Wat Obama voor de Israëlische televisie ook had kunnen zeggen

                  

Het artikel “Obama: waar liggen zijn echte loyaliteiten?” [1] geeft een bewerkte transcriptie van het authentieke interview met Obama, dat 8 juli 2010 op de Israëlische televisie werd uitgezonden. De president miste daarbij een kans voor open doel om de beeldvorming bij het Israëlische electoraat enigszins bij te stellen. Die wordt immers voortdurend het beeld voorgeschoteld van de Palestijnen als “de ergste vijanden die Israël ooit heeft gekend. Vijanden die door Israëlische leiders de verpersoonlijking van de duivel werden genoemd omdat ze ernaar zouden streven ons (Israëliërs) in de zee te drijven.” [2] Zo’n oefening in public diplomacy had kritische stemmen zoals die van Ilan Pappe, Hanna Yablonka, Or Kashti en Gideon Levy [3] een steuntje in de rug kunnen geven. Ter bepaling van de gedachten volgen hieronder de antwoorden die de president als onpartijdige honest broker had kunnen geven.

De Israëli’s hebben al zoveel mislukte vredespogingen meegemaakt. Komt er een vredesregeling tijdens uw eerste termijn?

Ik zie kansen. Maar de Israëli’s moeten misschien eens nadenken over het verleden. Die vijandschap die men ziet bij de buren, is die wel echt? Vloeit die niet voort uit de sluipende bezetting van hun land en de manier waarop Israel hen bejegent? Ik praat de raketten die de Palestijnen afschieten niet goed, maar welk alternatief heeft men om zich tegen een tot de tanden gewapende bezetter te verzetten? En zijn die vredespogingen wel eerlijk verlopen? Daarover kan men van mening verschillen.

Als de grondleggers van Israel vandaag weet hadden van de gigantische steun van Amerika aan Israel, dan zouden ze zich in de handen wrijven. Maar zij zouden zich ook realiseren dat Israel tot stand kon komen dankzij de internationale gemeenschap. Dat schept verplichtingen. Dat vraagt respect voor de internationale rechtsregels, waar Israel voortdurend tegen zondigt. Amerika houdt Israel steeds uit de wind. Maar daar komt een keer een einde aan. Want geen land ter wereld staat boven de wet. Volgens mij beseffen de meeste mensen in Israel zich dat onvoldoende. Ik zal de VN-resoluties, uitspraken van het Internationaal Gerechtshof in Den Haag en andere internationale rechtsregels die Israel - met onze steun - aan zijn laars lapt maar niet opnoemen.

Is Benjamin Netanyahu de man die vrede kan brengen? Zijn er wrijvingen tussen u en de premier? Vraagt u Israel de bouwstop na september te verlengen?

Er zijn verschillen van inzicht. De premier kent mijn mening over de nederzettingen. Die wijkt overigens niet af van die van al mijn voorgangers. Ik ervaar premier Netanyahu als een staatsman die vrede en voorspoed voor zijn land wil. Ik denk dat hij zijn nek wil uitsteken, zelfs als dat hem zijn kabinet kan kosten. Want er is geen alternatief. Ik heb hem laten aanvoelen dat er een tijd komt dat Amerika zijn steun aan Israel serieus terugschroeft. Israel tekent dus best voor vrede. Het plooit zich dus best terug op de grenzen van 1967, onderhandelt over correcties en werkt mee aan een leefbaar, soeverein Palestina. Met een eigen luchtruim, zeehaven, adequate waterbronnen en een corridor tussen Gaza en de West Bank. Met eigen grenscontrole, eigen politiediensten en een eigen defensie. Israel moet zich geen zorgen maken: Amerika staat garant voor Israëls veiligheid en zorgt desnoods voor een VN vredesmacht.

