Deel 2 - het Britse Mandaat van de Volkenbond na de val van het Ottomaanse Rijk
Weizmanns organisatie slaagde er niet alleen in Duits-joodse bankiers voor het Verenigd Koninkrijk te winnen, hij wist ook de VS aan de zijde van de geallieerden te krijgen. Met een list waarbij een Amerikaans schip, de Sussex, betrokken was - het tot-zinken-brengen ervan door Duitse duikboten was gefingeerd - ging president Wilson overstag, en hij verklaarde Duitsland april 1917 de oorlog. Dit leverde de gealllieerden mede de overwinning op, en het verdelen van de oorlogsbuit kon beginnen. Dat de Reus op Lemen Voeten - het Ottomaanse Rijk - met deze oorlog aan zijn eind was gekomen zou enorme gevolgen hebben voor de gebieden waarover de Ottomanen vierhonderd jaar de scepter hadden gezwaaid. Zelfstandigheid lag in het fraaie verschiet; had het koloniale tijdperk immers niet zijn langste tijd gekend...? In Palestina, deel uitmakend van die gebieden, heersten identieke gevoelens. Maar ... de grote instroom olim - met heel andere politieke opvattingen en nabuurlijke ideeën dan de autochtone Joden die er al eeuwen woonden - én de cryptische Balfourverklaring, joegen de overwegend islamitische inwoners van de Mutasarriflik Jeruzalem, en die van het zuidelijke deel van de Vilayet van Beiroet, Sanjak van Nablus genaamd, de stuipen op het lijf.
Sussende beloften van Britse kant aan de Arabische leiders en notabelen, contrasteren sterk met de ontwikkelingen op de grond; wat (de) niet-joodse gemeenschappen niet dagelijks moeten ondergaan aan treiterijen van de kant van hautaine olim, en gelaten moeten aanzien hoe de Britten joodse instanties steeds meer faciliteren en voorzieningen laten treffen die enkel hun, joodse, belangen dienen. Het lokt zelfs kritiek uit van de kant van de Joden die er al van generatie op generatie wonen. Palestina wordt het toneel van agressieve acties over en weer. Onder alle lagen van de bevolking vallen slachtoffers, ook dodelijke...
Met de Vredesconferentie van Versailles (1919) wordt het er niet beter op, als het om zaken gaat die de niet-joodse gemeenschappen in Palestina betreffen. Westerse diplomaten deden tal van toezeggingen ten gunste van de ontwikkeling van het Nationaal Tehuis voor het Joodse Volk. Duitsland werd door deze conferentie tot de bedelstaf veroordeeld, wat anti-joodse gevoelens deed aanwakkeren. In dat licht is het opmerkelijk dat er toch nog sprake was van onderhandelingen tussen Duitsland en vertegenwoordigers van de Zionistische Organisatie waarbij ondersteuning van het pzp aan de orde was. Daaraan zou echter een fataal einde komen...
In 1919 werd ook de Volkenbond, of Volkerenbond, opgericht. VS-president Woodrow Wilson initieerde de oprichting, maar de VS werd zelf geen lid.
Deze vermelding houdt verband met het feit dat de Volkenbond aan de Britten een Mandaat verstrekte om Palestina klaar te stomen tot zelfbestuur, dan wel tot zelfstandigheid. Een voorgekookte maatregel, van de kant van Westerse mogendheden, waarbij men uitging van wat de Zionistische Organisatie en andere joodse instanties met Palestina voor hadden. Van Palestijns-Arabische kant werd met kracht geprotesteerd tegen deze arbitraire ingreep, maar ook toen al hadden de politieke zionisten Westerse politici zozeer in hun greep, dat de laatsten toegaven waar zij - als lid van de Westerse vrije wereld - eigenlijk voor internationaalrechtelijke én democratische richtlijnen hadden moeten dúrven gaan...
Dát is exact het kenmerk van Israëlisch-Palestijnse conflict: coûte que coûte een in democratische en internationaalrechtelijke zin onbestaanbaar bestel in stand dóen houden, waardoor het door de Westers georiënteerde landen negeren, dan wel glad strijken, van de ondemocratische en de onmiskenbaar met-internationaal-recht-strijdige handelingen van déze staat Israël wordt verklaard... Ónbestaanbaar, tenzij... Tenzij een gekwalificeerde meerderheid van de joods-Israëlische bevolking ervoor kiest, het land te delen met dé niet-joodse gemeenschappen in Palestina-Israël.
Wie is beter bekend met deze materie dan de Nederlandse publicist Egbert Talens, die in de zestiger jaren als vrijwilliger voor het United Nations Relief and Works Agency (UNRWA) les gaf aan kinderen van Palestijnse vluchtelingen. De geschiedenis van Israël en Palestina liet hem niet meer los, wat zich vertaalde in zijn boek “Een bijzondere relatie: Israël-Palestina nader bekeken 1897-1993”. Zij die dit werk willen aanschaffen (tegen sterk gereduceerde prijs) kunnen zich rechtstreeks tot de auteur wenden per e-mail.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten