Het Iraanse “complot”, het zoveelste Amerikaanse dubbel spel

    

Mansoor Arbabsiar, een gefailleerde Iraans-Amerikaanse autoverkoper, die in opdracht van de Iraanse geheime dienst een moordaanslag op de Saudische ambassadeur in de VS beraamt. Opiumsmokkel naar Mexico, in ruil voor bomaanslagen op Saudische en Israëlische ambassades in Argentinië. Uitbesteed aan een Mexicaans drugskartel die bekend staan te worden geïnfiltreerd door Amerikaanse agenten. Wie bedenkt zoiets? Zelfs voor de lichtgelovige Amerikanen is zo’n verhaal bespottelijk. Wat kan Iran winnen met zo’n actie? Die kan alleen maar een dood en verderf zaaiende vergeldingsactie uitlokken, zelfs oorlog. Een oorlog die Iran niet wil. In de regio zijn er maar twee landen die aansturen op oorlog, of tenminste een verdere verslechtering van de betrekkingen tussen de VS en Iran: Saudi Arabië en Israël.

Iran wil de betrekkingen met Washington juist verbeteren. Zo probeerde president Ahmadinejad recent een eerdere poging [1] om kernbrandstof voor een experimentele kernreactor uit te ruilen, nieuw leven in te blazen. Het voorstel hield in dat Iran de productie van delen van het uraniumverrijkingsprogramma zou stopzetten in ruil voor brandstof uit de VS. Dit voorstel kon op heel wat bijval rekenen, getuige een artikel in de International Herald Tribune. [2] Maar elke hoop op betere betrekkingen is nu wel verkeken. Zoals de bovenstaande videoclip laat zien beweerde President Obama tijdens een op Fox News uitgezonden persconferentie [3] glashard dat de verdachte in direct contact stond met mensen binnen de Iraanse regering en door die mensen werd betaald en aangestuurd. ”Wij beschikken over specifieke gegevens, en die staan open voor een ieder,” aldus de president.

Maar navraag over deze gegevens op de website van de president die “is committed to creating the most open and accessible administration in American history” [4] leverde geen enkele reactie op. Washington heeft tot op heden geen enkele onderbouwing gegeven van de beschuldigingen. Naar verluidt [5] waren de feiten al maanden bekend. President Obama werd al in juni ingelicht, de Saudische koning Abdullah medio september. Waarom komt men er dan pas nu mee naar buiten? De gebruikelijke verdachten komen in aanmerking. Neoconservatieven. De wapenlobby. Rechts-radicalen, extremistische Republikeinen en hun geestverwanten bij de media. De Israël Lobby. Het Saudische koningshuis, dat nu staat geboekstaafd als “slachtoffer” van de “slechte” Iraniërs, terwijl het in werkelijkheid er alles aan doet om een Arabische Lente in de Perzische Golf te verhinderen, en zelfs Bahrein is binnengevallen om het verzet daar meedogenloos de kop in te drukken.

Hoe moeten we het verhaal over het plan om de Saudische ambassadeur in de VS te vermoorden duiden? De internationale analisten verschillen van mening. Er zijn meer non-believers dan believers. Paul Rogers [6] behoort tot de laatste categorie en meent dat de beschuldiging kan leiden tot een gevaarlijke confrontatie tussen oude tegenstanders. Mohsen M. Milani [7] ziet het verhaal als een nieuwe episode in de complexe koude oorlog tussen Iran en Saudi Arabië. Martin Indyk [8] ziet een verband met de deal rond de vrijlating van de Israëlische soldaat Gilad Shalit door Hamas, de Palestijnse politieke groepering die Gaza bestuurt, en meent dat de invloed van Iran in de regio afneemt. Stephen Walt, [9] die een tussenpositie inneemt, spreekt over een afleidingsmanoeuvre en een opstapje naar de verkiezingscampagne van 2012.

Andrew Sullivan [10] wijst op sceptische reacties in Europese kwaliteitskranten. De Frankfurter Allgemeine [11] echter steunt Obama en wijst erop dat die elke twijfel aan de geloofwaardigheid van de hand wees. Alexander Cockburn [12] vindt het maar een absurd verhaal en stelt zich vragen over de gevolgen die een zwakke Amerikaanse president aan het complot verbindt. Stephen Lendman [13] spreekt ronduit over een valse aanklacht en wijst erop dat Washington sinds de Iraanse revolutie van 1979 voortdurend het conflict zoekt. Patrick Cockburn [14] ziet overeenkomsten met het optreden van de Amerikaanse buitenlandminister Colin Powell in de VN in 2003, die over “onweerlegbaar bewijs” beschikte dat Saddam Hussein massavernietigingswapens ontwikkelde. Paul Woodward [15] komt met een originele stelling: het verhaal moet de Saudi’s ertoe aanzetten de olieproductie te verhogen, waardoor de olieprijzen dalen, Iran daar meer onder lijdt dan Saudi Arabië, de Amerikaanse economie kan aantrekken en de herverkiezingskansen van Obama stijgen.

Andrew Scott Cooper [16] ziet het complot als onderdeel van een langdurige economische oorlog tussen de beide landen, met olie als inzet. Karen Greenberg [17] ziet er dan weer een FBI valstrikoperatie in en meent dat Justitie “is wagging the dog of US foreign policy on Iran.” Bill Van Auken [18] tenslotte meent dat Arbabsiar in Mexico was om drugs te smokkelen, werd opgepakt door de Drug Enforcement Administration (DEA) [19] en tot instrument gemaakt voor Washington om een valse terreurcase te bekokstoven tegen Iran. Van Auken herkent hierin de extreme roekeloosheid van het Amerikaanse buitenlands beleid en de meedogenloze hang naar provocatie als middel om zijn geopolitieke belangen te dienen. De verergerende economische crisis maakt dat het Amerikaanse imperialisme steeds wanhopiger zijn dominantie uitoefent over de olieproducerende regio’s in de Perzische Golf en Centraal Azië. Het heeft het afgelopen decennium daarvoor gevochten in Afghanistan en Irak en ziet Iran steeds meer als de regionale grootmacht die zijn roofzuchtige ambities in de weg staat.

Wie heeft dit verhaal op touw gezet? Nu vaststaat dat de DEA de spil is geweest moet de verdenking op Washington vallen. Wat wil men bereiken? Een uiterst openhartige Obama wijst op het feit dat de Iraanse bevolking het slachtoffer wordt van verder aangescherpte sancties. De president roept dus op tot regime change. Is er sprake van dubbel spel en een voorwendsel voor oorlog? Washington heeft zich over de gebeurtenissen ongemeen hard uitgelaten, wat erop zou kunnen wijzen dat de groeiende spanning met Iran een kritisch punt heeft overschreden en dat het Amerikaanse publiek en de wereld worden gewaarschuwd dat een oorlog in het verschiet ligt. De roep om oorlog klinkt al zo lang, vooral uit Israëlische hoek, dat in sommige kringen de vraag niet luidt of het tot oorlog met Iran komt, maar wanneer. Stapt Obama mee in dit scenario? Men mag dat betwijfelen. Obama is er de man niet naar om zijn “eigen” grootschalige oorlog te beginnen, al was het alleen maar omdat die verwoestender zal zijn dan alle oorlogen uit het laatste decennium. Bovendien zitten de Amerikanen bepaald niet te wachten op een nieuwe oorlog. Het heeft er dus alle schijn van dat dit verhaal, net als de beschuldigingen aan het adres van Noord-Korea rond het Cheonan incident, [20] een stille dood sterft.

[1] het oorspronkelijke voorstel werd beschouwd als “bedreiging” omdat een deal de optie van een militaire “oplossing” en “regimewisseling” zou doorkruisen, zie Geopolitiek in perspectief: “How an Iranian analyst stands up to his Western prospective peers”
[2] Ali Vaez en Charles D. Ferguson: “An Iranian Offer Worth Considering”
[3] YouTube: "Obama: U.S. Will Make Sure Iran "Pays the Price" 2011”
[4] zie de “Contact Us” pagina op de website van het Witte Huis
[5] Pepe Escobar: “The occupy Iran Fast and Furious plot (extended)”
[6] Paul Rogers: “Iran and America: components of crisis”
[7] Mohsen M. Milani: “Iran and Saudi Arabia Square Off”
[8] Martin Indyk: “The Iranian Connection”
[9] Stephen Walt: “Obama doubles down”
[10] Andrew Sullivan: ”Europe And The Saudi Terror Plot”
[11] Frankfurter Allgemeine: “Obama weist Zweifel an Verwicklung Teherans zurück
[12] Alexander Cockburn: “War with The U.S. Is of No Interest to Iran; Who Invented This Absurd Plot?”
[13] Stephen Lendman: “Iran Falsely Charged with Fake Terror Plot”
[14] Patrick Cockburn: “This bizarre plot goes against all that is known of Iran's intelligence service”
[15] Paul Woodward: “How Obama could benefit from the alleged Iranian bombing plot”
[16] Andrew Scott Cooper: “The Oil Wars”
[17] Karen Greenberg: ”The FBI sting in the tail of the Saudi ambassador 'assassination plot'”
[18] Bill Van Auken: “US steps up sanctions and threats against Iran over alleged terror plot”
[19] Zie DEA’s triomfantelijke persbericht: “DEA Helps Foil Iranian Terror Plot”
[20] Geopolitiek in perspectief: “Hoe grootmacht Amerika zijn dominante positie probeert te vrijwaren”

The Israel-Palestine conflict, an impossible dilemma for Obama?

    

After Obama's promising speech in Cairo on June 4, 2009, his administration’s Middle East policies have quickly reverted to the old pattern: unconditional support for Israel. Obama's speech at the UN, on the eve of Palestinian Authority President Mahmoud Abbas’ application for full UN membership, was beneath contempt. Abbas had ignored a US warning that it would veto the move. Former Cuban leader Fidel Castro accused Obama of speaking "gibberish" in his UN address [1]."In spite of the shameful monopoly of the mass information media and the fascist methods of the United States and its allies to confuse and deceive world opinion, the resistance of the people grows, and that can be appreciated in the debates being produced in the United Nations," Castro wrote on Cuban government website www.cubadebate.cu.

Meanwhile, the number of UN member states extending diplomatic recognition to the State of Palestine has risen to 131, with only 62 UN member states not having done so. Apart from some small island states, the unwilling are almost all Western countries, including all five colonial powers that were founded on the ethnic cleansing or genocide of indigenous populations, plus all eight former European colonial powers. According to John V. Whitbeck, the international lawyer who has advised the Palestinian negotiating team, the current American strategy to defeat the State of Palestine's UN membership application is to try to deprive Palestine of the required nine affirmative votes in the Security Council. [2] Washington is putting pressure on all five European members (including Bosnia & Herzegovina, which has recognized the State of Palestine) and Colombia (the only South American state which has not recognized the State of Palestine) to abstain, leaving only eight affirmative votes and thus making America's lone negative vote not technically a "veto".

To Whitbeck this is not only a naïve strategy but also a dangerous one. Not only because of the new Palestinian intransigence, but also because an American veto would be neither a big deal nor a bad thing. It would unequivocally confirm that the US is enslaved to Israel and definitively rule out America from the ancient “Middle East peace process" game. Thus, the US could no longer control and manipulate the process on Israel's behalf, thereby finally giving peace a fair chance. Should the US successfully torpedo the Palestinian application, it cannot deny the observer status to a Palestinian State. Such a decision would be taken at the UN’s General Assembly, where the veto does not exist. State observer status would confer on the State of Palestine virtually all the same benefits as member state status, including right of access to the International Criminal Court, where it could sue Israelis for war crimes, including settlement building, and crimes against humanity.

An American veto in the Security Council, followed by an upgrade to state observer status by the General Assembly might actually be the best result for Palestine. As full UN member it would still have to deal with the American stranglehold on any "peace process", but as an observer it could count on the support of the emerging "BRICS" powers (Brazil, Russia, India, China and South Africa, all current members of the UN Security Council which have recognized the State of Palestine and announced to vote for Palestinian membership). A BRICS-EU alliance could mobilize the true international community behind a genuine and urgent effort to actually achieve peace with some measure of justice.

America's unanimous European abstention strategy, if successful, would have catastrophic consequences. While the Muslim world expects the worst from the United States, it does not yet see Europe as its enemy. If Palestine's membership application were to be defeated by a united Western front, the world would be confronted by a fundamental clash of the "West against the Rest", resurrecting memories of the most arrogant and contemptuous periods of Western imperialism and colonialism and confirming the belief, already widespread in the Arab and Muslim worlds, that the Judeo-Christian world is at war with the Muslim world. It is, of course, within the power of one man to prevent this scenario from playing out. “Is the loss of votes and campaign money really more important to America's multi-racial president than preventing a long-running clash of civilizations, cultures, races and religions and promoting a more peaceful, just and harmonious world?” Whitbeck wonders.

Other observers come to a different analysis. American emeritus professor of political science Jerome Slater believes that Obama is in an impossible dilemma. [3] Slater points out that Obama is absolutely not in a position to put pressure on Israel by, for example, ending US economic and military support. Congress would simply refuse to support him. Moreover, any such attempt would run the risk that the next presidency and both houses of Congress will come under the control of a Republican party that is dominated by know-nothings and the lunatic fringe. In Slater’s view, such a scenario is unbearable to contemplate and could result in the worst crisis in American history since the Civil War. Slater fears that Israel is so far gone that even a reelected Democratic president and both houses of Congress controlled by Democrats could not move it in the right direction. On the contrary, the withdrawal of American support might well result in an Israel that would become even more irrational and violent than it already is. One must also wonder if a breakthrough is really what Obama wants to achieve. After all, on taking office, why did he appoint the controversial Dennis Ross [4] as his primary adviser on Israel? Jerome Slater appears to be extremely pessimistic about any resolution of the conflict whatsoever. He even believes that international sanctions - that could topple South Africa’s apartheid regime - might backfire in the case of Israel.

The professor sees things too pessimistic. The right-wing Netanyahu-Lieberman administration, which blocks any reasonable compromise with the Palestinians, exists by virtue of the Israeli electorate. Unfortunately, Israeli voters are routinely brainwashed with propaganda and vote traditional, or "with their feet." That's the area that needs to be worked on. A courageous Obama should be willing to risk his reelection and put all his cards on the "education" of the Israeli electorate. For starters, this Harvard magna cum laude graduate lawyer could address the Knesset, telling the members that no country is above the law. He could also appear on Israeli television, hammering out the same message, thus riding on the back of the social protest. Such "born again" US President could easily recruit wealthy sponsors to fund a comprehensive, long-term PR and advertising campaign in Israel. The Israeli media cannot refuse - initially perceived as questionable - bought TV commercials. An intelligent campaign could adjust the views of the Israeli electorate and massage voting behavior in the right direction. New elections could bring a new coalition to power which might prove more inclined to give the peace process a fair chance.

Can we expect this American president to take such a bold initiative? If we are to believe Scott Wilson, who covers the White House for the Washington Post, the answer is "no". Wilson feels Obama is a political loner, a technocrat. Beyond the economy, the wars and the polls, the president has a problem: people. The president has no entourage, no “Friends of Barack” to explain or defend a politician who has confounded many supporters with his cool personality and penchant for compromise. [5] The president believes he has insufficient power to face Israel and AIPAC [6] down. Obama is fearful of serious electoral consequences should he take up the gauntlet. Unfortunately, his re-election seems to be his prime concern, to the detriment of the plight of the Palestinians and peace in the Middle East.

(this article was first published in Dutch as “Het Israël-Palestina conflict: staat Obama voor een onmogelijk dilemma?” on October 10, 2011)

[1] Jeff Franks: “Fidel Castro calls Obama U.N. speech "gibberish"”
[2] John V. Whitbeck: “America’s Dangerous Game at the UN”
[3] Jerome Slater: “Obama's Impossible Dilemma--And Ours”
[4] In their 2006 paper The Israel Lobby and U.S. Foreign Policy, John Mearsheimer, political science professor at the University of Chicago, and Stephen Walt, academic dean of the Kennedy School of Government at Harvard University, named Ross as a member of the "Israeli lobby" in the United States, see Wikipedia: “Dennis Ross”
[5] Scott Wilson: “Obama the loner president”
[6] Wikipedia: “American Israel Public Affairs Committee”