De komende dagen laat Geopolitiek in perspectief Nabi Sonboli aan het woord, die als analist verbonden is aan het Iraanse Institute for Political and International Studies (IPIS) in Teheran en momenteel het Instituut vertegenwoordigt in Berlijn.
Wij kennen de Iraanse politicoloog van de verhitte debatten rond het Iraanse nucleaire programma op de neoconservatieve Duitse "online denktank" Atlantic Community (AC), waar hij opviel door de diplomatieke manier waarop hij enkele heethoofden van repliek diende en een verrassend ander beeld van Iran schetste dan de gangbare propaganda in het Westen. In zijn bijdragen op AC wijst Sonboli op het gedrag van de wereldmachten in de onmiddellijke omgeving van Iran. Met “15+1 buren (de VS is onze grootste buur) en omringd door allerlei internationale problemen" in een regio waar Iran een hoofdrol speelt, meent hij dat het een illusie is om te denken dat het Westen zijn problemen kan oplossen zonder samenwerking met Iran. Men moet van het Midden Oosten en Centraal Azië geen regio maken waar de grootmachten hun rivaliteit botvieren, aldus Sonboli op AC. Zie ook het artikel “How an Iranian analyst stands up to his Western prospective peers”.
De komende dagen werkt Sonboli zijn ideeën in drie artikelen verder uit. Vanuit historisch perspectief wijst hij op de bezetting van Iran door Rusland in de 19e en 20e eeuw en door de Sovjet-Unie tijdens de tweede wereldoorlog, op de val van het Ottomaans Rijk in de 20e eeuw, de invasies van alle landen in de regio door Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en de VS, en op de daarmee gepaard gaande interventies in de binnenlandse politiek van Iran. En in de recentere geschiedenis op de omverwerping door de VS en het Verenigd Koninkrijk van de democratisch verkozen regering Mosadeq, de steun van het Westen voor de dictatuur van de Shah, de steun aan de Iraakse aanvalsoorlog tegen Iran, de invasie en bezetting van Irak en Afghanistan door de VS en zijn bondgenoten, en op drie decennia economische, militaire en technologische sancties tegen Iran.
Samenvattend een geschiedenis vol negatieve ervaringen die de perceptie van dreiging van buitenaf voeden en vanzelfsprekend een rol spelen in het buitenlands beleid van Iran. Sonboli komt tot de conclusie dat door de fundamentele veranderingen in de regio de “oude software” tussen Iran en het Westen niet meer werkt. Hij pleit voor het herijken van de relaties, wat noopt tot de ontwikkeling van een gemeenschappelijk en effectief programma.
Aan de drie artikelen van Nabi Sonboli laten wij vandaag de video van Peter Lavelle’s CrossTalk van 24 februari op het Russische satellietkanaal RT onder de titel “Will the US have a say in the Middle East scenario?” voorafgaan, waarbij Harold Rhode en Johan Galtung de degens met elkaar kruisen en Peter Lavelle probeert het debat in goede banen te leiden. De discussie is exemplarisch voor het gedachtegoed van voor- en tegenstanders in Amerika van sturend optreden bij het hertekenen van het Midden-Oosten. Let op het dominante optreden van Rhode, die gerekend wordt tot de groep Amerikaanse neoconservatieven waarvan Donald Rumsfeld, Paul Wolfowitz, Douglas Feith, Dick Cheney, Lewis Libby en Richard Perle de bekendste zijn. Het is ook interessant de reacties op de uitzending te lezen. De mooiste is waarschijnlijk “An empty can makes the most noise”, holle vaten klinken het hardst…
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten