistische politieke partijen verbieden die een bedreiging vormen voor de seculiere staat naar militair model.

In het referendum, uitgeschreven door de gematigde Islamitische premier Recep Erdogan, werd kiezers onder andere gevraagd om militairen voor een burgerlijke rechtbank te kunnen brengen, en het parlement het recht te geven politieke partijen te verbieden. Erdogans tegenstanders zien in de voorgestelde hervormingen een geheime agenda om de seculiere staat omver te werpen die Kemal Atatürk, de grondlegger van het moderne Turkije, in 1920 na de val van het Ottomaanse Rijk stichtte. Hoewel Erdogan gelovig is zijn er geen aanwijzingen voor antidemocratische bedoelingen. Integendeel, de meeste initiatieven van de premier, zoals het overleg met de Koerdische separatisten, waren heel wat beter dan het benauwende beleid van zijn meer seculiere voorgangers.

Toetreding van Turkije tot de Europese Unie verdient steun. Verankerd in het Westen zou het land een belangrijke aanwinst zijn, zowel demografisch, defensief als geopolitiek. Een visie echter die in Europa weinig wordt gedeeld. Soms berust dat op racisme en Islamfobie. Andere bezwaren zijn beter gefundeerd: Europa moet geen concessies doen aan democratie en mensenrechten om Turkije te kunnen toelaten. Welnu, aan die bezwaren wordt met het referendum in belangrijke mate tegemoet gekomen: 58% van de Turkse kiezers stemden voor het pakket van 26 grondwetswijzigingen. Die voorzien in uitbreiding van het grondwettelijk en hooggerechtshof, versterking van het recht op gelijkheid, privacy, collectief onderhandelen en kinderbescherming, verruiming van de jurisdictie van burgerlijke rechtbanken over militaire hoven, en afschaffing van de immuniteit van de junta die Turkije na de laatste militaire staatsgreep van 1980 bestuurde.

Ondanks de ruime meerderheid blijven Erdogans tegenstanders erop hameren dat het resultaat van het referendum de Turkse samenleving polariseert. Door de gewijzigde benoemingsprocedure zou de Gerechtigheids- en Ontwikkelingspartij (AKP) de macht over de rechtspraak willen verwerven. De vrees dat de AKP van Turkije een radicale Islamitische staat maakt lijkt ongegrond. Erdogan, die in de negentiger jaren zich nog kritisch uitliet over de EU en NAVO, is van mening veranderd. Vandaag moet men Erdogan beoordelen op basis van hetgeen hij sinds zijn aantreden heeft bereikt. En dat is indrukwekkend. In een land met een traditie van onderdrukking en staatsgrepen vindt een kleine revolutie plaats, democratisch en zonder bloedvergieten. Een systeem waarin generaals en rechters het sinds 1960 voor het zeggen hadden, wordt langs democratische weg hervormd. De uitslag van het referendum was ook een opsteker voor de beurs, waar men ervan uitgaat dat de AKP nu een goede kans maakt op een derde termijn in 2012.

Zoals in het artikel "Hoe ver reiken de ambities van Turkije" hier uiteengezet zet Turkije in zijn buitenlands beleid belangrijke stappen vooruit, of de EU de deur openzet of niet. Traditionele rivalen als Rusland en Iran zijn bijzonder te spreken over de bemiddelende rol die Turkije speelt in de regio. Sinds het incident rond het hulpkonvooi is Turkije actief pleitbezorger voor de in Gaza opgesloten Palestijnen, terwijl het zijn betrekkingen met Israel in stand houdt. Met de aanpassingen van zijn democratisch gehalte en economisch bestuursmodel zet Turkije niet alleen stappen richting Europa, maar het versterkt ook zijn relaties in het Midden Oosten. Een ontwikkeling die moet worden toegejuicht.

