Zet Saudi-Arabië zijn oliemacht in voor Palestina?

           

In een vorig artikel kwam de Saudische waarschuwing [1] aan bod dat een Amerikaans veto in september tegen internationale erkenning van een Palestijnse staat in de Verenigde Naties “rampzalige gevolgen voor de VS-Saudi relatie zal hebben”. Komt er onder druk van Saudi-Arabië een doorbraak in het Israel-Palestina conflict? Als we mogen afgaan op het opiniestuk van de Saudische prins Turki al-Faisal [2] in de Washington Post van 10 juni 2011 gaat het die kant op. [3] De auteur, die een indrukwekkende staat van dienst heeft en bekend staat als de belangrijkste Saudische criticus van het Amerikaanse buitenlands beleid, is als schrijver van opiniestukken niet aan zijn proefstuk toe. In een artikel in de Financial Times van 23 januari 2009, [4] juist na afloop van de operatie Cast Lead, stelde Turki onomwonden dat de VS door zijn arrogante houding over het bloeddorstige optreden van Israel in Gaza heeft bijgedragen aan het afslachten van [vele] onschuldigen.

Prins Turki wordt beschouwd als de belangrijkste kandidaat om zijn broer Saud Al Faisal op te volgen als minister van Buitenlandse Zaken van Saudi-Arabië. Volgens Lawrence Davidson [5] betekent zijn schot voor de boeg dat Obama binnenkort wel eens kon moeten beslissen of hij economische vergelding door Saudi-Arabië wil riskeren als hij de erkenning van Palestina in de Verenigde Naties verhindert. Een kleine Saudische verlaging van de olieproductie brengt de prijs van benzine aan de Amerikaanse pomp gemakkelijk op $5 per gallon en smoort daarmee elke opleving van de Amerikaanse economie in de kiem. Geen goed vooruitzicht voor de herverkiezing van de Amerikaanse president.

Gegeven het uiterst belangwekkende karakter van het opiniestuk van de Saudische prins volgt hieronder een vrij vertaalde en enigszins ingekorte versie.

***

Het failliet van het favoritisme jegens Israel

Vorige maand [6] riep president Obama de Arabische regeringen op om democratie in te voeren. Saudi-Arabië neemt zijn oproep serieus, maar vraagt zich tevens af waarom de president niet tevens oproept tot toekenning van deze rechten aan de Palestijnen, wier land wordt bezet door de sterkste militaire macht van de regio. Obama laat de Israëlische premier Netanyahu [7] de agenda voor het vredesproces bepalen. Daarmee verloochent Amerika zijn idealen, en dat is nog triester dan de staande ovaties in het Congres voor Netanyahu die de Palestijnen fundamentele mensenrechten blijft ontzeggen.

De president kondigde geen wezenlijke wijziging aan van het Amerikaanse beleid, ondanks de kritiek [8] op zijn opmerkingen over de grenzen van 1967. Deze grenzen zijn het enige realistische uitgangspunt, iets anders is voor de Palestijnen onaanvaardbaar. Netanyahu stelt [9] dat Israel “niet terug [kan] naar die onverdedigbaar lijnen” en “een militaire aanwezigheid” in Palestina wil aanhouden, maar partijen zijn al lang akkoord om te vertrekken van de grenzen van 1967. In 2008 zei de toenmalige Israëlische premier Ehud Olmert in de Knesset: “We moeten de Arabische wijken in Jeruzalem opgeven en terugkeren naar de staat Israel van voor 1967, met kleine correcties.” Vorig jaar november lieten buitenlandminister Hillary Clinton en Netanyahu in een gezamenlijke verklaring weten dat “de VS meent dat partijen in goed overleg tot een resultaat kunnen komen dat het conflict beëindigt en een onafhankelijke, levensvatbare Palestijnse staat op basis van de grenzen van 1967 verzoent met een joodse Israëlische staat met veilige en erkende grenzen”.

Het Israel-Palestina conflict blijft onopgelost zolang de VS Israel de hand boven het hoofd houdt. Met verkiezingen in het verschiet zal Obama buigen voor de druk van speciale belangen en het door de Republikeinen gedomineerde Congres, en ervoor terugdeinzen om Israel te dwingen akkoord te gaan met eisen die de Palestijnen terug aan tafel kunnen brengen. Nu zinvolle onderhandelingen uitblijven is voor de Palestijnen de tijd aangebroken om de VS en Israel te passeren en bij de VN rechtstreeks internationale steun voor een eigen staat te verwerven. Daarbij kunnen ze rekenen op de steun van Saudi-Arabië en andere Arabische landen, en de overgrote meerderheid van de internationale gemeenschap, iedereen die een rechtvaardige oplossing voor deze patstelling wil, en een stabiel Midden-Oosten.

Obama heeft dit plan afgedaan als Palestijnse “pogingen om Israel te delegitimeren” en gesuggereerd dat deze “symbolische handelingen om Israel te isoleren" zouden uitlopen op een mislukking. Maar waarom zouden de Palestijnen niet dezelfde rechten mogen hebben die de VN de staat Israel bij zijn oprichting in 1947 toekende? De Arabische wereld kan niet langer toestaan dat de Palestijnen door de Israëlische acties elk recht wordt ontzegd, hun bewegingsrecht beperkt, economie verstikt, huizen vernietigd. Saudi-Arabië zal niet werkloos toezien hoe Washington en Israel blijven kibbelen over hun bedoelingen, de zaak voor zich uitschuiven en er alleen maar op uit zijn om de legitieme Palestijnse aanwezigheid op het internationale toneel te ondermijnen.

Saudi-Arabië staat in deze problematiek bijzonder sterk. Het is de belangrijkste politieke en financiële supporter van de Palestijnse zoektocht naar zelfbeschikking. Door zijn voorspoed, gestage groei en stabiliteit is het koninkrijk het bolwerk van het Midden-Oosten. Als wieg van de islam kan het de moslims wereldwijd verenigen. In september zal het koninkrijk gebruik maken van haar grote diplomatieke macht om de Palestijnen te steunen in hun zoektocht naar internationale erkenning. Amerikaanse leiders hebben lang Israel een “onmisbaar” bondgenoot genoemd. Welnu, ze zullen snel leren dat er andere spelers in de regio zijn, niet in het minst de Arabische straat, die even, zo niet meer “onmisbaar” zijn. Het favoritisme jegens Israel is geen wijs beleid van Washington, en zal binnenkort een nog grotere dwaasheid blijken te zijn.

Zij die hebben gespeculeerd over de teloorgang van Saudi-Arabië als regionale grootmacht komen van een koude kermis thuis. De geschiedenis zal hen die menen dat de toekomst van Palestina wordt bepaald door de Verenigde Staten en Israel in het ongelijk stellen. Als de Verenigde Staten een veto uitspreekt tegen VN-erkenning van een Palestijnse staat zal dat desastreuze gevolgen hebben voor de relatie tussen de VS en Saudi-Arabië. Dat zou een dieptepunt betekenen in de decennia-lange relatie en onherroepelijk schade toebrengen aan het Israëlisch-Palestijnse vredesproces en de Amerikaanse reputatie in de Arabische Wereld. De ideologische afstand tussen de moslimwereld en het Westen in het algemeen zou toenemen, en kansen voor vriendschap en samenwerking tussen de twee kunnen verdwijnen.

Wij Arabieren plachten nee te zeggen tegen vrede, en we kregen ons verdiende loon in 1967. In 2002 deed Koning Abdullah een aanbod dat is uitgegroeid tot het Arabische vredesinitiatief. Op basis van VN-Veiligheidsraad Resolutie 242 vraagt het om een einde aan het conflict op basis van land voor vrede. De Israeli’s trekken zich terug uit alle bezette gebieden, inclusief Oost-Jeruzalem, sluiten een akkoord over de problematiek van de Palestijnse vluchtelingen en erkennen de Palestijnse staat. In ruil krijgen ze volledige diplomatieke erkenning van de Arabische wereld en alle islamitische staten, een einde aan de vijandelijkheden en normale betrekkingen met al deze staten.

Vandaag zijn het de Israeli's die “nee” zeggen. Ik zou het niet graag meemaken als zij hun verdiende loon onder ogen moeten zien.

***

[1] Geopolitiek in perspectief: “Hoe Palestina in de Arabische Lente buiten de boot dreigt te vallen”
[2] Wikipedia: “Turki bin Feisal Al Saud”
[3] Turki al-Faisal: “Failed favoritism toward Israel”
[4] Ibid: “Saudi Arabia's patience is running out”
[5] Lawrence Davidson: “Saudi Oil Muscle for Palestine”
[6] The White House, Office of the Press Secretary: “Remarks by the President on the Middle East and North Africa”
[7] C-Span Video Library: “Israeli Prime Minister Netanyahu Address to Joint Meeting of Congress”
[8] The Washington Post PostPolitics: “Democrats join Republicans in questioning Obama’s policy on Israel”
[9] Ibid: “Obama and Israeli Prime Minister Binyamin Netanyahu deliver statements to the press”