Turkije in de EU: een belangrijke aanwinst

  

Turkije, een land dat sinds 1962 probeert tot de Europese Unie toe te treden, is in het Westen maar weinig bekend. Dat het referendum van 12 september over een nieuwe grondwet maar weinig belangstelling heeft opgewekt is spijtig, want de uitslag is een belangrijke graadmeter van de weg die Turkije aflegt van een bestuur waarin het leger centraal staat, naar een Westers type democratie. Vandaag kan een Turkse militair vrijwel niet burgerlijke worden berecht. En kan - onder druk van de generaals - de rechterlijke macht religieuze of separatistische politieke partijen verbieden die een bedreiging vormen voor de seculiere staat naar militair model.

In het referendum, uitgeschreven door de gematigde Islamitische premier Recep Erdogan, werd kiezers onder andere gevraagd om militairen voor een burgerlijke rechtbank te kunnen brengen, en het parlement het recht te geven politieke partijen te verbieden. Erdogans tegenstanders zien in de voorgestelde hervormingen een geheime agenda om de seculiere staat omver te werpen die Kemal Atatürk, de grondlegger van het moderne Turkije, in 1920 na de val van het Ottomaanse Rijk stichtte. Hoewel Erdogan gelovig is zijn er geen aanwijzingen voor antidemocratische bedoelingen. Integendeel, de meeste initiatieven van de premier, zoals het overleg met de Koerdische separatisten, waren heel wat beter dan het benauwende beleid van zijn meer seculiere voorgangers.

Toetreding van Turkije tot de Europese Unie verdient steun. Verankerd in het Westen zou het land een belangrijke aanwinst zijn, zowel demografisch, defensief als geopolitiek. Een visie echter die in Europa weinig wordt gedeeld. Soms berust dat op racisme en Islamfobie. Andere bezwaren zijn beter gefundeerd: Europa moet geen concessies doen aan democratie en mensenrechten om Turkije te kunnen toelaten. Welnu, aan die bezwaren wordt met het referendum in belangrijke mate tegemoet gekomen: 58% van de Turkse kiezers stemden voor het pakket van 26 grondwetswijzigingen. Die voorzien in uitbreiding van het grondwettelijk en hooggerechtshof, versterking van het recht op gelijkheid, privacy, collectief onderhandelen en kinderbescherming, verruiming van de jurisdictie van burgerlijke rechtbanken over militaire hoven, en afschaffing van de immuniteit van de junta die Turkije na de laatste militaire staatsgreep van 1980 bestuurde.

Ondanks de ruime meerderheid blijven Erdogans tegenstanders erop hameren dat het resultaat van het referendum de Turkse samenleving polariseert. Door de gewijzigde benoemingsprocedure zou de Gerechtigheids- en Ontwikkelingspartij (AKP) de macht over de rechtspraak willen verwerven. De vrees dat de AKP van Turkije een radicale Islamitische staat maakt lijkt ongegrond. Erdogan, die in de negentiger jaren zich nog kritisch uitliet over de EU en NAVO, is van mening veranderd. Vandaag moet men Erdogan beoordelen op basis van hetgeen hij sinds zijn aantreden heeft bereikt. En dat is indrukwekkend. In een land met een traditie van onderdrukking en staatsgrepen vindt een kleine revolutie plaats, democratisch en zonder bloedvergieten. Een systeem waarin generaals en rechters het sinds 1960 voor het zeggen hadden, wordt langs democratische weg hervormd. De uitslag van het referendum was ook een opsteker voor de beurs, waar men ervan uitgaat dat de AKP nu een goede kans maakt op een derde termijn in 2012.

Zoals in het artikel "Hoe ver reiken de ambities van Turkije" hier uiteengezet zet Turkije in zijn buitenlands beleid belangrijke stappen vooruit, of de EU de deur openzet of niet. Traditionele rivalen als Rusland en Iran zijn bijzonder te spreken over de bemiddelende rol die Turkije speelt in de regio. Sinds het incident rond het hulpkonvooi is Turkije actief pleitbezorger voor de in Gaza opgesloten Palestijnen, terwijl het zijn betrekkingen met Israel in stand houdt. Met de aanpassingen van zijn democratisch gehalte en economisch bestuursmodel zet Turkije niet alleen stappen richting Europa, maar het versterkt ook zijn relaties in het Midden Oosten. Een ontwikkeling die moet worden toegejuicht.

Maar Turkije is er nog niet. Tenslotte heeft 42% tegen de hervormingen gestemd. De ideologische verdeeldheid moet worden doorbroken. Het referendum heeft de weg vrijgemaakt voor een nieuwe grondwet, en premier Erdogan lijkt vastbesloten die de komende maanden door het parlement te krijgen. Daartoe zal hij werk moeten maken van een consensus over de 26 hervormingsvoorstellen van het referendum en over de politieke hervormingen die toetreding tot de EU mogelijk moeten maken. De problematiek met Cyprus moet worden opgelost en aan de Koerden moeten betere rechten worden toegekend. Belangrijke uitdagingen voor alle betrokkenen. Het bereiken van een consensus is in Turkije altijd lastig geweest, maar gegeven de uitdagingen van vandaag eens te meer noodzakelijk. Europa kan dit proces stimuleren door perspectief te blijven bieden op volwaardig lidmaatschap.

Aljazeera zette een interessante video over dit onderwerp on-line:



En in de onderstaande video legt Aljazeera enkele van de hervormingen uit:



bronnen
The Independent leading article: “A step towards Europe”
The Guardian editorial: “Turkey's quiet revolution”
Ibrahim Kalin: “New dynamics of Turkish politics”
Trouw commentaar: “Het Turkse referendum duwt het land in de juiste richting: Europa”
Juan Cole: “Turkey’s Constitutional Referendum Extends Range of Liberties”

WikiLeaks’ Afghan War Diaries

(article by guest author Steve Lendman)

On July 26, WikiLeaks published "The Afghan War Diaries”, releasing over 75,000 reports describing lethal US military actions, including numbers internally killed, wounded, or detained by geographical location, units involved, and major weapons used. Accounts come mainly from soldiers and intelligence officers. But they also come from US embassies and other sources revealing corruption and criminality across Afghanistan, including cover-ups, collusion, distortion, and duplicity - a sordid story needing telling to shock a comatose public to action, and revive a badly needed anti-war movement. Since the Pentagon Papers, these reports comprise the most significant (comprehensive) archive about the reality of war, with no resolution or opposition in US Congress, providing a comprehensive understanding of the war and modern warfare in general. As expected, the White House reacted sharply and deceptively.

The US Constitution grants the power to declare war, appropriate funding, and "provide for the common Defense and general Welfare of the nation” exclusively to Congress. The UN Charter is also explicit, explaining under what circumstances violence and coercion (by one state against another) are permitted. Any unilateral threat or use of force not specifically allowed under Article 51 of the UN Charter, or authorized by the Security Council, is prohibited, but justifiable self-defense is permissible. Under Bush and Obama, Washington violated these laws by attacking and occupying Iraq and Afghanistan, two nations posing no threat to America. This constitutes willful aggression, what the Nuremberg Tribunal's Justice Robert Jackson called "the supreme international crime" enforceable under the US Constitution's "supremacy clause", under which international laws and treaties automatically become US ones.

Since October 2001, US forces (including CIA operatives) committed appalling crimes of war and against humanity, in violation of the four Geneva Conventions, the US War Crimes Act, the UN Torture Convention, the UN International Covenant on Civil and Political Rights, the International Convention on the Elimination of All Forms of Racial Discrimination, the UN Convention on the Rights of the Child, the Rome Statute of the International Criminal Court (ICC), the Universal Declaration of Human Rights, the Genocide Convention, the Nuremberg Charter, Judgment and Principles, US Army Field Manual 27-10, and other US and international laws - using weapons of mass destruction to massacre millions (mainly civilians), cause vast devastation and destruction, and continue oppressive occupations illegally. Partnered with NATO, America's military/industrial/media collaborators misportray US wars as humanitarian, hiding their imperial purpose - state terrorism against millions, showing an utter disregard for the law, truth, humanity or justice.

