Sinds het overlijden van Yasser Arafat, de verkiezingsoverwinning van Hamas en het uiteenvallen van de Palestijnse Autoriteit - die enkel nog het Fatah regime op de West Bank van Mahmoud Abbas vertegenwoordigt - probeert Israel zich de controle over de Palestijnse gasvelden toe te eigenen. De verkiezing van premier Ariel Sharon in 2001 leidde tot een keerpunt. Die vocht de Palestijnse soevereiniteit over de gasvelden tevergeefs aan voor het Hooggerechtshof. Om vervolgens te laten weten dat Israel nooit aardgas van Palestina zal kopen, ten teken dat de gasvelden Israel toekomen. En in 2003 kelderde hij een contract voor de levering van Gazaans aardgas aan Israel. Toen BG in 2006 in het "politiek niemandsland" de horizon verlegde en een contract zou sluiten met Egypte kwam Tony Blair, de toenmalige Britse premier - thans speciaal Midden Oosten gezant voor het kwartet VN, EU, de VS en Rusland - namens Israel tussen om die deal af te blazen.
In 2007 kondigde de Israëlische regering aan “gas te zullen aankopen van de Palestijnse Autoriteit ter waarde van $4 miljard, waarbij 50% van de winst van $2 miljard naar de Palestijnen zou gaan”. Tel Aviv was echter hoegenaamd niet van plan de inkomsten met Palestina te delen. Er werd een team aangesteld om te bekijken hoe een deal met BG kon worden gesloten met uitsluiting van Hamas en de Palestijnse Autoriteit. Het team besloot: "Het Israëlische ministerie van Defensie staat erop dat de Palestijnen in goederen en diensten worden betaald en verzet zich met klem tegen de overdracht van geld aan de door Hamas gecontroleerde regering”. De bedoeling was tot de opheffing van het contract van 1999 met de Palestijnse Autoriteit te komen, om vervolgens het Gazaanse gas naar de Israëlische havenstad Ashkelon te pompen en daarmee de controle over de verkoop te verwerven. BG trok zich echter terug en sloot begin 2008 zijn kantoor in Israel.
Het is tegen deze achtergrond dat de manier waarop Israel zich tegenover Gaza en de tweespalt Hamas-Fatah opstelt moet worden bekeken. De Canadese professor Michel Chossudovsky zegt daarover: “De militaire bezetting is gericht op de overdracht van de soevereiniteit over de gasvelden, een inbreuk op het internationaal recht. Wat kan men verwachten dat er op de invasie volgt? Wat wil Israel met Palestijns aardgas? Nieuwe gebiedsafspraken, met de stationering van Israëlische en/of “vredes”-troepen? De militarisatie van de hele kustlijn van Gaza, die voor Israel van zo’n groot strategisch belang is? De regelrechte confiscatie van de Palestijnse gasvelden en de eenzijdige uitroeping van Israëlische soevereiniteit over de zee rond Gaza? Gebeurt dat, dan worden de Gazaanse gasvelden samengevoegd met de offshore installaties van Israel die grenzen aan die van de Gazastrook”.
Een cruciaal onderdeel van de belegering van Gaza was de blokkade vanaf zee, zo schrijft Noam Chomsky in zijn nieuwste boek Hopes and Prospects. Door de Israëlische acties op zee is de visindustrie van Gaza zowat ingestort. Visvangst direct onder de kust is onmogelijk door de vervuiling als gevolg van de regelmatige aanvallen van Israel, zoals de vernietiging van elektriciteitscentrales en rioleringsinstallaties. “De Israëlische aanvallen van zee begonnen kort na de ontdekking door BG van blijkbaar zeer omvangrijke aardgasvelden in de terrritoriale wateren van Gaza. De vakpers meldt dat Israel al begonnen is zich deze bronnen toe te eigenen, binnen het kader van het beleid om zijn economie naar aardgas over te schakelen. De diefstal van wat een belangrijke inkomstenbron voor Palestina kon worden is Amerika ongetwijfeld bekend. En dan mag men toch aannemen dan het plan om deze beperkte bronnen in beslag te nemen, voor Israel alleen, of samen met de collaborerende Palestijnse autoriteit, het motief is voor het tegenhouden van Palestijnse vissersboten in de Palestijnse territoriale wateren". Daar waar Chomsky een verband legt tussen de het Israëlische plan om zich het Palestijnse aardgas toe te eigenen en de Gaza oorlog van 2008/2009, moet men ongetwijfeld ook de bloedige aanval op het hulpkonvooi op 31 mei in dat kader plaatsen.
"Er zijn enkele leerrijke precedenten. In 1989 ondertekende de Australische minister van Buitenlandse Zaken Gareth Evans een verdrag met Indonesië waarbij Australië rechten verwerft op de omvangrijke oliereserves in “de Indonesische provincie Oost-Timor”. De Indonesia-Australia Timor Gap Treaty, die nog geen kruimeltje gunt aan de bevolking van wie olie werd gestolen, ‘is de enige wettelijke overeenkomst die het recht van Indonesië erkent om Oost-Timor te besturen’, zo luidde het in de Australische pers. Ondervraagd over zijn de facto steun aan de Indonesische verovering en zijn plan om de enige inkomstenbron te roven van veroverd gebied dat door de Indonesische invaller - met steun van Australië, de VS, Groot-Brittannië en andere landen - slachtoffer was geworden van een quasi genocidale slachting, legde Evans uit dat ‘er geen bindende wettelijke verplichting is om de verovering van gebied NIET te erkennen’, om daar aan toe te voegen dat ‘de wereld nu eenmaal een nogal oneerlijke plaats is, bezaaid met voorbeelden van veroveringen’. Zo zou Israel in Gaza dus gewoon zijn gang kunnen gaan”.Bronnen
David K. Schermerhorn: “Gazan coast becoming no-go zone”
Marc J. Bossuyt en Jan Wouters: "Grondlijnen van internationaal recht" p. 286, 334, 354
Michel Chossudovsky: “War and Natural Gas: The Israeli Invasion and Gaza's Offshore Gas Fields”
Noam Chomsky: “Do We Face a Real Confrontation with Israel?”
Press Action: The Big Gas Play: Behind Israel's Siege of Gaza
Ravage Digitaal: “Vuile handen. Internationale gemeenschap 'helpt' Oost-Timor”
Wikipedia: Tony Blair
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten