vrijdag 1 oktober 2010

‘New’ direct Palestinian-Israeli negotiations: doomed

Author: Alaa Tartir

From Ramallah, a Palestinian student tries to explain to readers ‘outside’ how he thinks the negotiations appear 'internally' to Palestinian eyes.

In January 2010, I began researching for a PhD at the LSE. I wanted to pursue these studies partly in order to better understand the society that I was born into, Palestinian society, and why we still don't have our own state and freedom despite being involved in direct peace talks and negotiations for twenty years. Since I was born in 1984, I have never experienced freedom. I am from a family that comes from Al-Lud, a city in historical Palestine where what is now the Israeli Ben Gurion International Airport began to be built after they kicked out our families in the 1948 Nakhba. My family was forced to move to Ramallah, and I was born there. Therefore, I am a refugee, and I am still waiting to become a normal citizen. Meanwhile, I have figured out that for the Palestinians, at least, our country must live in us and not vice versa.

I witnessed the first intifada, the peace accords, although I was young, and I saw how a calm development period gave way to the second Intifada/Uprising and the duress of the re-occupation of the West Bank in 2002/3. I lost friends to the conflict and many others were arrested. In retrospect it seems almost dreamlike that I was able to come and go safely from the university there, when I think of the Israeli occupation checkpoints and their policies. However, I have been living there for a quarter of a century, trying to plant hope and waiting to see if we can harvest good outcomes.

Since the first of July, I have returned to Ramallah for my preliminary field research, and as I write this, am heading back to London tomorrow. These three months that I have spent in Ramallah and the West Bank, I mainly spent talking. I have interviewed many Palestinian Authority representatives, the Prime Minister, ministers, leaders. More importantly, I met there and talked about the situation and the restart of negotiations, to friends and ordinary citizens. I can claim that I met hundreds of people, most of them people I had never talked to before. The vast majority of them, including leaders of the Palestinian Authorities, believe what I am about to try and explain in this article. I have tried simply to translate the voices of the people in the streets of the West Bank, especially in Ramallah, so that they might reach the ears and eyes of listeners and readers elsewhere in the world.

While I was there, I went to many public gatherings that came out against the direct negotiations in their current uneven format. I felt the real anger inside people who wish for nothing other than peace and justice. During my three months’ stay, I felt more than at any other time that people were desperate to be heard by their own leadership in particular. And this is what I believe they would like to say…

The last few months have witnessed an unprecedented level of diplomatic effort, led by the U.S. administration, aimed at reviving the direct ‘peace’ talks between the Palestinian Authority and its negotiators and their Israeli counterpart. The US administration was able to ‘force’ both Palestinians and Israelis, along with the Jordanian and Egyptian leaderships, to sit at one table again, talk for hours on end, have nice dinners, and announce the re-commencement of direct talks despite a high level of ambiguity and uncertainty. So, what is ‘new’ about this? It may be argued that such meetings have occurred over the last 20 years and following each round of negotiation, ‘history’ teaches us that Palestinian life only becomes more difficult and complex. Indeed, the ‘Hilliarian’ year ahead will be full of old-new talks by the same people who have been negotiating for many years, without achieving any tangible success. In fact they have so far only procured an outstanding failure.

Unanswered questions scatter the surface: What kind of innovative diplomatic tools will Hillary Clinton use? Can these ‘magical solutions’ end the prolonged Israeli occupation and do away with the apartheid status of Palestinians? Can this preliminary and ‘framework’ peace talks be sufficient for creating an everlasting peace? Can people thirsty for peace and freedom accept again another ‘framework’ agreement instead of real positive changes on the ground? How long will ordinary citizens have to scour the news on TV before they can arrive at any glimpse of an understanding of what their ‘leaders’ are doing in Washington, Oslo, Geneva, Sharm El-Shakeh and elsewhere? Can illegitimate negotiators bring legitimate peace accords? And finally, is it possible to negotiate when you are not free? These are questions very difficult for the Palestinian negotiators to answer. However if their response is not clear, that of the Palestinian majority of ordinary citizens is obvious enough: these negotiations will fail sooner or later: they are doomed to failure.

Why is the Palestinian ‘ordinary’ man or woman in the street so certain about the ultimate failure of the negotiation when their leadership think differently? Put simply and bluntly, this is because the ‘ordinary’ citizens are the people who cross the checkpoints. They don’t have the VIP cards; they suffer daily harassments by Israeli settlers; they suffer while crossing the ‘Bridge’ which their negotiators traverse with ease; their lands are confiscated and their houses are demolished; they strive to have sufficient clean water while their negotiators enjoy time out in the swimming pools or on the beach; they are the people who care about their rights in their land, while their negotiators care about their positions, cars and bodyguards; they are the people who can’t compromise at the expense of their dignity, because they want to live freely. The difference between the Palestinian citizens and their negotiators can be listed forever. However, such inequalities can only partially explain this distance. What is key is that the negotiators, although they also live under occupation, are still far removed from listening to their citizens’ demands, beliefs and perceptions. The Palestinian negotiators forget that those who afford them any legitimacy and credibility are their own people and not the people of Israel or the international community. The Palestinian negotiators forget that having all of the superficial trappings of a nation-state is not like having a real state.

Until this gap can be bridged between the Authority and its negotiators and the ordinary citizens, negotiations as a tool to end the Occupation remain fundamentally unpersuasive. When Palestinian ordinary citizens inform their negotiators about various issues that must be raised if renewed failure is to be avoided in the peace negotiation, their negotiators fly to Washington to ‘apologise’ to the Israelis for the disappointments that the Palestinians cause them. The Palestinian negotiators (the colonized) consider themselves partners with the colonizers - a typical slave mentality. The Palestinian negotiators have forgotten to read Frantz Fanon, Edward Said, Azmi Bishara and others before going into negotiation. The Palestinian citizens told their negotiators, who are supposed to represent them, that you can’t negotiate without having our support, you can’t negotiate with the continuation of the Wall and settlements expansion and the creation of more isolated lands cut off in the West Bank. You can’t negotiate while thousands of Palestinian are in Israeli prisons. You can’t negotiate without having a clear national consensus, while isolating the role of Hamas and their supporters as key players in Palestinian life, while 1.5 million Palestinians are struggling to survive under the Israeli siege in Gaza. You can’t negotiate while ignoring the other opposition leftist parties and civil society, while your jails are full of political prisoners; you can’t negotiate while you oppress people who try to express their opposition to the direct talks, and you can’t negotiate with the Israelis and at the same time apologise to them as if you were the problem. You can’t negotiate with the same people who have failed so many times previously, that they forget that the problem is with the negotiators and not with the Cause.

The Palestinian negotiators have never understood the way Zionist ideology envisages the fate of Palestinian territory, spelled out very clearly by successive World Zionist Movement conferences from the sixth conference held in Basel in 1903 until the eleventh conference held in Vienna, in 1913. It can perhaps be best summarized as a myth that Palestine was uninhabited - a myth that duly had to be put into practice. The chauvinist principle is made quite clear in the demand to be given, ‘a land without a people for a people without a land.’ The Israeli occupying authorities' ideology is based on imposing a technique of colonization and hegemony that is different in type from experiences witnessed over the past century. Israeli colonization derives from a colonial ideology as well as a denial of the Palestinians’ right to land. From an Israeli perspective, occupation of the Palestinian territory is not temporary and Israeli colonization is not only in place for economic gain, cultural hegemony, or annexation of strategic territories. Settlement activity throughout the occupied Palestinian Territories is the spine of Israeli policy and Prime Minister Benjamin Netanyahu was elected in order to maintain this policy and avoid the establishment of a Palestinian state. How can a ‘negotiator’ ignore such facts!

For all of these reasons ordinary Palestinian citizens believe that the new direct talks and rounds of negotiations will fail sooner or later. The regular meetings may progress well in relation to security arrangements and economic conditions. However, when the negotiators reach the ‘serious and important’ talks about the refugees, Jerusalem and the borders, all will vanish. So, the ordinary citizens ask why they need to waste more time? Why do the negotiators ignore all attempts to re-build Palestinian unity, preferring to satisfy the international powers rather than their own people? Why are the Palestinian negotiators so keen not to isolate the Israeli apartheid state? And why do they want to give the legitimacy to the occupier in such uneven positions which can only favour the colonizers?

There is after all, an alternative way forward. Firstly, the Palestinian leadership should consider the Israelis as the colonizer and not the partner in these negotiations. The Palestinian leadership shall remind the international community and all the people they are meant to represent that the Palestinian people are living under an apartheid Israeli regime and occupation. This will help the international community not to waste their time and money on trivial issues, but to address the problem at its roots. The international community and powers will finally recognise that the Israeli occupation is illegal, contradicting all human values and justice, and that the priority is to end the occupation rather than helping it to sustain itself. All the media chat and pragmatism in the world will not achieve success until stakeholders recognize that the Israeli occupation is the main obstacle to peace. Meanwhile, negotiations in their current settings can never bring any good news to Palestinians either inside or outside the occupied territories, simply because those who are negotiating are not free men. If negotiation will lead one day to the end of the occupation, it shall be because it is based on justice, equality and freedom.

Alaa Tartir is a Palestinian PhD candidate in Development Studies and Global Governance at the London School of Economics, researching the role of good governance in state formation in Palestine.

Links:

Dit artikel verscheen 30 september op Open Democracy, waar het enkele pittige reacties van voor- en tegenstanders uitlokte. De lezer wordt uitdrukkelijk uitgenodigd via de link het originele artikel te bezoeken en kennis te nemen van deze discussie.
                     

maandag 27 september 2010

West Bank settlement building freeze lifted

                                                                                                                                                                                                                                                             
                             Israeli settlers begin to prepare foundations as the settlement freeze is lifted.
                             Photograph: EPA/Oliver Weiken

Israel's PM Benjamin Netanyahu has urged the Palestinians to continue peace talks despite an end to Israel's ban on West Bank settlement building. In a statement moments after the end of the 10-month partial freeze, he asked Palestinian leader Mahmoud Abbas to continue seeking a "historic" deal.

Nu we weten dat Israel de bouwstop niet verlengt en het “vredesproces” dus aan een zijden draadje hangt is het tijd om eens te kijken naar de psyche van de Israëliërs. De Nederlandse TV omroep VPRO zond mei dit jaar de indrukwekkende documentaire Defamation uit van de Israëlische filmmaker Yoav Shamir. De documentaire schetst de reactie van de Joden van nu op de wereld om hen heen in New York, Moskou, Gaza en Tel Aviv. Hieronder het eerste deel.


De delen 2 t/m 9 treft u aan op YouTube.

In Defamation, Israeli director Yoav Shamir attacks one of the sacred cows of Israel and of the Jewish people thinking: how it reacts to anti-Semitism, how it looks at the Holocaust, and how young generations are being educated in Israel against the background of these issues.
  

zondag 26 september 2010

Chas Freeman: forceer een doorbraak in het vredesproces Israel-Palestina

Bewerkte samenvatting van de speech van voormalig VS ambassadeur in Saudi Arabië Chas Freeman op 1 september 2010 in Oslo.

Deel 3: hoe kan de vicieuze cirkel worden doorbroken?


Welke belangen staan op het spel in het Heilige Land, en wat betekenen die voor hetgeen er te doen staat? In buitenlandse betrekkingen zijn belangen de algemene maatstaf. Amerika en Europa hebben beide belang bij vrede. Aanvaarding van een democratische staat Israel, een einde aan de dagelijkse vernederingen die aanzetten tot Arabisch terrorisme, daar gaat het om. Maar ook om beëindiging van de uitdeinende strijd tussen godsdiensten en om uitbanning van vooroordelen die kunnen leiden tot opflakkering van het antisemitisme. Geen van deze aspiraties komt in vervulling zonder einde aan de Israëlische bezetting. Ook voor Arabische staten zoals Saudi Arabië is een einde aan de bezetting en toekenning van zelfbeschikkingsrecht aan de Palestijnen essentieel. De Arabische wereld maakt zich misschien geen zorgen over het democratisch gehalte van Israel, maar heeft wel belang bij een einde aan de radicalisatie van de eigen bevolking, beteugeling van het moslimterrorisme en beëindiging van de spanningen met het Westen. Dat zet hen aan tot vredesinitiatieven zoals die van acht jaar geleden. Mede daarom stimuleert Koning Abdullah van Saudi Arabië een dialoog tussen de godsdiensten en maakt hij religieuze tolerantie tot hoeksteen van zijn beleid.

