Deel 1 - het politiek-zionistische project Der Judenstaat
Naar aanleiding van recente pogingen van VS-president Barack Hussein Obama, (de) onderhandelingen tussen Israëlische en Palestijnse vertegenwoordigers nieuw leven in te blazen, kwamen premier Benjamin Netanyahu (Israël) en president Mahmud Abbas (Palestijnse Autoriteit) begin september van dit jaar naar Washington, om de eerste stappen te zetten, in een reeks van besprekingen die tot een regeling van het uitstaande conflict moeten leiden. Daarbij waren ook de Egyptische president Mubarak en de Jordaanse koning Abdallah II aanwezig. En natuurlijk de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken, Hillary Clinton, en de speciale Amerikaanse afgezant voor dit conflict, George Mitchell. Omdat in het kader van deze besprekingen ook het Kwartet als deelnemer gold, waren vertegenwoordigers uit dat kamp op- dan wel on-opvallend afwezig. Een veeg teken?
Zó pregnant bepaalde dit conflict de laatste decennia mede de politieke kalender in de wijdere Midden-Oosterse regio - Irak, Afghanistan, Iran e.d. - dat zelfs de man in de straat er zijn zegje over meende te kunnen doen. En zózeer raken mensen ervan overtuigd dat voor dit conflict geen remedie bestaat, dat ze allengs afhaken als het ter sprake komt, soms met de loze kreet: vechten tegen de bierkaai... Voor politici bestaat deze vorm van schuwen van verantwoordelijkheid echter niet, en dus verschijnt 'het vredesproces' - dat die naam niet mag dragen, vandaar de leestekens - theatraal en met de regelmaat van de klok op de internationale Bühne, medelijdend of minachtend gadegeslagen door een steeds groter publiek, dat inmiddels beter denk te weten... Wat was, en is, hier éigenlijk aan de hand...?
Een lang verhaal zou hier moeten volgen over de ontwikkelingen, ofwel: het politieke spel dat verbonden is met de totstandkoming van de staat Israël. Een meer punctuele observatie in deze is: het politieke gekonkel, verbonden met het politiek-zionistische project (pzp) Der Judenstaat, waarvoor de in Wenen wonende Theodor Herzl in 1895 zíjn fundamenten legde. Maar het waren vooral Oost-Europese Joden die vanaf ca. 1860 een politieke beweging op gang brachten, met als doel een eigen joodse staat te stichten. 'Zionisme' werd de benaming voor die beweging; en hun ermee verbonden politieke project (pzp) moest internationaalrechtelijk (by public law) gegarandeerd worden. Wérk aan de winkel, dus...
Op het eerste Zionisten-Wereld-Congres (Bazel, 1897) vormde dit project het hoofdbestanddeel van de besprekingen. Om geen argwaan te wekken, werd in plaats van 'Joodse Staat' gekozen voor de term 'Nationaal Tehuis voor het Joodse volk'. Zes jaar later werd de uiteindelijke locatie ervoor vastgelegd: Palestina. Inmiddels waren vanaf 1880 tal van olim, joodse pioniers, al naar Palestina getrokken, vanuit de Bilu-beweging (Russische Joden, via Istanbul) en vanuit de Chibat-Zion-groepering (vanuit Pinsk).
Inmiddels is bekend dat dit project resulteerde in de staat Israël (1948). Niet als Nationaal Tehuis voor het Joodse Volk, maar als Joodse staat. Bekend is ook dat dit gepaard ging met veel verzet van Palestijnse kant. Zou het zinvol kunnen zijn enkele stadia in dit project nog eens langs te lopen, bijvoorbeeld om uitleg van joods-Israëlische kant over een en ander nader te beschouwen en eventueel te ontkrachten? Ja, dus. Geijkte argumenten worden hierbij slechts terloops aangestipt, omdat die in debatten en discussies al overdadig aan de orde kwamen. Nuttiger kan het aanhalen van nog onbesproken facetten zijn. Voor hen die minder goed ingevoerd zijn in deze materie, geldt de video van Paul Witteman en overige bronnen bij deel 3 worden vermeld. Waar nodig voorzien van enig commentaar...
Voor de internationaalrechtelijke garantie van hun pzp richtten de politieke zionisten zich tot de Hoge Porte in Constantinopel/Istanbul. Vergeefs. Een volgende gelegenheid deed zich voor tijdens de Grote Oorlog (WO-I). De Britten, militair-economisch-financieel in een netelige positie, zochten steun bij joodse bankiers. Zonder succes. Een Britse Armeniër, James A. Malcolm, wees Sir Mark Sykes op een reëlere aanpak: "Probeer de Zionistische Organisátie voor jullie zaak te winnen. Als die interesse heeft, trekt zij die bankiers wel over de streep." De Zionistische Organisatie moet dit als een ´godsend´ hebben opgevat. Weizmann c.s. ´verlangde´ in ruil voor zijn bemiddeling 'enkel' een verklaring die hun project in Palestina zal faciliteren. De Britten gaan akkoord en op 2 november 1917 neemt hun regering de Balfour Declaration aan: 'His Majesty's Government view with favour...' enzovoort; drie clausules van twijfelachtig allooi, want listige formuleringen bevattend.
Wie de clausules napluist op dubieuze dan wel tweeslachtige formuleringen - de tweede clausule spant daarbij de kroon - komt mogelijk tot de conclusie dat er nogal wat mis mee is, maar dit geldt alleen voor wie niet aangestoken is door de 'éénzijdig-pro-Israël'-baçil. Mijn boek, hoofdstuk 2, bevat informatie over hoe de tekst van de Balfour Verklaring tot stand kwam. [1]. En ook het artikel “The Balfour Declaration revisited” wijdt hier de nodige aandacht aan.
Noten
[1] Zie 'Een bijzondere relatie...' Hoofdstuk 2
Wie is beter bekend met deze materie dan de Nederlandse publicist Egbert Talens, die in de zestiger jaren als vrijwilliger voor het United Nations Relief and Works Agency (UNRWA) les gaf aan kinderen van Palestijnse vluchtelingen. De geschiedenis van Israël en Palestina liet hem niet meer los, wat zich vertaalde in zijn boek “Een bijzondere relatie: Israël-Palestina nader bekeken 1897-1993”. Zij die dit werk willen aanschaffen (tegen sterk gereduceerde prijs) kunnen zich rechtstreeks tot de auteur wenden per e-mail.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten