Hoe Israel aanstuurt op zijn eigen ondergang

President Trump at the Israel Museum. Jerusalem May 23, 2017

photo: U.S. Embassy Tel Aviv (Wikimedia Commons)

Demografische en socio-economische problemen vormen een existentiële bedreiging voor de “Joodse democratische staat”. Tegelijk krijgt het land steeds meer kritiek op de bezetting en behandeling van de Palestijnse bevolking. Israel redt het niet, net als apartheid-Zuid-Afrika. Zodra Israel’s rol in de moord op Kennedy bekend raakt zal het doek voor Israel wel vallen.

Ondanks de ongezien lompe druk van Washington op grote en kleine lidstaten veroordeelde de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties op 21 december 2017 de Amerikaanse erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van Israel. De resolutie is van groot politiek belang. De Palestijnse zaak beroert blijkbaar de gezamenlijke internationale gemeenschap. Bovendien verliest de VS niet enkel zijn gezicht, maar ook elk moreel gezag om te bemiddelen in het Israel-Palestina conflict. Wat betekent dat voor de “onduldbare situatie van de Palestijnen”, en wat voor de toekomst van Israel?

Groen licht voor het nederzettingenbeleid

Trump heeft geen tegenprestatie geëist voor zijn ommezwaai in 70 jaar omzichtig Amerikaans beleid rond de gevoelige kwestie-Jeruzalem. Hij ziet in het Israelische nederzettingenbeleid geen hinderpaal voor een akkoord met de Palestijnen. Hij kan zich vinden in het Israelische plan om grote gebieden op de bezette westelijke Jordaanoever te annexeren en 300.000 huizen te bouwen voor kolonisten om “woonruimte te scheppen op het grondgebied van een verenigd Jeruzalem, hoofdstad van Israel”. Heeft de projectontwikkelaar in hem het gehaald op gezond verstand?

Blijkbaar is de erkenning van Jeruzalem een eerste stap in een “allesomvattend vredesplan” van Trumps schoonzoon Jared Kushner en de Saoedische prins Mohammed bin Salman waarin de Israelische bezetter zijn zin krijgt: geen onafhankelijke Palestijnse staat, overdracht van slechts een handjevol nederzettingen, geen Palestijnse hoofdstad in Oost-Jeruzalem, geen recht op terugkeer van vluchtelingen, het geheel “gesmeerd” met Saoedisch geld. Dit verwerpelijke voorstel is een belediging voor de Palestijnen. Een tweestatenoplossing is dood en begraven: Netanyahu verklaart ijskoud: “de Jordaanvallei zal altijd onderdeel zijn van Israel. We zullen die blijven koloniseren.”

Het tandem Trump-Netanyahu heeft de Zionistische greep op Washington versterkt, en dat is slecht nieuws voor de Palestijnen. Anders dan zijn voorganger Barack Obama kon president Trump het van meet af aan goed vinden met Netanyahu, hoewel een ruime meerderheid van de Amerikaanse Joden daar niet gelukkig mee is. De relatie Trump-Netanyahu stoelt op geld en familie: casinomiljardair Sheldon Adelson droeg $20 miljoen bij aan Trump’s verkiezingscampagne, en de families Kushner en Netanyahu zijn aan elkaar verwant. De Kushners, ook al vastgoedmagnaten, zijn felle voorstanders van Netanyahu’s troetelkind, de Israelische kolonisatie van de Westelijke Jordaanoever.

Israel probeert de Palestijnen het land uit te pesten

De “onduldbare situatie van de Palestijnen” duurt dus voort. Nog meer Palestijnse huizen platgewalst, waterbronnen aan kolonisten toegewezen, Palestijnen aan checkpoints lastiggevallen. Nog meer uitgelokt geweld, nog meer dode en gewonde Palestijnen. Nog meer volwassenen maar ook Palestijnse kinderen opgepakt en zonder proces gedetineerd, nog meer Israëlische kolonisten die wegkomen met dodelijk geweld tegen Palestijnen. Alles erop gericht om de Palestijnen weg te pesten, conform het plan van Theodor Herzl van ruim 100 jaar geleden die de Zionisten opriep de Palestijnen “aan te moedigen” te vertrekken. Onder Trump moet dat blijkbaar niet meer discreet gebeuren.

