De aanslag op Rafiq Hariri nader bekeken

    

Op 14 februari 2005 vond in Beirut een aanslag plaats op het konvooi van de Libanese oud-premier Rafiq Hariri. Samen met de oud-premier kwamen 23 mensen op het leven en werden 100 gewond. In binnen- en buitenland werd al snel werd met de beschuldigende vinger naar Syrië gewezen, dat echter bij herhaling elke betrokkenheid ontkende. De aanslag leidde tot grootschalige demonstraties tegen de Syrische militaire aanwezigheid in Libanon. De VS riep zijn ambassadeur uit Syrië terug en de internationale gemeenschap -  waaronder de VS, Frankrijk en de EU - riep op basis van UNSC resolutie 1559 van 2 september 2004 op tot terugtrekking van de Syrische troepen uit Libanon. Onder zware internationale druk, vooral van de VS en Groot-Brittannië, maar ook van Saudi-Arabië, trok het Syrische leger zich 26 april 2005 uit Libanon terug, nog voordat een Libanees onderzoek naar de daders van de aanslag op niets was uitgelopen.

Op 30 mei 2007 werd onder auspiciën van de VN het Special Tribunal for Lebanon - met als zetel Leidschendam, Nederland - opgericht om de aanstichters van de moord op Hariri te vervolgen. In de politieke context van toen betekende dat niet meer en niet minder dan de berechting van de presidenten Bashar el-Assad van Syrië en Emile Lahoud van Libanon, niet bepaald de favorieten van de neoconservatieven. Het Tribunaal trok de aanklacht echter in omdat die gebaseerd bleek op flinterdun bewijsmateriaal en valse getuigenissen. Zonder verdere verdachten zou het Tribunaal een stille dood zijn gestorven, maar met de recente aankondiging dat het tot vervolging van Hezbolla zou overgaan kwam het opnieuw in het epicentrum van het turbulente Midden-Oosten te staan.

Franklin Lamb, politiek analist en vrijwilliger bij de Palestine Civil Rights Campaign in Libanon, wijdt een artikel aan dit onderwerp. Amerika en Israel zouden druk hebben uitgeoefend op het Tribunaal om tot vervolging [van Hezbollah] over te gaan. Op aandringen van de VS valt het Tribunaal onder Chapter 7 van het Handvest van de VN, zodat een VN strijdmacht een uitspraak “zo nodig met inzet van maximaal geweld tot uitvoering kan brengen”. Het Tribunaal moet Hezbollah aanmerken als terroristische organisatie en desnoods bij verstek veroordelen. In een reactie spreekt Hezbollah over “agressie tegen Hezbollah en Libanon”, anderen noemen het optreden van het Tribunaal “de 6e Israelische oorlog tegen Libanon.” Internationale juristen vergelijken het Libanon Tribunaal met dat van voormalig Joegoslavië, waar na de aanklacht in Srebrenica 8000 moslims werden afgeslacht. “Moet het in Libanon ook tot een burgeroorlog komen?” zo vroeg een analist zich af. Het Israëlische Knesset-lid Tzahi Hanegbi liet recent weten dat het Tribunaal de strijd met Hezbollah moet aangaan. “De essentie is niet om de Libanese daders te berechten, maar om Hezbollah af te schilderen als terroristische organisatie die een geliefde Libanese leider heeft omgebracht,” aldus Hanegbi. Het Tribunaal moet zich dus niet bezighouden met de aanslag op Hariri, maar met Hezbollah, de laatste “graat in Israel’s keel,” en met de vernietiging van het Libanees verzet.

De tussenkomst van het Tribunaal moet dus leiden tot ontbinding van Hezbollah, een einde aan het verzet en de totstandkoming van een Pax Americana. Sommigen menen dat het Tribunaal daarmee de spot drijft met de wet en de waarheid geweld aandoet, met als doel in de regio een nieuw koloniaal gezag tot stand te zien komen. Het Russische tijdschrift Odnako maakte bekend dat het het volledige VN-onderzoek betwist. De Franse journalist en politiek activist Thierry Meyssan poneert in zijn artikel "Revelations on Rafik Hariri’s assassination" op het door hem gestichte Voltaire Network de stelling dat het moordwapen afkomstig is uit Duitsland en dat het er alle schijn van heeft dat de eerste VN onderzoeksrechter, de Duitser Detlev Mehlis, het bewijsmateriaal heeft gemanipuleerd om de betrokkenheid van zijn land te verdoezelen, onthullingen die het Tribunaal in verlegenheid brengen en het tij in Libanon doen keren.

Met toestemming van de auteur brengt Geopolitiek in perspectief een bewerkte en verkorte (Engelstalige) versie in drie delen van het artikel van Thierry Meyssan. Vandaag gaat daar het op video vastgelegde gesprek vooraf dat Tim Sebastian november 2001 in Hardtalk op BBC-TV had met de toen nog in functie zijnde Libanese premier Hariri. Op de vraag waarom hij - door Amerika als terroristen aangemerkte - Hezbolla-leden weigerde uit te leveren antwoordde de premier dat Hezbolla zijn land beschermt tegen de Israëlische bezetting, waarbij hij opriep tot uitvoering van VN-resoluties tegen Israel. Het indirecte antwoord van de premier op Sebastian’s beschuldiging dat hij de War on Terror ondergroef, was dat hij tegenstander was van het doden van alle mensen - Israëli’s, Palestijnen, Syriërs of Libanezen - en geloofde in dialoog om problemen op te lossen. Hij voegde daar aan toe dat de Syriërs in Libanon aanwezig moeten blijven om het land te beschermen tot ze niet langer nodig zijn en Libanon hen vraagt te vertrekken.

         

Ook de in België niet onbekende Dyab Abou Jahjah wijdt een artikel aan deze materie. “Het Internationaal Strafhof is een instrument van de machtigen,” dat door de Israëli’s en Amerikaanse neoconservatieven wordt gebruikt “om een voorwendsel te creëren om het Libanees verzet te vernietigen” aldus de auteur. De boodschap moet zijn dat Hezbollah Hariri heeft omgebracht, om “een sektarische oorlog tussen Sunni’s en Shia’s” uit te lokken en de weg vrij te maken voor “een Israëlische militaire aanval om het werk af te maken.” Amerika en Israel de “sektarische en etnische tegenstellingen” verscherpen “om zo een nieuw Midden-Oosten te stichten waarin – om het simpel te stellen - Israel over iedereen de baas kan spelen.” Volgens Abou Jahjah wilden de VS en Israel een ‘Ceder revolutie’ uitlokken, een CIA-versie van de oranje revolutie in Ukraine. Maar, zo stelt de auteur, met de overwinning van Hezbollah op Israel in 2006 is het machtevenwicht richting Syrië/Iran verschoven. Stelt het Tribunaal Hamas in staat van beschuldiging, dan nemen de zaken in Libanon een gevaarlijke wending.