Defeat of ISIS in last stronghold signals new stage of US war in Syria

Photo released on Monday, Sept 4, 2017 by the Syrian official news agency

By Bill Van Auken

Syrian government troops, supported by Iranian-backed Iraqi and Lebanese Shia militia forces, have routed ISIS from its last stronghold in Syria, the Euphrates River town of Albu Kamal just across the border from Iraq.

Far from signaling an end to the US intervention in Syria, launched in the name of fighting ISIS in that country and in Iraq, the collapse of the Islamist militia has only set the stage for a further escalation in Washington’s drive to assert its hegemony in the Middle East by military means.

Remaining ISIS fighters withdrew from Albu Kamal in the face of the government offensive. The group is now believed to control only a few small villages along the Euphrates and small nearby desert areas.

The taking of Albu Kamal follows the driving out of ISIS from the Iraqi city of Qaim, where Iranian-backed militias also took the lead. The linking up of these forces effectively secured the much vaunted “land bridge” linking Tehran to a northern tier of Arab states—Iraq, Syria and Lebanon—which have all established close ties to Iran.

Washington’s main aim now is to blow up these ties. To that end, the Trump administration has sought to sabotage the Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA), the nuclear accord struck between Tehran and the major world powers, while seeking to forge an anti-Iranian axis linking the US, Israel and the reactionary Sunni Persian Gulf oil monarchies led by Saudi Arabia.

This anti-Iranian alliance has found its most destructive expression in Washington’s backing for Saudi Arabia’s two-and-a-half-year-old war against Yemen, where an unrelenting bombing campaign combined with a blockade of the country’s airports, sea ports and borders is unleashing a famine that could claim the lives of millions.

The Saudi regime orchestrated the convening of a meeting of the Arab League in Cairo on Sunday for the purpose of condemning Iran and the Lebanese Shia movement, Hezbollah. Saudi Foreign Minister Adel Jubeir told the assembly that the monarchy “will not stand by and will not hesitate to defend its security” from Iranian “aggression.”

This supposed “aggression” consists of a missile fired from Yemen on November 4 which was brought down near Riyadh’s international airport without causing any casualties or significant damage. This, after Saudi warplanes have bombed Yemeni schools, hospitals, residential areas and essential infrastructure into rubble. Both Iran and Hezbollah have denied Saudi claims that they supplied the missile, while a UN monitoring agency has stated that there are no indications of missiles being brought into the impoverished war-ravaged country.

Lebanese Foreign Minister Gebran Bassil and Iraqi Foreign Minister Ibrahim al-Jaafari boycotted the meeting in Cairo, while Syria has been expelled from the Arab League. While hosting the meeting and heavily dependent on Saudi aid, the Egyptian regime of Gen. Abdel Fattah el-Sisi appeared to distance itself from the aggressive anti-Iranian line from Riyadh, with Egypt’s Foreign Minister Sameh Shoukry calling for the defusing of tensions in the region. Sisi himself called for the return of Prime Minister Saad Hariri to Lebanon in the interest of “stability.” Hariri was apparently kidnapped by the Saudi regime and forced to resign his position in an attempt to blow up the Lebanese government, which includes Hezbollah.

Within Syria itself, US military operations have already shifted from combating ISIS to countering Iranian influence and Syrian government consolidation of control over the areas previously held by the Islamist militia and other Al Qaeda-linked forces.

This has been made explicit in the form of the direct US role in evacuating ISIS fighters and commanders from areas under siege by the Pentagon and its proxy ground troops organized in the Kurdish-dominated Syrian Democratic Forces (SDF). Repeated charges by both Iran and Russia of such complicity have been confirmed by the BBC, which documented the US military and the Kurdish YPG militia organizing a convoy that rescued some 4,000 ISIS fighters and family members together with tons of arms, ammunition and explosives from Raqqa last month.

The purpose of this operation was to redirect the ISIS forces against the offensive by Syrian government troops, while freeing up the US proxies in the SDF to make a dash for strategically vital oilfields north of the Euphrates.

Both Iran and Russia have charged that the US also intervened in an attempt to prevent the fall of Albu Kamal to the Syrian government troops and their Shia militia allies. The Russian Defense Ministry charged that US warplanes were deployed to effectively provide air cover for ISIS by preventing Russian planes from bombing the Islamist militia’s positions.

Last week, US Defense Secretary Gen. James “Mad Dog” Mattis made clear that Washington has no intention of ending its illegal military intervention in Syria, ostensibly launched for the purpose of defeating ISIS. “We’re not just going to walk away right now before the Geneva process has traction,” he said.

Mattis was referring to the long-stalled UN-brokered talks between the government of President Bashar al-Assad and the so-called rebels backed by the CIA, Saudi Arabia and the other Sunni Gulf monarchies.

Washington is attempting to uphold this process—and the demand for the ouster of Assad—in opposition to attempts by Russia, Iran and Turkey, the three largest regional powers, to broker their own political solution to the Syrian crisis, the product of the US-backed war for regime change.

Russian President Vladimir Putin is hosting his Iranian and Turkish counterparts, Hassan Rouhani and Recep Tayyip Erdogan, at a summit in Sochi Wednesday to discuss a joint position on Syria. Washington’s reliance on the Syrian Kurdish forces has served to further solidify relations between Ankara and Moscow.

While there are tactical difference within the US establishment and its military and intelligence apparatus over how to proceed in the Middle East, there is general consensus on an escalation toward military confrontation with Iran.

In a piece published by the Wall Street Journal titled “Iran Strategy Needs Much Improvement,” Kenneth Pollack of the Brookings Institution argues that the nuclear deal, Yemen and Lebanon are distractions from the main arena for such a confrontation: Iraq and Syria.

Pollack, a former CIA agent and National Security Council official, who was one of the leading advocates of the US invasion of Iraq, argues that Tehran is “badly overexposed” by its intervention on the side of both the Iraqi and Syrian governments against ISIS.

“Washington could take advantage of this by ramping up covert assistance to Syrian rebels to try to bleed Damascus and its Iranian backer over time,” he writes, “the way the US supported the Afghan mujahedeen against the Soviets in the 1980s.”

That the US support for the Afghan mujahedeen produced Al Qaeda, US imperialism’s supposed arch enemy in an unending global war on terror, does not give this imperialist strategist the slightest pause. He like others in US intelligence circles know that such movements have a dual use, serving at one point as proxy forces in wars for regime change, only to be transformed at another into a pretext for US interventions in the name of fighting terror.

At the same time, Pollack calls for the US to maintain “a large residual military force” in Iraq to counter Iranian influence.

What is involved in this proposal is a continuation and escalation of the campaigns of US military aggression that have already claimed the lives of over a million Iraqis and hundreds of thousands of Syrians. To thwart Iran’s influence, Washington is prepared to blow up the entire region.

This article first appeared on World Socialist Web Site (WSWS) on 21 November 2017, and was republished with permission.

Noord-Korea: de grote misleiding onthuld

Sinds het einde van de Koreaanse Oorlog in 1953 leeft Noord-Korea al meer dan 50 jaar in een situatie van wapenstilstand met Zuid-Korea (en de VS). Elke poging om tot een vredesverdrag te komen liep op niets uit. Sinds 2002 wordt het land door de VS gerangschikt onder de Axis of Evil, de As van het kwaad, terwijl er geen enkel bewijs bestaat dat het zich ontfermt over terroristen. Blijkbaar spint de VS garen bij het voortduren van de onzekerheid, waarmee het verhindert dat Noord-Korea zich veilig kan voelen en zich ontwikkelen.

Over het land is de laatste tijd veel te doen. Wat de mensheid wordt voorgeschoteld is meestal wars van een historische context. Zelfs de als autoriteit te boek staande Nederlands-Britse Ian Buruma doet niet meer dan een poging om “de mix van ideologisch fanatisme, boosaardige realpolitik en vervolgingswaanzin” te duiden. Nu Pyongyang zijn raketproef richting Guam heeft opgeschort mag de kans op een militair conflict dan zijn afgenomen, als we de Vlaamse professor Jonathan Holslag mogen geloven blijven de rivalen elkaar het mes op de keel zetten en blijft alles mogelijk: “een diplomatieke revolutie met een vredesakkoord als resultaat, én oorlog.”

Hoog tijd dus om een gereputeerde ervaringsdeskundige aan het woord te laten. De Canadees Christopher Black is een internationale strafrechtadvocaat die bekendheid verwierf in een aantal in de kijker lopende strafzaken rond mensenrechten en oorlogsmisdaden waaronder die in Rwanda (1994) en voormalig Joegoslavië (1990). Black staat ook bekend om zijn opiniestukken over internationaal recht, politiek en het wereldgebeuren. Van Black’s artikel North Korea: The Grand Deception Revealed van 13 maart 2017 in New Eastern Outlook volgt hieronder een samenvatting in het Nederlands.

Amerikaanse leiders uiten zich gewoonlijk voorzichtig, met name in contacten met kernmogendheden. Om geloofwaardig te blijven uit de VS enkel dreigementen die het bereid is uit te voeren. Noord-Korea heeft Trump uitgedaagd. Reageert de VS zoals Trump heeft aangekondigd, dan betekent dat een zeer gevaarlijke escalatie. Reageert de VS niet, dan betekent dat schade aan de geloofwaardigheid van Trump, en mogelijk die van de VS.

In 2003 maakte ik samen met enkele Amerikaanse collega’s een studiereis naar Noord-Korea. Dat leverde het verslag The Grand Deception Revealed op. We kozen die titel om de westerse propaganda over Noord-Korea te ontmaskeren. Het land heeft zich met succes georganiseerd, een eigen sociaaleconomisch systeem gebaseerd op socialistische principes ontwikkeld, vrij van westerse bemoeienis.

Bij een diner in Pyongyang verklaarde onze gastheer, een jurist, dat gegeven de Amerikaanse bedreiging een nucleaire afschrikking voor de DPRK essentieel is. Als de VS een vredesverdrag en een niet-aanvals-akkoord met ons sluit maakt dat de Amerikaanse bezetting van Zuid-Korea onwettig en leidt dat tot hereniging, aldus onze gastheer. We kregen dat later ook van hoge regeringsvertegenwoordigers te horen. In zo’n scenario is er geen nood aan kernwapens.

In tegenstelling tot wat westerse media beweren is het duidelijk dat de DPRK bovenal vrede wil. Men wil overgaan tot de orde van de dag, zonder de constante bedreiging van nucleaire vernietiging door de VS. Maar vernietiging is wat men onder de ogen moet zien, en dat is niet hun schuld.

We kregen in de Koreaanse Oorlog buitgemaakte Amerikaanse documenten te zien die bewijzen dat de VS in 1950 een aanval op Noord-Korea beraamde. Die aanval werd uitgevoerd door Amerikaanse en Zuid-Koreaanse troepen met hulp van Japanse legerofficieren die Korea destijds hadden bezet. De Noord-Koreaanse verdediging en tegenaanval werd vervolgens door de VS bestempeld als “agressie” die de VN moest overtuigen steun te verlenen aan wat eufemistisch een “politionele actie” werd genoemd maar in feite een aanvalsoorlog was tegen Noord-Korea. Drie jaar oorlog en 3,5 miljoen Koreaanse doden waren het gevolg, met vervolgens continue Amerikaanse bedreigingen met oorlog en vernietiging.

De steun van de VN voor een “politionele actie” in 1950 was onwettig omdat Rusland niet deelnam aan de stemming in de Veiligheidsraad. Voor een geldig besluit moeten alle leden aanwezig zijn. De Amerikanen misbruikten de Russische boycot van de Veiligheidsraad. Die boycot was erop gericht om de Chinese zetel te laten innemen door de Volksrepubliek China, niet de verslagen Kuomintang-regering.