WikiLeaks documented the evidence, lifting the fog of war, revealing its true face, the human carnage, shocking atrocities, rampaging death squads against civilians, murdering women and children wantonly, torturing randomly arrested victims, operating freely under a media blackout. After WikiLeaks revelations, media reports focus largely on their legality, political impact in November, and how congressional Democrats and the Obama administration may be harmed. They say nothing about nine years of duplicitous lies, shocking war crimes, no accountability, and two illegal wars, demanding they end, their grotesque harm stopped, and hundreds of billions for war profiteers used for homeland needs to revive a sick economy, harming millions as a result. Undaunted, the White House vowed to keep fighting, continue America's longest war, its occupation and violence in Iraq, defying popular sentiment against them, discounted for imperial gain and expediency - what the media won't explain.

In his 1995 book, "In Retrospect: The Tragedy and Lessons of Vietnam," former Defense Secretary Robert McNamara said "we were wrong, terribly wrong. We owe it to future generations to explain why" about a war that shouldn't have been fought and couldn't be won, what he told Lyndon Johnson privately, what the public never knew and few know now. It's no less true about Iraq and Afghanistan. General Stanley McChystal was not sacked for deriding his superiors but for losing an unwinnable war. His Chief of Operations, Major General Bill Mayville said: "It's not going to look like a win, smell like a win or taste like a win". This is an assessment McChrystal and others know and what major media accounts won't report. It is an assessment WikiLeaks hopes to change by inspiring a crescendo of antiwar sentiment, what can't come a moment too soon.

Steve Lendman (BA from Harvard, MBA from Wharton) is a political activist. He writes a blog (http://www.sjlendman.blogspot.com/) on war and peace, American imperialism and a range of other social, economic and political issues.
  

Kritiek op dit Israel moet kunnen

Op pag. 25 van zijn boek “Een bijzondere relatie: Israel-Palestina nader bekeken 1897-1993” stelt Egbert Talens dat bij kritiek op Israel al snel het begrip antisemitisme opduikt. Toch zullen maar weinig mensen - Joden, Israëliërs of vrienden van Israel - ronduit verklaren dat kritiek op Israel per se antisemitisch is. Hetzelfde doet zich voor bij antizionistische uitlatingen. Dat deze kritiek een anti-joodse, dus antisemitische, ondergrond heeft is niet uit te sluiten. Maar relevante kritiek moet op zijn merites worden beoordeeld. Als de kritiek onprettig of pijnlijk is mag dat niet automatisch leiden tot het oordeel antisemitisch. Analyse van de kritiek moet uitwijzen of die houdbaar is. Kritiek op Israel en het zionisme mag niet a priori als misdadig, groezelig of fout worden bestempeld, aldus Talens.

Ook de kwaliteitskrant Haaretz wijdt aandacht aan dit fenomeen. Columnist Gideon Levy beschrijft een droomland Israel, zonder interne of externe kritiek, dat met één stem spreekt. Eeuwig verenigd, vroom, samenhangend en vanzelfsprekend 100% Joods. Een land dat unaniem achter zijn regering staat en natuurlijk achter leger, veiligheidsdienst Shin Bet en geheime dienst Mossad, de Israelische helden. Een land dat geen verklikkers kent, geen mensenrechten- of vredesorganisaties. Zonder kritische persartikelen in binnen- of buitenland. Een pers die regering en staat de hemel in prijst, enkel officiële verklaringen publiceert. Als dat droomland oorlog voert krijgt het enkel applaus. Begaat het oorlogsmisdaden in de bezette gebieden, dan wordt dat unaniem afgeschilderd als uiterst moreel, rechtvaardig en voorzichtig. Inwoners moeten trouw zweren, net als bezoekers. Zij die achter Israel staan zijn welkom, de rest moet het eerste vliegtuig terug nemen. Kortom, een land om van te dromen.

Maar, zo vraagt Levy zich af, is dat werkelijk het land dat wij ons wensen? Is dat het Israel dat de wereld, die altijd maar tegen ons is, graag ziet? Waar met modder wordt gegooid naar een ieder die kritiek durft te spuien. Een lastercampagne waar het publiek apatisch onder blijft. En niet alleen de aanhangers van extreem rechts, voor wie het om de doctrine gaat. Parlementsleden van Kadima, de partij van Tzipi Livni, komen met fascistische, anti-democratische wetsvoorstellen, universitaire docenten zwijgen als collega’s worden buitengegooid, de meeste media boezemen angst in, wekken lage instincten op of komen met absolute onzin. Het Opperste Gerechtshof is verzwakt en blijft zwijgen, net als de president die er wel voor oppast om niemand op de tenen te trappen.

Volgens Levy bewonderde de wereld Israel vooral omdat het in niets leek op dit droomland. Vanaf de stichting juichte de wereld “de enige democratie in het Midden Oosten” toe. Het concept “kibbutz” werd wereldwijd bewonderd vanwege de egalitaire, democratische opzet. De Israelische technologische, wetenschappelijke, economische, culturele, agrarische en militaire successen zouden niets betekenen ware Israel een dictatuur. Successen die de valse patriotten dreigen teniet te doen. Die willen af van democratie. Die berokkenen het land oneindig meer schade dan de veronderstelde schade veroorzaakt door de resterende critici. Eén dag fosforbommen op Gaza heeft Israel’s imago meer beschadigd dan al de rapporten van Breaking the Silence, B'Tselem en de commissie-Goldstone tezamen. En de campagne om de democratie te ondermijnen is het kwaadaardigst van al.

Spijtig genoeg blijft er bijna niemand over die hen een halt kan toeroepen, zo verzucht Levy. De meerderheid halen in dat droomland, dat willen zij, en ze zijn al een heel eind gevorderd. Kijk naar de recente gebeurtenissen: er gaat bijna geen dag voorbij zonder een gevaarlijk wetsvoorstel, dreigende verklaring, deportatie via Ben-Gurion National Airport, arrestaties door de politie, gewelddadig optreden van de politie, vervolging van buitenlanders, vijandige bejegening of opruiende taal door het gerecht tegen (pseudo-)critici. Met verbannen, vernietigen, bestraffen, het zwijgen opleggen, van rechten beroven, …, ondermijnt de helft van het land het broze weefsel van het bestuur, terwijl de andere helft er het zwijgen toe doet. En wie wordt dan afgeschilderd als de vijand van het volk? Zij die deze gang van zaken durven bekritiseren!

Stevige kritiek vanuit Israel op het eigen functioneren. Maar waarom wordt op kritiek van elders dan zo hard gereageerd? Vanwaar de harde reactie van 3/3/2010 van het Simon Wiesenthal Centrum op de door het Kairos document geïnspireerde brief van 17/2/2010 van de PKN (Protestantse Kerk in Nederland) aan de Israelische overheid over de behandeling van de Palestijnen? Reactie waarin het Simon Wiesenthal Centrum nota bene oproept tot een boycot tegen de PKN. In het artikel “Ga zakelijk om met Israël” ontzenuwt de historicus Jan Dirk Snel, die in Nes Ammim (Israel) woonde, alle kritiek op de brief van de PKN. Blijft de vraag waarom het rond dit dossier stil bleef na de antwoordbrief van 10/3/2010 aan het Simon Wiesenthal Centrum. Wie het weet mag het zeggen. Maar één ding staat vast: Israel schiet op het wereldtoneel met dit optreden in eigen voet.

Israeli Military Fighting for the Narrative, Online

(article by guest author Yermi Brenner)
 
A six ship flotilla, challenging Israel's naval blockade of Gaza, was intercepted by the Israeli Defense Forces (IDF) on May 31st. The flotilla's lead ship - Mavi Marmara - was carrying more than five hundred people. Nine of the Mavi Marmara's passengers were killed when Israeli soldiers forced their way on board and took control of the ship.

The incident was documented by passengers and journalists on board the ships, and by military film crews in helicopters and nearby boats. As soon as the takeover was complete, soldiers confiscated (nearly) all the footage that was filmed during the raid. The confiscated footage, along with the military press footage, has since been held by the IDF Spokesperson Unit (IDFSU), which has released only parts of it, in short edited clips.

The video report I prepared does not investigate the events on board the Mavi Marmara. There are plenty of committees/probes/inquiries who will look into that. Instead, I focused on how the Israeli military used online tools to deliver its narrative of the events, to the global audience. This report offers a rare peek into the IDF Spokesperson Unit, which is a key source of information in the Middle East, for journalists and news consumers.

The report shows how the Israeli military uses internet tools to its advantage. But the New-Media is also challenging the military's Spokesperson Unit. There are Bloggers for example, who function as independent watchdogs journalists, raising important questions and spreading valuable information online. In the days after the flotilla incident, American blogger Max Blumenthal took it upon himself to follow - and question - the IDF Spokesperson Unit's (IDFSU) press releases. On June 3rd, Blumenthal exposed how the IDFSU was forced to retract claims of flotilla passengers having links to Al Qaeda since it did not have any evidence. On June 4th, Blumenthal proved an audio transmission from the incident - distributed by the IDFSU online - was edited before being released to the public. Blumenthal's post led the IDFSU publishing another clarification. A few days later, Blumenthal again created doubts regarding an IDFSU press release:

"...The IDF Spokesman's Office distributed a photo of a bearded Muslim man with a knife surrounded by reporters. Daylight was pouring in from a window or door behind the reporters... The IDF apparently told Haaretz that the photo was taken immediately after its naval commandos raided the Mavi Marmara and other flotilla ships... Yet the raid was conducted under the cover of darkness. How could a photo obviously taken during daytime have portrayed an event that took place during the late evening?" (Posted by Max Blumenthal, June 8th 2010)

As reported by Blumenthal and seen in the screen shot below, inaccurate information provided by the IDFSU was published in Haaretz a few hours after the incident:

Blumenthal was not the only New-Media agent that was challenging the IDF's messages. Filmmaker/Activist/Blogger Lara Lee filmed on board the Mavi Marmara during the raid, and managed to smuggle out sixty minutes of footage. Lee's raw video doesn't document the violent confrontation and shooting that took place, but clearly shows wounded passengers and soldiers in long uninterrupted stretches of the event.

What Do YOU Believe?

Over two months have passed since the incident, and it is still not clear what exactly took place on board the the Mavi Marmara. There are few basic facts that are universally agreed upon:

• Nine of the ship's passengers were killed in the incident as a result of gunshot wounds - and about thirty others were wounded.
• Ten Israeli soldiers were wounded, three of them were temporarily captured by the passengers.
• The incident occurred on international waters, about 120 km off the coast of Israel.
• By 6 A.M. local time, the soldiers controlled the entire flotilla, and were escorting it to Israel. The passengers were taken into custody, and released within 72 hours.

The IDF's narrative of the incident - presented by its Investigative Committee - states that soldiers used live ammunition only after they were shot and attacked with knives and poles, and only in self-defense. The counter argument, presented in interviews with Mavi Marmara passengers, is that the soldiers fired live ammunition before boarding the Mavi Marmara. Passengers have claimed the Israeli soldiers that boarded the ship were not shooting in self-defense but rather massacring peaceful activists.

The incident is currently being investigated by a U.N. probe, and by an Israeli special public commission. But even more interesting for me is to learn what people from around the world believe happened on board the Mavi Marmara. I am making a short investigation of my own, using your comments in the space below. Please take the time to explain what you believe took place when the Israeli soldiers confronted the passengers.

To get things started, I will offer my guess:

I think the Israeli military's intention was to take over the ship without using live ammunition. The passengers on board the Mavi Marmara tried to prevent the soldiers from boarding, so the Israelis fired tear gas and rubber bullets at them. As soon as the soldiers managed to board, they encountered life threatening violence, and only then they began using live ammunition. When three wounded soldiers were taken below deck by the passengers, the military forces increased their use of live ammunition. I suspect that not all of the victims were killed in self-defense. It was not a preplanned massacre, but rather a panic reaction by Israeli soldiers who faced a violent resistance they were not ready for.

So, what is your take on these events? What do you think is an accurate picture of what actually took place?

Links:
Q&A: Israeli Deadly Raid on Aid Flotilla, BBC
Bias Reporting by the Washington Post, Max Blumenthal, June 5th 2010
Israelis' Reaction to the Flotilla Incident, Foreign Policy, June 10th 2010
How Israel's Propaganda Shaped U.S. Media, Salon, June 4th 2010

Yermi Brenner is an independent Video Journalist reporting about what's happening in Israel beyond the headline news. He works for The Video Journalist Movement (VJM) and occasionally for Israeli media. He was born in a secular Kibbutz 40 km south of Tel Aviv.

(Zie "Archive juni" voor een aantal andere artikelen over de aanval op het hulpkonvooi)

Het conflict Israel-Palestina: op weg naar een een-staat oplossing?

 

Wij herbevestigen onze steun aan rechtstreekse onderhandelingen tussen Israëli’s en Palestijnen. Zoals in eerdere verklaringen bevestigd, moeten deze onderhandelingen leiden tot een regeling die een einde maakt aan de bezetting sinds 1967 en het ontstaan van een onafhankelijke, democratische en leefbare Palestijnse staat die in vrede en veiligheid naast Israel en zijn andere buren leeft. Partijen kunnen rekenen op de steun van het kwartet tijdens de onderhandelingen, die tot afronding kunnen komen binnen een jaar, en bij de uitvoering van de overeenkomst. Wij vragen Israëli’s en Palestijnen elkaar 2 september in Washington te ontmoeten voor de start van rechtstreekse onderhandelingen om alle geschilpunten op te lossen.

Dat staat in een verklaring van het Midden-Oosten kwartet (VS, EU, Rusland en VN) van 20 augustus. Aansluitend zei de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton dat president Obama 1 september spreekt met de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en de Palestijnse president Mahmoud Abbas afzonderlijk en vervolgens met hen dineert in aanwezigheid van president Hosni Mubarak van Egypte, koning Abdallah van Jordanië en de speciale vertegenwoordiger van het kwartet, de vroegere Britse premier Tony Blair. Op 2 september komen Abbas en Netanyahu samen om een agenda op te stellen. De uit 6 partijen bestaande centrumrechtse coalitieregering van Netanyahu is verdeeld over de vredesgesprekken. Abbas, wiens ambtstermijn januari 2009 afliep, voert - zonder electoraal mandaat - het bestuur over 2,4 miljoen Palestijnen in enkele kleine enclaves in de door Israël bezette Westelijke Jordaanoever. Hamas, dat de laatste Palestijnse parlementsverkiezingen van 2006 won en thans het bestuur voert over de 1,5 miljoen Palestijnen in Gaza, wordt bij de onderhandelingen geweerd.

Wat mogen we van deze onderhandelingen verwachten? “Zelfbedrog van kreupelen en machtelozen”, aldus de gematigde Palestijn Zakaria al-Qaq, vicepresident van de Al Quds universiteit. En voormalig Israëlisch parlementariër en kabinetslid Yossi Beilin vindt dat Obama aan de termijn van een jaar consequenties moet verbinden. “In zelfs drie jaar ligt vrede niet in het verschiet, partijen liggen te ver uit elkaar. Netanyahu is niet aan de macht gekomen om Jeruzalem te verdelen of om de Palestijnse vluchtelingen te omarmen”. Ook de Palestijnse onderhandelaars zien het somber in. Volgens Abbas hebben onderhandelingen in het verleden alleen maar geleid tot verlies van gebied op de Westelijke Jordaanoever. Net als veel linkse Israëli’s denken de meeste Palestijnen dat er al te veel nederzettingen zijn om een samenhangende leefbare Palestijnse staat mogelijk te maken. Het moratorium op de bouw van nieuwe nederzettingen loopt 26 september af en sommige Israëlische kabinetsleden hebben al laten weten dat de bouw daarna zal worden hervat. Net als in het verleden zullen de onderhandeling daarover struikelen. Voor Obama zijn de besprekingen misschien riskant, maar de zaak op zijn beloop laten is nog riskanter. En voorlopig lijkt hij erin te slagen de problematiek over de tussentijdse verkiezingen van november heen te tillen.

