Chances for Peace, the second decade

by Paul Rogers

Egypt: Coral Reef in the Southern Red Sea area (author: Mahmood Habeeb; source: USAID – Wikimedia Commons)

The world faces immense and unavoidable security, climate and economic tests. In the effort to meet them, the second decade of the 21st century is crucial.

The next thirty years, until the mid-2040s, will be hugely challenging in the effort to establish worldwide peace and security. A combination of deepening socio-economic divisions and accelerating environmental limits, especially the impact of climate change, represents an unavoidable test. What are the underlying reasons for the predicament and what needs to be done? Will it be possible to move to a more equitable, emancipated and low-carbon world, and if so, how? A new report from the Oxford Research Group seeks to answer these questions, and argues that the second decade of the 21st century is the vital period for effecting change.

The report, entitled Chances for Peace in the Second Decade: What Is Going Wrong and What We Must Do - is rooted in a historical perspective. During the superpower "cold war" from 1945-90 there were many "proxy wars" waged in the global south that killed more than 10 million people. At the same time, the nuclear arms-race peaked at over 60,000 nuclear warheads, with many nuclear accidents and dangerous crises along the way; it was more by luck than wisdom that the world survived without armed nuclear catastrophe. The cold-war era also saw massive expenditure on the military, diverting resources and attention from much more important human needs. Even now, there is great peril in nuclear proliferation, even if it is less that of tipping over a precipice into all-out disaster and more of a slippage towards “small nuclear wars in far-off places”.

The cold war ended in the late 1980s. The west's security attitudes in the 1990s were captured in the incoming CIA chief R James Woolsey's comment that the United States had slayed the Soviet dragon but now inhabited a jungle full of poisonous snakes. When that “jungle” bit back (including with the 9/11 atrocities), the only response to be considered was to crush that part of it in an all-out “war on terror”.

The result in the 2000s was the appalling loss of life in the wars in Iraq and Afghanistan, even as the al-Qaida idea retained its potency, not least in south Asia, northern Africa and the middle east. In the process, the west lost the will to put tens of thousands of "boots on the ground"; instead, it is now moving into an era of “remote control” in which armed drones, special forces, private military companies, intense expeditionary warfare and rendition all play a part in keeping the lid on threats to security.

The challenge

Yet it is now clear that the challenges facing humankind stem from much more substantial drivers of change: the inability of the global economic system to deliver socio-economic justice, and the failure of both political and economic systems to respond to environmental limits, especially the potentially disastrous consequences of climate disruption.

The financial crisis of 2008 made only a marginal dent in conventional economic wisdom. The orthodoxy is still that the west may have a few years of austerity, with a little bit more financial regulation to patch up the system, before a vigorous return to the old ways in which upcoming countries play a leading role. It sounds plausible, but leaves out the basic inability of the system to deliver fairness. Free-market capitalism is rooted in difference, and always produces plenty of losers. But the disadvantaged on the margins, who are in the majority in so many countries, are also today much better educated, have greater access to communications than ever before, and are far more likely to resent their exclusion and react against it.

In practice, this might be expressed in the Naxal rebellion in India, social unrest in China, protest from the much better educated and knowledgable youthful Arab generations, or even recourse to radical and sometimes brutal faith-based movements. The response from the powerful might be to seek to maintain control, whether within or between states; but this is guaranteed to produce yet more resentment and anger. Meanwhile, environmental limits encroach remorselessly; and, in the case of climate disruption, accelerate steadily.

The end result, at least on present trends, recalls Edwin Brookes's dystopic future expressed in the 1970s: of “a crowded, glowering planet of massive inequalities of wealth, buttressed by stark force yet endlessly threatened by desperate people in the global ghettoes…”.

That is the negative scenario. The Oxford Research Group report tries, in a very tentative way, to suggest some positive outcomes. In the simplest of terms, the way ahead is straightforward - though translating the obvious into the actual is far from easy. Severe climate change has to be prevented by a rapid transition to low-carbon economies, with the main carbon-emitters of the global north having to decrease carbon outputs by 80% in less than two decades. The lesser emitters must be enabled to develop along economic paths that are truly sustainable, aided substantially by the northern states that have been responsible so far for the great majority of emissions.

Such an environmental transition has to be paralleled directly by an economic transformation to a far more equitable and emancipated system, both transnationally and within states. For the global south, this involves much greater debt-relief and the linking of trade with development in a manner similar to that advocated by UNCTAD in the 1960s but never implemented - a genuine "new international economic order". Technological innovations may well help, not least in adapting to the level of climate change that is already inevitable; and a rapid transition to versatile renewable-energy sources, often seriously localised, can enhance economic autonomy.

The transition

The sheer size of the task is enough to induce a feeling of profound powerlessness, but this needs to be met head-on with a sense born of combined hope and history.

Thirty years ago, in the early 1980s, there was a palpable fear of nuclear annihilation and doubts whether the world would make it to 1990 - yet we did. Thirty years before that, some far-sighted politicians sought European economic cooperation as a means of preventing a third European civil war. The European Union has many problems, but a Franco-German conflict is now almost inconceivable.

There are numerous recent examples where warning-signs have been heeded and steps rapidly taken. The shock of the Cuban missile crisis in October 1962, for example, helped stimulate a raft of arms-control treaties later in that decade; and the discovery of the Antarctic “ozone hole” in 1983 led to the Montreal convention to control the pollutant causes of ozone-depletion.

The equivalent for climate change - the "canary in the coal-mine” - might well turn out to be the increasing incidence of severe weather events. But dynamic responses to environmental limits and the socio-economic divide will come fast enough only if these are underpinned by enough new thinking. If prophecy is “suggesting the possible”, then bring on the prophets and their movements!

There are, fortunately, quite a few of these around already. Britain alone has many pioneers, among them the New Economics Foundation's "great transition" project, the "transition towns" movement, or even the delightfully named "incredible edible Todmorden" (based in an innovative west Yorkshire town) and its many offshoots. The work of the Centre for Alternative Technology is as imaginative as ever, and Oxford Research Group's work on "sustainable security" does its best with modest resources to take on conventional security thinking.

On a worldwide level, many economic alternatives already exist - from the small and startlingly different (such as self-managing communes or industrial zones) to vast associations such as the cooperative movement with around 950 million members. The former have many opportunities to grow, while the latter are fully embedded in many societies yet still full of potential.

The future

An earlier column in this series proposed that the hundred-year period between the mid-20th and mid-21st centuries is proving crucial to humanity's future, by testing our ability to contain and avert two risks of self-destruction: the production and use of weapons of gargantuan destructive power, and the wreckage of the global environment and distinct societies within it (see "A century on the edge", 29 December 2007).

On the eve of 2013, more than two-thirds of the way through this pivotal century, the picture is mixed. Those terrible weapons were unleashed on Hiroshima and Nagasaki at the very start of the period, but so far there has (again, by luck more than wisdom) been no repetition. The risk remains, however - alongside that of environmental destruction and of deep economic divisions.

In addressing these dangers, the early decades of this century are key. The chances are with us, and much of the knowledge is there too. But we are nearly into the third year of the second decade and time is getting short.

Paul Rogers is professor in the department of peace studies at Bradford University, northern England. He is openDemocracy's international-security editor, and has been writing a weekly column on global security since 28 September 2001; he also writes a monthly briefing for the Oxford Research Group. His books include Why We’re Losing the War on Terror (Polity, 2007), and Losing Control: Global Security in the 21st Century(Pluto Press, 3rd edition, 2010). He is on twitter at: @ProfPRogers

This article first appeared on openDemocracy 20 December 2012

De virtuele castratie van Syrië, prijs voor energie-geopolitiek gewin

     

Wounded civilians arrive at a hospital in Aleppo during the Syrian civil war. Photo: Voice of America News (Wikimedia Commons)

 

“Als gemeenschap van volkeren die oorlog hebben overwonnen en totalitarisme hebben bevochten, zullen wij altijd achter degenen staan die naar vrede en menselijke waardigheid streven. En laat ik het vandaag bij deze gelegenheid zeggen: de situatie in Syrië is een schandvlek voor het geweten van de wereld en de internationale gemeenschap heeft de morele plicht er iets aan te doen”. Dat zei EU-commissievoorzitter José Manuel Barroso bij de inontvangstneming van de Nobelprijs voor de Vrede op 10 december in Oslo. Een dubbelzinnige verklaring van een man die 16 maart 2003 als Portugees premier de Azoren-vergadering voorzat met de haviken George Bush, Tony Blair en Jose Maria Aznar die het licht op groen zette voor de illegale invasie van Irak, vier dagen later. En een cynische uitspraak van een voorman van de EU die heel goed weet dat enkele grote EU-landen tot de nek in de oorlog in Syrië zijn betrokken. Een oorlog met meer dan 40.000 doden, tienduizenden gewonden, meer dan een miljoen ontheemden en honderdduizenden vluchtelingen in buurlanden.

Wat is er werkelijk aan het gebeuren in Syrië? Het is niet eenvoudig om het ontstaan van de burgeroorlog te reconstrueren. Het staat wel vast dat Damascus het gevaar voor het voortbestaan van zowel het regime als het land als onafhankelijke staat heeft onderschat. De uitkomst van een bijeenkomst in Doha (Qatar) begin november, waar de verdeelde oppositiegroepen bijeenkwamen om zich - onder auspiciën van de Qatari premier, Sheikh Hamad bin Jassim bin Jaber al-Thani - te verenigen onder het leiderschap van Moez Ahmed al-Khatib, licht een tipje van de sluier op. De bijeenkomst in Doha moest nieuw leven blazen in een opstand die er niet in geslaagd was de doelstellingen van haar sponsors te realiseren. Dat de oppositie de rangen sloot gebeurde onder zware druk van Al-Thani, die een persoonlijk belang had in de uitkomst van het conclaaf.

Het geweld in Syrië is een door het buitenland uitgelokte oorlog tegen een soeverein land. Huurlingen uit verschillende Arabische landen, al-Qaida aanhangers en jihadisten uit Afghanistan, Somalië en Pakistan, slachten Syrische burgers af en vechten samen met een handjevol deserteurs tegen het Syrische leger. De strijd wordt gefinancierd door Qatar waar de Al-Thani familie de absolute macht uitoefent, en het autocratische Saudi Arabië van het House of Saud. Nu de geloofwaardigheid van de oppositiegroepen zelfs door de Amerikaanse hoofdsponsor steeds meer in vraag werd gesteld moest er in Doha een verenigd front uit de grond worden gestampt. Er moest een schijn van samenhang komen onder een oppositie die volledig de creatie is van Frankrijk, Qatar en de VS. Turkije, dat de oppositie steunt, is er recent in geslaagd de NAVO te bewegen Duitse en Nederlandse Patriot luchtafweerraketten te plaatsen langs de grens met Syrië.