Gaat de kolonisatie van bezet gebied door, dan is een twee-staten oplossing gewoon niet meer mogelijk. Israel kan de Palestijnen niet wegpoetsen. Dan blijft slechts de één-staat oplossing over, een seculiere staat waarin Israëli’s en Palestijnen vreedzaam samenleven, met gelijke rechten en plichten voor alle burgers. Ik hoor dat de Israëlische regering nadenkt over een loyaliteitseed aan de Joodse en democratische staat Israel die nieuwe inwoners zouden moeten afleggen. Ik denk dat Israel onmogelijk tegelijk een Joodse en democratische staat zijn. Dat betekent een apartheidsstaat en dat is niet meer van deze tijd. Amerika is net als Israel een immigratieland. Bij ons wonen mensen met allerlei etnische achtergronden probleemloos samen. Een loyaliteitseed aan een Christelijk Amerika is bij ons ondenkbaar.

Er zijn mensen die denken dat u geen speciale verbondenheid hebt met Israel. Hoe reageert u daarop?
Curieus, die vraag kwam binnen de Amerikaanse Joodse gemeenschap al aan de orde toen ik nog niet was verkozen. Toevallig heb ik een chef staf die Rahm Israel Emmanuel heet. Mijn belangrijkste politieke adviseur stamt af van Holocaustoverlevenden. Mijn nauwe verbondenheid met de Amerikaanse Joodse gemeenschap leverde waarschijnlijk mijn Senaatszetel op. Ik sympathiseer met de Joodse leefwereld. Ik zie een relatie tussen de vrijheidsbeweging van de Afrikaanse Amerikanen en het streven naar een veilig tehuis voor de Joden in Israel. Maar ik blijf mijn eigen man en laat mij als president door niemand de wet voorschrijven. Ik heb tot dusverre het beleid van de meeste van mijn voorgangers gevolgd door Israel de hand boven het hoofd te houden. Maar ik krijg steeds meer het gevoel dat president Eisenhower het bij het rechte eind had [4]. Die was de enige Amerikaanse president die inzag dat VN Resoluties door iedereen moeten worden nageleefd. Eisenhower adviseerde de Israëli’s in 1956 dus om na afloop van de Suez Oorlog de Sinaï te ontruimen. En premier Ben-Gurion volgde dat advies op.

Ik heb evenveel sympathie voor de Palestijnen als voor de Israeli’s. Die moeten toch niet het slachtoffer worden van het Europese schuldcomplex over de Holocaustmisdaden tegen de Joden? Men moet beseffen dat wat voor de Joden de Holocaust was, voor de Palestijnen de Nakba [5] is. Die gedachte is wijd verbreid in de Moslimgemeenschap en dat is gevaarlijk voor Israel en het Westen. Zoals ik al zei, de Palestijnen laten zich niet wegjagen. Amerika zal geen tweede Nakba toestaan. Ik heb niet voor niks de Moslimwereld de hand gereikt. Ik wil de perceptie doorbreken dat wij de vriend zijn van hun vijand en dus een vijand. Ik wil af van de perceptie dat wij met twee maten meten.

Sommige Israëli’s zijn bang om in de steek te worden gelaten. Hoe lang geeft u de Iraanse president?
In mijn toespraken heb ik het voortdurend over de onbreekbare band met Israel. En dat meen ik, Israel kan daar op rekenen. Maar men moet ook niet overdrijven. De Bijbel zegt dan wel dat de Joden het uitverkoren volk zijn, maar in een seculiere wereld is de Bijbel voor mij geen wetboek of notariële acte. Ik denk dat voor God alle mensen uitverkoren zijn. Er is geen enkel volk superieur aan een ander volk, wij moeten niet naar een situatie zoals die van het Herrenvolk [6] uit de vorige eeuw. In Cairo heb ik duidelijk gemaakt dat ik compassie heb met de zaak van de Palestijnen en ook dat meen ik. Die hebben ook hun rechten. En het wordt zo langzamerhand tijd dat we hen helpen die uit te oefenen.