Hoewel opinieonderzoek leert dat de meeste Israëli’s voorstander zijn van een twee-staten oplossing is er ook scepsis over de Palestijnse intenties. Maar er zijn ook Israëli’s die in de komende besprekingen geloven. Voormalige diplomaat en Netanyahu vertrouweling Dore Gold ziet kansen zolang de "rode lijnen" niet worden overschreden: Jeruzalem onder Israëlisch bestuur, blijvende Israëlische militaire aanwezigheid op de West Bank langs de Jordaan. Beide eisen zijn door de Palestijnen steeds categorisch verworpen. Volgens de Israëlische regeringsadviseur Haim Assa heeft de VS na het vertrek uit Irak belang bij een coalitie tussen Israel, Jordanië, Egypte en de Palestijnen. Maar de Amerikaanse speciale gezant voor het Midden-Oosten Mitchel slaagde er niet in de Israëli’s tot stopzetting of opschorting van de bouw van nederzettingen - die volgens de VN illegaal zijn op grond van het internationale recht - te bewegen. Dat Clinton in alle talen zweeg over de nederzettingen en de grenzen van 1967 geeft te denken. Washington zal de besprekingen ook niet bijwonen. Een zwakke Palestijnse onderhandelaar moet dus een deal sluiten met een rechtse Israëlische regering die speelt met de gedachte om Palestijnen naar Jordanië uit te wijzen of Palestijnse Israëli’s een eed van trouw aan de “Joodse Staat” te laten afleggen.

Behoudens een mirakel zijn de onderhandelingen dus tot mislukken gedoemd. De Palestijnen staan op een onafhankelijke staat, eisen Oost-Jeruzalem als hoofdstad en een serieuze oplossing voor het vluchtelingenvraagstuk. Israel houdt het bij symbolisch zelfbestuur van een aantal losse Bantustans, waarbij Israel de volledige controle in handen houdt: grenzen, luchtruim, drinkwater,…  Israel wil kost wat kost de soevereiniteit over Jeruzalem en een blijvende militaire aanwezigheid in een Palestijnse staat. Met inmiddels een half miljoen Israëli’s buiten de grenzen van 1967 zal geen enkele Israëlische regering een serieus deel van de nederzettingen ontruimen. Washington, dat niet bereid is druk te zetten op Israel, zette wel Mahmoud Abbas het mes op de keel om mee te werken aan de besprekingen op een moment dat Israel op het punt staat nieuwe nederzettingen te stichten. In zijn Cairo-speech juni 2009 zei Obama: “America will not turn our backs on the legitimate Palestinian aspiration for dignity, opportunity, and a state of their own. That is why I intend to personally pursue this outcome with all the patience that the task requires.” Wie gelooft daar nog in? En zo komt de VS voor een verscheurende keus te staan: steun aan een democratisch Israel met gelijke rechten voor Joden en Arabieren, of aan een apartheidsstaat die haaks staat op Amerikaanse basiswaarden. Het tweede model kan rekenen op internationale afkeuring en is voor Israel op den duur onhoudbaar.

Volgens Israëlische intellectuelen moet de een-staat oplossing centraal staan. Het essentiële probleem voor de Palestijnen is immers niet zozeer een eigen staat, maar het gebrek aan mensen- en politieke rechten. De wereld kent vele etnische groepen zonder eigen staat, maar de Palestijnen zijn het enige volk zonder burgerrechten. Een aparte Palestijnse staat is slechts één van de opties. Israel moet dringend een maatschappelijk debat over een een-staat oplossing opstarten. Zo gaan de Israëli’s beseffen dat zij niet moeten kiezen tussen twee staten of de status quo, maar tussen een gezamenlijke staat of etnische opdeling. Maar dan rijst het dilemma van de toevoeging van een groot contingent niet-Joden aan Israel, en komt het Groot-Israel van de vroegere minister van defensie Moshe Dayan in het gedrang. Aan de vooravond van de 1967-oorlog verklaarde die: “Wij hebben geen invasieplannen. Ons enige doel is de opzet van de Arabische legers te verhinderen Israel binnen te vallen”. Maar na de blitzkrieg zei hij: De Gaza-strook is van Israel en stappen zullen worden ondernomen om deze tot een deel van dit land [Israel] te maken. De grenzen van 1948 hebben afgedaan. De realiteit dwingt tot het erkennen van de kaart van 1967”. En volgens The Times verklaarde Dayan juli 1968 zelfs: “Over de huidige staakt-het-vuren-linies liggen nieuwe in het verschiet. Zij strekken zich uit voorbij Jordanië - misschien tot Libanon en misschien wel tot centraal Syrië”.

Cynici zien nog een derde weg: Veiligheidsraadresolutie 242 van 22 november 1967 belet Israel de niet-Joodse gemeenschappen over de grens te zetten. De status-quo moet dus nog vele jaren worden volgehouden in de hoop dat de Palestijnen uit zichzelf vertrekken. Waarbij de eindeloze treiterijen dienstig zijn, toonbeelden van een mentaliteit die sterk doet denken aan die uit de slavenhandel: totale afwezigheid van empathie en elk gevoel voor menselijkheid. Wij weten hoe het met de slavenhandel is afgelopen. Internationale druk moet ook hier de doorslag geven. Want, om met de Cairo-woorden van Obama te spreken: “For more than sixty years [the Palestinian people] have endured the pain of dislocation. Many wait in refugee camps in the West Bank, Gaza, and neighboring lands for a life of peace and security that they have never been able to lead. They endure the daily humiliations - large and small - that come with occupation. So let there be no doubt: the situation for the Palestinian people is intolerable”.

Bronnen
The Associated Press: “Text of a statement issued by Mideast ‘Quartet’”
Aran News: “Direct Mideast talks resume next month”
Douglas Hamilton: “Israeli coalition wobbly on peace terms: minister”
De Volkskrant: “Israëlisch-Palestijnse dialoog na 2 jaar weer hervat”
BBC News: “Profile: Mahmoud Abbas“
Wikipedia: “Demographics of the Palestinian territories”
Ethan Bronner: “In Mideast Talks, Scant Hopes From the Beginning”
Joel Schectman: “Israeli-Palestinian Talks Resuming After Two Years”
Firas Al-Atraqchi: “The Farce of Middle East Peace Talks”
Stephen M. Walt: "Don't fall for the direct-talk hype: The 'peace process' is still going nowhere"
New York Times: “Text: Obama’s Cairo speech"
Noam Sheizaf: “Now is the time to discuss the one-state solution”
Richard Silverstein: “Why U.S.-Brokered Israeli-Palestinian Peace Talks Will Fail”
Egbert Talens: "Een bijzondere relatie. Het conflict Israel-Palestina nader bekeken 1897-1993”, p. 243, 244

De dreiging van Iran en het expansionisme van de échte As van het Kwaad

   

Monthly Review is een magazine dat mei 1949 in New York het levenslicht zag, in de volle Koude Oorlog hysterie. Het eerste nummer bracht het hoofdartikel “Why Socialism” van Albert Einstein. Het blad, dat zich onafhankelijk van elke politieke partij opstelt, sprak zich vanaf het begin uit voor socialisme en tegen Amerikaans imperialisme. Tijdens de McCarthy kruistocht tegen het communisme werden twee Monthly Review redacteuren zwaar op de korrel genomen, maar deze wisten met succes terug te vechten. Het blad speelde een belangrijke rol in de oppositie tegen het kapitalisme, imperialisme en materialisme van de zestiger jaren. MRZine, de webzine versie, stelt zich tot doel mondiaal een uitwisseling uit te bouwen met activisten en intellectuelen.

Op 16 maart 2010 publiceerde MRZine het artikel “The Iran Threat in the Age of Real-Axis-of-Evil Expansion” van de Amerikanen emeritus professor Edward S. Herman en onafhankelijk journalist David Peterson. Nu dit onderwerp zo nadrukkelijk in de Westerse media aan de orde komt - en dan ook nog eens onvolledig, misleidend en op sommige punten ronduit foutief - volgt hieronder de eerste alinea van dit artikel, alsook het hoofdstuk Concluding Note. De lezer wordt uitdrukkelijk uitgenodigd het rijkelijk van bronnen en voetnoten voorziene volledige artikel te lezen op MRZine.