Het is interessant om vast te stellen dat de gebeurtenissen het scenario volgen van het Saban Center for Middle East Policy. Het document “Saving Syria: Assessing Options for Regime Change” van maart 2012 voorziet in een militaire interventie onder het mom van humanitaire zorg over burgerdoden, naar analogie van Libië in 2011. Troepenbewegingen van Israel en Turkije langs de grenzen met Syrië moesten het Syrische leger verspreiden en de gewapende oppositie ruim baan geven. Het Saban Center is ontstaan dankzij een belangrijke gift van Haim Saban, een Israëlisch-Amerikaanse mediabiljonair die ook eigenaar is van de Duitse mediagigant ProSieben. Deze filantroop maakt geen geheim van zijn doelstellingen: hij heeft veel geld over voor het dienen van Israëlische belangen.

De grote vraag is wat Israel, Turkije en Qatar in een dergelijke dodelijke confrontatie over de politieke toekomst van Syrië verbindt aan de ene kant, en Syrië, Iran, Rusland en China aan de andere kant. Het antwoord is vooral: energie-geopolitiek. De strijd gaat over de controle over aardgas, niet enkel voor de productielanden in het Midden-Oosten, maar ook voor de EU en Eurazië, waaronder Rusland als producent en China als consument. Het resultaat van het conclaaf in Doha geeft een goed inzicht in de grote strategie. In het Doha-Protocol werden de volgende afspraken vastgelegd:

Het Syrische leger wordt teruggebracht tot 50.000 man. Syrië doet haar rechten op de Golan enkel gelden met politieke middelen. Het sluit onder leiding van de VS en Qatar een vredesovereenkomst met Israël. Het ontdoet zich van chemische en biologische wapens en raketten. Dat gebeurt in Jordanië, onder Amerikaans toezicht. Syrië geeft elke aanspraak op Liwa Iskenderun (Alexandretta) op, en draagt enkele grensdorpen in de provincies Aleppo en Idlib die worden bewoond door Turkmenen aan Turkije over. Het zet alle leden van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK) uit het land en levert de door Turkije gezochte PKK-leden uit. De PKK wordt op de lijst van terreurorganisaties geplaatst.

Syrië annuleert alle overeenkomsten met Rusland en China op het gebied van oliewinning en wapens. Het aanvaardt de installatie van een Qatari pijplijn voor het transport van aardgas over Syrisch grondgebied naar Turkije en vervolgens Europa. Het geeft het groene licht aan pijpleidingen voor het transport van drinkwater van de Atatürk Dam naar Israel. Qatar en de Verenigde Arabische Emiraten nemen de wederopbouw van Syrië op zich op voorwaarde dat enkel hun bedrijven worden ingehuurd en exclusiviteit wordt verkregen bij de exploratie van Syrische olie en gas. Syrië maakt een einde aan haar betrekkingen met Iran, Rusland en China, en breekt met Hezbollah en de Palestijnse verzetsbewegingen. Het Syrische regime moet Islamitisch zijn, maar niet Salafistisch. De overeenkomst wordt van kracht bij de installatie van een oppositieregering.

Ziedaar de exorbitant hoge prijs die Syrië moet betalen voor buitenlandse druk en Arabisch verraad. Elke sponsor van de “opstand van het Syrische volk” krijgt een stuk van de taart. De VS door het ontwapenen van Syrië en het land uit de invloedssfeer van zijn machtige vrienden te halen. Turkije krijgt Syrische grensdorpen terug en hertekent de grens in functie van haar belangen. Qatar krijgt het exclusieve recht op de wederopbouw van het land en op de olie- en gaswinning, en Saoedi-Arabië door de vestiging van een Islamitisch regime van eigen signatuur. En Nederland, dat de belangen van Shell verdedigt, hoopt met de inzet van Patriots aan de Turks-Syrische grens een graantje mee te pikken.

Wat men beoogt komt neer op de virtuele castratie van Syrië. Het land wordt van zijn zelfbeschikkingsrecht ontdaan, net als dat met Egypte gebeurde door de Camp David Akkoorden van 1979. Het beeld wordt gecreëerd alsof de “oppositie” de onmiddellijke erkenning van Israel eist, in dit geval echter op basis van een voorgekookte regeling. Bij monde van president Barack Obama heeft de VS inmiddels de nieuwe Coalitie van de Syrische oppositie erkend als “legitieme vertegenwoordiging” van de Syriërs. Frankrijk had dat vorige maand al gedaan, gevolgd door Groot-Brittannië en Turkije. Maar Washington lijkt niet zeker van zijn zaak: het plaatste alvast het al-Nosra Front, een machtige groepering jihadisten met banden met al-Qaida, op de lijst van terreurorganisaties.

De Syrische buit wordt verdeeld. En niemand die maalt over democratie, vrijheid, mensenrechten, een nieuw Syrië waarin Syriërs van elke etnische afkomst, godsdienst of overtuiging van dezelfde rechten genieten. De sponsors passeren het eerst langs de kassa. De echte Syrische oppositie heeft het nakijken. Het conclaaf in Doha moest een Syrisch tintje geven aan de plundering van het land. Toen Sheikh Hamad bin Jassim bin Jaber al-Thani op de bijeenkomst van de Arabische Liga in Cairo half november verscheen met de nieuwe “baas” van de “coalitie” Moez Ahmed al-Khatib in zijn kielzog was het duidelijk. In Syrië wordt het Libische scenario overtroffen. Het is hoog spel: een soeverein land wordt uitgekleed, een regio hertekend. Als dat betekent dat wereldmachten Rusland en China buitenspel worden gezet en regionale grootmacht Iran verder geïsoleerd kan dat de wereld alleen maar destabiliseren.

Is the relationship between the US and Israel tilting?

Protest against the Israeli atack on the Palestinians held at the State Library 4 January 2009.

Photo: Takver / Wikimedia Commons

There are indications that a new reality in the relationship between the U.S. and Israel is in the making. Israeli Prime Minister Netanyahu seems to be losing out to President Obama. Under a re-elected Obama opportunities for Palestinians could return.

 

“For the last forty years I have specialized, both in my writing and teaching, in the Arab-Israeli conflict, and as a consequence I now regard Israel as a moral disaster--a betrayer of what we have long believed to be Jewish rationalism, enlightenment, and commitment to the highest values of civilization. It is a disgraceful state, and an increasingly ignorant and in many ways disgraceful society, a pariah state that fully deserves its pariah status. Aside from its moral evil, it is also insanely self-destructive, and it will be something of a miracle if it survives. I am no longer in a tiny minority in holding these views; they have become increasingly common among American Jewish intellectuals, and indeed among the best Israelis.”

 

That is what Jerome Slater said in an email exchange with New York Times' chief Israeli correspondent Jodi Rudoren. A retired political science professor, Slater is a seasoned observer. He has taught and written about U.S. foreign policy and the Israeli-Palestinian conflict for nearly 50 years. In his correspondence with Rudoren he criticizes her for biased and too rosy reporting about Israel. The fact that Israel has turned so far away from Herzl's vision is a nightmare to him. Don’t simply discard my observations as mere ideology, he says, “the facts about Israel's behaviour towards the Palestinians are overwhelming. There is no prospect of serious change in Israeli policies in the absence of serious U.S. pressures, and there is no prospect of such pressures in the absence of change in the views of the American Jewish community”. Such disaster could also take the form of the collapse of liberal democracy, says Slater. His message is: come to grips with the reality and rouse your readers from their ignorance.

 

Haaretz editor Tal Niv joins Slater in his concern over the fate of the Zionist project. She sees the bankruptcy of a country where children are subject to an upbringing that preaches violence and hatred against the indigenous population, hatred that takes the form of lethal violence. It is clear to her that something has become twisted in a country that witnesses a surge of violence among its future citizens. Violence that seeks to expunge anyone who is not a Jew, that is continually occupied with educating children to feel superior because of their nationality instead of instilling pluralistic ideals. Violence that puts the Zionist project itself in doubt, a project that is turning its back on human rights. Israel may survive as an armed state of Jewish law in which Jews and the children of Jews do as they please to Arabs by divine right, but this is no longer the kind of Zionist state that Herzl envisioned, a state in which a decent person could live, says Niv.

 

If the Zionist project is a failure, then what is on the horizon for Israel and the Palestinian population in Israel, the West Bank, Gaza, Jerusalem and the Diaspora? That is the big question for Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu. For decades, Israel has campaigned for recognition in the Arab world. But when in early 2002 the Arab League adopted the Saudi initiative that provided for recognition of Israel within the 1967 borders, peace seemed suddenly not so attractive. In that scenario, the prime minister would be faced with the uncomfortable choice between a unitary state with equal rights for settlers and Palestinians in the West Bank, or a binational state for Jews and Palestinians, but with different political institutions. The first option would challenge the Jewish character of Israel, the second constitutional democracy. With the Israeli political landscape shifting to the right and more than 600,000 hyper assertive settlers in the West Bank and East Jerusalem, Israel has colonised the two-state solution into oblivion.

 

Jerome Slater believes that public opinion in the U.S. could be mobilized and a change of U.S. policy brought about by highlighting both sides of the conflict. Veteran Middle East expert Alan Hart sees opportunities for Palestine, too. Hart suggests the discharge of the impotent Palestinian Authority of Mahmoud Abbas - whose mandate ended on 9 January 2009 - and the re-establishment of a Palestinian National Council in exile. Having become responsible for the administration of the land it occupies, the occupier can be held to account on international platforms. Hart also suggests for all Palestinians around the world to mobilize. In addition to the 1.5 million in Israel, 2.4 in the West Bank and 1.6 in Gaza, there are 7.5 million Palestinians in the diaspora. Numerically, the total 12.8 million Palestinians have a case that the international community can no longer ignore, says Hart. But in the short term, only the attitude of superpower America, which lends massive military, financial and diplomatic support to Israel, can make the difference.

 

There are indications that the changed U.S. policy which Slater envisions is emerging. The Israeli newspaper Yedioth Ahronoth reported a new reality in the relationship between the U.S. and Israel. Following Washington’s decision to postpone joint U.S.-Israeli military exercises this spring, this fall it will only delegate a token minimum of American forces. And Chairman of the Joint Chiefs of Staff Martin Dempsey warned that the United States will not be “complicit” in an Israeli military strike on Iran. The message is: you are on your own. Israel Hayom, the newspaper which is closely linked to the Prime Minister, has already abandoned the war rhetoric against Iran. In their game of bluff, Prime Minister Netanyahu and Defense Minister Ehud Barak appear to have overplayed their hand, the newspaper said. Other observers point to the efforts of Netanyahu to outmaneuver the U.S. president and to the consequences a changed U.S. policy would have for the survival of the Netanyahu-administration.

 

But a real change can come if the U.S. backs off from the Middle East. According to American historican Victor Davis Hanson America is in the midst of the greatest domestic gas and oil revolution since the early 20th century. If even guarded predictions about new North American reserves are accurate, the entire continent may become energy-independent, says Hanson. “Is the US preparing for a post-Israel Middle East?”, law professor Franklin Lamb wonders, referring to a recent analysis commissioned by the U.S. government. The 82-page paper entitled “Preparing For A Post Israel Middle East” reportedly proposes a revision of relations with Israel. The analysis concludes that Israel is currently the greatest threat to US national interests because its nature and actions prevent normal US relations with Arab and Muslim countries and the wider international community.

 

The indications that the relationship between the U.S. and Israel is tilting are strong. Such pivot may gather momentum under a reelected President Obama. The fate of the Palestinians can only benefit from such a development.

A version in Dutch of this article first appeared on De Wereld Morgen and Geopolitiek in perspectief

Een Nederlandstalige versie van dit artikel verscheen eerder op DeWereld Morgen en Geopolitiek in perspectief

   

Operatie “Pillar of Offence”

Operatie Pillar of Defence was een door de Israëlische leiders geplande escalatie. Bij een inval van het Israëlische leger in Gaza op 8 november kwam een kind om. De daarop volgende escalatie viel op 11/12 november stil. Israëlische, Palestijnse en internationale bronnen bevestigen dat op 13 november een nieuwe wapenstilstand gold. Op 14 november volgde dan de Israëlische provocatie: de buitengerechtelijke executie van Hamas-leider Ahmed Jabari. Een cynisch detail: het was precies Jabari die de vrijlating van de gekidnapte Israëlische soldaat Gilad Shalit bewerkstelligde en een belangrijke rol speelde bij het bestendigen van bestanden. De executie van zo’n belangrijke figuur onder de Palestijnse leiders miste zijn effect niet. Dat was het startschot voor de geweldsuitbarsting tussen Israël en Gaza. Aan de vooravond van de vervroegde verkiezingen moest het Israëlische leger zijn spierballen laten rollen en “meer dan 1500 militaire installaties” uitschakelen: “raketlanceerinstallaties,  smokkeltunnels, commandocentra, wapenfabrieken en -opslagplaatsen”. Maar volgens Palestijnse bronnen werden in werkelijkheid vooral burgerdoelen geraakt.

Op 21 november werd dan onder Egyptische leiding een staakt-het-vuren bereikt. Israel stopt de vijandelijkheden tegen Gaza, inclusief invallen en het ombrengen van individuen. De Palestijnse facties zetten alle vijandelijkheden tegen Israel stop, inclusief de raketaanvallen. De grensovergangen gaan open voor personen en goederen en er komt een einde aan aanvallen op bewoners van de grensstreek. Hoe komen partijen uit deze korte Blitzkrieg? Is het bestand slechts een aanloop naar meer geweld? Deze en andere vragen komen aan de orde in de aflevering Gaza reprieve van het discussieprogramma CrossTalk op 23 november op RT[1], met gastheer Peter Lavelle en gasten Yoram Meital uit Tel-Aviv, voorzitter van het Ben-Gurion University's Herzog Center for Middle East Studies, de tijdelijk in Gaza verblijvende Britse producer van filmdocumentaires Harry Fear en de in Amman woonachtige Midden-Oosten analist Mouin Rabbani, co-redacteur van het onafhankelijke e-zine Jadaliyya.

Rabbani meent dat Hamas toch enkele belangrijke dingen heeft bereikt. Israel heeft de Palestijnse facties in Gaza niet afgeschrikt, in feite hebben de Palestijnen Israel weerhouden om de gereedstaande 70.000 tot de tanden bewapende reservisten Gaza in te sturen. Anders dan de operatie Cast Lead van 2008/2009 waar Israel aan het eenzijdig bestand het “recht” kon ontlenen om eender wanneer opnieuw aan te vallen is er nu een bestand dat een aantal zaken regelt die Israel eerder heeft geweigerd. Het akkoord zegt dat Israel moet stoppen met zaken die het tot op heden straffeloos kon doen: zo maar Palestijnse kinderen die een spelletje voetbal spelen neerschieten of hun huis platbombarderen alsof dat even gewoon is als gaan zwemmen, agressie die de wereld toedekte onder het mom van het recht van Israel op zelfverdediging. De inwoners van Gaza kunnen zich nu vrij bewegen tot aan de grenzen[2],maar blijven gevangenen in eigen “land”, hoewel er een gerede kans is op versoepeling en uiteindelijk opheffing van de blokkade, aldus Rabbani.

Volgens Rabbani is Israel er niet in geslaagd de militaire installaties in Gaza uit te schakelen die defensieminister Ehud Barak binnen enkele uren had geclaimd. Israel heeft opnieuw Hamas niet kunnen “vernietigen”. Integendeel, het Israëlische optreden geeft impulsen aan hereniging van Hamas en het verzwakte Fatah. Rabbani vraagt zich af waarom er zoveel infrastructuur moest worden verwoest die geen enkele militaire betekenis had, en denkt dat het volgende rondje geweld er wel eens sneller kon komen dan we denken en hopen. Netanyahu staat onder zware druk van de publieke opinie die vindt dat Israel verzwakt uit de crisis is gekomen. Na zijn herverkiezing kan het dan al snel weer mis gaan, aldus Rabbani. Het moet eindelijk eens gedaan zijn met de straffeloosheid. Tenzij Israel wordt gedwongen het internationaal recht te respecteren en wordt aangesproken op schendingen komt er geen vrede met de Palestijnen. Rabbani is daar niet optimistisch over.

In Rabbani’s optiek heeft Israel belang bij het kat en muisspel met Gaza. Dat leidt de aandacht af van de kolonisatie en sluipende annexatie van de Westelijke Jordaanoever die aan de Palestijnen toebehoort. Israel speelt verdeel en heers met Hamas en Fatah. Maar niet alleen de afgelopen dagen zien we dat Israel toch met [het nog steeds op de internationale lijst van terreurorganisaties staande] Hamas onderhandelt, zij het onrechtstreeks. Die onderhandelingen zijn al langer aan de gang, en die lijken serieuzer dan de gesprekken die Israel voert met de Palestijnse leiders in Ramallah. Hamas heeft bij herhaling en expliciet verklaard dat het bereid is een Palestijnse staat op de 1967-grenzen te aanvaarden. Dat is toch een standpunt dat naadloos aansluit bij dat van de PLO-leiders op de Westelijke Jordaanoever. Men kan deze case niet enkel bekijken als een zaak tussen Israel en de Palestijnen. Amerika, dat de sleutel in handen heeft, speelt een buitengewoon destructief spel. Het is essentieel om de internationale rechtsorde te herstellen, aldus Rabbani.

Meital vindt ook dat Israel niet sterker uit de strijd komt. Ook hij meent dat dit niet de laatste gevechtsronde is. Het Israëlische publiek is uiterst gefrustreerd door de uitkomst van deze confrontatie. De besluitvorming tijdens deze operatie was zeer moeilijk te volgen want verliep achter gesloten deuren. De publieke opinie in Israel heeft geen moeite met het harde optreden tegen de Palestijnse bevolking, maar wel met het feit dat de gewekte verwachtingen niet werden waargemaakt: de Palestijnse facties werd geen zware klap toegebracht, het Israëlische leger kreeg Hamas niet op de knieën. De publieke opinie stelt dus moeilijke vragen en dat komt de politieke elite zo vlak voor de verkiezingen slecht uit. Dat leidt tot een gespannen, intensief debat over de logica van heel deze operatie. Wat nu is bereikt had ook zonder geweld bewerkstelligd kunnen worden. Hamas is een politieke realiteit. Het is de hoogste tijd voor een politieke dialoog tussen Israel en Hamas, aldus Meital.

Volgens Meital begrijpt de overgrote meerderheid van de Israeli’s, en waarschijnlijk ook van de Amerikaanse publieke opinie en die in het Westen, niet de logica van de politieke Islam in het Midden-Oosten. Het probleem van de erkenning van Hamas is hier een onderdeel van. Maar een flink deel van de Israëlische publieke opinie begint zich vragen te stellen over de logica om niet met Hamas te praten. Er zijn duidelijk raakvlakken tussen de Israëlische politieke partijen ter rechter zijde waaronder Likud, en Hamas. Deze partijen blijven tegen een tweestatenoplossing en tegen de Palestijnse Autoriteit van [de al verschillende jaren zonder kiezersmandaat opererende] Abbas. Beide partijen geven [op dit moment] eigenlijk de voorkeur aan een langdurige wapenstilstand boven een poging om de fundamentele problemen tussen Israel en de Palestijnen op te lossen. Aan de ene kant zijn er dus raakvlakken, aan de andere kant het struikelblok van het onbegrip in Israel en ook elders voor de politieke Islam.

Fear tenslotte wijst erop dat het bestand heel elementair is geformuleerd. Dat vraagt om problemen. Het is immers meestal Israel dat de bestanden schendt. De Palestijnen zien het bestand dus eerder als een tijdelijke stilte, een onderbreking van het bloedvergieten, dan als diplomatieke winst. Hamas krijgt altijd van alles de schuld. De realiteit is dat het er nooit in geslaagd is de militante verzetsgroepen onder controle te krijgen. Israel mikt op Hamas, maar Hamas is niet Gaza, aldus Fear. Het mandaat van Hamas is nu zes jaar oud, en dat is verre van ideaal. De mensen willen de situatie niet ontwrichten, men ziet de afgelopen jaren hoezeer Hamas zich inzet voor de wederopbouw. Er zijn ook mensen in Gaza die zich heel cynisch uitlaten over wat Hamas voor de bevolking heeft gedaan, maar de meerderheid realiseert zich dat Hamas niet meer kon uitrichten door de Israëlische blokkade die te weinig materialen doorliet. Men realiseert zich dat niet Hamas het probleem is, maar de blokkade en de bezetting.

Volgens Fear is het kernprobleem voor de Gazanen het feit dat Israel voortdurend straffeloos het internationaal recht kan schenden omdat het wordt gesteund door de VS en “poedel” Europa. De Gazanen weten heel goed dat zonder de [Amerikaanse] militaire steun aan Israel, zonder bescherming in de VN-Veiligheidsraad, zonder internationale diplomatieke dekking, de problematiek snel tot een oplossing komt. De internationale consensus mag dan gaan naar een tweestatenoplossing, maar als je in Gaza woont realiseer je je dat de mensen daar niet van dromen van zo’n oplossing waarin de Palestijnen minder dan de helft van hun oorspronkelijk gebied terugkrijgen.

Wat kunnen we van dit debat leren? In essentie zeggen de drie deelnemers in koor dat Israel zijn doelstellingen niet heeft kunnen realiseren. De veerkrachtige Palestijnen hebben zich niet laten intimideren. Sommige Israëlische burgers mogen dan snakken naar vrede, de publieke opinie maalt er niet om en de Israëlische leiders gaan stug door met de uitbouw van Eretz Israel, Groot-Israel. Daar komt maar verandering in als Israel consequent wordt afgerekend op het internationaal recht. De steun van het Westen, de wegkijkende medeplichtigheid, komt steeds meer onder druk. Met de Arabische Lente groeit de steun voor de Palestijnen. Israel raakt steeds meer geïsoleerd. De Palestijnse leiders wenden zich nu best tot de belangrijke spelers in het Midden-Oosten Turkije en Egypte om druk uit te oefenen op het Westen en Israel. 45 jaar vertrouwen op Europa, de VS en de VN heeft de Palestijnen niets opgeleverd. Maar in het Midden-Oosten zijn de kaarten nu anders geschud, er liggen weer kansen. Hoe het ook zij, wij in het Westen, met Europa dat aan de basis ligt van dit verscheurende conflict op kop, mogen de Palestijnen niet aan hun lot overlaten.

---

[1] RT (Russia Today) is een wereldomspannend nieuwsnetwerk dat uitzendt vanuit studio’s in Moskou en Washington.

[2] Israel blijkt toch een andere uitleg te geven aan het bestand: het schoot al weer op ongewapende Palestijnen die de grensafzetting hadden genaderd, met een dodelijk slachtoffer en verschillende gewonden tot gevolg.

 

Petraeus Resignation Reveals Divisions Over Iran

Ray McGovern: It's likely one reason there was no attempt to save Petraeus by White House was his Hawkish Stance on Iran

 

 

Bio

Ray McGovern is a retired CIA officer. McGovern was employed under seven US presidents for over 27 years, presenting the morning intelligence briefings at the White House under Presidents Ronald Reagan and George H.W. Bush. McGovern was born and raised in the Bronx, graduated summa cum laude from Fordham University, received an M.A. in Russian Studies from Fordham, a certificate in Theological Studies from Georgetown University, and graduated from Harvard Business School's Advanced Management Program. McGovern now works for “Tell the Word," a ministry of the inner-city/Washington Church of the Saviour, which sent him forth four weeks ago to join other Justice people on "The Audacity of Hope," the U.S. Boat to Gaza.

Transcript

PAUL JAY, SENIOR EDITOR, TRNN: Welcome to The Real News Network. I'm Paul Jay in Baltimore.

The Petraeus affair continues to unravel. And as this is the fall of a great American hero, we are told, it of course generates a lot of heat in the press. And who comes next as head of the CIA?

Now joining us to talk about all of this is Ray McGovern. Ray was an analyst at the CIA for 27 years. He helped prepare the president's daily briefing under Nixon, Ford, and Reagan. He now works for, amongst other things, Tell the Word, a publishing extension of the Church of the Savior in inner-city Washington. He's a regular contributor to The Real News. Thanks for joining us, Ray.

So amongst other things, CNN reports today that Petraeus's spokesman, a guy named Steve Boylan, says on a personal level he sees this—he being Petraeus—sees this as a failure. This is a man who's never failed at anything. So, Ray, is General Petraeus such a man?

RAY MCGOVERN, CIA AGENT (RET.): No, he's not such a man, Paul. Tell that to the widows, the families of the folks—over 2,000—who have perished in Afghanistan on a fool's errand. I'm talking U.S. soldiers, not even the NATO soldiers. Tell that to the 4,000-plus that perished in Iraq. Tell that to the 4 million—4 million—Iraqis that were displaced from that war. Now, we're not talking the ones that were killed. The ones that were killed, there are estimates between 100,000 and 1 million. We're talking about 2 million internal refugees and 2 million Iraqis outside in the [crosstalk]

JAY: Now, the thing is, he is a general. He gets ordered to do these things. So you can't pin all this on him.

MCGOVERN: Well, if you look at Afghanistan alone, you know, he kept saying, there's progress, there's great progress. But it's fragile and it's reversible. So, you know, if I'm no longer commanding the forces there, it could become reversible. Okay? He comes back and heads up the CIA. And then what do you see him doing? Supporting his favorite war in Afghanistan, and even more, trying to gin up more opposition to Iran by creating the kind of "intelligence" (in quotes) that Dick Cheney and George Tenet used to create.

I remember it was just a couple of years ago he was in Iraq at the time, maybe five years ago, and Mike Mullen, the chairman of the Joint Chiefs of Staff, came and announced to the press Petraeus has found a whole cache of Iranian-supplied, freshly supplied weaponry right outside Baghdad here, and in just ten days he's going to have—bring you out there and show you. Guess what? Nothing happened. They cancelled the press conference because there were no Iranian freshly supplied weapons. Petraeus likes to make stuff up, okay? And that's really not what you should be doing, either as a general or as the head of the CIA.

He's also had other—I remember this year, when the big worldwide threat briefing was given to Congress by Clapper, who is the director of national intelligence, and sitting next to him is Petraeus and the head of the DIA, Defense Intelligence Agency. So Clapper is very careful. To his great credit, he says, Iran has not yet decided to build a nuclear weapon. Well, to translate that into layman's terms, Iran is not working on a nuclear weapon. Now, Petraeus, what do you think? Petraeus says, Iran is regarded as an existential threat to Israel—existential threat, existential threat. Says it three times. Then [incompr.] what we know is he met with the head of Mossad, okay, the Israeli intelligence agency, ten days before he said those things. And the guy from Mossad, the head of Mossad, said, we don't really consider the Iranians as a, you know, existential threat.

So he's playing to the neocons, whose darling he's always been, both on Iraq and Iran. This business about the surge in Iraq, the talk about him not failing, well, you know, what that was was ethnic cleansing. Okay? Now, he may have not failed Cheney and Bush, because that was the whole deal—you stop the definitive loss of the war until Cheney and Bush can ride into the western sunset on their horses. But what it involved was putting 30,000 U.S. troops in a sort of cordon so the Sunnis could change Baghdad, a city of maybe 6 million, okay, from a predominantly Sunni city into a predominantly—I'm sorry—yeah, from a prominently Sunny into a predominantly Shia city. And why was there a diminution eventually in violence? Because there were no Sunnis for the Shia militia to shoot at. Okay?

Now, some people might consider that to be, you know, never-failing, but that's not my idea. My idea is that you recognize these things as a fool's errand. You do what we infantry officers used to do: have a little checklist, you know, before you go into a major operation. You know, what do you do? Well, you sort of find out how many enemy there are, are they armed, find out the morale of the enemy, are they likely to capture. You know. And then, you know, the other things are weather, terrain. Look at those maps.