Wat Iran betreft: ik maak mij zorgen over een potentieel kernwapen in dat land. Maar men moet beseffen dat Iran zich omsingeld en bedreigd voelt. En dat een tot de tanden met conventionele en kernwapens bewapend Israel voor een machtsonevenwicht in de regio zorgt. Iran wil het evenwicht herstellen. Het is niet vergeten hoe wij zonder internationaal mandaat en op discutabele gronden buurland Irak binnenvielen, het land jarenlang bezet hielden en ons daar met van alles en nog wat bemoeiden. Wees gerust, wij doen er alles aan om te verhinderen dat Iran tot een kernmogendheid uitgroeit, maar we moeten misschien ook eens kijken naar de kernwapens van Israel. Met een allesomvattend vredesakkoord in het Midden-Oosten onder VS en VN garanties zijn die toch niet meer nodig? Het minste wat er denk ik moet gebeuren is dat Israel openheid van zaken geeft over zijn kernbewapening, de Non-Proliferation Treaty (NPT) ondertekent en internationale inspectie toestaat.

Vreest u dat premier Netanyahu misschien probeert eenzijdig Iran aan te vallen?

Weet u, de relatie tussen de VS en Israel is sterk genoeg. Wij streven naar overleg, een benadering waar premier Netanyahu zich denk ik toe verbindt. Een Israëlische aanval op Iran is een hachelijke onderneming zonder vooroverleg met Amerika en zonder onze steun op het gebied van logistiek en inlichtingen. Zo’n aanval blijft niet onbeantwoord, met niet te overziene gevolgen. De wereld zit niet te wachten op een zoveelste oorlog in het Midden-Oosten, en Amerika al zeker niet. Nog afgezien van de vraag of dat wel wat oplost. Ik ga dus voluit voor diplomatie.

Tijdens uw campagne dacht ik dat niemand al die verwachtingen kan waarmaken. Is dat een dagelijkse last voor u?
Regeren is wat anders dan campagne voeren. Je moet keuzes maken, soms moeilijke, elke dag stel je wel mensen teleur. Hoe meer mensen ik ontmoet, hoe meer ik besef dat er een gemeenschappelijke menselijkheid is, wat mensen voorhebben met hun kinderen. Dat geeft mij moed. Wij gaan wel eens voorbij aan het essentiële fatsoen in de mensen. Ik denk dat de wereld de goede kant op gaat. Maar dat kost tijd. Aan mij om mijn steentje daaraan bij te dragen. Mijn favoriete uitspraak is afkomstig van Martin Luther King, die zei: “De boog van het morele heelal reikt ver, maar hij buigt naar gerechtigheid.” Een gedachte die spoort met alle levensbeschouwingen. Hard werken, gelijkheidsbeginselen toepassen en de wereld verbeteren. Dat leidt misschien niet tot een perfecte, maar wel tot een wat rechtvaardiger wereld, een betere wereld voor onze kinderen, daar geloof ik in.

Wat mist u het meest uit de tijd voor uw presidentschap?
Anoniem gaan wandelen. Zonder geheime dienst en helikopters boven je gaat dat niet meer. Toen ik voor het eerst in Jeruzalem was heb ik de Klaagmuur bezocht maar spijtig genoeg verzuimd om in het voetspoor van Ariël Sharon de Tempelberg [7], de Rotskoepel [8] en de Al-Aqsamoskee [9] te bezoeken. Mijn tweede bezoek aan Jeruzalem vond plaats tijdens mijn presidentschap, en toen kon ik mijn verzuim om ook deze Moslimheiligdommen te bezoeken niet meer goedmaken. Zo’n bezoek zou in het huidige Israel niet goed vallen en breed worden uitgesmeerd in de pers. Ik hoop dat verzuim nog eens goed te kunnen maken.

