De in Israel geboren historicus Efraim Karsh meldt dat veel Arabieren apathisch zijn geworden over het “Palestijns-Israëlisch conflict” en hij vindt dat “een positief teken”. Want, zo stelt Karsh, indien de zelfzuchtige Arabische regimes de Palestijnen het recht ontzeggen om hun eigen lot te bepalen, dan ligt de enige hoop op vrede tussen Arabieren en Israëli’s in het verwerpen van de valse koppeling tussen deze kwestie en andere regionale en wereldproblemen. En, zo rondt de professor af, hoe sneller de Palestijnen beseffen dat ze er alleen voorstaan, hoe eerder ze vrede hebben met de Staat Israel en begrijpen dat het tijd is voor een onderhandelde oplossing. Karsh plaatst zijn conclusie tegen de achtergrond van de algemeen gevoelde vrees dat de Israëlisch-Palestijnse impasse de regionale woede en wanhoop aanwakkert. Dat zou in de kaart spelen van terroristenorganisaties als Al Qaida en het oproer in Irak. En het zou pogingen belemmeren tot het vormen van een regionale coalitie tegen “het kernwapenprogramma” van Iran.
Ter onderbouwing van zijn betoog haalt de professor een enquête aan van het televisiestation Al Arabiya, waaruit zou blijken dat “een verbluffende” 71% van de Arabische respondenten geen belangstelling heeft voor Palestijns-Israëlische vredesbesprekingen. Hij citeert Saleh Qallab, columnist voor het pan-Arabische dagblad Al Sharq al Awsat, die deze uitslag “een alarmerende indicator” noemt. Een nuchtere analyse leert dat het door de professor aangehaalde onderzoek geen enkele wetenschappelijke waarde heeft. Men kan met statistieken alles bewijzen, zelfs regelrechte leugens. Al Arabiya zegt dat de enquête tot doel had te peilen naar de mate waarin “gewone Arabieren nog geïnteresseerd zijn in de Palestijns-Israëlische vredesbesprekingen”. Maar essentiële informatie ontbreekt: hoe werden de vragen geformuleerd, hoe groot was de steekproef. Wel is bekend dat het onderzoek via het internet werd uitgevoerd. Maar dat is niet representatief voor de totale bevolking en zeker niet voor “gewone Arabieren”, velen van wie niet on-line zijn. Internetenquêtes trekken gemotiveerde, hoger opgeleide respondenten aan en geven zonder herweging een scheef beeld.
Ook James Zogby, voorzitter van het Arab American Institute, verwijst de conclusie van Efraim Karsh naar de prullenmand. “Er zijn slechte enquêtes en er zijn slechte interpretaties van enquêtes. Tel die bij elkaar op en je krijgt valse informatie”. Karsh slaat de plank dus mis. Temeer daar de enquête niet vroeg naar de Palestijns-Israëlische vredesbesprekingen, maar naar het veel bredere "vredesproces in het Midden-Oosten”, waarop 71% antwoordde "geen interesse". Tegen de achtergrond van twintig jaar zonder enig vooruitzicht op een oplossing is zo’n antwoord niet verwonderlijk. Dat maakt de alarmerende conclusie van Qallab, of tot het breder geformuleerde betoog van Karsh zowel misplaatst als gevaarlijk. In zijn binnenkort verschijnend boek Arab Voices: What They Are Saying to Us and Why It Matters presenteert James Zogby resultaten uit recent onderzoek die aangeven dat het lot van de Palestijnen voor Arabieren van Marokko tot de Arabische Golfstaten een zorg van de eerste orde blijft, waarbij de oorspronkelijke hoop op president Obama om een doorbraak te forceren is omgeslagen in brede teleurstelling in de VS.
De Arabieren zijn dan misschien “niet geïnteresseerd” in een gebed zonder einde, maar nog altijd even “gepassioneerd over Palestina”. Dat blijkt ook uit de 2010 Arab Public Opinion Poll die Brookings Institution in samenwerking met Zogby International elk jaar uitvoert. De belangrijkste resultaten van het onderzoek van 2010 onder 3.976 mensen in Egypte, Saudi Arabië, Marokko, Jordanië, Libanon en de Verenigde Arabische Emiraten waren:
- omvangrijke verschuiving in de beoordeling van president Obama als president en als persoon
- opmerkelijk stabiele kijk op het Arabisch-Israëlisch conflict en de vooruitzichten op een oplossing
- een meerderheid ziet een nucleair bewapend Iran als beter voor het Midden-Oosten
In zijn Cairo toespraak van 4 juni 2009 zei Obama nog:
“… the Palestinian people have suffered in pursuit of a homeland. For more than sixty years they have endured the pain of dislocation. Many wait in refugee camps in the West Bank, Gaza, and neighboring lands for a life of peace and security that they have never been able to lead. They endure the daily humiliations – large and small – that come with occupation. So let there be no doubt: the situation for the Palestinian people is intolerable. America will not turn our backs on the legitimate Palestinian aspiration for dignity, opportunity, and a state of their own.”
“... Israelis must acknowledge that just as Israel's right to exist cannot be denied, neither can Palestine's. The United States does not accept the legitimacy of continued Israeli settlements.”
“I understand those who protest that some countries have weapons that others do not. No single nation should pick and choose which nations hold nuclear weapons. That is why I strongly reaffirmed America's commitment to seek a world in which no nations hold nuclear weapons.”
Sindsdien blinkt Obama uit door zijn Midden-Oosten mislukkingen: druk op Abbas om het Goldstone rapport over de Gaza oorlog van januari 2009 naast zich neer te leggen, weigering om de bloedige aanval op het hulpkonvooi naar Gaza te veroordelen, zich neerleggen bij de voortzetting van het illegale nederzettingenbeleid en bij de serie schendingen van Israel van het internationaal recht, geen bijstelling van de omvangrijke financiële en militaire steun aan Israel. Maar Obama en de Israel lobby zijn niet de enige schuldigen. In feite dragen de media de grootste verantwoordelijkheid voor de verdorven Midden-Oosten politiek van de VS. De Israel lobby kan zo machtig zijn en Obama machteloos omdat de Amerikaanse bevolking maar zelden een alternatieve mening krijgt voorgeschoteld. Het echte debat komt maar van de grond met een wat radicalere houding van de media. De zo broodnodige ommekeer in de houdingen in de VS over het Midden-Oosten kan niet enkel door het Witte Huis worden bewerkstelligd.
Is de situatie dan hopeloos? Nee. Want als hooggeleerde mensen als professor Efraim Karsh ons op zo’n doorzichtige manier een chutzpah trachten te bakken lijkt het erop dat ook de publieke opinie in Israel langzaam maar zeker gaat inzien dat het zo niet verder kan.
Bronnen
Efraim Karsh: “The Palestinians, Alone”
Wikipedia: “Efraim Karsh”
James Zogby: “Arabs Don't Care About Palestine? Don't Bet on It“
Jonathan Steele: “With Arab opinion like this Obama needs media advice”
New York Times 4/6/2009: “Obama’s Speech in Cairo”
Shibley Telhami: “2010 Arab Public Opinion Poll: Results of Arab Opinion Survey Conducted June 29-July 20, 2010”
Jerome Slater: “Efraim Karsh, Defender of the Palestinians”
Wikipedia: “Chutzpah”
Posts