Een publicatie van The Jewish People Policy Institute bevestigt hoe verheugd de Israelische leiders zijn met het aantreden van Trump. Vrij vertaald: “Dankzij Israel’s militaire macht en een pro-Israelische president in het Witte Huis kan worden voorkomen dat we afglijden naar een bi-nationalerealiteit die de Israelische Joodse identiteit bedreigt. Israel kan nu onder gunstige voorwaarden werken aan zijn toekomst als sterke en aantrekkelijke Joodse en democratische staat. Israel moet niet talmen om deze strategische kans te grijpen.”

Israel stevent regelrecht af op zijn mislukking

Staan dan alle lichten voor Israel op groen? Het korte antwoord is: nee, integendeel! Het ziet er niet goed uit voor Israel. Netanyahu en Trump dromen. Door krampachtig vast te houden aan onhaalbare concepten stevent Israel regelrecht af op zijn eigen mislukking als natiestaat. Het land kampt met ernstige interne problemen. Het kan zich enkel staande houden door zijn militaire macht. Maar dat wordt steeds moeilijker. Dienstplichtige officieren en soldaten praten met Breaking the Silence, een veteranengroepering die de waarheid over de bezetting naar buiten brengt. En steeds meer Israeli’s weigeren militaire dienst in bezet gebied.

Orthodoxe Joden kennen een extreem hoge werkloosheid. Deze bevolkingsgroep is per definitie dienstweigeraar en dat wekt bij andere Israeli’s scheve ogen. Demografisch en socio-economisch staat Israel er niet goed voor. Er zijn niet genoeg seculiere Joden. De kloof tussen rijk en arm is groot en groeit. Bijna 40% denkt aan emigratie, en veel hoogopgeleiden zijn al vertrokken. Meer dan 100.000 Israeli’s hebben een Duits paspoort, een groep die jaarlijks met duizenden groeit. Een miljoen zijn houder van een ander buitenlands paspoort. Amerika is de favoriete bestemming. Ruim een half miljoen Israeli’s hebben een Amerikaans paspoort en meer dan een kwart miljoen Israeli’s woont al in Amerika.

Israel verliest de demografische race

In 2014 woonde al 13% van de Israelische burgers in het buitenland. Het zijn vrijwel uitsluitend welgestelde, goed opgeleide, seculiere en centrum-links denkende jonge Israeli’s. Jaarlijks vluchten heel wat Israelische Joden naar Europa, in het bijzonder naar Duitsland. Dat zit de Israelische leiders dwars. Het vroegere kabinetslid Yair Lapid schilderde deze lieden af als “afvalligen”. Maar een naar Duitsland geëmigreerde historica verklaarde dat haar vrienden niet geschokt hadden gereageerd op haar vertrek, eerder jaloers waren dat zij een visum had kunnen bemachtigen en elke wetenschapper van haar generatie dolgraag naar Europa verhuist.

Veel van deze emigratiegolf houdt verband met Israel’s onmogelijke economische situatie. De schrijfster Ruth Margalith verklaarde dat 87% van de Israelische 25-plussers financieel afhankelijk zijn van hun ouders. En Jeruzalem Post columniste Susan Hatis Rolef schreef: “Het is voor een Jood psychologisch veiliger dezer dagen om in Berlijn dan in Jeruzalem te wonen, hoewel ik gegeven de geschiedenis niet wil afdingen op het emotionele probleem voor een Jood om in Duitsland te wonen.”

Israel is het land dat de grootste academische braindrain kent naar de VS. In 2008 stonden 29 Israelische wetenschappers in de VS tegenover 100 in Israel. Voor Japan is dat 1,1 op 100, voor Frankrijk 3,4 op 100. Aan de basis van deze braindrain liggen niet enkel economische motieven. De druk op de financiering van het hoger onderwijs is een groot probleem. De overheid snoeit zwaar op de welvaartsstaat, stuurt aan op privatisering, investeert liever in nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en in het ultraorthodoxe segment in de Israelische samenleving. Israel besteedt per student minder dan de helft van wat de VS in een student investeert. Die besteding is nog maar 1/3 van die in de jaren 1970.

De vraag is hoe lang Israel nog de mythe van de Joodse meerderheidsstaat kan blijven verdedigen. Eind 2016 zouden Joden en Palestijnen tussen de Jordaan en de Middellandse Zee elkaar in evenwicht houden: 6,5 miljoen tegen 6,5 miljoen. Houdt men rekening met de 1 miljoen Israelische Joden die in het buitenland wonen, dan zouden er vandaag meer Palestijnen dan Joden zijn in een land waarin Israel het voor het zeggen heeft. Dat betekent dat een Joodse minderheid heerst over een niet-Joodse meerderheid en dat onder de vlag van “de Joodse democratische staat”. Daarmee verdient Israel het etiket “apartheidsstaat”. Tegelijk kan er een kruis over het dogma van Israel als veilige haven voor Joden en “de Joodse droom” nu Joden zelf daar blijkbaar niet voor vallen.

Israel’s collectieve schizofrenie

“Israel lijdt aan collectieve schizofrenie”, zo karakteriseert de Amerikaanse historicus Arno Meyer de Israelische psyche. Enerzijds voelt men zich continu vervolgd en weerloos, anderzijds leidt de waan van grandeur en vervolging tot vervorming van de werkelijkheid en onlogisch gedrag. Israelische Joden stellen zich op als het uitverkoren volk, onderdeel van een superieure Westerse beschaving en in intelligentie, moraliteit en dynamisme verheven boven Moslims. Verblind dat ze ongestraft grenzen en wetten kunnen schenden zien hun leiders hun kleine land als een grote mogendheid dat met de modernste Amerikaanse gevechtsvliegtuigen Iran kan aanvallen.

Israel staat tegenover steeds meer oproepen tot boycot, embargo, desinvestering, sancties, en vervolging. Tegelijk ruimen de media wereldwijd steeds meer plaats in voor kritiek. Israel mag Iran dan afschilderen als een existentiële bedreiging, elders wordt Israel gezien als een land dat snel inboet op moreel kapitaal en internationaal prestige. In plaats zich in te spannen om de regionale machtsbalans langs diplomatieke weg te herstellen stuurt Israel in samenwerking met de VS aan op een regeringswissel in Teheran. De ontwikkelingen van de laatste dagen zijn daar getuige van.

Post-Zionisten zien het Zionisme als een koloniaal, racistisch, boosaardig project

Volgens de Israelisch-Amerikaanse politica Meyrav Wurmser zijn steeds meer Israeli’s gekant tegen de systematische militaire agressie. In hun visie strijden voorvechters van een democratische Joodse staat tegen zij die geloven dat het Zionisme moreel verwerpelijk is. Post-Zionisten zien de staat Israel als het immorele resultaat van de vernietiging van een ander volk. Voor hen is Zionisme een koloniaal, racistisch, boosaardig project. Zij zien hun visie bevestigd in werk van historicus Benny Morris dat impliceert dat de Joodse staat ontstond op basis van een “erfzonde”, en in dat van socioloog Uri Ram die stelde dat de Joden niet méér recht hebben op Palestina dan de Britten op India.

Internationaal krijgt het land steeds meer tegenstand. Amerikanen zijn de Israelische onverzoenlijkheid beu. Er worden steeds vaker kritische vragen gesteld bij de oorlogen die de VS namens Israel voert en de jaarlijkse miljardensteun aan Israel. De Joodse gemeenschap in de VS staat steeds minder achter de Israelische leiders. En er gaan stemmen op (zie hier, hier en hier) dat de Mossad achter 9/11 zat, die daarmee de oorlogen tegen Israel’s vijanden wilde uitlokken. Denk aan de snel vrijgelaten “dansende Israeli’s” in het Liberty State Park, aan de rivier de Hudson, met vrij zicht op de Twin Towers, die de politie voorhielden: “Onze vijanden zijn jullie vijanden. De Palestijnen zijn jullie vijanden”.

Israel redt het niet, net als apartheid-Zuid-Afrika

Sinds de Arabische lente wordt de Moslimwereld zich steeds bewuster van wat zij beschouwen als de onwettige, immorele en onhoudbare Europese bezetting van Palestina. Dat gaat ten koste van de Amerikaanse invloed daar. Dit Israel redt het niet, net als Zuid-Afrika onder het apartheidsregime. Hoe meer het besef groeit dat 9/11 niet werd uitgevoerd door radicale Islamieten maar het gevolg was van laf verraad door aanhangers van Israel, hoe gemakkelijker Amerikaanse beleidsmakers tot de onvermijdelijke conclusie kunnen komen: Israel heeft zijn houdbaarheidsdatum bereikt.

Gaat Israel door op de ingeslagen weg, dan staat het straks voor een geopolitieke realiteit waarin het niet kan kiezen. Het kan zich ook realiseren dat kleine landen geen grote mond kunnen opzetten en overleving niet afhangt van raketten met kernkoppen, gevechtsvliegtuigen, drones of cyberwapens. Israel moet de vlucht vooruit kiezen: tot een kernwapenvrij Midden-Oosten oproepen, het eigen arsenaal afbouwen, en de wapenindustrie inkrimpen. Het moet wroeging tonen over de verdrijving van 700.000 Palestijnen 70 jaar geleden, en een internationale actie op touw zetten die moet leiden tot herstelbetalingen conform resolutie 194 van de Algemene Vergadering van de VN.

Bereidt de VS zich voor op een post-Israel Midden-Oosten?

Niemand minder dan Henry Kissinger heeft zijn enorme twijfels over de haalbaarheid van deze staat Israel naar voren gebracht. Zestien Amerikaanse inlichtingendiensten scharen zich achter dit oordeel in een 82 pagina’s tellend rapport “Preparing for a Post-Israel Middle East.” Het rapport zegt onder andere dat de Amerikaanse overheid gewoon niet langer de militaire en financiële middelen heeft om Israel overeind te houden tegen de wens van meer dan een miljard van zijn buren in. Om de betrekkingen met 57 Moslimlanden te normaliseren moet de VS zijn eigen nationaal belang laten prevaleren en de stekker uit Israel trekken, aldus het rapport.

Blijkbaar hebben lobbyisten die in de VS voor Israel werken de instructie gekregen om het bestaan van dit rapport in alle toonaarden te ontkennen, het verhaal af te doen als een valse vlag operatie van een geheime dienst, of als een poging van antisemieten om Israel te besmeuren. Israel is een meester in het lanceren van mythes. Maar het rapport lijkt authentiek, de uitleg in het rapport is heel geloofwaardig. Het past in de tijdgeest waarin president Obama en stafchef Dempsey Netanyahu op zijn plaats zetten: Amerika weigerde Israel’s vuile werk te doen door Iran aan te vallen. Alles wijst erop dat de houding van Amerika ten opzichte van Israel snel verandert. Ondanks Trump.

Israel ontvangt $3,8 miljard Amerikaanse militaire steun per jaar, 40% van het IDF-budget. Zonder die steun moet het land bezuinigen op zaken als gezondheidszorg en onderwijs, maar vooral op defensie. De EU financiert de Palestijnse Autoriteit van Abbas jaarlijks met €300 miljoen en ontlast daarmee de begroting van de Israelische bezetter. Zonder de militaire, financiële en diplomatie steun van de VS en de EU zou Israel gewoon één van de kleinere landen in het Midden-Oosten zijn, niet de uitzonderlijke regionale grootmacht die straffeloos het internationaal recht met voeten kan treden.

Hoe lang kan Israel zijn terminale status nog rekken? Kissinger deed zijn uitspraak “Binnen 10 jaar bestaat Israel niet meer” in 2012. Een horizon tot 2022 is misschien wat optimistisch. Maar plotse gebeurtenissen kunnen een stroomversnelling veroorzaken. Denk aan het aftreden van de Palestijnse president Mahmoud Abbas en daarmee de Palestijnse Autoriteit. In zo’n scenario zou Israel het bestuur van bezet Palestina en de taken van de Palestijnse veiligheidstroepen moeten overnemen, en voor de kosten moeten opdraaien. De EU kan de bezetter dan onmogelijk de jaarlijkse subsidie blijven betalen.

Israel en de moord op JFK

Doorheen zijn geschiedenis kon Israel met zowat alles wegkomen. De aanval 8 juni 1967 op het Amerikaanse spionageschip USS Liberty, waarbij 34 bemanningsleden om het leven kwamen en 174 werden gewond, en 9/11 waren enkele van de meest in het oog springende “wapenfeiten”. Maar er gaan steeds meer stemmen op dat Israel ook de hand heeft gehad in de moord op president Kennedy (JFK). Rond 2038, 75 jaar na 22 november 1963, moeten opnieuw topgeheime documenten vrijkomen. Als die de vermoedens bevestigen veroorzaakt dat in de VS geheid een gigantische aardschok die leidt tot het einde van de unbreakable bond tussen Israel en de VS.