[1] Paul Lookman: "Barack Obama, president van Amerika. Waar liggen zijn echte loyaliteiten?"
[2] Peres 1993: 75, zie Ico Maly: “Over Racisme en beeldvorming in het Israëlisch-Palestijns conflict”
[3] Paul Lookman:  "Israëlische bevolking onkundig van etnische zuivering van 1948"
[4] http://www.vecip.com/default.asp?onderwerp=281
[5] Nakba, the Palestinian catastrophe (1948)
[6] http://de.wikipedia.org/wiki/Herrenrasse
[7] http://nl.wikipedia.org/wiki/Tempelberg

[8] http://nl.wikipedia.org/wiki/Rotskoepel

[9] http://nl.wikipedia.org/wiki/Al-Aqsa_Moskee

    

Barack Obama, president van Amerika. Waar liggen zijn echte loyaliteiten?

     

In zijn eerste televisietoespraak tot de Israëlische bevolking op 8 juli 2010 [1] miste Obama een kans voor open doel om de beeldvorming bij het Israëlische electoraat enigszins bij te stellen. De president hamerde er vooral op dat hij de Zionistische zaak goed gezind is. Een woord van kritiek over de illegale nederzettingen, de schendingen van het internationale recht, het recht van de Palestijnen op een leefbare eigen staat op basis van de grenzen van 1967, of de mensonwaardige omstandigheden waaronder de Palestijnen momenteel moeten leven kon er niet af. Zoals uit onderstaande (bewerkte, Nederlandstalige) transcriptie blijkt liggen Obama’s echte loyaliteiten eerder bij het Zionistisch project dan bij de Palestijnen.

Hoop stond centraal in uw campagne. Hoe brengt u dat concept over op de Israëli’s die al zoveel mislukte vredespogingen hebben meegemaakt? Komt er een vredesregeling tijdens uw eerste termijn?
Hoop is wat anders dan blind optimisme. De Israëli’s kijken terecht sceptisch naar het verleden. Men ziet de vijandschap van buren, de boze omgeving, de reeks vredespogingen die ondanks concessies tot niets leidden, raketten uit Gaza of Libanon. Men zegt dat de historische haat zo diep zit dat een keer ten goede uitgesloten is. Maar denk eens aan de stichting van Israel. Veel mensen zagen dat niet zitten. Als Herzl of Ben-Gurion vandaag naar Israel keken zouden ze zich verbazen over dat dynamische land met zijn sterke economische groei, dat militair zijn mannetje staat en weg weet met problemen eigen aan zijn ligging. Dat is toch een bron van hoop. Premier Netanyahu weet dat de vredeskansen nu moeten worden benut. Gematigde Palestijnen als Abbas en Fayyad willen concessies doen. Maar hun termijn loopt snel af als ze geen resultaat boeken. En denk aan de demografische uitdaging: Israel wil zowel een Joodse als democratische staat blijven. Er komen geen betere kansen dan nu. Die moeten we aangrijpen. En pas op, het wordt pijnlijk, moeilijk.

Is Benjamin Netanyahu de man die vrede kan brengen? Zijn er wrijvingen tussen u en de premier? Vraagt u Israel de bouwstop na september te verlengen?
Premier Netanyahu is een krachtige, verstandige politicus. Dat hij niet altijd als duif wordt gezien kan ook een voordeel zijn. Richard Nixon kon naar China afreizen omdat hij te boek stond als fel anticommunist. Premier Netanyahu lijkt het juiste profiel te hebben. Gisteren liet hij nog aanvoelen dat hij niet enkel gebied wil bezetten. Hij wil als staatsman zijn land op de juiste koers zetten. Ik hoop dat de kans wordt gegrepen. Macht ontleen je aan het volk. De Israëli’s moeten hun zorgen overstijgen om tot de ommekeer te komen die tot nog eens 60 jaar veiligheid leidt. Er zijn tussen ons verschillen van inzicht. Onze kijk op nederzettingen is identiek aan die van alle vorige VS regeringen. Wij willen niet Israëls veiligheid verzwakken, maar die versterken. Rust op het terrein heeft een positief effect op de vredesbesprekingen. Het moratorium heeft geleid tot wederzijds vertrouwen, dat bij de onderhandelingen nog kan groeien. Aan tafel reageert men niet zo zenuwachtig op elke actie rond Jeruzalem of wat dan ook. De laatste jaren is het vertrouwen uitgehold en dat is contraproductief.