JAY: If you go back to this Iran—the differences on Iran, we had the National Intelligence Estimate a few years ago which said Iran is not planning to build a bomb. And the more recent things you're describing—some differences in terms of Petraeus's role and what's coming in terms of other parts of the intelligence community and maybe what the Obama administration wants, what does that tell us (if anything, 'cause it's hard to know the details) about why this affair wasn't covered up? I mean, you'd think when someone at this level gets involved in this stuff, they would at least try to make it go away. And quite the contrary here. They let it blow up.

MCGOVERN: That is very unusual, and it's guesswork on my part. But I think it's true he probably went to Jim Clapper, who is the director of national intelligence, who says, you know, I've got this problem, okay. Maybe I should resign. And my notion of what Clapper said: I think that's probably a good idea under the circumstances. Now they're glad to get rid of him. They want to have a rapprochement or at least some direct contacts with Iran, without these neocons represented by Petraeus backbiting behind him. They want to—.

JAY: Because they could then release various kinds of information that would make it look—another supposed assassination attempt or whatever.

MCGOVERN: Yeah, which—right. That already happened, this Iranian-American car salesman, okay, the fellow who was the major source for this attempted assassination of the Saudi Ambassador in Washington. It turns out he's bipolar. How do we know that? His defense team has argued before the courts. But this guy here's a real wreck. He's a psychiatric case. He's bipolar. You've got to give him a break. Now, that's a great thing, to have a primary intelligence source being bipolar, talking to DEA on one hand and then trying to get the Iranians to blow up the Saudi ambassador. Come on, you know, who—.

JAY: Okay. Let's go, then, to what next, because when it came to military affairs, President Obama simply continued Bush policy, and he leaves Gates in place, then he moves Petraeus over to the CIA, I mean, all moves that President Bush did and probably a President McCain would have done. So, I mean, I don't know that there's any reason to think a President Obama's going to do anything differently in the second term than in the first. But what would you like to see him do?

MCGOVERN: Well, he's got some space now. Okay? He does have to nominate somebody to take Petraeus's place. That's big. He's got some options. And the big deals, of course, are Afghanistan and no problems with Iran. And so if he has any sense, any backbone, he'll pick somebody good, like Chas Freeman.

JAY: Tell people who Chas Freeman is.

MCGOVERN: Chas Freeman is about the most respected analyst, diplomat, military guy. He was ambassador to Saudi Arabia. He was a translator in Chinese for one of the—for Bush, for the president that went over there. And he's just a really bright guy. And he was nominated to be head of the National Intelligence Council, which has purview over all these estimates, okay, the supreme estimates, okay. Now, what happened was he took the job, okay, and he's in place for six hours when the Israeli lobby does him in, because he's not sufficiently—meaning 110 percent—in favor of whatever Israel does. They derailed him. They ousted him. And he was very obvious, very clear in indicating why he was ousted and how much he resented it.

Well, he's still around. You know. That would be perfect. You know, he would really be able to give some balance to all these policies. He knows which end is up. So there's a possibility.
We have Paul Pillar, who was the head of the National Intelligence Council work on the Middle East and who was at Georgetown, still there a little bit. You know, he—all these people are out—Larry Wilkerson, who worked for Colin Powell, he knows which end is up. Okay?

JAY: But you take a guy like Larry—Larry Wilkerson advocates now a completely different approach to foreign policy, and essentially he wants to see the United States wind down being an empire and just worry about defending itself.

MCGOVERN: Yeah.

JAY: But President Obama does not seem to be on that page.

MCGOVERN: No, but he needs to hear that. You know, that's the whole deal. He never hears this stuff. He's sort of naive with respect to foreign policy is what I think. And he has to give due credence to the generals because of his political equities, but he never hears from the likes of Paul Pillar or Andrew Bacevich or Chas Freeman. There were a whole bunch of people—Larry, Larry Wilkerson—who are working on this, are as experienced and knowledgeable about these things than anybody around. And what does he do? He turns to the neocons and the people who were left over. That's what he's done so far. My hope is that he'll say, hey—or even better, that he told Clapper or he told the White House, yeah, let this guy go, you know, good riddance, I don't have to worry about him anymore. I think that's probably the case. And if so, then he has this space, of which I just spoke. And if he lets Mike Morrell, who's the guy who never caused anybody any trouble—and that's how he bubbled up to be deputy director now—.

JAY: Who's now the acting director.

MCGOVERN: Acting director. If he lets him stay in place for a while, that would be understandable, but if he appoints him to be the director. And this is a guy who did just what John Brennan did, you know, in sort of being chief of staff for George Tenet, you know, slam-dunk George Tenet. President wants to do a war; our job is to find him some intelligence to justify it. Okay. So you've got Brennan there. Brennan's in the White House now. He couldn't be confirmed as director of the CIA. And I'm sure he's whispering in Obama's ear, you know, give Mike Morrell a chance now. He's a really great guy. I know a lot of people still in the agency. All I can say is that Morrell has just a little bit more credibility and respect than Petraeus himself, and that's not much.

JAY: Alright. Thanks for joining us, Ray, and we'll see whether President Obama takes this opportunity. Don't hold your breath.

Thanks for joining us. And don't forget we're just kicking off our fundraising campaign for the end of year 2012. This is a matching grant campaign, $100,000. So every dollar you give us doubles, and you can help us get us to this $100,000 mark, which allows us to keep doing real news in 2013. So if you see the Donate button over here, please click it, 'cause if you don't, we can't do this.

End
DISCLAIMER: Please note that transcripts for The Real News Network are typed from a recording of the program. TRNN cannot guarantee their complete accuracy.

This article first appeared on theREALnews.com.