Waarom Israel JFK zou willen uitschakelen? Omdat die tegen het Israelische kernwapenprogramma gekant was. De weerstand van JFK heeft bij de Zionisten ongetwijfeld tot grote woede geleid, zodat zijn uit-de-weg ruimen hoge prioriteit zal hebben genoten. Het boek Final Judgement: The Missing Link in the JFK Assassination Conspiracy, een ondergrondse bestseller waarvan een internetversie bestaat, is dé referentie. In 1992 merkte voormalig Amerikaans congreslid Paul Findley al op dat geen enkel document over de moord op Kennedy de Israelische geheime dienst Mossad vermeldt. Dat is vreemd. Medeplichtigheid van de Mossad is even plausibel als eender welke andere theorie.

In 1963 was JFK verwikkeld in een bitter conflict met de Israelische leider David Ben-Gurion over Israel's kernwapenprogramma. Curieus genoeg maakte prompt na de moord op JFK het Amerikaans Israel-beleid een bocht van 180°: de Amerikaanse jaarlijkse steun ging van $40 miljoen naar $130 miljoen, zodat Israel binnen twee jaar kon uitgroeien tot een van de weinige kernmachten in de wereld. In zijn boek Israel and the Bomb maakt ook historicus Avner Cohen overtuigend gewag van het conflict tussen JFK en Israel en het feit dat de wissel Kennedy-Johnson het Israelische kernwapenprogramma ten goede kwam. Voor Ha'aretz noopten die onthullingen tot “herschrijven van Israel’s hele geschiedenis”.

Men moet niet vergeten dat Israel maar kon ontstaan dankzij de intriges van de Rothschilds. JFK’s conflict met Israel was daarmee tevens een botsing met de Joodse bankiers die ook bij de CIA en Mossad aan de touwtjes trekken. JFK was vastbesloten dat Israel geen kernmacht mocht worden. Toen hij lucht kreeg van de kernreactor in Dimona eiste hij VS-inspectie. Ben-Gurion was daar niet happig op. De discussie raakte zo verhit dat de notulen tot voor kort geclassificeerd bleven. Ben-Gurion, die volhield dat zijn land in gevaar was, mocht dan verklaren dat het kernprogramma enkel een militaire potentie had, dat ging er bij JFK niet in.

JFK schreef Ben-Gurion op 27 mei 1963 dat de Amerikaanse steun aan Israel afhankelijk was van het kernprogramma. Dat deed de gemoederen binnen het Israelische kabinet hoog oplopen. Konden de Rothschilds en hun Zionistische bankierbroeders dulden dat het bestaan van Israel in het gedrang kwam? Waren de twee wereldoorlogen waar zij de aanzet toe hadden gegeven in het belang van de stichting van de Joodse staat dan voor niets geweest? Elke stap van JFK gericht op een vreedzame wereld bracht hem in conflict met deze lieden.

Het is duidelijk dat het Amerikaanse publiek geen weet mag krijgen van de Israelische betrokkenheid bij de moord op JFK. Israel, CIA, Wall Street en het militair-industrieel complex moeten allemaal naar de pijpen dansen van de grote internationale bankiersfamilies, met de Rothschilds aan het hoofd. In 1986 trad de Israelische voormalig nucleair technicus Mordechai Vanunu naar buiten als klokkenluider: premier Ben-Gurion had de moord op JFK bevolen omdat die zich verzette tegen het Israelische kernwapenprogramma.

De toekomst van Israel en die van de Palestijnen

Er zal nog heel wat water door de Jordaan moeten vloeien voor Israel zich gewonnen geeft. Sinds Kennedy heeft geen van de Amerikaanse presidenten de Joodse bankiers durven trotseren. Dat Trump uit hun hand eet is zonneklaar. En verwacht van Pence evenmin veel heil. De Joodse staat Israel zal dus door interne erosie ten onder moeten gaan. De intellectuele, welgestelde, gematigde Joden houden het in Israel voor gezien. De inwijkelingen bestemd voor de nederzettingen zijn meestal van een ander kaliber, in ieder geval rechts georiënteerd en lieden die het niet zo nauw nemen met wet en orde. Dat belooft steeds meer onheil voor de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever.

Publicatie van de schuld van Israel aan de moord op JFK zal de doorslag wel geven. We moeten hopen op spoedige declassificatie van de al zo lang geheim gehouden bezwarende documenten, en op professionele media die één en ander duidelijk in de verf zetten. Dan is er geen houden meer aan.