Er zijn mensen die denken dat u geen speciale verbondenheid hebt met Israel. Hoe reageert u daarop?
Curieus, die vraag kwam binnen de Amerikaanse Joodse gemeenschap al aan de orde toen ik nog niet was verkozen. Toevallig heb ik een chef staf die Rahm Israel Emmanuel heet. Mijn belangrijkste politieke adviseur is iemand die afstamt van Holocaust overlevenden. Mijn nauwe verbondenheid met de Amerikaanse Joodse gemeenschap leverde waarschijnlijk mijn Senaatszetel op. Mijn sympathie en vereenzelviging met de Joodse leefwereld houdt verband met de historische koppeling tussen de vrijheidsbeweging van de Afrikaanse Amerikanen en de strijd om burgerrechten van Joodse Amerikanen. Dezelfde prikkels hebben tot de stichting van de staat Israel geleid. Ik denk dat de twijfels over mij voortvloeien uit mijn tweede voornaam Hussein. En ja, ik heb de Moslimwereld de hand gereikt. In het Midden Oosten denkt men soms dat de vriend van mijn vijand een vijand moet zijn. Mijn handreiking moet die vijandschap verminderen. Een vijandige Moslimgemeenschap is gevaarlijk voor Israel en het Westen.

Sommige Israëli’s zijn bang om in de steek te worden gelaten. Hoe lang geeft u de Iraanse president?
Ik spreek voortdurend over de onbreekbare band met Israel. En in Cairo heb ik duidelijk gemaakt dat ik geen wig tussen ons laat drijven. Onder mijn leiding verleent de VS Israel meer militaire steun dan ooit tevoren. Iran met zijn potentieel kernwapen is al 18 maanden mijn topprioriteit. Een Iraans kernwapen is voor ons onaanvaardbaar. Wij doen er alles aan om dat te verhinderen. Om te voorkomen dat Iran het slachtoffer speelt heb ik een internationale consensus uitgebouwd. Iran is het enige land dat het Atoomagentschap niet kan overtuigen dat hun kernenergie vreedzame bedoelingen heeft. Alles wijst erop dat zij in feite een atoomwapen willen. Wij hebben de zwaarste sancties geëist die ooit aan Iran zijn opgelegd en daar nog eens pittige VS sancties aan toegevoegd. Bondgenoten en partners passen die toe. Wij leggen de lat voor Iran steeds hoger. Of dat werkt moet worden afgewacht. Wij blijven in voor een diplomatieke oplossing. Maar ik heb geen enkele optie van tafel gehaald.

Vreest u dat premier Netanyahu misschien probeert eenzijdig Iran aan te vallen?
Weet u, de relatie tussen de VS en Israel is sterk genoeg. Wij streven naar overleg, een benadering waar premier Netanyahu zich denk ik toe verbindt.

Tijdens uw campagne dacht ik dat niemand al die verwachtingen kan waarmaken. Is dat een dagelijkse last voor u?
Regeren is wat anders dan campagne voeren. Je moet keuzes maken, soms moeilijke, elke dag stel je wel mensen teleur. Hoe meer mensen ik ontmoet, hoe meer ik besef dat er een gemeenschappelijke menselijkheid is, wat mensen voorhebben met hun kinderen. Dat geeft mij moed. Wij gaan wel eens voorbij aan het essentiële fatsoen in de mensen. Ik denk dat de wereld de goede kant op gaat. Maar dat kost tijd. Aan mij om mijn steentje daaraan bij te dragen. Mijn favoriete uitspraak is afkomstig van Martin Luther King, die zei: “De boog van het morele heelal reikt ver, maar hij buigt naar gerechtigheid.” Dat stemt overeen met Joodse tradities: als we hard werken, de beginselen van de Tikkun [2] toepassen en de wereld verbeteren, dat we misschien geen perfecte, maar wel een wat rechtvaardiger wereld kunnen scheppen, een betere wereld voor onze kinderen, daar geloof ik in.