Maar Turkije is er nog niet. Tenslotte heeft 42% tegen de hervormingen gestemd. De ideologische verdeeldheid moet worden doorbroken. Het referendum heeft de weg vrijgemaakt voor een nieuwe grondwet, en premier Erdogan lijkt vastbesloten die de komende maanden door het parlement te krijgen. Daartoe zal hij werk moeten maken van een consensus over de 26 hervormingsvoorstellen van het referendum en over de politieke hervormingen die toetreding tot de EU mogelijk moeten maken. De problematiek met Cyprus moet worden opgelost en aan de Koerden moeten betere rechten worden toegekend. Belangrijke uitdagingen voor alle betrokkenen. Het bereiken van een consensus is in Turkije altijd lastig geweest, maar gegeven de uitdagingen van vandaag eens te meer noodzakelijk. Europa kan dit proces stimuleren door perspectief te blijven bieden op volwaardig lidmaatschap.

Aljazeera zette een interessante video over dit onderwerp on-line:



En in de onderstaande video legt Aljazeera enkele van de hervormingen uit:



bronnen
The Independent leading article: “A step towards Europe”
The Guardian editorial: “Turkey's quiet revolution”
Ibrahim Kalin: “New dynamics of Turkish politics”
Trouw commentaar: “Het Turkse referendum duwt het land in de juiste richting: Europa”
Juan Cole: “Turkey’s Constitutional Referendum Extends Range of Liberties”

WikiLeaks’ Afghan War Diaries

(article by guest author Steve Lendman)

On July 26, WikiLeaks published "The Afghan War Diaries”, releasing over 75,000 reports describing lethal US military actions, including numbers internally killed, wounded, or detained by geographical location, units involved, and major weapons used. Accounts come mainly from soldiers and intelligence officers. But they also come from US embassies and other sources revealing corruption and criminality across Afghanistan, including cover-ups, collusion, distortion, and duplicity - a sordid story needing telling to shock a comatose public to action, and revive a badly needed anti-war movement. Since the Pentagon Papers, these reports comprise the most significant (comprehensive) archive about the reality of war, with no resolution or opposition in US Congress, providing a comprehensive understanding of the war and modern warfare in general. As expected, the White House reacted sharply and deceptively.

The US Constitution grants the power to declare war, appropriate funding, and "provide for the common Defense and general Welfare of the nation” exclusively to Congress. The UN Charter is also explicit, explaining under what circumstances violence and coercion (by one state against another) are permitted. Any unilateral threat or use of force not specifically allowed under Article 51 of the UN Charter, or authorized by the Security Council, is prohibited, but justifiable self-defense is permissible. Under Bush and Obama, Washington violated these laws by attacking and occupying Iraq and Afghanistan, two nations posing no threat to America. This constitutes willful aggression, what the Nuremberg Tribunal's Justice Robert Jackson called "the supreme international crime" enforceable under the US Constitution's "supremacy clause", under which international laws and treaties automatically become US ones.

Since October 2001, US forces (including CIA operatives) committed appalling crimes of war and against humanity, in violation of the four Geneva Conventions, the US War Crimes Act, the UN Torture Convention, the UN International Covenant on Civil and Political Rights, the International Convention on the Elimination of All Forms of Racial Discrimination, the UN Convention on the Rights of the Child, the Rome Statute of the International Criminal Court (ICC), the Universal Declaration of Human Rights, the Genocide Convention, the Nuremberg Charter, Judgment and Principles, US Army Field Manual 27-10, and other US and international laws - using weapons of mass destruction to massacre millions (mainly civilians), cause vast devastation and destruction, and continue oppressive occupations illegally. Partnered with NATO, America's military/industrial/media collaborators misportray US wars as humanitarian, hiding their imperial purpose - state terrorism against millions, showing an utter disregard for the law, truth, humanity or justice.

WikiLeaks documented the evidence, lifting the fog of war, revealing its true face, the human carnage, shocking atrocities, rampaging death squads against civilians, murdering women and children wantonly, torturing randomly arrested victims, operating freely under a media blackout. After WikiLeaks revelations, media reports focus largely on their legality, political impact in November, and how congressional Democrats and the Obama administration may be harmed. They say nothing about nine years of duplicitous lies, shocking war crimes, no accountability, and two illegal wars, demanding they end, their grotesque harm stopped, and hundreds of billions for war profiteers used for homeland needs to revive a sick economy, harming millions as a result. Undaunted, the White House vowed to keep fighting, continue America's longest war, its occupation and violence in Iraq, defying popular sentiment against them, discounted for imperial gain and expediency - what the media won't explain.

In his 1995 book, "In Retrospect: The Tragedy and Lessons of Vietnam," former Defense Secretary Robert McNamara said "we were wrong, terribly wrong. We owe it to future generations to explain why" about a war that shouldn't have been fought and couldn't be won, what he told Lyndon Johnson privately, what the public never knew and few know now. It's no less true about Iraq and Afghanistan. General Stanley McChystal was not sacked for deriding his superiors but for losing an unwinnable war. His Chief of Operations, Major General Bill Mayville said: "It's not going to look like a win, smell like a win or taste like a win". This is an assessment McChrystal and others know and what major media accounts won't report. It is an assessment WikiLeaks hopes to change by inspiring a crescendo of antiwar sentiment, what can't come a moment too soon.

Steve Lendman (BA from Harvard, MBA from Wharton) is a political activist. He writes a blog (http://www.sjlendman.blogspot.com/) on war and peace, American imperialism and a range of other social, economic and political issues.
  

Kritiek op dit Israel moet kunnen

Op pag. 25 van zijn boek “Een bijzondere relatie: Israel-Palestina nader bekeken 1897-1993” stelt Egbert Talens dat bij kritiek op Israel al snel het begrip antisemitisme opduikt. Toch zullen maar weinig mensen - Joden, Israëliërs of vrienden van Israel - ronduit verklaren dat kritiek op Israel per se antisemitisch is. Hetzelfde doet zich voor bij antizionistische uitlatingen. Dat deze kritiek een anti-joodse, dus antisemitische, ondergrond heeft is niet uit te sluiten. Maar relevante kritiek moet op zijn merites worden beoordeeld. Als de kritiek onprettig of pijnlijk is mag dat niet automatisch leiden tot het oordeel antisemitisch. Analyse van de kritiek moet uitwijzen of die houdbaar is. Kritiek op Israel en het zionisme mag niet a priori als misdadig, groezelig of fout worden bestempeld, aldus Talens.

Ook de kwaliteitskrant Haaretz wijdt aandacht aan dit fenomeen. Columnist Gideon Levy beschrijft een droomland Israel, zonder interne of externe kritiek, dat met één stem spreekt. Eeuwig verenigd, vroom, samenhangend en vanzelfsprekend 100% Joods. Een land dat unaniem achter zijn regering staat en natuurlijk achter leger, veiligheidsdienst Shin Bet en geheime dienst Mossad, de Israelische helden. Een land dat geen verklikkers kent, geen mensenrechten- of vredesorganisaties. Zonder kritische persartikelen in binnen- of buitenland. Een pers die regering en staat de hemel in prijst, enkel officiële verklaringen publiceert. Als dat droomland oorlog voert krijgt het enkel applaus. Begaat het oorlogsmisdaden in de bezette gebieden, dan wordt dat unaniem afgeschilderd als uiterst moreel, rechtvaardig en voorzichtig. Inwoners moeten trouw zweren, net als bezoekers. Zij die achter Israel staan zijn welkom, de rest moet het eerste vliegtuig terug nemen. Kortom, een land om van te dromen.

Maar, zo vraagt Levy zich af, is dat werkelijk het land dat wij ons wensen? Is dat het Israel dat de wereld, die altijd maar tegen ons is, graag ziet? Waar met modder wordt gegooid naar een ieder die kritiek durft te spuien. Een lastercampagne waar het publiek apatisch onder blijft. En niet alleen de aanhangers van extreem rechts, voor wie het om de doctrine gaat. Parlementsleden van Kadima, de partij van Tzipi Livni, komen met fascistische, anti-democratische wetsvoorstellen, universitaire docenten zwijgen als collega’s worden buitengegooid, de meeste media boezemen angst in, wekken lage instincten op of komen met absolute onzin. Het Opperste Gerechtshof is verzwakt en blijft zwijgen, net als de president die er wel voor oppast om niemand op de tenen te trappen.

Volgens Levy bewonderde de wereld Israel vooral omdat het in niets leek op dit droomland. Vanaf de stichting juichte de wereld “de enige democratie in het Midden Oosten” toe. Het concept “kibbutz” werd wereldwijd bewonderd vanwege de egalitaire, democratische opzet. De Israelische technologische, wetenschappelijke, economische, culturele, agrarische en militaire successen zouden niets betekenen ware Israel een dictatuur. Successen die de valse patriotten dreigen teniet te doen. Die willen af van democratie. Die berokkenen het land oneindig meer schade dan de veronderstelde schade veroorzaakt door de resterende critici. Eén dag fosforbommen op Gaza heeft Israel’s imago meer beschadigd dan al de rapporten van Breaking the Silence, B'Tselem en de commissie-Goldstone tezamen. En de campagne om de democratie te ondermijnen is het kwaadaardigst van al.

Spijtig genoeg blijft er bijna niemand over die hen een halt kan toeroepen, zo verzucht Levy. De meerderheid halen in dat droomland, dat willen zij, en ze zijn al een heel eind gevorderd. Kijk naar de recente gebeurtenissen: er gaat bijna geen dag voorbij zonder een gevaarlijk wetsvoorstel, dreigende verklaring, deportatie via Ben-Gurion National Airport, arrestaties door de politie, gewelddadig optreden van de politie, vervolging van buitenlanders, vijandige bejegening of opruiende taal door het gerecht tegen (pseudo-)critici. Met verbannen, vernietigen, bestraffen, het zwijgen opleggen, van rechten beroven, …, ondermijnt de helft van het land het broze weefsel van het bestuur, terwijl de andere helft er het zwijgen toe doet. En wie wordt dan afgeschilderd als de vijand van het volk? Zij die deze gang van zaken durven bekritiseren!

Stevige kritiek vanuit Israel op het eigen functioneren. Maar waarom wordt op kritiek van elders dan zo hard gereageerd? Vanwaar de harde reactie van 3/3/2010 van het Simon Wiesenthal Centrum op de door het Kairos document geïnspireerde brief van 17/2/2010 van de PKN (Protestantse Kerk in Nederland) aan de Israelische overheid over de behandeling van de Palestijnen? Reactie waarin het Simon Wiesenthal Centrum nota bene oproept tot een boycot tegen de PKN. In het artikel “Ga zakelijk om met Israël” ontzenuwt de historicus Jan Dirk Snel, die in Nes Ammim (Israel) woonde, alle kritiek op de brief van de PKN. Blijft de vraag waarom het rond dit dossier stil bleef na de antwoordbrief van 10/3/2010 aan het Simon Wiesenthal Centrum. Wie het weet mag het zeggen. Maar één ding staat vast: Israel schiet op het wereldtoneel met dit optreden in eigen voet.

Israeli Military Fighting for the Narrative, Online

(article by guest author Yermi Brenner)
 
A six ship flotilla, challenging Israel's naval blockade of Gaza, was intercepted by the Israeli Defense Forces (IDF) on May 31st. The flotilla's lead ship - Mavi Marmara - was carrying more than five hundred people. Nine of the Mavi Marmara's passengers were killed when Israeli soldiers forced their way on board and took control of the ship.

The incident was documented by passengers and journalists on board the ships, and by military film crews in helicopters and nearby boats. As soon as the takeover was complete, soldiers confiscated (nearly) all the footage that was filmed during the raid. The confiscated footage, along with the military press footage, has since been held by the IDF Spokesperson Unit (IDFSU), which has released only parts of it, in short edited clips.

The video report I prepared does not investigate the events on board the Mavi Marmara. There are plenty of committees/probes/inquiries who will look into that. Instead, I focused on how the Israeli military used online tools to deliver its narrative of the events, to the global audience. This report offers a rare peek into the IDF Spokesperson Unit, which is a key source of information in the Middle East, for journalists and news consumers.