Eerste alinea

It is intriguing to see how whoever the United States and Israel find interfering with their imperial or dispossession plans is quickly demonized and becomes a threat and target for that Real-Axis-of-Evil (RAE), and hence their NATO allies and, with less intensity, much of the rest of the "international community" (IC, meaning ruling elites, not ordinary citizens). If and when the need arises, any bit of news that is damaging to the targeted state will be fed into the demonization process -- and in the marvelous propaganda system of the West, the grossest distortions will be swallowed and regurgitated without much guilt or apology, even upon the exposure of exceptional gullibility and dishonesty. The dishonesty, gullibility, double standard, and hypocrisy are handled with an aplomb that Pravda and Izvestia could never muster in the Soviet era.

Concluding Note

The real threat that Iran poses to the United States and Israel is that of a local rival to Israel which might hamper Israel's dispossession and expansion program in the Palestinian Territories, as well as U.S. domination of this region of the world. From a global viewpoint, the real threat is that Iran's independence and refusal to grovel might lead to a war of aggression against it by Israel and/or the United States, and such a war could in turn spark an even larger conflagration. However, the nature of this latter threat is such that it can not be addressed by the "international community," which consistently defers to the power and demands of the Real Axis-of-Evil, as do the United Nations, the Security Council, and the IAEA.

That Iran poses an offensive threat to Israel or the United States is obviously a sick joke. Both Israel and the United States possess operational nuclear weapons and superior conventional forces -- and while they can attack Iran without facing unbearable retaliation, Iran cannot do the same and couldn't even do so if it developed a small arsenal of nuclear weapons.

But if Iran did posses a small nuclear arsenal, it would be better able to defend itself, and Israel and the United States would have to act more cautiously -- their own regular cross-border attacks would have to be considered more carefully, and might be effectively deterred. Their longstanding domination of the Middle East, with its "stupendous source of strategic power, one of the greatest material prizes in world history," would be threatened. Thus Iran has no right of self-defense, let alone deterrence.

In short, while nuclear-armed Israel and its patron commit aggression, dispossess, and threaten more of the same, they have managed to transform nuclear-weapons-free Iran into the "threat" that the UN and IC worry about. The IAEA has never established that Iran is trying to develop nuclear weapons, and Iran's Supreme Leader Ayatollah Ali Khamenei continues to reject the acquisition and use of nuclear weapons as contrary to the religious beliefs of the Islamic Republic. Yet the mere possibility that Iran might switch its nuclear program to a military dimension, along with a lot of rhetorical heat from the West, have provided the basis for organizing a sanctions regime and potential U.S.-Israeli attack on Iran. It has even provided a rationale for the installation of missile and anti-missile systems on the periphery of Russia and China, allegedly to counter the Iran menace! This is the triumph of chutzpah once again, as the Real Axis-of-Evil clears the ground for its ongoing programs of local dispossession and global expansion.

Het artikel van Herman en Peterson sluit goed aan bij de hier eerder gepubliceerde artikelen over dit onderwerp:

• Hoe grootmacht Amerika zijn dominante positie probeert te vrijwaren
• Betekent een nucleair Iran een existentiële bedreiging voor Israel?
• Iran stelt de VS voor een lastig dilemma
• Het Amerikaanse Midden-Oosten beleid op de korrel
• Kan een “coalitie van onwilligen” sancties tegen Iran blokkeren en diplomatie activeren?
• De hypocrisie van het enige land dat ooit kernwapens heeft gebruikt
• Iran bombarderen haalt niets uit, er zijn alternatieven
• Hoe Israel een nucleaire mogendheid werd
• Israel mist een kans op mondiale erkenning als nucleaire mogendheid
• Is de VS op weg naar een oorlog met Iran?

Noten
Wikipedia: “Socialisme” (met informatie over socialisme in de VS)
Professor en VS-kenner Bart Kerremans in De Morgen: “Hopen dat de stoel alsnog omvalt” (over Amerikaans socialisme)
Stephen Eric Bronner: "Socialism in America"
    

Enquête: 63% Arabische bevolking ontgoocheld in VS en Obama

De in Israel geboren historicus Efraim Karsh meldt dat veel Arabieren apathisch zijn geworden over het “Palestijns-Israëlisch conflict” en hij vindt dat “een positief teken”. Want, zo stelt Karsh, indien de zelfzuchtige Arabische regimes de Palestijnen het recht ontzeggen om hun eigen lot te bepalen, dan ligt de enige hoop op vrede tussen Arabieren en Israëli’s in het verwerpen van de valse koppeling tussen deze kwestie en andere regionale en wereldproblemen. En, zo rondt de professor af, hoe sneller de Palestijnen beseffen dat ze er alleen voorstaan, hoe eerder ze vrede hebben met de Staat Israel en begrijpen dat het tijd is voor een onderhandelde oplossing. Karsh plaatst zijn conclusie tegen de achtergrond van de algemeen gevoelde vrees dat de Israëlisch-Palestijnse impasse de regionale woede en wanhoop aanwakkert. Dat zou in de kaart spelen van terroristenorganisaties als Al Qaida en het oproer in Irak. En het zou pogingen belemmeren tot het vormen van een regionale coalitie tegen “het kernwapenprogramma” van Iran.

Ter onderbouwing van zijn betoog haalt de professor een enquête aan van het televisiestation Al Arabiya, waaruit zou blijken dat “een verbluffende” 71% van de Arabische respondenten geen belangstelling heeft voor Palestijns-Israëlische vredesbesprekingen. Hij citeert Saleh Qallab, columnist voor het pan-Arabische dagblad Al Sharq al Awsat, die deze uitslag “een alarmerende indicator” noemt. Een nuchtere analyse leert dat het door de professor aangehaalde onderzoek geen enkele wetenschappelijke waarde heeft. Men kan met statistieken alles bewijzen, zelfs regelrechte leugens. Al Arabiya zegt dat de enquête tot doel had te peilen naar de mate waarin “gewone Arabieren nog geïnteresseerd zijn in de Palestijns-Israëlische vredesbesprekingen”. Maar essentiële informatie ontbreekt: hoe werden de vragen geformuleerd, hoe groot was de steekproef. Wel is bekend dat het onderzoek via het internet werd uitgevoerd. Maar dat is niet representatief voor de totale bevolking en zeker niet voor “gewone Arabieren”, velen van wie niet on-line zijn. Internetenquêtes trekken gemotiveerde, hoger opgeleide respondenten aan en geven zonder herweging een scheef beeld.

Ook James Zogby, voorzitter van het Arab American Institute, verwijst de conclusie van Efraim Karsh naar de prullenmand. “Er zijn slechte enquêtes en er zijn slechte interpretaties van enquêtes. Tel die bij elkaar op en je krijgt valse informatie”. Karsh slaat de plank dus mis. Temeer daar de enquête niet vroeg naar de Palestijns-Israëlische vredesbesprekingen, maar naar het veel bredere "vredesproces in het Midden-Oosten”, waarop 71% antwoordde "geen interesse". Tegen de achtergrond van twintig jaar zonder enig vooruitzicht op een oplossing is zo’n antwoord niet verwonderlijk. Dat maakt de alarmerende conclusie van Qallab, of tot het breder geformuleerde betoog van Karsh zowel misplaatst als gevaarlijk. In zijn binnenkort verschijnend boek Arab Voices: What They Are Saying to Us and Why It Matters presenteert James Zogby resultaten uit recent onderzoek die aangeven dat het lot van de Palestijnen voor Arabieren van Marokko tot de Arabische Golfstaten een zorg van de eerste orde blijft, waarbij de oorspronkelijke hoop op president Obama om een doorbraak te forceren is omgeslagen in brede teleurstelling in de VS.