Wat mist u het meest uit de tijd voor uw presidentschap?
Anoniem gaan wandelen. Zonder geheime dienst en helikopters boven je gaat dat niet meer. Toen ik voor het eerst Jeruzalem bezocht kon ik nog ongehinderd door de Oude Stad wandelen, afdingen op geschenken voor Michelle of aan de Klaagmuur staan. Tijdens mijn laatste bezoek ging ik voor de tweede keer naar de Klaagmuur. Toen ik mijn gebed tussen de stenen stak zag ik dat in geen tijd afgedrukt in de krant. Maar dat moet je erbij nemen.

Wat had een onpartijdige Obama als honest broker de Israëlische bevolking moeten zeggen? Dat komt aan de orde in een volgend artikel.

[1] Laura Rozen: “Obama’s interview with Israel TV”

[2] Tikkun ha-Olam: The Restoration of the World
    

Is a nuclear Iran an existential threat to Israel?

 

A nuclear Iran is facing heavy odds. The arrival of Iran as a nuclear power does not lead to a crisis, but can be useful for all concerned. The recently intensified power game will have only losers, the Iranian people in the first place. The world must learn to live with an Iranian nuclear bomb.

In taking office, Obama said there is no greater threat to Israel and peace and stability in the Middle East than ... Iran. As a nuclear power, that country would operate even more aggressively in its support for terrorist groups like Hezbollah and Hamas, interfere more in Iraq and give rise to a regional nuclear arms race. "The president of Iran denies the Holocaust and threatens to wipe Israel off the map. Iran is a serious, real risk, and I set myself the aim to eliminate that threat," said Obama.

A sober analysis shows that a nuclear Iran faces heavy odds. In the area of launching missiles, Iran carries little weight: it has no long-range missiles that could reach the U.S. And the medium-range missiles at its disposal - which theoretically could reach Israel - are unreliable. Israel has around 200 warheads, plus an extensive arsenal of ultra modern missiles and fighter aircraft that could launch them. Moreover, Israel's ally the U.S. is of course supreme in terms of nuclear capability. So why the strong language of Obama?

What is missing in the debate is the question what Iran will gain by aiming to become a nuclear power. One can advance convincing reasons why the entry of Iran to the club of nuclear powers will not lead to a crisis, but be useful for all concerned. An argument based on the famous Adelphi Paper "The Spread of Nuclear Weapons: More May Be Better" by the prominent American political scientist Kenneth Waltz. This discourse, published in 1981 by Britain's prestigious International Institute for Strategic Studies, argues that the proliferation of nuclear weapons decreases the settlement of conflicts by force of arms. Proliferation of different (offensive) weapons has the opposite effect.

History shows that nuclear powers act more prudently in their mutual relations. During the Cold War not a single crisis escalated to outright use of arms, let alone to the use of nuclear weapons. India and Pakistan apparently followed the same logic. In the Kargil (Kashmir) conflict of 1999 the parties kept a lid on the clashes to avoid a disastrous deployment of nuclear weapons. Reflecting on the Cuban missile crisis, for Robert McNamara, then U.S. Secretary of Defense, the lesson was that nuclear weapons are only useful for deterrence. In the debate over Iran's nuclear program, history is utterly ignored. The regime of the Mullahs would be fundamentally different from that of the nuclear powers of the Cold War. It is argued that Iran strategically does not think rationally - a vital principle in the theory of Waltz - and is not afraid of a nuclear war. It would be insensitive to issues of life and death and be prepared to sacrifice millions of its own people for a better afterlife.

But the first two nuclear adversaries of the U.S., the Soviet Union and China, were neither democratic regimes. Though these countries amounted to the most totalitarian political systems in history, neither of them risked a nuclear war. The fact that Iran in the eight year war with Iraq had to mourn for nearly one million victims does not yet prove a martyrs complex. After the American cruiser USS Vincennes downed an Iranian airliner, Iran Air Flight 655, the then Iranian leader Ruhollah Khomeini wanted a quick end to the conflict with Iraq to avoid open hostilities with the U.S. An attitude that does not exactly indicate an irrational intention to fight to the last man.

The rhetoric of the Iranian President has certainly not helped the perception of that country. The statement that Israel "must be wiped off the map" did not sit well with many. But reliable sources indicate that Ahmadinejad's statement was translated incorrectly. The correct translation is: "The Imam [Khomeini] said that the occupiers of Jerusalem must disappear from the pages of time." With which he quoted Khomeini still incorrectly. Khomeini said "the scene of the time", not "the pages of time". Meanwhile, the Zionist propaganda machine made sure that Ahmadinejad's wrongly represented statement has started a life of its own, just like the story launched by neoconservatives that Iraqi soldiers would have thrown Kuwaiti babies from their incubators. This way Washington is trying to manufacture a casus belli for the third war in the Middle East: an attack on Iran.

It is criminal to misrepresent a statement by the Iranian President, thereby justifying a war of aggression. The political system in Iran is far more complex than the Western media make their public to believe. The president does not represent the supreme authority. In recent history, both before and after the Islamic Revolution, Iran has been remarkably steadfast in its relationship with the U.S. and Israel. This continuity is due to a realpolitik that is little different from that of the superpowers of the Cold War. If in that era we could live with rogue states equipped with nuclear weapons, which sacrificed millions of their own people to their ideology, why should today’s Iran pose a greater threat?

One could even argue that a nuclear Iran can be useful for the U.S. The nuclear stalemate enabled the U.S. to keep the Soviet Union in check, which led to moderation of the regime’s attitude. Why would one not expect a similar effect in a stalemate between the U.S., Israel and Iran? This would also strengthen territorial integrity of each nation. In that scenario none of the parties has the means to overpower the other. Undeniably, a nuclear Iran changes the political dynamic in the Persian Gulf. Fearful of a nuclear Iran, whether Islamic or not, most Arab countries would soon find a nuclear ally. Apart from the U.S., only Israel would be eligible. A nuclear Iran could therefore improve the relations between Israel and moderate Arab countries. And that is profit for Israel.

Meanwhile, the West holds on to a Middle East where Israel holds the exclusive right to nuclear weapons. Even nuclear technology for peaceful purposes is taboo for a nuclear Israel that does not tolerate similarly powerful rivals. The recently tightened sanctions - for which in particular expatriate Iranians pressed - will not allow the West to get Tehran to its knees. Iran instead threatens to "destroy" Israel if it "acts irresponsibly". It gave Europe a serious warning about new sanctions, while Russia announced that it will continue to provide Iran with refined oil products. This is how the power game between Iran and the West continues, a game with only losers, the Iranian people in the first place. An Iranian nuclear deterrence will not reshape the Middle East immediately. The Cold War taught us so. In an ideal world, nuclear weapons are unnecessary, but we do not live in such a world. Therefore, the most plausible theories on international relations and the lessons of the Cold War must teach us that an Iranian nuclear deterrent solves more problems than it creates. The world must learn to live with an Iranian nuclear bomb.

This article was first published July 27, 2010 in Dutch as ”Betekent een nucleair Iran een existentiële bedreiging voor Israel?”. Links are provided there.