The report shows how the Israeli military uses internet tools to its advantage. But the New-Media is also challenging the military's Spokesperson Unit. There are Bloggers for example, who function as independent watchdogs journalists, raising important questions and spreading valuable information online. In the days after the flotilla incident, American blogger Max Blumenthal took it upon himself to follow - and question - the IDF Spokesperson Unit's (IDFSU) press releases. On June 3rd, Blumenthal exposed how the IDFSU was forced to retract claims of flotilla passengers having links to Al Qaeda since it did not have any evidence. On June 4th, Blumenthal proved an audio transmission from the incident - distributed by the IDFSU online - was edited before being released to the public. Blumenthal's post led the IDFSU publishing another clarification. A few days later, Blumenthal again created doubts regarding an IDFSU press release:

"...The IDF Spokesman's Office distributed a photo of a bearded Muslim man with a knife surrounded by reporters. Daylight was pouring in from a window or door behind the reporters... The IDF apparently told Haaretz that the photo was taken immediately after its naval commandos raided the Mavi Marmara and other flotilla ships... Yet the raid was conducted under the cover of darkness. How could a photo obviously taken during daytime have portrayed an event that took place during the late evening?" (Posted by Max Blumenthal, June 8th 2010)

As reported by Blumenthal and seen in the screen shot below, inaccurate information provided by the IDFSU was published in Haaretz a few hours after the incident:

Blumenthal was not the only New-Media agent that was challenging the IDF's messages. Filmmaker/Activist/Blogger Lara Lee filmed on board the Mavi Marmara during the raid, and managed to smuggle out sixty minutes of footage. Lee's raw video doesn't document the violent confrontation and shooting that took place, but clearly shows wounded passengers and soldiers in long uninterrupted stretches of the event.

What Do YOU Believe?

Over two months have passed since the incident, and it is still not clear what exactly took place on board the the Mavi Marmara. There are few basic facts that are universally agreed upon:

• Nine of the ship's passengers were killed in the incident as a result of gunshot wounds - and about thirty others were wounded.
• Ten Israeli soldiers were wounded, three of them were temporarily captured by the passengers.
• The incident occurred on international waters, about 120 km off the coast of Israel.
• By 6 A.M. local time, the soldiers controlled the entire flotilla, and were escorting it to Israel. The passengers were taken into custody, and released within 72 hours.

The IDF's narrative of the incident - presented by its Investigative Committee - states that soldiers used live ammunition only after they were shot and attacked with knives and poles, and only in self-defense. The counter argument, presented in interviews with Mavi Marmara passengers, is that the soldiers fired live ammunition before boarding the Mavi Marmara. Passengers have claimed the Israeli soldiers that boarded the ship were not shooting in self-defense but rather massacring peaceful activists.

The incident is currently being investigated by a U.N. probe, and by an Israeli special public commission. But even more interesting for me is to learn what people from around the world believe happened on board the Mavi Marmara. I am making a short investigation of my own, using your comments in the space below. Please take the time to explain what you believe took place when the Israeli soldiers confronted the passengers.

To get things started, I will offer my guess:

I think the Israeli military's intention was to take over the ship without using live ammunition. The passengers on board the Mavi Marmara tried to prevent the soldiers from boarding, so the Israelis fired tear gas and rubber bullets at them. As soon as the soldiers managed to board, they encountered life threatening violence, and only then they began using live ammunition. When three wounded soldiers were taken below deck by the passengers, the military forces increased their use of live ammunition. I suspect that not all of the victims were killed in self-defense. It was not a preplanned massacre, but rather a panic reaction by Israeli soldiers who faced a violent resistance they were not ready for.

So, what is your take on these events? What do you think is an accurate picture of what actually took place?

Links:
Q&A: Israeli Deadly Raid on Aid Flotilla, BBC
Bias Reporting by the Washington Post, Max Blumenthal, June 5th 2010
Israelis' Reaction to the Flotilla Incident, Foreign Policy, June 10th 2010
How Israel's Propaganda Shaped U.S. Media, Salon, June 4th 2010

Yermi Brenner is an independent Video Journalist reporting about what's happening in Israel beyond the headline news. He works for The Video Journalist Movement (VJM) and occasionally for Israeli media. He was born in a secular Kibbutz 40 km south of Tel Aviv.

(Zie "Archive juni" voor een aantal andere artikelen over de aanval op het hulpkonvooi)