Als bewaker van twee van de drie heilige plaatsen van de Islam - Mecca en Medina - is Saudi Arabië er steeds in geslaagd zijn notoire religieuze bekrompenheid te overstijgen. Bedevaarders van alle Islamitische richtingen zijn welkom. De Saudi’s bemoeien zich evenmin met bedevaart naar Jeruzalem. Toen de Ottomaanse Turken die stad bestuurden zorgden zij voor vrije toegang van aanhangers van de drie Abrahamitische religies. Er is veel meer harmonie tussen Westerse en Arabische belangen rond het conflict dan algemeen wordt aangenomen. Dit kan het vertrekpunt zijn van creatieve diplomatie. Dat deze weg nog onbetreden is bewijst het failliet van de Amerikaanse diplomatie. Indien het lopende overleg leert dat de VS, ondanks het aantreden van een nieuwe president, nog steeds niet in staat is vrede tot stand te brengen, dan moet misschien elders naar baanbrekers worden uitgezien. Daarbij kan het Noorse voorbeeld van 1990 model staan. De regering Clinton timmerde met de Oslo akkoorden wel aan de weg, maar nam die niet voor haar rekening. Ze trad niet op tegen ondermijning en verwerping en deed niets om toepassing af te dwingen. De vraag is hoe Europeanen en Arabieren de Amerikaanse fakkel kunnen overnemen: internationaal erkende grenzen voor Israel, vrijheid voor de Palestijnen en een eind aan de prikkel tot terrorisme. Daartoe lijken vier voorstellen, in oplopende moeilijkheidsgraad, nuttig:

Een: steun aan het Arabische vredesinitiatief. Saudi Arabië doet niet graag aan zelfpromotie en het Koninkrijk blinkt niet uit op het vlak van public relations. Om politieke redenen is een officiële benadering door Arabieren van de Israëlische pers uitgesloten. De Israëlische media hebben enig - meestal geringschattend – commentaar geleverd op het Arabisch vredesinitiatief, maar gaven nauwelijks inzicht in de inhoud. Waarom dus geen ruimte gekocht in de Israëlische media om Israëli’s kennis te laten maken met de verklaring van de Arabische Liga? Vermoedelijk zien de Saudi’s en de Arabische Liga graag dat een buitenstaander daartoe het initiatief neemt. Dat zou kunnen leiden tot samenwerking op andere vlakken, om de Arabische terughoudendheid te compenseren met Europese vaardigheden. Het is zinvol om de Turken en andere niet-Arabische Moslims bij dergelijke initiatieven te betrekken. Dat zou positief kunnen zijn voor het Europees imago. Gegeven de partijdigheid van de media in de VS en de Amerikaanse onbekendheid met het Arabische vredesplan zou een gerichte reclamecampagne in de VS ook geen slecht idee zijn.

Twee: hulp bij de aanstelling van een Palestijnse vredespartner. Er kan geen vrede komen zonder door het Palestijnse volk gemachtigde onderhandelaars. Israel is erin geslaagd de Palestijnen te verdelen. Zo kon het de verovering van hun geboorteland voortzetten. Door Fatah, Hamas en andere facties bijeen te brengen heeft Saudi Arabië verschillende malen geprobeerd een Palestijnse partner voor vrede te bewerkstelligen. Maar telkens wist Israel dat, met Amerikaanse steun, te beletten. Het verwerven van niet-Amerikaanse Westerse steun voor diplomatie gericht op herstel van een Palestijnse eenheidsregering kan de doorslag geven. De regering Obama zou wel eens onder sterke binnenlandse en Israëlische druk kunnen komen om zo’n gezamenlijk Europees-Arabische inspanning te blokkeren. Misschien zou Obama het juist toejuichen om zo op de proef te worden gesteld.

Drie: herbevestig en versterk het internationale recht. De VN Veiligheidsraad moet de internationale rechtsorde waarborgen. Gegeven zijn positie als hoogste internationaal rechtsorgaan kon in het geval van het Midden-Oosten manipulatie van de Raad leiden tot uitholling van het ideaal van een aan regels gebonden internationale orde. Bijna veertig Amerikaanse veto’s hebben toepassing van de Conventies van Genève, de Neurenberg jurisprudentie, mensenrechtenconventies, en richtlijnen van de Veiligheidsraad tegengehouden. Amerikaanse diplomatie ten gunste van Israel legde de wereldgemeenschap het zwijgen op toen Israel illegaal grote stukken bezet gebied koloniseerde en annexeerde, een gegijzelde bevolking collectief strafte, hun politieke leiders vermoordde, slachtingen aanrichtte onder burgers, VN onderzoekers tegenhield, dwingende Veiligheidsraadresoluties trotseerde en anderszins de spot dreef met de wet, gewoonlijk met uiterst magere en juridisch niet ter zake doende excuses.

Indien etnische zuivering en inpalmen van bezet gebied illegaal zijn, dan moet de internationale gemeenschap dat luid en duidelijk zeggen, ook buiten een impotente VN Veiligheidsraad. Blijven wij zwijgen, dan verliezen wij de meest waardevolle erfenis van de Atlantische beschaving: de rechtsstaat. Als één kant van een dispuut voortdurend elk principe naast zich kan neerleggen voelt niemand zich nog gebonden en zegeviert de wet van de jungle. De internationale gemeenschap moet Israel, als bezetter en regionale militaire supermacht, voor zijn optreden aansprakelijk stellen onder het internationale recht. Indien de Algemene Vergadering van de VN, net als de machteloze Veiligheidsraad, niet in staat is de rangen te sluiten en vrede tot stand te brengen, dan moeten de lidstaten maar tot een samenwerking buiten het kader van de VN komen. Niemand in het conflict staat boven de wet. Alleen als die boodschap ondubbelzinnig wordt overgebracht en daaraan consequent wordt vastgehouden ontstaat een reële kans op vrede.

Vier: stel een termijn en koppel daar een ultimatum aan. Verwacht Amerikaanse pogingen om initiatieven van de VN Veeiligheidsraad te dwarsbomen. Organiseer een wereldconferentie buiten de VN om, waarin partijen worden aangezet het conflict binnen een jaar te regelen, op straffe van het opleggen van een oplossing. Leg een vervolgconferentie vast waarin gekozen wordt tussen erkenning van een Palestijnse staat op basis van de grenzen van 1967, of van “Groot-Palestina” (zie het artikel “Het conflict Israel-Palestina: op weg naar een een-staat oplossing?”), een staat waarin Israel alle onderdanen staatsburgerschap en gelijke rechten verleent, op straffe van internationale sancties, boycot en terugtrekking van investeringen. Beide formules verplichten partijen tot serieus onderhandelen, of de gevolgen van hun weerspannigheid onder ogen te zien. Elke lidstaat van de internationale gemeenschap kan de gekozen formule tot uitvoering brengen. Een harde termijn lokt misschien een politieke crisis in Israel uit en een confrontatie met de regering Obama. Maar zowel Israel als de VS zouden enorm voordeel halen uit vrede met de Palestijnen.

In de tweede conferentie wordt dan gekozen tussen een aanbeveling tot algemene erkenning van een Palestijnse staat op basis van de grenzen van 1967, of de jure en de facto erkenning van een soeverein "Groot-Palestina", wat Israel noopt om allen die het bestuurt het staatsburgerschap en gelijke rechten te verlenen, op straffe van internationale sancties, boycot en terugtrekking van investeringen. Beide formules zetten partijen onder zware druk om tot een akkoord te komen. De internationale gemeenschap kan elke formule regelrecht uitvoeren. Een harde limiet lokt misschien een politieke crisis in Israel uit en een diplomatieke confrontatie met de VS. Maar intussen loopt de tijd door. De twee-staten oplossing kan al voorbijgestreefd zijn door het Israëlische annexatiebeleid. Dan ligt een nieuwe ronde van geweld in het verschiet die enorm kan escaleren, tot ver buiten het Midden-Oosten. Met zijn optreden stelt Israel zich buiten de wet en raakt het geïsoleerd. Wat de Palestijnen wordt aangedaan blameert de gehele mensheid. Het is uitgegroeid tot een kwaadaardig gezwel aan de Islamitische wereld. De woede zaait zich uit en zet aan tot terrorisme. Het is hoog tijd voor een nieuwe benadering. Europeanen en Arabieren moeten de handen ineen slaan en dringend nieuwe diplomatieke initiatieven ondernemen.

Ter afsluiting van de trilogie “Chas Freeman: forceer een doorbraak in het vredesproces Israel-Palestina” volgt hieronder een recente video van Harvey Stein over de sluipende illegale Israëlische bouw van nederzettingen in bezet Palestijns gebied. Vandaag valt de beslissing of het moratorium wordt verlengd of niet. Verlenging leidt vrijwel zeker tot de val van de regering Netanyahu, hervatting van de bouwactiviteiten tot het einde van het juist hervatte “vredesproces”. Vandaag zullen we het weten.