In feite voerden de Amerikanen, gesteund door de Britten, Fransen en Kuomintang Chinezen, een soort staatsgreep in de VN uit. Die moest in afwezigheid van de Russen stemmen voor een optreden in Korea. De stemming was ongeldig. De “politionele actie” was geen vredesoperatie, noch gerechtvaardigd onder artikel VII van het VN-handvest. Dat zegt dat alle landen recht op zelfverdediging hebben tegen een gewapende aanval. En dat is waar de Noord-Koreanen mee werden geconfronteerd en op hebben gereageerd. De Amerikanen hebben zich nooit veel aangetrokken over het recht. Noord-Korea moest en zou worden veroverd als stap op weg naar een invasie van Mantsjoerijer en Siberië.

De meeste mensen in het westen hebben geen weet van de vernietiging in Korea door de Amerikanen en hun bondgenoten. Dat Pyongyang werd platgebombardeerd, burgers die het bloedbad ontvluchtten door Amerikaanse vliegtuigen werden beschoten. Volgens de New York Times werd in de eerste 20 maanden van de oorlog in Korea bijna 8.000 ton napalm gedropt. Op Korea werd door de VS meer bomtonnage gedropt dan in de Tweede Wereldoorlog op Japan. Amerikaanse troepen vermoordden niet alleen leden van de communistische partij, maar ook hun familie. In Sinchon zagen we het bewijs dat Amerikaanse soldaten 500 burgers in een greppel dwongen, hen met benzine overgoten en in brand staken.

We bezochten een schuilkelder met muren die nog steeds zwart zagen van de verbrande lichamen van 900 burgers, waaronder vrouwen en kinderen, die tijdens een Amerikaanse aanval beschutting hadden gezocht. Getuigen hadden gezien hoe Amerikaanse soldaten benzine in de luchtventilatoren van de schuilkelder goten en hen allemaal de verbrandingsdood injoegen. Zo zien Koreanen een Amerikaanse bezetting. Dit is de realiteit die ze nog steeds vrezen en nooit herhaald willen zien. Wie zal ze wat verwijten?

Zelfs tegen de achtergrond van deze geschiedenis zijn de Koreanen bereid om hun hart te openen voor hun vroegere vijanden. Majoor Kim Myong Hwan, destijds de belangrijkste onderhandelaar in Panmunjom op de DMZ-lijn, vertelde ons over het verlies van zijn familie in Sinchon, hoe zijn grootvader aan een paal werd gebonden en gemarteld, hoe zijn grootmoeder in de buik werd bajonetteerd en was laten sterven. Hij zei: “Zoals je ziet, we moeten ons verdedigen. Wij hebben niets tegen het Amerikaanse volk. Wij verzetten ons tegen de Amerikaanse vijandigheid, hun streven om de hele wereld aan zich te onderwerpen en de mensen rampspoed te bezorgen.”

De delegatie was van mening dat de VS bewust Azië instabiel houdt. Dat billijkt een grote militaire aanwezigheid, nodig om China in het gareel te houden, en nuttig in de relatie met de beide Korea’s en Japan, en als hefboom tegen China en Rusland. Gegeven de aanhoudende druk in Japan om de Amerikaanse bases in Okinawa te sluiten, blijven de militaire operaties en oefeningen in Korea een hoeksteen voor de VS om de regio te domineren.

De vraag is niet of de DPRK kernwapens heeft. Het land is daartoe wettelijk gerechtigd. De vraag is of de VS, die kernwapens heeft opgesteld op het Koreaanse schiereiland en er een THADD-raketafweersysteem installeert dat bedreigend is voor Rusland en China, bereid is om met het Noorden een vredesverdrag uit te werken. Volgens ons smacht Noord-Korea naar vrede, wil het land niet vasthouden aan kernwapens als vrede in het verschiet ligt. Maar de Amerikaanse positie blijft arrogant, agressief bedreigend en gevaarlijk.

Gegeven de Amerikaanse regime change acties, preëmptieve oorlogsdoctrines, de ontwikkeling van mini-kernwapens, en hun minachting voor het internationaal recht is het niet verwonderlijk dat de DPRK de nucleaire kaart speelt. Welke keuze hebben de Koreanen nu de VS dagelijks dreigen met een kernoorlog, en Rusland en China, mogendheden die hen tegen Amerikaanse agressie zouden moeten steunen, zich net als de VS uitspreken tegen een bewapening die als enige als afschrikking tegen een aanval kan dienen?

