vrijdag 9 september 2011

9/11 After A Decade: Have We Learned Anything?

By Paul Craig Roberts

Photo by macten, some rights reserved

In a few days it will be the tenth anniversary of September 11, 2001. How well has the US government’s official account of the event held up over the decade?

Not very well. The chairman, vice chairman, and senior legal counsel of the 9/11 Commission wrote books partially disassociating themselves from the commission’s report. They said that the Bush administration put obstacles in their path, that information was withheld from them, that President Bush agreed to testify only if he was chaperoned by Vice President Cheney and neither were put under oath, that Pentagon and FAA officials lied to the commission and that the commission considered referring the false testimony for investigation for obstruction of justice.

In their book, the chairman and vice chairman, Thomas Kean and Lee Hamilton, wrote that the 9/11 Commission was “set up to fail.” Senior counsel John Farmer, Jr., wrote that the US government made “a decision not to tell the truth about what happened,” and that the NORAD “tapes told a radically different story from what had been told to us and the public.” Kean said, “We to this day don’t know why NORAD told us what they told us, it was just so far from the truth.”

Most of the questions from the 9/11 families were not answered. Important witnesses were not called. The commission only heard from those who supported the government’s account. The commission was a controlled political operation, not an investigation of events and evidence. Its membership consisted of former politicians. No knowledgeable experts were appointed to the commission.

One member of the 9/11 Commission, former Senator Max Cleland, responded to the constraints placed on the commission by the White House: “If this decision stands, I, as a member of the commission, cannot look any American in the eye, especially family members of victims, and say the commission had full access. This investigation is now compromised.” Cleland resigned rather than have his integrity compromised.

To be clear, neither Cleland nor members of the commission suggested that 9/11 was an inside job to advance a war agenda. Nevertheless, neither Congress nor the media wondered, at least not out loud, why President Bush was unwilling to appear before the commission under oath or without Cheney, why Pentagon and FAA officials lied to the commission or, if the officials did not lie, why the commission believed they lied, or why the White House resisted for so long any kind of commission being formed, even one under its control.

One would think that if a handful of Arabs managed to outwit not merely the CIA and FBI but all 16 US intelligence agencies, all intelligence agencies of our allies including Mossad, the National Security Council, the State Department, NORAD, airport security four times on one morning, air traffic control, etc., the President, Congress, and the media would be demanding to know how such an improbable event could occur. Instead, the White House put up a wall of resistance to finding out, and Congress and the media showed little interest.

During the decade that has passed, numerous 9/11 Truth organizations have formed. There are Architects and Engineers for 9/11 Truth, Firefighters for 9/11 Truth, Pilots for 9/11 Truth, Scholars for 9/11 Truth, Remember Building 7.org, and a New York group which includes 9/11 families. These groups call for a real investigation.

David Ray Griffen has written 10 carefully researched books documenting problems in the government’s account. Scientists have pointed out that the government has no explanation for the molten steel. NIST has been forced to admit that WTC 7 was in free fall for part of its descent, and a scientific team led by a professor of nano-chemistry at the University of Copenhagen has reported finding nano-thermite in the dust from the buildings.

Larry Silverstein, who had the lease on the World Trade Center buildings, said in a PBS broadcast that the decision was made “to pull” Building 7 late in the afternoon of 9/11. Chief fire marshals have said that no forensic investigation was made of the buildings’ destruction and that the absence of investigation was a violation of law.

Some efforts have been made to explain away some of the evidence that is contrary to the official account, but most of the contrary evidence is simply ignored. The fact remains that the skepticism of a large number of knowledgeable experts has had no effect on the government’s position other than a member of the Obama administration suggesting that the government infiltrate the 9/11 truth organizations in order to discredit them.

The practice has been to brand experts not convinced by the government’s case “conspiracy theorists.” But of course the government’s own theory is a conspiracy theory, an even less likely one once a person realizes its full implication of intelligence and operational failures. The implied failures are extraordinarily large; yet, no one was ever held accountable.

Moreover, what do 1,500 architects and engineers have to gain from being ridiculed as conspiracy theorists? They certainly will never receive another government contract, and many surely lost business as a result of their “anti-American” stance. Their competitors must have made hay out of their “unpatriotic doubts.” Indeed, my reward for reporting on how matters stand a decade after the event will be mail telling me that as I hate America so much I should move to Cuba.

Scientists have even less incentive to express any doubts, which probably explains why there are not 1,500 Physicists for 9/11 Truth. Few physicists have careers independent of government grants or contracts. It was a high school physics teacher who forced NIST to abandon its account of Building 7’s demise. Physicist Stephen Jones, who first reported finding evidence of explosives, had his tenure bought out by BYU, which no doubt found itself under government pressure.

We can explain away contrary evidence as coincidences and mistakes and conclude that only the government got it all correct, the same government that got everything else wrong.

In fact, the government has not explained anything. The NIST report is merely a simulation of what might have caused the towers to fail if NIST’s assumptions programed into the computer model are correct. But NIST supplies no evidence that its assumptions are correct.

Building 7 was not mentioned in the 9/11 Commission Report, and many Americans are still unaware that three buildings came down on 9/11.

Let me be clear about my point. I am not saying that some black op group in the neoconservative Bush administration blew up the buildings in order to advance the neoconservative agenda of war in the Middle East. If there is evidence of a coverup, it could be the government covering up its incompetence and not its complicity in the event. Even if there were definite proof of government complicity, it is uncertain that Americans could accept it. Architects, engineers, and scientists live in a fact-based community, but for most people facts are no match for emotions.

My point is how uninquisitive the executive branch including the security agencies, Congress, the media, and much of the population are about the defining event of our time.

There is no doubt that 9/11 is the determinant event. It has led to a decade of ever expanding wars, to the shredding of the Constitution, and to a police state. On August 22 Justin Raimondo reported that he and his website, Antiwar.com, are being monitored by the FBI’s Electronic Communication Analysis Unit to determine if Antiwar.com is “a threat to National Security” working “on behalf of a foreign power.”

Francis A. Boyle, an internationally known professor and attorney of international law, has reported that when he refused a joint FBI-CIA request to violate the attorney/client privilege and become an informant on his Arab-American clients, he was placed on the US government’s terrorist watch list.

Boyle has been critical of the US government’s approach to the Muslim world, but Raimondo has never raised, nor permitted any contributor to raise, any suspicion about US government complicity in 9/11. Raimondo merely opposes war, and that is enough for the FBI to conclude that he needs watching as a possible threat to national security.

The US government’s account of 9/11 is the foundation of the open-ended wars that are exhausting America’s resources and destroying its reputation, and it is the foundation of the domestic police state that ultimately will shut down all opposition to the wars. Americans are bound to the story of the 9/11 Muslim terrorist attack, because it is what justifies the slaughter of civilian populations in several Muslim countries, and it justifies a domestic police state as the only means of securing safety from terrorists, who already have morphed into “domestic extremists” such as environmentalists, animal rights groups, and antiwar activists.

Today Americans are unsafe, not because of terrorists and domestic extremists, but because they have lost their civil liberties and have no protection from unaccountable government power. One would think that how this came about would be worthy of public debate and congressional hearings.

This article was first published on Global Research, August 24, 2011
© Copyright Paul Craig Roberts, Global Research, 2011

woensdag 31 augustus 2011

Het politieke Zionisme: vijand van Palestijnen en Joden

     
In de marge van Iran’s eerste Internationale Conferentie over de Mondiale Strijd tegen Terrorisme, zond de Engelstalige Iraanse nieuwszender Press TV [1] [2] op 6 juli een interview uit van Ghanbar Naderi met rabbijn Dovid Feldman van Neturei Karta International, Jews United against Zionism. [3] [4] [5] Neturei Karta verzet zich tegen het Zionisme en roept op tot vreedzame ontmanteling van de Staat Israël, op grond van het standpunt dat de stichting van de Joodse staat pas zal plaats hebben met de terugkeer van de Messias. [6]

In het interview geeft de rabbijn zijn kijk op het politieke Zionisme en Israël. Zo meent hij dat dit Zionisme [7] [8] het resultaat is van wat de seculiere Jood Theodor Herzl, die God haatte, als politiek project voor ogen stond. Feldman vindt dit Zionisme een gevaarlijke politieke beweging, zowel voor de Palestijnen, als voor de Joden die een staat als dít Israël moeten afwijzen. Gelovige Joden mogen niet in opstand komen tegen een ander volk. Dít Zionisme vertegenwoordigt de Joden absoluut niet, aldus de rabbijn, die we in de onderstaande video integraal aan het woord laten.

Aan de vooravond van het PLO-initiatief -- in de Algemene Vergadering van de VN erkenning te verwerven voor de staat Palestina -- en de druk van Israël en de VS op de PLO om terug te komen op dat initiatief, met als dreigement van de VS zijn veto uit te spreken mocht het toch daarvan komen, is het misschien interessant de woorden van deze Joodse rabbijn eens nader te bekijken. Hieronder eerst een samenvatting van zijn uitspraken.

"Jews United against Zionism is opgericht in de dertiger jaren, als reactie tegen het opkomend Zionisme. Als Neturai Karta-organisatie voeren we daar oppositie tegen, en tegen de handel en wandel van de staat Israël. Joodse geestelijken in Palestina en in Europa zagen al vroeg in dat deze nieuwe filosofie de Joodse leer en het Joodse volk zou vernietigen, en het Palestijnse volk kwaad zou berokkenen. Zij waarschuwden dat dit alles tot een catastrofe zou leiden. Spijtig genoeg zien wij dit vandaag gebeuren. Als organisatie vertolken wij de mening van veel Joden overal ter wereld die zich zorgen maken over het gebeuren in Palestina. Wij zien dit als een catastrofe voor de Palestijnen, voor het Joodse volk, en voor de mensheid. Zo komt de Joodse godsdienst in diskrediet. Dit Zionisme heeft de Joodse leer van een geloofsconcept, een godsdienst, eenvoudig omgeturnd in een politieke beweging die godsdienstige geloofsaspecten voor eigen doelen misbruikt...

"Zij die Palestijnen, die zich verzetten tegen de bezetting en dit Zionisme, afschilderen als terroristen, moeten bedenken dat de staat Israël slechts kon ontstaan door 'Joods' terrorisme tegen de autochtone bevolking: islamitische en christelijke Palestijnen en zelfs Joodse minderheden. De staat Israël kwam tot stand tegen de wil van die bevolking. Ook het Joodse volk was destijds niet gelukkig met het bedenksel van een staat Israël. Moslims zien Palestina als een heilig land, dat men niet zomaar geheel of gedeeltelijk kan vernietigen. Dat we vandaag regelmatig getuige zijn van gedwongen onteigeningen, waarna het Israëlische regime overgaat tot de bouw van illegale nederzettingen, bewijst dat de Israëliërs lak hebben aan de Joodse geloofsovertuiging, of aan welke waarden of tradities van onze voorvaderen dan ook...

"Een groot deel van de internationale gemeenschap denkt dat Zionisme en de Joodse leer identiek zijn aan elkaar, en dat de staat Israël alle Joden vertegenwoordigt. Maar waarom is het Zionisme dan geen product van schriftgeleerden, van Torah-onderwijzers of van ervaren rabbijnen? Waarom werd het Zionisme uitgevonden door de ketterse Jood Theodor Herzl? Het antwoord is simpel: dit Zionisme staat dermate haaks op de Joodse leer, deze staat Israël betekent zo’n groot gevaar voor Palestijnen en Joden, dat deze Zionistische filosofie nooit kon ontspringen aan de geest van een gelovige Jood. Dít Zionisme is niet alleen uitgevonden door een seculiere Jood, Theodor Herzl was een ketterse Jood die God en de Joodse godsdienst haatte, die de Joodse leer in niets praktiseerde...

"Alle godsdiensten, Joden, Christenen, Moslims, veroordelen terrorisme in welke vorm dan ook en distantiëren zich van deze onmenselijke, afschuwelijke acties. Dat sommigen in het Westen terrorisme trachten te associëren met de Islam, Islamofobie aanwakkeren, is onderdeel van georkestreerde valse informatie en misleiding. Maar het omgekeerde komt ook voor als men alle Joden afschildert als aanhangers van het Zionisme, of als verdedigers van alles wat Israël aanricht. Hét recept tegen misinformatie is: opvoeding, overleg, uitwisseling van standpunten. Wij moeten opboksen tegen Westerse media die onder controle staan van of geleid worden door politieke Zionisten, of hoe dan ook dit Zionistische gedachtegoed steunen. Toch is er internationaal veel verzet tegen dit Zionisme. Maar die reacties krijgen slechtst zelden de ruimte in de Westerse massamedia. Zodoende blijft het overgrote deel van de wereldbevolking verstoken van de werkelijkheid...

"Volgens de Joodse leer zijn de Joden zo’n tweeduizend jaar geleden, bij de vernietiging van de tweede tempel, bij Goddelijk decreet in ballingschap gegaan. Dat is niet algemeen bekend. Lees er het [Bijbel-] boek Profeten en latere Joodse geschriften maar op na. Die ballingschap was duizenden jaren een vaste waarde; de wil van God aanvechten komt immers overeen met ketterij? Joden mogen ook niet in opstand komen tegen andere landen. Generaties lang leefden zij overal ter wereld, inclusief in Moslimlanden: in 'Palestina', Iran, en ga zo maar door. Joden zijn verplicht in vrede te leven met hun buren. Zelf een eigen staat oprichten is hen verboden, het stichten van déze staat Israël staat haaks op de Joodse leer...

"Maar de wereld verandert. De Zionistische leiders zullen ooit de realiteit onder ogen moeten zien: dat de wil van de Almachtige gerespecteerd moet worden; dat het récht moet zegevieren, dat de traditionele waarden van de Joodse leer omarmd moeten worden; dat deze politieke staat Israël moet worden opgedoekt. Déze staat Israel tracht de geschiedenis uit te wissen. Men tracht het beeld te scheppen dat de Arabieren, de Moslims, ons haten en ons willen afmaken, en om te overleven moeten we dus wel een eigen staat hebben. Welnu, déze staat Israël is geen oplossing voor het Joodse volk, maar in werkelijkheid de reden van veel van onze problemen van vandaag. Dat [de Israelische premier] Netanyahu als niet-praktiserende Jood zich in het Amerikaanse Congres beroept op het Joodse geloof is totaal verkeerd...

Het verhaal van rabbijn Dovid Feldman liegt er niet om, maar voor (de) ingewijden is het niet nieuw en het is de vraag of het veel zoden aan de Palestijnse dijk zet. Maar elk initiatief, om wereldwijd het politieke zionisme aan de kaak te stellen, is welkom. Men mag enkel hopen dat de initiatieven van verschillende kanten uitgroeien tot een brede beweging. Dat zelfs onder Palestijnen verdeeldheid heerst en facties elkaar tegenwerken is natuurlijk het toppunt, en het hoeft geen betoog dat de politieke zionisten c.s. daar garen bij spinnen. Die politieke zionisten weten dit spelletje trouwens maar al te sluw te spelen. Zij laten niet na met geld Palestijnen tegen elkaar op te zetten; dit was destijds met Hamas [9] al het geval, en met [president van de Palestijnse Autoriteit Mahmoud] Abbas is het niet anders.

Maar voorlichting, zoals het interview met rabbijn Dovid Feldman, zal zeker helpen bij pogingen om de publieke opinie op lokaal en op wereldniveau in de goede richting te sturen. Dat zal het Israël en de VS alleen maar moeilijker maken het Palestijnse plan te dwarsbomen om een eigen staat in de VN te laten erkennen, en voor de VS om bij stemming hierover in de Veiligheidsraad zijn veto uit te spreken.

[1] Wikipedia: “Press TV
[2] Press TV is via Astra 19,2 te ontvangen op Canal Digital (#90) of TV Vlaanderen (#93)
[3] zie de website van Neturei Karta International, http://www.nkusa.org/
[4] Wikipedia (Nederlandstalig): “Neturei Karta
[5] Wikipedia (Engelstalig): “Neturei Karta
[6] Wikipedia: “Messias
[7] Wikipedia: “Zionisme
[8] Wikipedia: “Zionism
[9] Hamas won de Palestijnse parlementsverkiezingen van 2006 en voert thans het bestuur over de ruim 1,5 miljoen Palestijnen in Gaza

maandag 22 augustus 2011

Het harde machtsspel tussen de grootmachten rond Syrië

     

Het meedogenloze optreden tegen opstandelingen en gewapende rebellen in Syrië heeft naar schatting tweeduizend mensen het leven gekost, waaronder militairen en politiepersoneel. Vorige week eisten de Amerikaanse president Barack Obama en Europese leiders in koor het vertrek van de Syrische president Bashar al-Assad. Tegelijk riepen de Westerse leiders op tot een VN onderzoek naar misdaden tegen de menselijkheid van het Syrische regime, wat kan leiden tot een verwijzing naar het Internationale Strafhof. De beschuldigingen van de Amerikaanse president tegen zijn Syrische collega zijn hypocriet. [1] Obama en de politieke elite in Washington zijn verantwoordelijk voor misdaden welke die van Assad in de schaduw stellen: “opsluiten, martelen en afslachten” zijn gemeengoed in het imperialistische optreden van de VS in Afghanistan, Pakistan, Irak en Libië, Guantánamo Bay en CIA black holes. De misdaden van Assad tegen zijn eigen bevolking zijn voor Washington vooral een voorwendsel om een Westers gezind nieuw regime aan de macht te brengen.

De ingrijpende hervormingen die het Syrische regime heeft aangekondigd krijgen geen kans door het optreden van gewapende rebellen die de onrust levend houden. De Westerse betrokkenheid bij de onrust, met name die van Saudi Arabië, Israel en Turkije, is evident, maar wordt verzwegen. [2] De terugkeer enkele jaren geleden van de Russen in Syrië komt in de Westerse media evenmin aan bod. [3] Na de Israëlische steun aan Georgië in 2008 heeft Rusland de samenwerking met Syrië nieuw leven ingeblazen. Dat werd mei 2010 beklonken tijdens het bezoek van een Russische delegatie onder leiding van president Dmitry Medvedev. In het Midden-Oosten was de spanning opgelopen nadat de VS en Israel Syrië hadden beschuldigd raketten te hebben geleverd aan het Libanese militante Hezbollah. De Syrische Rusland-expert Taha Abdul Wahad meende dat het bezoek de spanningen in de regio kon doen afnemen. “De terugkeer van Rusland is goed voor het Midden-Oosten, en zal enig besef van een machtsevenwicht kunnen herstellen”, aldus Wahad.

Rusland zegde Syrië omvangrijke wapenleveringen toe en mocht een marinebasis uitbouwen in de Syrische haven Tartus. [4] De Israëlische buitenlandminister Avigdor Lieberman liet weten dat “[de] wapenverkopen niet bijdragen aan een vredesstemming.” Een onzinnig standpunt: Israel besteedt jaarlijks meer dan $15 miljard aan wapentuig, Syrië “slechts” $6 miljard. Maar de wapendeal is wel de kroon op veel bredere betrekkingen tussen de beide landen, waaronder een rechtstreekse vrachtlijn tussen Latakia en Novorossiysk, intensievere olie-exploratie door Gazprom en samenwerking op het gebied van kernenergie. In het voetspoor van zijn vader slaagde ook Assad Jr. er in de grootmachten tegen elkaar uit te spelen. Maar vandaag is voor de VS dat spel uit. Washington zag in dat zijn Syrië-politiek had gefaald. Het was er niet in geslaagd een wig te drijven tussen Syrië en Hamas, Hezbollah en Iran, spelers die bevoorrecht bondgenoot Israel als bedreigend ervaart. In de “Arabische lente” zag de VS zijn kans schoon om het roer in Syrië om te gooien en niet alleen de as Syrië-Hamas-Hezbollah-Iran te doorbreken, maar ook bondgenoot Rusland uit Syrië te verdrijven.

De Indiase diplomaat M. K. Bhadrakumar wijst [5] op de druk van de VS op Rusland om bondgenoot Syrië te laten vallen. In het kader van de vlootoefening Sea Breeze 2011 [6] met Oekraïne als gastland liet de VS de USS Monterrey opstomen naar de Zwarte Zee. Volgens Bhadrakumar kan het Kremlin de inzet van dit hoogtechnologische oorlogsschip alleen maar als provocatie opvatten, als stap in de bouw van het Europese raketschild. Moskou volgt dat project sinds de Rusland-NAVO top van vorig jaar met groeiend wantrouwen. [7] [8] [9] Bhadrakumar denkt dat de Amerikaanse stap is bedoeld om de druk op de Russische Zwarte Zee vloot op te voeren. Rusland verzet zich hardnekkig tegen Amerikaanse pogingen om steun te verwerven voor een militaire interventie in Syrië. In de visie van Bhadrakumar meent Moskou dat het Amerikaanse streven naar regimewissel vooral is gericht op het opdoeken van de Russische marinebasis. Nu Amerika beschikt over militaire bases in Roemenië lijkt met de komst van een Amerikaans oorlogsschip in de Zwarte Zee de omsingeling compleet. Een kat en muis spel waarin de VS de overhand lijkt te halen.

Door te verhinderen dat Syrië op de internationale podia ter verantwoording wordt geroepen riskeert Rusland te worden afgeschilderd als dwarsligger in het Syrische democratiseringsproces. Het dilemma voor Moskou is dat het zijn rol in de Amerikaanse politieke agenda voor Syrië niet kan verklaren. Elke uitleg onthult de onoprechtheid van de VS-Rusland reset waar president Dmitry Medvedev zo zijn nek voor heeft uitgestoken. Bhadrakumar meent dat een nieuw - op het Westen georiënteerd - regime in Damascus de Russische marinebasis zal sluiten. Met zo’n nieuw regime kan tevens Hezbollah worden afgeserveerd, het bondgenootschap met Iran verbroken, de Hamas-top uit Damascus verdreven en een nieuwe stap in het Israel-Palestina “vredesproces” gezet - op Israëlische voorwaarden. De hardere houding van Turkije, dat de Bosporus [10] controleert, versterkt de Amerikaanse hand. Ankara denkt zijn belangen te kunnen dienen door terug te vallen op zijn positie als prominent lid van de NAVO en bijzondere partner van de VS. Het deelt de zorgen van Saudi Arabië over de opkomende regionale grootmacht Iran en ziet in de ontwikkeling kansen om zijn regionale machtsbasis uit te bouwen.

Maar Moskou geeft zich niet zo gemakkelijk gewonnen. Het probeert met Beijing een gezamenlijk standpunt over Syrië in te nemen. Het optreden van Washington zal zijn invloed op de VS-Rusland reset zeker niet missen. En Rusland haalt de banden met Iran aan. Het stuurde vorige week Nikolai Patrushev, secretaris van de presidentiële Veiligheidsraad, naar Teheran voor overleg over hervatting van de internationale gesprekken over het Iraanse kernprogramma, wat op de Israëlische online nieuwssite ynetnews.com breed werd uitgemeten. [11] En eveneens vorige week reisde de Iraanse buitenlandminister Ali Akbar Salehi naar Moskou om “een groot aantal gevoelige onderwerpen te bespreken met Russische bewindslieden.” [12] De toenemende onderlinge afhankelijkheid tussen Iran en Rusland is voor de VS zeker iets om over na te denken. Assad heeft vrije verkiezingen in het vooruitzicht gesteld voor februari 2012. Of hij onder Westerse druk voordien van het toneel verdwijnt blijft de vraag. Maar of daarmee Rusland in Syrië bakzeil haalt - waar Bhadrakumar op speculeert - lijkt weinig aannemelijk.

Hoe een Syrië na Assad eruit ziet blijft onzeker, net als de vraag of Washington daarmee zijn weinig rooskleurige positie in het Midden-Oosten versterkt. Na acht jaar Amerikaans optreden in Irak meldde de door de VS aangestelde Iraakse premier Nouri al-Maliki over het gewelddadige optreden van de Syrische regering slechts dat hij hoopte “dat [de] demonstraties niet met geweld worden neergeslagen,” en Assad “snel hervormingen [moet] doorvoeren.” [13] De zachtaardige verklaring van Maliki, wiens Sjiietische moslimpartij nauwe banden heeft met het Sjiietische regime in Iran, moet pijnlijk zijn voor de VS. Scott Lucas, professor in Amerikaanse studies aan de universiteit van Birmingham (VK), meent dat Irak, dat een voorbeeldfunctie zou moeten vervullen van de Amerikaanse macht in de regio, in werkelijkheid de grenzen van die macht toon. “Een aaneenrijging van mislukkingen, Obama zit opgesloten in dezelfde logica als Bush,” aldus Lucas. Alles duidt erop dat de strijd om de macht in het Midden-Oosten - met of zonder is Bashar al-Assad in Syrië - nog niet is gestreden.

[1] Niall Green: “US, European powers demand resignation of Syria’s Assad
[3] International Business Times: “Russian President Medvedev visits Syria
[4] James Denselow: “Russia shows US how to deal with Syria
[5] M. K. Bhadrakumar: “Syria on the boil, US warship in Black Sea
[6] Partnership for Peace Information Management System (PIMS): “Sea Breeze 2011 Exercise
[7] Geopolitiek in perspectief: “De betekenis van de NAVO-top in Lissabon Deel 1”
[10] Wikipedia: “Bosporus
[12] Kaveh L Afrasiabi: “Tehran and Moscow cheek by jowl
[13] Flavia Krause-Jackson en Caroline Alexander: “Iraq’s‘Soft Line’ on Syria Snubs Obama Policy in Nod to Iran

dinsdag 16 augustus 2011

De Syrische opstand: gekaapt voor fundamentele geopolitieke verschuivingen

        

“Veel van het geweld wordt door Syriërs toegeschreven aan mysterieuze gewapende bendes die schieten op veiligheidstroepen. Sommigen gooien het op buitenlandse samenzweerders.” Dat meldde een Stratfor-artikel van 25 april, op 1 juni op Geopolitiek in perspectief overgenomen. [1] Aanvankelijk werd weinig geloof gehecht aan dit onderdeel van de berichtgeving. De traditionele Westerse media bleven rapporteren over een vreedzame burgeropstand tegen een dictatoriaal regime, een volstrekt verkeerde voorstelling van zaken die er doelbewust op gericht is om heel andere ambities te dienen. Intussen weten we dat er in Syrië heel wat meer aan de hand is dan een volksrevolutie. Men mag niet langer blind blijven voor de realiteit. Het sektarisch conflict dat in de steigers staat blijft niet tot Syrië beperkt en kan vérstrekkende gevolgen hebben.

Alastair Crooke, stichter van Conflicts Forum en voormalig adviseur van de vroegere EU chef buitenlandse zaken Javier Solana, meent [2] dat de wortel van het Syrische kwaad in Irak ligt. Voor hem spelen twee elementen mee. Enerzijds de terugkeer van geharde Syrische jihadisten die in Irak tegen de Amerikaanse bezetting hadden gevochten. En anderzijds de Soennitische grieven in een aantal Arabische landen tegen het Soennitische verlies aan macht na het aantreden van Nouri al-Malaki in Irak, waarvoor zij Assad verantwoordelijk hielden. De meeste van de teruggekeerde geradicaliseerde Soennieten voelden zich aangetrokken tot groepen die aanleunden bij Abu Musab al-Zarqawi. De betrokkenheid van Zarqawi bij Al Qaeda speelt vandaag geen rol van betekenis in Syrië, maar diens in Irak ontwikkelde doctrine is wel cruciaal. Net als andere Salafisten verwierp Zarqawi de kunstmatige grenzen uit de tijd van het kolonialisme. Voor hem moesten Libanon, Syrië, Palestina, Jordanië en delen van Turkijë als één geheel bij hun oude naam worden genoemd: Bilad a-Sham.

Ziedaar de bron van het gewapend geweld tegen de Syrische veiligheidsdiensten. Anders dan Egypte en Tunesië telt Syrië in de ongeregeldheden honderden dode en vele honderden gewonde leden van de veiligheidstroepen en politie. Volgens Crooke beschikken de teruggekeerde Syrische strijders over een aanzienlijke machtsbasis. Hun doel is in Syrië een jihad van de grond te krijgen door het aanwakkeren van sektarische tegenstellingen, naar het voorbeeld van de aanvallen van Zarqawi in Irak op de Sjiieten en hun heiligdommen. Zij willen in noordoost Syrië de basis leggen voor een autonoom Salafistisch Islamitisch Emiraat. Het zijn mensen die niet geïnteresseerd zijn in hervormingen of democratie, maar ten koste van vele mensenlevens de Sjiietische Alawieten van de macht willen verdrijven.

Gewapend verzet komt ook uit de hoek van royaal door de VS gefinancierde ballingen, en aangewakkerd door Arabische televisiestations als Al Jazeera en Al Arabia, en vooral de in Londen gevestigde en door het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken gefinancierde satellietzender Barada TV, die volgens tot dusverre geheime diplomatieke [3] berichten antiregering programma’s richten op het land. De ballingen hopen dat een Salafistische opstand een reactie uitlokt tegen het regime die de massa’s in beweging brengt, met een Westerse interventie Benghazi-stijl als einddoel. Men moet de emotionele aantrekkingskracht van de luid verkondigde Soennitische grieven niet onderschatten. Die wordt gemakkelijk gemobiliseerd, zowel in Syrië als in de wijde regio. Saudi Arabië en de Golfstaten exploiteren ongegeneerd de vrees voor Sjiietisch expansionisme om het repressieve optreden van troepen uit Saudi Arabië en de Golfstaten tegen de volksopstand in Bahrein te rechtvaardigen.

Dat Soennieten in Irak, Syrië en recent ook in Libanon gemarginaliseerd zijn heeft de Saudi’s en sommige Golfstaten evenveel gegriefd als de Salafisten. De - overigens niet op waarheid berustende - perceptie dat Assad de belangen van de Soennieten heeft verraden verklaart mede de harde campagne tegen Assad van de door Qatar gefinancierde satellietzender Al Jazeera. De Arabische gedrukte media meten dan weer breed de eisen aan Assad uit van Golfstaten en Europese diplomaten: ontmanteling van de politieke partij van Assad, nieuwe wetgeving op politieke partijen en pers, ontslag van een aantal functionarissen, terugtrekking van het leger uit de straat, en het begin van rechtstreekse, intensieve onderhandelingen met Israel. Voorts zou Assad zijn banden met Hezbollah en Hamas moeten verbreken, net als de militaire steun van Teheran. Met deze maatregelen verwerft Assad betere betrekkingen met de Arabische landen en het Westen, met het vooruitzicht op $20 miljard steun van de Arabische olielanden om Assad te laten afkicken van zijn afhankelijkheid van economische steun van Iran.

Al deze “goede raad” wijst op de andere dimensie van de gebeurtenissen in Syrië: de strategische ligging van het land als sluitsteen in de boog die Zuid Libanon tot Iran overspant. Krachten in de VS en Europa die zich vooral bekommeren om de veiligheid van Israel willen Syrië die rol afnemen. Of Israel even enthousiast is over een eventuele val van Assad valt nog te bezien. Men weet wat men aan Assad heeft. Wie er na hem komt is een groot vraagteken. Maar op dat vlak is de VS niet aan zijn proefstuk toe. Sinds de Amerikaanse invasie in Irak heeft Washington Syrië met voortdurende ultimatums aangezet om vrede te sluiten met Israel. Assad heeft de Amerikaanse dreigementen altijd naast zich neergelegd, maar heeft daar wel een prijs voor moeten betalen: Amerikaanse initiatieven richting VN Veiligheidsraad en het Libanon Tribunaal, Israëlisch militair optreden tegen Hezbollah, royale Amerikaanse financiële steun aan Syrische oppositiegroepen en training van activisten om arrestatie uit de weg te gaan en op het gebruik van veilige communicatietechnieken, waar ook de gewapende opstandelingen van konden profiteren.

Recent riep VS buitenlandminister Hillary Clinton op om de internationale sancties op Syrië nog te verzwaren. [4] Tevoren had de VS de belangrijke Commercial Bank of Syria en de mobiele telecomoperator Syriatel aan de sanctielijst toegevoegd. Maar Clinton liet ook in haar kaarten kijken. Zij vroeg specifiek China en India, die energiebelangen hebben in Syrië, de druk op Assad op te voeren. En Rusland moest zijn wapenleveranties aan het Assad-regime stopzetten. Dit alles duidt erop dat de VS omvangrijke geopolitieke verschuivingen beoogt. [5] Een regimewissel in Syrië is essentieel om bondgenoot Israel uit zijn isolement te halen. Hezbollah kan enkel onschadelijk worden gemaakt als het Assad-regime omver wordt geworpen en er een einde komt aan de Syrisch-Iraanse alliantie. Tegelijkertijd wordt de Hamas-leiding dan gedwongen om uit Damascus te vertrekken. Er is rond Syrië veel meer aan de hand dan wij te zien krijgen. De gebeurtenissen zijn onderdeel van een harde machtsstrijd tussen de grote mogendheden, en de inzet is immens.

[1] Geopolitiek in perspectief: “Raw Intelligence Report : “A View from Syria
[2] Alastair Crooke: “Unfolding the Syrian Paradox
[3] Craig Whitlock: “U.S. secretly backed Syrian opposition groups, cables released by WikiLeaks show
[4] Jim Muir: “Syria unrest: US calls for wider sanctions
[5] M.K. Bhadrakumar: More to Syria Than Meets the Eye. Major Power Battle Between Kremlin and US Underway, And the Stakes Are High

zondag 7 augustus 2011

De teloorgang van de Amerikaanse parlementaire democratie

      
 (Official White House Photo by Pete Souza)

"I’ve been searching hard for a highlight…I don’t see any kind of a highlight in his actions and policies. I think people are dazzled by Obama's rhetoric, and that people ought to begin to understand that Obama is going to be a mediocre president - which means, in our time, a dangerous president - unless there is some national movement to push him in a better direction.”
Howard Zinn, January 21, 2010 [1]

Wat Allen Sinai, Chief Economist bij de financiële analistenfirma Decision Economics in Boston op 26 juli op BBC World Service al aankondigde [2] is dus gebeurd: Standard & Poor’s heeft de kredietbeoordeling van Amerika verlaagd naar AA+. De VS moet daarmee de duimen leggen tegen landen met een AAA-rating als Canada, Australië, Frankrijk, Duitsland, Groot-Brittannië en de Scandinavische landen. Het moet zich scharen bij landen als Nieuw Zeeland en België, maar laat nog altijd Spanje, Slovenië en Qatar achter zich. De verlaging van de rating is een gevoelige tik op de vingers van de economische supermogendheid, verpakt in scherp verwoorde kritiek op het Amerikaanse politieke systeem. S&P liet weten dat de VS verdere verlagingen van de kredietbeoordeling kan verwachten indien de schuldenlast verder uit de hand loopt. “Na de verkiezing van 2012 kan er misschien een nieuwe politieke consensus ontstaan, maar tegen die tijd is de Amerikaanse overheidsschuld ongetwijfeld verder opgelopen”, aldus het bureau.

Met zijn AAA rating is de VS er tot nu toe in geslaagd om zeer voordelig zijn begroting te financieren, waaronder de kosten voor de voortdurende oorlogen. De verlaging van de kredietbeoordeling betekent dat het land in het vervolg meer moet betalen om geld te lenen. Dat kost de belastingbetalers tientallen miljarden dollars per jaar. [3] Burgers en [kleine] ondernemers worden geconfronteerd met een hogere hypotheekrente en hogere rente op consumentenkrediet. Volgens S&P moet de VS over de komende tien jaar tenminste $ 4 biljoen [4] bezuinigen. Het bureau meent dat de politieke leiders er niet in zullen slagen bezuinigingen van een dergelijke omvang door te voeren. Het akkoord over het schuldplafond van vorige week voorziet in ombuigingen in twee fases. Er is overeenstemming over een eerste ronde voor een bedrag van bijna $ 1 biljoen. Maar een commissie uit het Congres moet zich nog buigen over de overige $ 1,2 tot $ 1,5 biljoen. S&P ziet dat niet gebeuren. Het bureau meent dat de belastingverlaging voor de hogere inkomens uit het tijdperk Bush zal blijven bestaan, ondanks de belofte van Obama dat die volgend jaar ongedaan wordt gemaakt.

De harde kritiek van S&P is zowel gericht op de economische politiek van Washington als op het politiek leiderschap van de president. Bij zijn aantreden beschikte hij over een afgetekend mandaat om komaf te maken met het beleid van zijn voorganger. Maar Obama slaagde er niet in zijn politiek kapitaal [5] om te zetten in nieuwe jobs en de economie nieuw leven in te blazen. Al wat hij deed was more of the same, afgezien van de hervorming in de gezondheidszorg die achteraf een pyrrusoverwinning bleek. En zo verbruikte de president zijn politiek kapitaal, verloor hij de Midterm verkiezingen en werd hij een lame duck. [6] Hij bleek niet bereid - of niet in staat - om het opkomende populisme vertegenwoordigd door de Tea Party [7] een halt toe te roepen. De president leek zich meer te bekreunen om zijn herverkiezing in 2012 dan om zijn gezag te laten gelden. Zo mochten genodigden aan het fundraising diner ter ere van zijn 50e verjaardag aanschuiven à raison van $35.800 per persoon, gelden bestemd voor zijn herverkiezingscampagne. De lijst van genodigden werd niet onthuld, maar men mag wel aannemen dat Joe Sixpack [8] niet van de partij was.

Tijdens de Midterm verkiezingen hamerde Obama erop dat de Republikeinen de economie hadden laten ontsporen. Maar waarom heeft de president die dan niet terug op het juiste spoor gezet? Afgaande op verkiezingen uit het verleden stellen politicologen dat Obama nog een uiterst beperkte tijd heeft om orde op zaken te stellen, misschien tot volgend jaar zomer. [9] Maar nu de economie opnieuw richting recessie gaat duurt het volgens ingewijden een tot anderhalf jaar om de economie de goede richting op te sturen. Te kort voor de president om zijn kansen op herverkiezing te vrijwaren. Het perspectief voor Obama is niet om vrolijk van te worden: de Dow in het rood, de waarde van huizen de afgelopen vijf jaar met een derde omlaag, een werkende bevolking van 58 procent op het totaal, lager dan ooit sinds 1983, een uiterst trage economische groei die duidt op een double dip scenario [10].

Hoe heeft het zover kunnen komen? In een opmerkelijk artikel [11] wijst Noam Chomsky erop dat de VS, dat enkele jaren geleden nog geroemd werd om zijn ongeëvenaarde macht en aantrekkingskracht, op zijn retour is. De achteruitgang begon na de Tweede Wereldoorlog, toen de macht van de VS maximaal was. Het merkwaardige triomfalisme van de jaren 90, na de Golf Oorlog, was vooral zelfbedrog. Het Amerikaanse verval is in belangrijke mate het gevolg van eigen falen. Voor Chomsky is het getouwtrek in Washington van de afgelopen weken, dat het land doet walgen en de wereld verbijstert, ongeëvenaard in de annalen van de parlementaire democratie. Het schouwspel beangstigt zelfs de sponsors: de machtige ondernemers vrezen dat de politieke extremisten die ze aan de macht hebben gebracht het gebouw neerhalen dat de basis vormt voor hun eigen rijkdom en privileges. Het overwicht van ondernemingen over de politiek en de samenleving, in dit geval de financiële wereld, heeft een dermate omvang bereikt dat beide politieke organisaties, die nog nauwelijks lijken op traditionele partijen, op de belangrijkste onderwerpen de bevolking uiterst rechts inhalen.

Opinieonderzoek wijst uit dat de bevolking wil dat er diep wordt gesneden in de militaire uitgaven. Maar in werkelijkheid laten regering en parlement de defensiebegroting nog aangroeien. Het publiek vraagt ook meer geld voor onderwijs, leerstages in bedrijven en het milieu dan wat regering en parlement hebben bekokstoofd. Het vorige week bereikte “compromis” - juister gesteld: de capitulatie aan extreem rechts - is in alle opzichten het tegenovergestelde en leidt vrijwel zeker tot een tragere groei en schade op lange termijn aan alles behalve aan de belangen van welgestelden en ondernemingen die recordwinsten optekenen. En dan is er nog met geen woord gerept over de disfunctionele geprivatiseerde gezondheidszorg in de VS, die in andere geïndustrialiseerde landen de helft per hoofd van de bevolking kost en van vergelijkbare of betere kwaliteit is. Een debat daarover wordt tegengehouden door de machtige farmaceutische industrie en de financiële wereld. Om dezelfde reden komt een economisch verstandige optie als een bescheiden heffing op financiële verrichtingen niet op de agenda.

Het politieke systeem in de VS lijkt in niets meer op een traditionele democratie. Een kleine groep topmanagers, Wall Street traders en mediamagnaten delen de lakens uit. Verkiezingscampagnes worden steeds duurder, waardoor politici nog meer hun hand moeten ophouden. De overblijfselen van de democratie in de VS worden nog verder ondermijnd door het veilingsysteem rond belangrijke posities in het Congres [12], waarbij ondernemingen kunnen bieden op wetsvoorstellen. En recent ontmaskerde h
et Center for Media and Democracy [13] de American Legislative Exchange Council (ALEC) [14], een geheim samenwerkingsverband tussen topondernemers en conservatieve politici, waar wetsvoorstellen worden opgesteld bestemd voor het Congres van Amerikaanse deelstaten. Daarbij gaat het om zaken als vermindering van vennootschapsbelasting, export van Amerikaanse jobs, verlaging van het minimum loon en uitholling van veiligheidsvoorschriften. De teloorgang van de Amerikaanse democratie schrijdt maar voort zolang de slachtoffers bereid zijn om die in stilte te dulden. De Arabische volksbewegingen zijn al overgeslagen naar VS bondgenoot Israel. Wanneer komt de Amerikaanse bevolking in opstand?

[1] Geopolitiek in perspectief: “Must read: A People's History of the United States
[2] Ibid: “Hoe een oorlogszuchtig Amerika zijn Stars and Stripes ziet verbleken
[3] Zachary A. Goldfarb: “
S&P downgrades U.S. credit rating for first time
[4] $ 4 biljoen = $ 4.000 miljard, in het Engels $ 4 trillion; zie ook Wikipedia “Biljoen
[5] Kerremans, Bart: “Op verkenning in het Amerikaans federale politieke systeem” november 2004, p. 227
[6] Wikipedia: “
Lame duck (politics)
[7] Ibid: “
Tea Party movement
[8] Ibid: “
Joe the Plumber
[9] Karen Tumulti: “
Will Obama be reelected? The economy could hold the answer
[10] recessie, gevolgd door een kortstondig herstel en vervolgens opnieuw een recessie, zie Investopedia: “Double-Dip Recession
[11] Noam Chomsky: “America in Decline
[12] Thomas Ferguson: “Best Buy targets are stopping a debt deal
[13] zie http://www.prwatch.org/cmd en http://www.alecexposed.org/wiki/About_ALEC_Exposed
[14] zie http://www.alec.org/AM/Template.cfm?Section=Home

vrijdag 5 augustus 2011

Israeli Arab Women Struggle for Empowerment

(article by guest author Yermi Brenner)

Imman AbuElhula and Hussun Fahamne suffer from double discrimination. First, as Muslims in a state dominated by a mostly unwelcoming Jewish majority, and second, as women in a patriarchal and chauvinistic Arab society. But, like many young Israeli Arab women, Imman and Hussun are challenging social boundaries.

A generation ago it was uncommon for Arab women to study in university or college. Women who have a religious background -- like Imman and Hussun -- would finish high school at best and then expected to be at home and play a supporting role to their father or husband.

The empowerment process of women within the Israeli Arab society gained steam as Imman and Hussun -- aged 27 and 22 today -- were growing up. According to a Brookdale Institute, 2009 publication, between 1990 and 2006 the percentage of Israeli Arab women with 13-15 years of education doubled, and the percentage of those with 16+ years of education increased fivefold.

Imman has already graduated from Teacher's College and is currently studying to be an accountant at Rupin Academic Center. Hussun is in her last semester of studies for a bachelor's degree in Political Science and Media at Kinneret College.

They will both finish their academic studies this year and move on to the next challenge -- finding a job in the profession of their choice. Imman plans to start by doing an internship in an accounting office in the Arab sector, and hopes to open her own firm when she gains enough experience. Hussun is already freelancing in broadcast media and her eyes are set on moving to the center of Israel, "where everything in the media happens," she says, to find work in one of the national newspapers or networks.

Both come from religious backgrounds and wear headscarf. By choosing to study instead of staying at home they have already broken a social barrier in their community. The next challenge they face is establishing their desired career in the Israeli labor market, and odds are against them.

Forty-two percent of Israeli Arab women who have at least 15 years of education are unemployed. In comparison, amongst Jewish women who studied the same amount of years, only 19 percent can't find work. Sawsan Tuma-Shukha, a coordinator of Women and Employment Project for the Israeli NGO Women Against Violence, says that most of the Arab women who do find a job, work in positions they are overqualified for. According to her research it is common for Arab women who graduated from university to end up working as a salesperson in a clothes shop or answering phones in a telemarketing company.

Imman and Hussun agreed to be interviewed because they wanted to share the frustration they feel. The video report examines the barriers standing in front of a generation of young, educated Arab women, who are craving for a fair chance to fulfill themselves professionally in the Israeli labor market.

WATCH:

Though they account for 10 percent of the population in the country I live in, until this story I never had a meaningful face to face conversation with an Israeli Arab woman. Unfortunately, like most Jewish Israelis I have very little interaction with Muslim citizens in my daily life, and especially the women have always seemed to me uninviting for any communication.

Getting a chance to sit and talk with Imman and Hussun was a revealing experience. When I met Hussun she surprised me by initiating a handshake, and small talking with Imman I learned we share the same taste in American T.V. shows. Hussun spoke about wanting to be successful before starting family, while Imman -- who is engaged to be married -- emphasized that having children will not mean the end of her career. When I finished interviewing them, I felt we had much more in common than I thought.

Israel has a lot to gain from empowering its young Arab citizens. There have been lately several initiatives to increase the educated Arabs' chances in the labor market, but mostly, the Israeli government and Jewish majority continue to alienate the country's largest minority. Imman and Hussun are part of a generation of young Arabs who are eager to play a positive role in the Israeli society. If 20 years from now these two women have no choice but to be housewives, it will be our loss.

Links:
The Employment of Arabs in Israel, The Israeli Democracy Institute, June 2010
Arabs in Labor Market - An Economic Necessity, Jerusalem Post, November 2007
Comparing Arab Women in Israel and Saudi Arabia, Haaretz, November 2009
Follow Yermi Brenner on Twitter: www.twitter.com/yermibrenner
    
This article was first published on The Huffington Post on April 25, 2011

donderdag 28 juli 2011

Hoe een oorlogszuchtig Amerika zijn Stars and Stripes ziet verbleken

    
“There is only one party in the United States, the Property Party...and it has two right wings: Republican and Democrat. Republicans are a bit stupider, more rigid, more doctrinaire in their laissez-faire capitalism than the Democrats, who are cuter, prettier, a bit more corrupt - until recently ... and more willing than the Republicans to make small adjustments when the poor, the black, the anti-imperialists get out of hand. But, essentially, there is no difference between the two parties.”
American author, playwright, essayist, screenwriter, and political activist Gore Vidal (1977). [1] [2]

Zes decennia lang heeft Gore Vidal het reilen en zeilen van de VS beschreven in boeken, artikelen en bijtende commentaren. Aan de vooravond van de Amerikaanse presidentsverkiezingen van november 2008 gaf hij in HARDtalk [3] met Stephen Sackur zijn visie op de plaats van Amerika in de wereld. In het onderstaande fragment bekritiseert hij de oorlogszuchtige houding van de VS, sinds “idiot President” Woodrow Wilson in 1917 aan WOI ging deelnemen “omdat hij de wereld wilde klaarmaken voor democratie.” Politiek, strategisch en moreel onzinnig, aldus Vidal, voor wie de VS onder geen enkele omstandigheid moreel verplicht is om militair te interveniëren. “Moraliteit is het laatste waarover ons land zich moet bekreunen. We zijn vanaf het begin immoreel geweest. We hebben het [sinds de stichting van ons land] een tijdje goed gedaan, maar nu gaat het van kwaad tot erger.”


De immoraliteit van de VS waar Vidal het over heeft weerspiegelt zich ook in de strijd tussen Democraten en Republikeinen over een verhoging van de Amerikaanse overheidsschuld. Dit jaarlijks weerkerend fenomeen, normaal een hamerstuk, is de afgelopen weken ontaard in een ware politieke oorlog. Sinds de laatste tussentijdse verkiezingen zijn de Democraten hun meerderheid in het Huis van Afgevaardigden kwijt, zodat zij in principe rekening moeten houden met de eisen van de Republikeinen. Die eisen, onder druk van de ultraconservatieve Tea Party-vleugel in de Republikeinse partij die de overheid tot op het bot wil afslanken, omvangrijke bezuinigingen op sociale zekerheid. De Democraten bleken bereid serieus te snijden in de toch al niet royale sociale voorzieningen, maar willen wel extra belastingsinkomsten. Een eerder akkoord tussen Democraten en Republikeinen werd opgeblazen door de Tea Party, die absoluut geen belastingsverhoging wil. Hoe hard het spel ook wordt gespeeld, ook dit maal zal er wel weer een compromis uit de bus rollen. Maar of het daarmee blijft is uiterst twijfelachtig.