De Arabieren zijn dan misschien “niet geïnteresseerd” in een gebed zonder einde, maar nog altijd even “gepassioneerd over Palestina”. Dat blijkt ook uit de 2010 Arab Public Opinion Poll die Brookings Institution in samenwerking met Zogby International elk jaar uitvoert. De belangrijkste resultaten van het onderzoek van 2010 onder 3.976 mensen in Egypte, Saudi Arabië, Marokko, Jordanië, Libanon en de Verenigde Arabische Emiraten waren:

• omvangrijke verschuiving in de beoordeling van president Obama als president en als persoon
• opmerkelijk stabiele kijk op het Arabisch-Israëlisch conflict en de vooruitzichten op een oplossing
• een meerderheid ziet een nucleair bewapend Iran als beter voor het Midden-Oosten

Het onderzoek keek ook naar de manier waarop Arabieren de Amerikaanse politiek van het afgelopen jaar beoordelen en hoe zij andere landen rangschikken op een aantal onderwerpen. Daarbij valt de gewijzigde houding ten opzichte van president Obama op. In 2009 sprak 51% zich nog optimistisch uit over het Amerikaanse beleid in het Midden-Oosten, in 2010 was 16% “hoopvol”, maar een meerderheid van 63% ronduit ontgoocheld. Ook over Iran als mogelijke kernmogendheid tonen de resultaten een drastische verschuiving: in 2009 zei slechts 29% dat Iran’s verwerving van kernwapens “positief” voor het Midden-Oosten zou zijn, in 2010 was die score aangegroeid tot 59%. Een opzienbarende uitslag tegen de achtergrond van de uitspraak van Washington dat Iran de grootste bedreiging in de regio vormt. Men kan de steun voor een nucleair bewapend Iran uitleggen als een boodschap aan Obama om niet te zwichten voor Netanyahu’s afleidingsmanoeuvre dat het conflict met de Palestijnen in het niet valt ten opzichte van een Iran voorzien van kernwapens. De meeste Arabieren verwerpen zo’n voorstelling van zaken: 88% wijst Israel aan als de grootste bedreiging van de wereldvrede, gevolgd door de VS met 77%. Slechts 10% noemde in dit verband Iran.

In zijn Cairo toespraak van 4 juni 2009 zei Obama nog:

“… the Palestinian people have suffered in pursuit of a homeland. For more than sixty years they have endured the pain of dislocation. Many wait in refugee camps in the West Bank, Gaza, and neighboring lands for a life of peace and security that they have never been able to lead. They endure the daily humiliations – large and small – that come with occupation. So let there be no doubt: the situation for the Palestinian people is intolerable. America will not turn our backs on the legitimate Palestinian aspiration for dignity, opportunity, and a state of their own.”

“... Israelis must acknowledge that just as Israel's right to exist cannot be denied, neither can Palestine's. The United States does not accept the legitimacy of continued Israeli settlements.”

“I understand those who protest that some countries have weapons that others do not. No single nation should pick and choose which nations hold nuclear weapons. That is why I strongly reaffirmed America's commitment to seek a world in which no nations hold nuclear weapons.”

Sindsdien blinkt Obama uit door zijn Midden-Oosten mislukkingen: druk op Abbas om het Goldstone rapport over de Gaza oorlog van januari 2009 naast zich neer te leggen, weigering om de bloedige aanval op het hulpkonvooi naar Gaza te veroordelen, zich neerleggen bij de voortzetting van het illegale nederzettingenbeleid en bij de serie schendingen van Israel van het internationaal recht, geen bijstelling van de omvangrijke financiële en militaire steun aan Israel. Maar Obama en de Israel lobby zijn niet de enige schuldigen. In feite dragen de media de grootste verantwoordelijkheid voor de verdorven Midden-Oosten politiek van de VS. De Israel lobby kan zo machtig zijn en Obama machteloos omdat de Amerikaanse bevolking maar zelden een alternatieve mening krijgt voorgeschoteld. Het echte debat komt maar van de grond met een wat radicalere houding van de media. De zo broodnodige ommekeer in de houdingen in de VS over het Midden-Oosten kan niet enkel door het Witte Huis worden bewerkstelligd.

Is de situatie dan hopeloos? Nee. Want als hooggeleerde mensen als professor Efraim Karsh ons op zo’n doorzichtige manier een chutzpah trachten te bakken lijkt het erop dat ook de publieke opinie in Israel langzaam maar zeker gaat inzien dat het zo niet verder kan.

Bronnen
Efraim Karsh: “The Palestinians, Alone” 
Wikipedia: “Efraim Karsh”
James Zogby: “Arabs Don't Care About Palestine? Don't Bet on It“
Jonathan Steele: “With Arab opinion like this Obama needs media advice”
New York Times 4/6/2009: “Obama’s Speech in Cairo”
Shibley Telhami: “2010 Arab Public Opinion Poll: Results of Arab Opinion Survey Conducted June 29-July 20, 2010”
Jerome Slater: “Efraim Karsh, Defender of the Palestinians”
Wikipedia: “Chutzpah”

Israel's Latest Gag: Musician Arrested, Accused of Being A Spy

(article by guest author Yermi Brenner)

Majdal Shams is a Druze village that lies at the northern most point of the Golan Heights - a region Israel captured from Syria in the 1967 war and has been occupying ever since. Most of the Syrians that lived in the Golan before '67 escaped when the Israelis took over the land. Majdal Shams - population 10,000 - is one of only four villages whose inhabitants remained in their homes after Israel occupied the region.

When Israel annexed the Golan in 1981, the local Druze were offered permanent Israeli citizenship. Most have refused, preferring to stay loyal to Syria. Two months ago I visited the village to prepare a report about the locals' view of the Israeli occupation. As seen in the video below, Majdal Shams residents feel like second class citizens in Israel, but, while most crave to be part of Syria again, there are also those who claim that being under Israeli control is a better option.

This week, the relationship between the Golan Druze and Israel took a turn for the worst. On Sunday, Majdal Shams’ resident, musician Fada Sha'ar, was arrested when he landed in Ben-Gurion International Airport.

Sha'ar, 27, is suspected of crimes against state security, including contact with foreign agents. A gag order by an Israeli court was immediately placed on the details of the case and the alleged violation (gag orders have become an often used tool of the Israeli judiciary system; Anat Kam, Omar Said and Amir Makhoul, Mister X).

On Sunday eve, Israeli security forces came to Majdal Shams to search the home of the alleged spy. Soon enough, a confrontation broke out between police forces and hundreds of locals who surrounded Sha'ar's home. Riot police was called to the scene, and the standoff nearly erupted into lethal violence. Tear gas was used by the Israeli forces - two people were injured and taken to the hospital - before negotiations between the village elders and the Israeli security forces brought the event to a peaceful ending.

The alleged spy's mother, Mona, told Haaretz that police entered the house dressed in civilian clothes.

"I did not know they were police, I thought they were repossession people or income tax agents," she said. "I did not know what they were looking for, and I asked them to wait until my husband had returned, or one of the family men, because I was alone in the house with a small boy. But they refused... I know my son, he is a musician and an artist who is trying to progress in his field and has nothing to do with violations of any sort. I am calm and believe that in the end nothing will happen with this."

Sha'ar's father Majd, who was not home when the search was carried out, was detained three days later, also on suspicion of involvement in security related offenses.

On Wednesday, I spoke with Salman Fakhir of the Al-Marsad (Arab Center for Human Rights in the Golan) about the arrest of his neighbor. Fakhir said that the alleged spy Fada Sha'ar is a gifted musician who has been playing the oud since he was a child, and had studied the instrument in Cairo under the guidance of oud legend Naseer Shamma. Fakhir mentioned that Sha'ar was arrested as he was coming home for a visit from France, where he is now studying on a music scholarship. Fakhir guessed that the accusations against Sha'ar might be as result of his interactions with Palestinian musicians overseas.

The "Quiet" Occupation of the Golan Heights

Israel captured the Golan Heights at the same time it took over the West Bank and Gaza. Occupying the Golan has proved to be much less of a challenge for Israel than holding on to the Palestinian territories, mainly because the Druze's resistance has not been violent. In fact, while the West Bank is rarely visited by most Israelis, the Druze villages in the Golan are a popular destination for domestic tourism.

Recently, Syrian president Bashar Al-Assad offered a peace agreement in return for Israel retreating from the Golan. The Israeli parliament has responded to Assad's calling by passing a bill which states that a public referendum or a special majority of two thirds of the parliament members would be necessary before withdrawal from the Golan (or any other land under Israeli sovereignty). The bill makes it much more politically difficult for any Israeli government to cede territory. Israel's current policy - as shown in my video report - is to continue investing in the development of Jewish settlements and businesses in the Golan.

The arrests of Fada and Majed Sha'ar, and the confrontation that followed it - along with another recent altercation following a land dispute between Golan Druze and Israeli authorities - might be signs that Israel's "quiet" occupation is about to get noisier.

Links:

• Druze (religion) - definition out of Britannica Online

• Time Line of the Israeli-Syrian Conflict, NY Times, May 21st 2008.
• Israel and Syria Trading War Threats, ABC News, February 4th 2010.
• Golan Druze Celebrate Across Barbed Wire, BBC, April 18th 2008.
• Naseer Shamma Playing The Oud, Youtube.

Yermi Brenner is an independent Video Journalist reporting about what's happening in Israel beyond the headline news. He works for The Video Journalist Movement (VJM) and occasionally for Israeli media. He was born in a secular Kibbutz 40 km south of Tel Aviv.

(zie ook: "Israel ronselt met VS-steun immigranten voor illegale nederzettingen")

How superpower America tries to safeguard its dominant position

(This article first appeared on August 2, 2010, in the Dutch version “Hoe grootmacht Amerika zijn dominante positie probeert te vrijwaren”.)

The US sees China as its main challenger. To safeguard world dominance, it is encircling China militarily, aimed at controlling energy and mineral sources. With military dominance no longer translating in political advantage, the US must develop soft power and settle for a multipolar world.

In the geopolitical landscape of today, the US perceives China as its only real rival. It fears to be outflanked by China. Not in military, but in economic terms. Oil played an important role in the war in Iraq, valuable minerals in the Afghanistan war, commodities which the USA wants to keep under its exclusive control. Emerging economic world power China must continue to play second fiddle, whereby the US counts on its military dominance. Its termination in 2002 of the Anti-Ballistic Missile (ABM) Treaty must be seen in this context. The American missile shield is not intended against Iran or North Korea, but against China. After the ABM cancellation, America must also pull out of the Outer Space Treaty of 1967 to be able to finalize its missile shield. China considers American space weapons a threat to its nuclear deterrence. Now that the US blocks any negotiation in this field at the Geneva Disarmament Conference, China has announced it will not stay idle to see the US advance its hegemonic position.

To safeguard its world domination, the US feels obliged to expand its army even further. It recognizes that it will have to leave its economic world position to China. The trade balance remains very negative. In the meantime, Japan has acquired a tremendous foothold in China. At the end of the day, Japan will have to choose for China. The future of Japan is in Asia, amongst others in Siberia. In contrast to China, Japan has the means to ensure economic development in that vast area. With the growth of a domestic market in China Japan will withdraw from Western markets more and more. The first signs of a more self-aware Japan were marked with the arrival of the new Japanese Government of Hatoyama. The US has more than 700 military bases abroad. Only the 90 bases in Japan are financed by Japan. The Japanese island of Okinawa is home to 35 US bases. When Prime Minister Hatoyama wanted to close one of these bases, near-panic broke in the United States. Very indicative of the concerns of the USA in the Obama era.

Early this year, the US-China relationship deteriorated severely due to the sale of high-tech weapons to Taiwan, including 200 Patriot missiles. The header "U.S. Arms for Taiwan Send Beijing a Message" in the New York Times was telling. China responded with the suspension of its military ties with the US, which causes bad blood until today. Secretary of Defense Robert Gates canceled a visit to Beijing, after which both the White House and the Pentagon sent a series of unambiguous messages to China. The US confronted China before. Newly appointed Secretary of State Hillary Clinton announced: "The Government is working on improving the relationship with a number of Latin American countries in response to the growing influence in the Western hemisphere of Iran, China and Russia". Tensions increased when the US sent three of its most modern submarines to South Korea, the Philippines and Diego Garcia, to finalize the move of 60% of its 53 attack submarines to the Pacific Ocean. China perceived the move as power display unrivalled since the cold war, close to a siege on China and a sign of Washington’s determination to safeguard its military dominance in Asia.

Today, the US encircles China through agreements with Kazakhstan, Kyrgyzstan, Tajikistan, Afghanistan, Pakistan, Mongolia and Taiwan. The war in Afghanistan is going into its 10th year without any sign of the removal of the Western military presence from China's backyard. The US remains nestled in Japan and South Korea, has returned to the Philippines, and signed military agreements with almost all countries in South-East Asia, including India. It has allocated 60% of its Tomahawk cruise missiles to the 7th fleet in waters that China considers its sphere of interest. And the US jumped on the case of the sinking of the South Korean corvette Cheonan to increase the pressure further. China had to adopt a tougher stand on the issue of the North Korean nuclear arms. What the press now describes as "messages" used to be referred to as gun boat diplomacy. There is no country, coalition or international organization in the world which has arrogated the right to divide the world into operational military zones. The US is doing just that. Of the 6 zones, the Pacific Command, which was set up at the beginning of the cold war, is the largest: the zone covers 50% of the world, 36 countries, 60% of the world's population, and a US military of 300,000, further reinforced by the treaties with Australia, Japan, New Zealand, the Philippines and South Korea.

Meanwhile also NATO confirmed its support in the Cheonan incident: "The Alliance is committed to strengthening cooperation with South Korea and strives to provide Security Council ruling that reflects the NATO position". The fact that the US uses the Cheonan incident to put pressure on North Korea is indicative of how precarious the US feels faced with the changing geopolitical landscape. But the conclusion that the disaster was caused by a North Korean torpedo has been challenged. The enquiry was carried out by South Korea, the USA, Australia, the UK and Sweden (North Korea and China were excluded), but not signed by the experts. The South Korean people wonders: why did the Cheonan not detect a North Korean submarine, why could the 58 survivors not make a statement, is there a correlation with the recent elections? The Russian enquiry shows that there were no North Korean submarines in the area of the Cheonan, the ship had hit the bottom of the sea and had fishing nets around the screw and went under probably by a mine. The eagerness with which the United States has jumped on this incident to put further pressure on North Korea reminds of the war rhetoric aimed at Iraq at the time, and at Iran today. The US does not tolerate nuclear power neither in the Middle East in competition with its ally Israel, nor on the Korean peninsula.

The Western way of war seems to be out of date. However destructive the weapons systems, they provide no victory. There are just two countries in the world which have not yet understood this message: the US and Israel, who continue to believe in military superiority. In their political language "peace" is a code word for "permanent subjugation of the opponent". Military dominance no longer translates in concrete political advantage. Force incites resistance. Resistance movements will no longer be intimidated, self-confident countries protect themselves with nuclear arms against attacks with conventional weapons. Today, the term "victory" is a chimera. The future belongs to "soft power". Twenty years ago, a grumpy Madeleine Albright asked: "Why do we have this superior military power if we cannot use it?". Today, the West must wonder: What is the point of the continuous deployment of our superior military if that simply does not work? Any avoidance of this question argues the corruption and dishonesty of our political class.

Sources: see the Dutch version "Hoe grootmacht Amerika zijn dominante positie probeert te vrijwaren” of August 2, 2010.

Hoe grootmacht Amerika zijn dominante positie probeert te vrijwaren

De VS ziet China als zijn gevaarlijkste tegenstander in de strijd om het behoud van zijn wereldhegemonie. Om zijn dominante positie veilig te stellen is het volop bezig met de militaire omsingeling van China, gericht op de controle over de rijke energie- en mineraalbronnen in het Midden-Oosten en Azië. Aankomende en bestaande kernmogendheden als Iran en Noord-Korea staan haaks op de ambities van de VS en worden dus afgedreigd. De geschiedenis leert echter dat militaire dominantie zich niet langer vertaalt in politiek voordeel. De VS moet “soft power” ontwikkelen en zich opmaken voor een multipolaire wereld.

In het geopolitieke landschap van vandaag ziet de VS in China zijn enige echte rivaal. Het vreest op termijn door dat land te worden overvleugeld. Niet op militair, maar op economisch vlak. Olie speelde een belangrijke rol in de oorlog in Irak en waardevolle mineralen in die in Afghanistan. Zaken waar de VS de controle over wil houden. Opkomende economische wereldmacht China moet de tweede viool blijven spelen. Waarbij de VS rekent op zijn militaire dominantie. In dat kader paste de opzegging in 2002 van het Anti-Ballistic Missile (ABM) verdrag. Het Amerikaanse antirakettenschild is niet bedoeld tegen Iran of Noord-Korea, maar tegen China. Na ABM zal Amerika zich ook uit het Ruimteverdrag van 1967 moeten terugtrekken om het rakettenschild operationeel te kunnen maken. China ziet in Amerikaanse ruimtewapens een bedreiging voor zijn nucleaire afschrikking. Nu de VS in de Geneefse Ontwapeningsconferentie elke onderhandeling op dit terrein blokkeert laat China weten niet passief te blijven toezien hoe de VS zijn hegemoniale positie vergroot.

Om zijn werelddominantie te behouden voelt de VS zich genoopt zijn bewapening verder uit te bouwen. Het onderkent dat het zijn economische wereldpositie aan China zal moeten laten. De handelsbalans blijft zeer negatief. Intussen heeft Japan in China economisch een enorme voet aan de grond gekregen. Uiteindelijk zal Japan daarom voor China kiezen. De toekomst van Japan ligt in Azië, o.a. in Siberië. In tegenstelling tot China heeft Japan de middelen om dat gebied economisch te ontwikkelen. Met de groei van een binnenlandse markt in China zal Japan zich ook meer en meer uit de westerse markten terugtrekken. De eerste tekenen van een zelfbewuster Japan werden duidelijk met het aantreden van de nieuwe Japanse regering Hatoyama. De VS heeft meer dan 700 militaire bases in het buitenland. Alleen de 90 bases in Japan worden gefinancierd door Japan. Het Japanse eiland Okinawa herbergt 35 VS bases. Toen premier Hatoyama één van die bases wilde sluiten brak in de VS bijna paniek uit. Iets wat veel zegt over de zorgen die de VS zich in het Obama tijdperk maakt.

Begin dit jaar verslechterde de relatie VS-China sterk door de verkoop van hoogtechnologische wapens aan Taiwan, waaronder 200 Patriot raketten. De kop "U.S. Arms for Taiwan Send Beijing a Message" in de New York Times was veelzeggend. China reageerde met het opschorten van de militaire banden met de VS, wat tot vandaag kwaad bloed zet. Defensieminister Robert Gates annuleerde een bezoek aan Beijing, waarna zowel het Witte Huis als het Pentagon een serie ondubbelzinnige boodschappen naar China stuurden. De VS zocht al eerder de confrontatie met China. Zo liet buitenlandminister Hillary Clinton vlak na haar aantreden weten: “De regering Obama werkt aan verbetering van de relatie met een aantal Latijns Amerikaanse landen als antwoord op de toenemende invloed op het Westelijk Halfrond van Iran, China en Rusland”. De spanning nam nog toe toen de VS drie van zijn modernste onderzeeërs liet aanmeren in Zuid-Korea, de Filippijnen en Diego Garcia, als sluitstuk op de verhuizing van 60% van zijn 53 aanvalsonderzeeërs naar de Stille Oceaan. Voor China een sinds de Koude Oorlog ongeëvenaarde machtsvertoning die grenst aan belegering van China en een teken dat de VS vastbesloten is zijn militaire dominantie in Azië te handhaven.

Vandaag omsingelt de VS China via overeenkomsten met Kazakstan, Kirgizië, Tajikistan, Afghanistan, Pakistan, Mongolië en Taiwan. De oorlog in Afghanistan gaat zijn 10e jaar in zonder enig teken dat de Westerse militaire aanwezigheid uit China’s achtertuin vertrekt. De VS blijft genesteld in Japan en Zuid-Korea, is terug in de Filippijnen en sluit militaire overeenkomsten met bijna alle landen in Zuidoost-Azië, incl. India. Het heeft 60% van zijn Tomahawk kruisraketten op de 7e Vloot in wateren die China tot zijn invloedssfeer rekent. En de VS greep de ondergang van de Zuid-Koreaanse onderzeebootjager Cheonan direct aan om de druk nog verder op te voeren. China moest zich harder opstellen rond de kwestie van de Noord-Koreaanse kernwapens. Wat in de pers werd omschreven als “berichten” heette vroeger kanonneerbootdiplomatie. Geen land, coalitie of internationale organisatie heeft ooit het recht opgeëist de wereld op te delen in operationele militaire zones. Maar de VS doet dat. Van de 6 zones is de Pacific Command, die al bij het begin van de Koude Oorlog werd ingesteld, de grootste: de zone beslaat 50% van de wereld, 36 landen, 60% van de wereldbevolking, en een VS krijgsmacht van 300.000 man, nog versterkt door de verdragen met Australië, Japan, Nieuw Zeeland, de Filippijnen en Zuid Korea.

Rond het incident met de Cheonan bevestigde intussen ook de NAVO zijn steun: “De alliantie streeft naar een nauwere samenwerking met Zuid-Korea en ijvert voor een Veiligheidsraadsuitspraak die het NAVO-standpunt weerspiegelt”. Het feit dat de VS het Cheonan incident aangrijpt om Noord-Korea onder druk te zetten is tekenend voor de onzekerheid van de VS binnen het veranderende geopolitieke landschap. Maar de conclusie dat de ramp werd veroorzaakt door een Noord-Koreaanse torpedo wordt betwist. Het onderzoek werd uitgevoerd door Zuid-Korea, de VS, Australië, het VK en Zweden (Noord-Korea en China werden geweerd), maar door de experts niet ondertekend. De Zuid-Koreaanse bevolking stelt zich vragen: waarom detecteerde de Cheonan geen Noord-Koreaanse onderzeeër, waarom mochten de 58 overlevenden geen verklaring afleggen, is er geen verband met de recente verkiezingen? Uit Russisch onderzoek blijkt dat zich in de wijde omgeving van de Cheonan geen Noord-Koreaanse onderzeeërs ophielden, het schip over de zeebodem had geschuurd, visnetten rond de schroef had gekregen en waarschijnlijk door een zeemijn onderging. De gretigheid waarmee de VS dit incident aangrijpt om Noord-Korea onder druk te zetten doet denken aan de oorlogsretoriek destijds aan Irak en thans aan Iran. De VS duldt geen kernwapenmogendheid in het Midden-Oosten naast bondgenoot Israel, noch op het Koreaanse schiereiland.

De Westerse manier van oorlogvoeren lijkt achterhaald. Hoe vernietigend de wapensystemen ook worden, ze leveren geen overwinning op. Slechts twee landen hebben dat nog niet begrepen: de VS en Israel. Die blijven geloven in militaire superioriteit. In hun politieke taal is “vrede” een codewoord voor “permanente onderwerping van de tegenstander”. Militaire dominantie vertaalt zich niet meer in concreet politiek voordeel. Dwang lokt verzet uit. Verzetsbewegingen laten zich niet intimideren, zelfbewuste landen beschermen zich met kernwapens tegen aanvallen met conventionele wapens. De term “overwinning” is vandaag een hersenschim. De toekomst is aan “soft power”. Twintig jaar geleden vroeg een knorrige Madeleine Albright: “Vanwaar deze superieure militaire macht als we die niet kunnen inzetten?”. Vandaag moet het Westen zich afvragen wat het nut is van het voortdurend gebruik van superieure militaire macht als dat gewoon niet werkt. Het feit dat het deze vraag uit de weg gaat duidt op de corruptie en hypocrisie van de politieke klasse.

Bronnen

Yvan Vanden Berghe: “De oorlog tegen Irak: uit angst voor China”

Kees Homan: “De vierde dimensie.”

Caroline de Gruyter: “Voorstel voor verdrag tegen ruimtewapens”

John Feffer: “Can Japan Say No to Washington?” 
Rick Rozoff: “The Drums of War? Pentagon Provokes New Crisis With China"

De Volkskrant: “False Flag Operation : Incident Cheonan”
Interview van Susan Osman met Yoichi Shimatsu en Chung Kiyul op 14 juni 2010
Alexander Vorontsov, Oleg Revenko : “War Pretext Incident? The Sinking of the South Korean Corvette in the Yellow Sea. Was the Evidence Forged?”

The Hankyoreh: “Russian Navy Expert Team’s analysis on the Cheonan incident”

Andrew Bacevich: “The End of (Military) History? The US, Israel, and the Failure of the Western Way of War”