Wat de Russen en Chinezen beweegt is onduidelijk. Zelf hebben zij zich net als Noord-Korea voorzien van een nucleaire afschrikking tegen een Amerikaanse aanval. Blijkbaar zijn deze landen beducht om mee te worden aangevallen in geval van een Noord-Koreaanse defensieve actie tegen een Amerikaanse aanval. Daar kan men begrip voor hebben, maar tegelijk mag men verwachten dat Rusland en China het recht van Noord-Korea op zelfverdediging ondersteunen en meer druk uitoefenen op de Amerikanen om een vredesverdrag en niet-aanvals-akkoord te sluiten, en hun troepen en nucleaire bewapening terug te trekken uit het Koreaans Schiereiland.

In essentie wil Noord-Korea een niet-aanvals-akkoord en vredesverdrag met de VS. Zij willen niemand aanvallen, schaden of oorlog voeren. Maar ze hebben gezien wat er gebeurd is met Joegoslavië, Afghanistan, Irak, Libië, Syrië en talloze andere landen, en ze willen niet dat dat met hen gebeurt. Elke Amerikaanse invasie wordt met kracht verdedigd. Het land kan een lange, moeilijke strijd doorstaan.

Op een andere locatie langs de DMZ mochten we met een verrekijker de demarcatielijn tussen noord en zuid bekijken. Zo zagen we een betonnen muur aan de zuidkant, een schending van de wapenstilstandsovereenkomst. Zo'n permanente structuur is een schande voor de Koreanen die een homogeen volk zijn. Een luidspreker bleef voortdurend propaganda en muziek van de zuidkant spuien. Dit irritante lawaai gaat 22 uur per dag door.

Terwijl de mensen in de DPRK dus hopen op vrede en veiligheid dreigt de VS en zijn marionettenregime in Zuid-Korea met oorlog, houden zij de komende drie maanden de grootste militaire oefeningen ooit, met inzet van vliegdekschepen, duikboten en stealth bommenwerpers voorzien van kernwapens, gevechtsvliegtuigen en grote aantallen troepen, artillerie en pantser.

De propaganda in de media is tot een gevaarlijk niveau opgeklopt. Het Noorden wordt beschuldigd van moord op een DPRK-leider in Maleisië, zonder enig bewijs of motief aan te voeren. Het land zou chemische massavernietingswapens hebben. Alsof wij allemaal van gisteren zijn. Is het dan verwonderlijk dat de Noord-Koreanen bang zijn dat deze oorlogsoefeningen realiteit worden en dat deze “spellen” gewoon een dekmantel zijn voor een aanval?

Er valt veel te zeggen over de echte aard van de DPRK, de bevolking, het sociaaleconomisch systeem en de cultuur. Maar daar is hier geen ruimte voor. In plaats daarvan sluit ik af met de conclusies van het gezamenlijk verslag. Ik hoop dat mensen ermee instemmen, erover nadenken en mee tot vrede oproepen.

“De wereld moet het volledige verhaal horen over Korea en de rol van onze overheid die onrust en conflict aanwakkert. Het is aan advocaten, gemeenschapsgroepen, vredesactivisten en alle burgers ter wereld om te voorkomen dat de Amerikaanse regering succesvol een propagandacampagne voert die agressie tegen Noord-Korea ondersteunt. Het Amerikaanse volk wordt op grove manier misleid. Er staat te veel op het spel om opnieuw voor de gek te worden gehouden. Deze vredesdelegatie kreeg in de DVK een belangrijk deel van de waarheid te horen die essentieel is in internationale betrekkingen. Communicatie, onderhandeling die uitmondt in toezeggingen die worden nagekomen en vastberaden inzet voor vrede kan de wereld redden van een duistere nucleaire toekomst. Ervaring en waarheid kan komaf maken met de oorlogsdreiging. Onze tocht naar Noord-Korea, dit rapport en ons doorlopende project zijn daar kleine inspanningen toe.”