In een nieuwsuitzending van BBC World Service op 26 juli [4] zei Allen Sinai, Chief Economist bij de financiële analistenfirma Decision Economics in Boston dat Amerika vandaag een financieel onverantwoordelijk land is en op korte termijn zijn AAA kredietbeoordeling zal verliezen. Sinai meent dat de financiële problemen niet echt tot een oplossing zullen komen, wat er ook uit de onderhandeling tussen Democraten en Republikeinen komt. Kijk naar alle economische indicatoren en de manier waarop we de problemen aanpakken, en je kunt alleen maar vaststellen dat het dankzij het “sterke merk Amerika” is dat ons land niet te kampen heeft met de problemen die landen als Griekenland, Ierland en Portugal, en misschien Spanje en Italië kennen. We zitten nog niet in het schuitje van Griekenland, maar komen wel in de buurt van de Latijns-Amerikaanse landen die uiteindelijk niet aan hun verplichtingen konden voldoen en hun munt devalueerden om te ontsnappen aan het gigantische schuldenprobleem. De waardevermindering van de dollar is veelbetekenend, dat zijn de eerste tekenen van uitholling van de geloofwaardigheid van een land in de wereld, aldus Sinai.

Maar wat in deze affaire bijzonder opvalt, is dat er nauwelijks gerept wordt over bezuinigingen op defensie, dat de helft vertegenwoordigt van het Amerikaanse discretionaire [5] federale budget. Aan de ene kant van het politieke spectrum meent de financiële havik senator Rand Paul dat een nationale schuld die richting 100% van het BBP opgaat gevaarlijk is voor het land en ook defensie dus moet meedoen in de bezuinigingsronde. Met $700 miljard is het Amerikaanse defensiebudget even groot als dat van de volgende twintig landen met de hoogste militaire uitgaven samen. Vorig jaar lagen de Amerikaanse militaire uitgaven 50% boven het gemiddelde gedurende de Koude Oorlog in dollars van 2010. En in de afgelopen tien jaar zijn deze uitgaven, gecorrigeerd voor inflatie [6], nog eens gestegen met 67%. De Democraten, die in de Senaat nog altijd een krappe meerderheid hebben, stellen dat het budget minder dan 5% van het BBP bedraagt en daarmee historisch geen uitzondering is. Zij menen dat een ingreep onverantwoord is in het wereldbeeld van vandaag, waarbij men specifiek wijst op de “militaire concurrentie van het opkomende China, de dreigende nucleaire confrontatie met Iran en implosie van Pakistan.”

Op het vlak van militaire uitgaven zijn de Democraten dus nog strijdlustiger dan de Republikeinen. En het opkomende China, dat ook nog eens een groot deel van de Amerikaanse schulden financiert, boezemt beide partijen angst in. Dat uit zich in het voortdurende opbod aan militaire oefeningen van de VS met zijn bondgenoten in de Zuid-Chinese Zee. In het recente incident met een Amerikaans verkenningsvliegtuig, dat tot in het Taiwanees luchtruim door twee Chinese jachtvliegtuigen werd achtervolgd. En in artikelen zoals dat van Yahoo! Contributor Mark Whittington, die zich bekreunt over de opmerkingen van de Chinese stafchef, generaal Chen Bingde, aan het adres van zijn Amerikaanse collega Admiraal Mike Mullen tijdens diens bezoek aan Beijing. “Amerika herstelt nog steeds van de financiële crisis,” had Chen gezegd, “Onder die omstandigheden besteedt het nog altijd veel geld aan zijn militaire apparaat. Zet dat de belastingbetalers niet teveel onder druk?” Voor Whittington moet men zich vragen stellen over China, dat zijn eigen militaire uitgaven verhoogt “teneinde te gelegener tijd de stijd met de VS aan te gaan om de status van enige supermogendheid.”

Intussen duurt de impasse rond het Amerikaanse schuldplafond voort. Om de uiterst zwakke economie nieuw leven in te blazen hadden de Democraten en het Witte Huis de oorlog kunnen verklaren aan de werkloosheid en de strijd aangaan met de partij die bij uitstek opkomt voor de rijken en machtigen. Een serieuze verhoging van de koopkracht van de lagere en middeninkomens had daarbij centraal moeten staan. Dat zet immers zoden aan de dijk om de economie een duw in de goede richting te geven. En men had klip en klaar moeten maken dat sociale zekerheid, Medicare en onderwijs taboe waren in de onderhandelingen, en een onmiddellijke besnoeiing van 25% op militaire uitgaven aankondigen, zoals geëist door de Democratische volksvertegenwoordiger Barney Frank (D-MA), vooraanstaand lid van het House Financial Services Committee. [7] Onderzoek bevestigt dat de publieke opinie niet alleen hier voor te vinden is, maar ook voor een serieuze verhoging van de belasting op hogere inkomens en ondernemingen, en op een vermindering van de militaire inspanningen overzee, waar de VS meer dan 800 bases heeft, zelfs bij welvarende bondgenoten in Europa en Japan.

Het Witte Huis en de President lijken al geruime tijd de greep op de gebeurtenissen te hebben verloren. De president voert overleg met Wall Street bankiers die zich zeer royaal hebben getoond in de verkiezingscampagne, en de Democraten in het Congres zijn al even happig op campagnesteun van ondernemingen en lobbyisten als hun Republikeinse collega’s, zodat zij, uitzonderingen daargelaten, de belangen van ondernemingen niet zullen dwarsbomen. De uitspraak van Gore Vidal uit 1977 dat het Amerikaanse politieke landschap wordt bepaald door twee rechtse partijen gaat vandaag bij uitstek op. De Liberals zijn gemarginaliseerd, de lagere en middengroepen worden niet meer democratisch vertegenwoordigd. De uitspraak van de President vorige week in een persconferentie dat “we are all in this together,” is vals. De President heeft zich immers bereid getoond om te snoeien in sociale zekerheid en in de medische zorg programma’s waar vooral de onderkant van de maatschappij het van moet hebben. Men mag een vraagteken zetten bij zijn opmerking dat de bevolking dit zo wil. Die wil immers vooral dat er drastisch wordt gesneden in de militaire uitgaven. Maar of dat gebeurt mag men betwijfelen. De VS moet immers kost wat kost de enige supermogendheid blijven.

[1] Wikipedia: “Gore Vidal
[2] Gore Vidal: “Matters of Fact and of Fiction: Essays 1973–1976.” Random House. p. 268. ISBN 0394411285.
[3] BBC HARDtalk: “We have been immoral from the beginning
[4] een podcast is tot 25 augustus beschikbaar op “The US debt ceiling debate
[5] het discrenionaire budget is dat deel van de Amerikaanse federale begroting dat tijdens het jaarlijkse begrotingsproces wordt onderhandeld tussen de president en het Congres; het overige deel van de begroting betreft uitgaven die vastliggen op basis van wetgeving, zoals Sociale Zekerheid en Medicare, zie FY 2012 Discretionary Federal Budget
[6] The Economist: “American military spending. Threatening a sacred cow. America’s fiscal crisis has put defence spending in the crosshairs
[7] Dave Lindorff: “Blowing It: Democrats, Unable to Be a Party of the People, are Sinking Themselves